Czy wydatki poniesione po zakończeniu umowy dzierżawy na przywrócenie obiektu do stanu poprzedniego (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 lipca 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 21 lipca 2014 r.), uzupełnionym 14 października 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na przywrócenie lokalu do stanu poprzedniego, poniesionych po zakończeniu umowy dzierżawy (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lipca 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na przywrócenie lokalu do stanu poprzedniego, poniesionych po zakończeniu umowy dzierżawy. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 9 października 2014 r. Znak: IBPBI/2/423-864/14/IZ, IBPP2/443-701/14/KO wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 14 października 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z o.o. prowadzi działalność polegającą m.in. na sprzedaży samochodów osobowych, dostawczych i ciężarowych. 2 kwietnia 2012 r. Spółka zawarła umowę z inną spółką z o.o. w sprawie dzierżawy nieruchomości - budynku dwukondygnacyjnego stanowiącego salon samochodowy. Umowa została zawarta na okres 2 lat z możliwością przedłużenia. Strony uzgodniły, że po zakończeniu umowy dzierżawy, dzierżawca zwróci przedmiot dzierżawy w stanie niepogorszonym. Z uwagi na niską rentowność sprzedaży w tej lokalizacji Zarząd Spółki podjął decyzję o nieprzedłużaniu ww. umowy. Zakończenie umowy dzierżawy i prowadzenia działalności w tym obiekcie nie wiązało się ze zmianą rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej.

W trakcie umowy Spółka dokonała niezbędnych prac adaptacyjnych lokalu. Efekt prac adaptacyjnych jest trwale związany z podłogą, sufitem bądź ścianami lokalu.

W tym celu Spółka wykonała następujące prace m.in,:

• montaż instalacji alarmowej, instalację telewizji przemysłowej, komputerową oraz elektryczną,
• zabudowę przejścia pomiędzy lokalami (drzwi szklane),
• przeróbki wizualizacyjne, zgodnie z wymogami koncernu.
  
  

Poniesione nakłady Spółka uznała za inwestycję w obcym środku trwałym i rozliczała poprzez amortyzację stawką 10% jako inwestycje w obcych środkach trwałych. Jednakże w momencie wygaśnięcia umowy, inwestycja nie została w pełni zamortyzowana. Spółka dokonała pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego związanego z nabyciem ww. towarów i usług (przeznaczenie na potrzeby działalności opodatkowanej). Łączna wartość inwestycji przekroczyła 15.000 zł.

Spółka została zobowiązana przez dzierżawcę do przywrócenia lokalu do stanu poprzedniego.Z uwagi na znaczne koszty nie wszystkie elementy można było przywrócić do stanu poprzedniego - dotyczy to m.in. zamontowanego okablowania, wizualizacji, zabudowy (drzwi szklanych) przejścia. Ich demontaż i przywrócenie poprzednich, wiązałoby się ze znacznymi, niepotrzebnymi wydatkami, nieuzasadnionymi ekonomicznie.

W umowie zastrzeżono prawo domagania się od wydzierżawiającego zwrotu poniesionych nakładów, jeżeli dzierżawca ulepszył obiekt. Spółka uzyskała zwrot poniesionych nakładów jedynie w zakresie zabudowy przejścia (drzwi szklanych). Część środków trwałych została zdemontowana i przeniesiona do siedziby spółki, gdzie są one dalej wykorzystywane w działalności opodatkowanej. Pozostałe nakłady nie zostały rozliczone.

Wraz z rozwiązaniem umowy najmu (winno być dzierżawy) Spółka dokona likwidacji inwestycji w obcych środkach trwałych, poprzez wykreślenie ich z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Dodatkowo, po zakończeniu umowy dzierżawy Spółka poniosła wydatki związane z odmalowaniem lokalu.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione po zakończeniu umowy dzierżawy na przywrócenie obiektu do stanu poprzedniego stanowią koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zdaniem Spółki, również wydatki poniesione na odmalowanie zdawanego lokalu stanowią koszt podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851., dalej ?updop?). Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (?).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów, niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop, pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów jest zatem taki wydatek, który spełnia łącznie następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na sprzedaży samochodów osobowych, dostawczych i ciężarowych. 2 kwietnia 2014 r. Spółka zawarła umowę z inną spółką z o.o. w sprawie dzierżawy nieruchomości - budynku dwukondygnacyjnego stanowiącego salon samochodowy. Umowa została zawarta na okres 2 lat z możliwością przedłużenia. Strony uzgodniły, że po zakończeniu umowy dzierżawy, dzierżawca zwróci przedmiot dzierżawy w stanie niepogorszonym. Z uwagi na niską rentowność sprzedaży w tej lokalizacji Zarząd Spółki podjął decyzję o nieprzedłużaniu ww. umowy. Wraz z rozwiązaniem umowy dzierżawy Spółka dokona likwidacji inwestycji w obcych środkach trwałych, poprzez wykreślenie ich z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Dodatkowo, po zakończeniu umowy dzierżawy Spółka poniosła wydatki związane z odmalowaniem lokalu.

Biorąc powyższe pod uwagę oraz fakt, że wydatki związane z odmalowaniem lokalu poniesione przez Spółkę po zakończeniu umowy dzierżawy nie zostały wymienione w katalogu wyłączeń zawartym w art. 16 ust. 1 updop, przy dokonaniu oceny ich racjonalności oraz uzasadnienia gospodarczego, należy stwierdzić, że stanowią one rezultat prawidłowego wywiązania się Spółki z warunków zawartej umowy dzierżawy. Zatem zdaniem tut. Organu, ww. wydatki można uznać za działanie w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, gdyż ich poniesienie wiązało się z jakimś rzeczywistym zdarzeniem, mającym wpływ na wysokość osiągniętego lub potencjalnego przychodu Spółki.

W konsekwencji, ww. wydatki poniesione przez Spółkę po zakończeniu umowy dzierżawy w celu przywrócenia obiektu do stanu poprzedniego spełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 updop; tym samym mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 i 3 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.