Czy strata poniesiona przez Spółkę w wyniku realizacji transakcji terminowej na pochodnych instrumentach (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 01 lutego 2012 r.) uzupełnionym w dniu 06 kwietnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy strata poniesiona przez Spółkę w wyniku realizacji transakcji terminowej na pochodnych instrumentach finansowych stanowi koszt uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01 lutego 2012 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy strata poniesiona przez Spółkę w wyniku realizacji transakcji terminowej na pochodnych instrumentach finansowych stanowi koszt uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1). Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 29 marca 2012 r. Znak IBPBI/2/423-110/12/AK wezwano Wnioskodawcę do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano w dniu 06 kwietnia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: Spółka, Wnioskodawca) jest spółką produkcyjną specjalizującą się w integracji systemów i obróbce elementów metalowych. Spółka należy do międzynarodowej grupy kapitałowej działającej w branży produkcji zleconej dla największych firm z branży recyklingowej, medycznej, telekomunikacyjnej, IT oraz przemysłu maszynowego z wykorzystaniem nowoczesnych technologii.

W związku ze specyfiką prowadzonej działalności, Spółka zawiera liczne transakcje, które są rozliczane w walutach obcych, w szczególności Spółka dokonuje sprzedaży produktów, towarów oraz zakupu zapasów denominowanych w walucie obcej lub bezpośrednio w walucie obcej. Walutą funkcjonalną jest co do zasady EUR, przy czym część wydatków, w tym np. wynagrodzenia pracowników jest dokonywana w PLN. Spółka posiada bankowe rachunki walutowe (np. w EUR). W związku z powyższym, Spółka narażona jest na ryzyko związane ze zmiennością kursów walutowych.

W ramach prowadzonej działalności, w grudniu 2010 roku Spółka zawarła transakcję na kontrakt terminowy typu forward na zakup waluty obcej, tj. EUR (3.952.000,00 EUR) po uzgodnionym kursie terminowym. Transakcja ta została zawarta bezpośrednio pomiędzy Spółką oraz udziałowcem Spółki z siedzibą w Szwecji, przy czym warunki tej transakcji odzwierciedlały warunki pierwotnej transakcji jaką zawarł w lipcu 2010 roku udziałowiec Spółki z jednym ze szwedzkich banków działając we własnym imieniu, ale na rzecz Spółki (tym samym warunki kontraktu zostały efektywnie przeniesione z udziałowca na Spółkę, ze wszystkimi jego następstwami). Przyczyną takiego schematu realizacji transakcji były kwestie administracyjne i biznesowe, nakierowane na ograniczenie wymogów administracyjnych związanych z zawarciem omawianego kontraktu. Dokonanie omawianej transakcji przez Spółkę było związane w szczególności z zawarciem w roku 2010 przez Spółkę kilku umów leasingu finansowego dotyczących finansowania specjalistycznych maszyn i urządzeń przyjętych do używania w roku zawarcia omawianego kontraktu terminowego, w których walutą umowy było EUR (tj. wartość przedmiotu umów została wyrażona w EUR, przy czym płatności wynikające z tych umów były dokonywane w PLN jako równowartość ustalonej kwoty EUR z zastosowaniem kursu bieżącego obowiązującego w banku finansującym w dniu fakturowania). Tym samym zobowiązania Spółki z tytułu przedmiotowych umów leasingu były denominowane w EUR. Omawiana transakcja miała charakter nierzeczywisty, tj. obejmowała rozliczenie pieniężne bez dostawy instrumentu bazowego (waluty), czyli strony tej transakcji rozliczyły się wynikowo (różnicą).

W związku z zawartym kontraktem terminowym, w dacie realizacji / rozliczenia kontraktu, w roku 2011 nastąpiło rozliczenie w odniesieniu do kursu rzeczywistego z dnia rozliczenia, przedstawionego Spółce przez udziałowca na podstawie jego rozliczenia ze szwedzkim bankiem, z którym zawarł on lustrzany kontrakt działając we własnym imieniu, ale niejako na rachunek Spółki. W związku z faktem, iż w dniu rozliczenia kontraktu terminowego obowiązywał wyższy referencyjny kurs zakupu EUR niż w dniu zawarcia kontraktu, Spółka poniosła stratę w roku 2011, wynikającą z różnicy pomiędzy kursem terminowym a kursem bieżącym z dnia rozliczenia kontraktu. W związku z zrealizowaniem ujemnego wyniku na omawianej transakcji, Spółka była zobligowana zapłacić na rachunek udziałowca kwotę wynikającą z rozliczenia tej transakcji (tj. w dniu realizacji omawianego kontraktu udziałowiec Spółki nabył roszczenie o wypłatę środków pieniężnych na jego rzecz w wysokości różnicy pomiędzy kursem referencyjnym z dnia realizacji / rozliczenia kontraktu a kursem terminowym ustalonym pomiędzy stronami), przy czym zapłata nastąpiła po dniu rozliczenia kontraktu (czyli po dniu, w którym transakcja została zamknięta i został ustalony jej wynik) w ramach grupowego systemu nettingowego, stosowanego w ramach grupy do rozliczania wzajemnych zobowiązań i należności. Spółka wskazuje, że nie wyklucza zawierania podobnych transakcji w przyszłości.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy strata poniesiona przez Spółkę w wyniku realizacji transakcji terminowej na pochodnych instrumentach finansowych, opisanej w stanie faktycznym stanowi koszt uzyskania przychodów Spółki? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, strata poniesiona przez Spółkę w wyniku realizacji transakcji terminowej na pochodnych instrumentach finansowych, opisanej w stanie faktycznym stanowi koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z powyższą zasadą wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP, stanowić mogą koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu istniejących źródeł przychodów.

W ocenie Spółki, w przypadku wydatków dotyczących kontraktów na pochodnych instrumentach finansowych ogólna zasada kosztowości, tj. poniesienie wydatków w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, jest spełniona. Należy jednocześnie wskazać, iż w odniesieniu do omawianej kategorii kosztów zastosowanie znajduje ograniczenie wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy o PDOP, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem pochodnych instrumentów finansowych - do czasu realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo rezygnacji z realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo ich odpłatnego zbycia o ile wydatki te, stosownie do art. 16g ust. 3 i 4 ustawy o PDOP, nie powiększają wartości początkowej środka trwałego oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Definicję pochodnych instrumentów finansowych dla celów podatkowych zawiera art. 16 ust. 1b ustawy o PDOP. Przepis ten stanowi, iż za pochodne instrumenty finansowe uważa się prawa majątkowe, których cena zależy bezpośrednio lub pośrednio od ceny towarów, walut obcych, waluty polskiej, złota dewizowego, platyny dewizowej lub papierów wartościowych, albo od wysokości stóp procentowych lub indeksów, a w szczególności opcje i kontrakty terminowe.

W ocenie Spółki, kontrakt terminowy zawarty przez Spółkę spełnia powyższą definicję, ponieważ rozliczenie transakcji pomiędzy stronami było uzależnione od kształtowania się kursu waluty obcej, tym samym zastosowanie znajduje przepis art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy o PDOP.

Jednocześnie, Wnioskodawca wskazuje, iż w odniesieniu do obrotu instrumentami pochodnymi wyróżnia się:

• transakcje rzeczywiste, w których następuje faktyczne przeniesienie prawa własności ze sprzedającego na kupującego w drodze fizycznego dostarczenia instrumentu bazowego kupującemu przez sprzedającego, w określonym terminie i miejscu w zamian za ekwiwalent pieniężny,
• transakcje nierzeczywiste, w których nie następuje fizyczna dostawa instrumentu bazowego, natomiast realizacja transakcji jest dokonywana poprzez rozliczenie pieniężne między stronami kontaktu (wynikowo).
  
  

Należy przy tym zaznaczyć, iż powyższy przepis (art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy o PDOP), znajdujący się w negatywnym katalogu wydatków, które nie mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodów, nie wyłącza jednak możliwości zaliczenia kosztów powstałych w wyniku zawarcia transakcji na pochodnych instrumentach finansowych (np. typu forward) do kosztów uzyskania przychodów, lecz odsuwa ją do momentu realizacji (albo rezygnacji z realizacji) praw z instrumentu pochodnego lub do momentu ich odpłatnego zbycia. Tym samym stanowi on wytyczną co do kwalifikacji kosztów poniesionych w związku z rozliczeniem omawianych transakcji, w tym wynikających z różnic kursów walut w momencie zawarcia transakcji i jej rozwiązania / realizacji.

Dla ustalenia, czy dany koszt stanowi koszt uzyskania przychodów należy w szczególności ustalić jakiego rodzaju związek przyczynowo skutkowy występuje pomiędzy poniesionym kosztem a przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, można wyróżnić koszty podatkowe:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalanie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz
• inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pośrednio związane z przychodami), których nie można przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako związane z całokształtem prowadzonej działalności gospodarczej (tzw. koszty pośrednie).
  
  

W ocenie Spółki, strata poniesiona przez Spółkę w wyniku realizacji transakcji terminowej na pochodnych instrumentach finansowych, opisanej w stanie faktycznym stanowi pośredni koszt uzyskania przychodów. Wnioskodawca wskazuje przy tym, iż wydatek w postaci omawianej straty został faktycznie poniesiony przez Spółkę, a jego poniesienie wiązało się z realizacją praw (obowiązków) wynikających z zastosowanego instrumentu. Jednocześnie, zawarta przez Spółkę transakcja została przeprowadzona w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w związku z zawartymi przez Spółkę umowami leasingu, denominowanymi w EUR. Z uwagi jednak na znaczne wahania kursów walutowych w momencie zawarcia przedmiotowej transakcji należało liczyć się także z tym, że ze względu na brak możliwości dokładnego prognozowania kursów walut obcych, możliwe jest poniesienie straty z tytułu zawarcia kontraktu terminowego, co miało miejsce w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku.

Wnioskodawca zaznacza również, że znane mu są interpretacje, w których zostało potwierdzone, iż w przypadku wystąpienia ujemnego wyniku na transakcjach na pochodnych instrumentach finansowych stanowi on koszt uzyskania przychodów. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 25 lutego 2009 r. (nr ILPB3/423-809/08-2/HS) wskazano, że ?(,..) w przypadku, gdy w wyniku rozliczenia transakcji wymiany walutowej powstanie ujemna różnica (Spółka osiągnie stratę), to - stosownie do art. 15 ust 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - stanowić ona będzie w dacie realizacji tej transakcji koszt uzyskania przychodów." Jednocześnie, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, w interpretacji indywidualnej z dnia 2 sierpnia 2008 r. (nr ILPB3/423-372/10-4/ŁM) potwierdził, iż ?(...) w przypadku, gdy w wyniku rozliczenia transakcji opcji walutowych, Spółka poniosła stratę finansową, to - stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - stanowi ona koszt uzyskania przychodów."

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty poniesionej w wyniku realizacji transakcji na pochodnych instrumentach finansowych została także potwierdzona przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 lutego 2011 r. (sygn. akt II FSK 1724/09), w którym NSA orzekł m.in., iż "(...) strata poniesiona na realizacji nierzeczywistych instrumentów pochodnych stanowi koszt uzyskania przychodu - kontrakty na realizacje instrumentów pochodnych zawsze zawierane są w celu osiągnięcia przychodów".

Mając na względzie powyższe, w ocenie Spółki strata poniesiona przez Spółkę w wyniku realizacji transakcji terminowej na pochodnych instrumentach finansowych, opisanej w stanie faktycznym powyżej stanowi koszt uzyskania przychodów, z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy o PDOP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., określanej w dalszej części skrótem ?updop?), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Treść przywołanego art. 15 ust. 1 updop wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów ? dla celów podatku dochodowego ? składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

1. poniesienie wydatku,
2. poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu, względnie zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodów.
   
   

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, jak i kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami - pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Ustawodawca w omawianym przepisie nie zdefiniował pojęcia "koszty bezpośrednio związane z przychodami" oraz "koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami". Jednak treść tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem, jak również w oparciu o poglądy i orzecznictwo sądów administracyjnych.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie koszty niebędące kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem.

Jednak nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki rzutować na podstawę opodatkowania. Skoro bowiem ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to cel ten musi być widoczny. Ponoszone koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

1. przeznaczenie wydatku (celowość, zasadność wydatku dla funkcjonowania podmiotu). Ze względu na szeroki zakres celowości, powinno poddawać się szczegółowej analizie czynniki wpływające na celowość w postaci racjonalności i efektywności;
2. potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
   
   

Ponadto obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku przyczynowo-skutkowego z osiąganymi przychodami lub zachowaniem czy zabezpieczeniem ich źródła, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

Drugi z elementów zawartych w omawianym przepisie stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 16 ust. 1 updop, katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 8b updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem pochodnych instrumentów finansowych do czasu realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo rezygnacji z realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo ich odpłatnego zbycia o ile wydatki te, stosownie do art. 16g ust. 3 i 4, nie powiększają wartości początkowej środka trwałego oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Generalna zasada wynikająca z powyższej regulacji wskazuje, iż wydatki związane z nabyciem instrumentów pochodnych podlegają zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów w momencie realizacji praw wynikających z danego instrumentu. Należy jednak przy tym wspomnieć, że jeżeli nabycie pochodnego instrumentu finansowego służy zabezpieczeniu transakcji nabycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 1 updop, to stosownie do art. 16g ust. 3 updop, wszelkie wydatki poniesione w celu nabycia tego instrumentu oraz jego realizacji powiększają wartość środka trwałego lub wartości niematerialnej czy prawnej. Tym samym nie mogą zostać zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. c ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. Nr 183, poz. 1538 ze zm.), instrumentami finansowymi w rozumieniu ustawy są finansowe kontrakty terminowe oraz inne równoważne instrumenty finansowe rozliczane pieniężnie, umowy forward dotyczące stóp procentowych, swapy akcyjne, swapy na stopy procentowe, swapy walutowe.

W doktrynie prawa finansowego za pochodny instrument finansowy uważa się taki instrument, którego wartość zależy od wartości innego instrumentu (pierwotnego), na który ten pochodny instrument został wystawiony.

Definicję pochodnych instrumentów finansowych dla celów podatkowych zawiera art. 16 ust. 1b updop. Przepis ten stanowi, iż za pochodne instrumenty finansowe uważa się prawa majątkowe, których cena zależy bezpośrednio lub pośrednio od ceny towarów, walut obcych, waluty polskiej, złota dewizowego, platyny dewizowej lub papierów wartościowych, albo od wysokości stóp procentowych lub indeksów, a w szczególności opcje i kontrakty terminowe.

Podkreślić przy tym trzeba, iż w przypadku transakcji terminowych wyróżniamy transakcje nierzeczywiste, w których nie następuje fizyczna dostawa instrumentu bazowego, natomiast realizacja transakcji jest dokonywana poprzez rozliczenie między stronami różnicy cen oraz transakcje rzeczywiste, w których następuje faktyczne przeniesienie prawa własności ze sprzedającego na kupującego w drodze fizycznego dostarczenia instrumentu bazowego kupującemu przez sprzedającego, w określonym terminie i miejscu w zamian za ekwiwalent pieniężny.

W przypadku transakcji terminowej rzeczywistej, tj. rozliczanej poprzez dostawę instrumentu bazowego, w celu jej podatkowego rozliczenia, należy odpowiednio uwzględnić po stronie przychodów i kosztów uzyskania przychodów wszelkie przepływy środków pomiędzy stronami.

Mając na uwadze wyżej cytowane przepisy oraz opis stanu faktycznego ujęły we wniosku strata poniesiona przez Spółkę w wyniku realizacji nierzeczywistych transakcji terminowej na pochodnych instrumentach finansowych może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, iż w sprawie będącej przedmiotem pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 wydano odrębną interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j.. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.