Czy w związku z uznaniem przez Ministra Finansów w interpretacji o sygn. IBPBI/2/423-517/12/JD, że (...)

Czy w związku z uznaniem przez Ministra Finansów w interpretacji o sygn. IBPBI/2/423-517/12/JD, że w przypadku datio in solutum, Spółka będzie zobligowana do rozpoznania przychodu podlegającego PDOP w wartości wymagalnej wierzytelności, przekazanej Pierwotnemu Pożyczkodawcy w wykonaniu datio in solutum (tj. jako świadczenia w miejsce wykonania przez Spółkę z tytułu zaspokojenia roszczenia Pierwotnego Pożyczkodawcy o zapłatę ceny za zbytą do Spółki Wierzytelność), Spółka będzie miała prawo rozpoznać wartość tejże wymagalnej wierzytelności jako koszt uzyskania przychodu?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 3 lipca 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11 września 2012 r. (wpływ do tut. Biura 14 września 2012 r.), uzupełnionym w dniu 5 grudnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

  • ustalenia wysokości kosztu uzyskania przychodu ? jest nieprawidłowe,
  • momentu rozpoznania kosztu uzyskania przychodów ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 września 2012 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 22 listopada 2012 r. Znak IBPBI/2/423-1190/12/JD, wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano w dniu 5 grudnia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka kapitałowa z siedzibą na terytorium Polski (dalej: ?spółka W") zaciągnęła pożyczki od spółki kapitałowej z siedzibą w Portugalii (dalej ?Pierwotny Pożyczkodawca?). Zgodnie z treścią zawartych umów spółka W zobowiązała są do zwrotu kwot nominalnych (głównych) udzielonych pożyczek wraz z kwotami naliczonych odsetek.

W celu uproszczenia modelu finansowania w grupie kapitałowej, Pierwotny Pożyczkodawca rozważa dokonać odpłatnego zbycia swoich uprawnień przysługujących z tytułu udzielonych pożyczek wobec spółki W do Wnioskodawcy (dalej także ?Spółka?). Możliwym jest, iż na moment zbycia spłacone zostaną kwoty nominalne udzielonych pożyczek, natomiast nadal wymagana będzie kwota naliczonych odsetek (dalej: ?Wierzytelność?). Niewykluczonym jest również, że roszczenie Pierwotnego Pożyczkodawcy względem Spółki o zapłatę ceny z tytułu nabycia Wierzytelności zostanie zaspokojone poprzez wykorzystanie instytucji datio in solutum (tj. świadczenia w miejsce wykonania). Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o PDOP). Cena sprzedaży przedmiotowej Wierzytelności będzie niższa od nominalnej wartości Wierzytelności, tj. ww. kwoty naliczonych odsetek od pożyczek, a wynagrodzeniem Wnioskodawcy za zrealizowane świadczenie wobec Pierwotnego Pożyczkodawcy będzie zatem różnica między nominalną wartością Wierzytelności, a uiszczoną na rzecz Pierwotnego Pożyczkodawcy kwotą (tj. dyskonto kalkulowane jako suma ustalonej przez strony umowy marży z tytułu ryzyka oraz marży finansowej). W wyniku powyższej transakcji sprzedaży Wierzytelności, Wnioskodawca wstąpi w prawa Pierwotnego Pożyczkodawcy wynikające z posiadania Wierzytelności w stosunku do spółki W, uzyskując prawo żądania spłaty Wierzytelności. W efekcie sprzedaży Wierzytelności, dojdzie jedynie do zmiany wierzyciela (z Pierwotnego Pożyczkodawcy na Wnioskodawcę), natomiast sama Wierzytelność będzie istnieć nadal. Spółka, nabywając Wierzytelność od Pierwotnego Pożyczkodawcy, świadczyć będzie na jego rzecz odpłatną usługę zapewnienia finansowania jego Wierzytelności, a tym samym wyręczenia Pierwotnego Pożyczkodawcy z dochodzenia jego Wierzytelności wobec spółki W.


W konsekwencji, Pierwotny Pożyczkodawca rozpozna jako usługobiorca import usługi finansowej, podlegający opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej w Portugalii, z zastosowaniem mechanizmu tzw. odwrotnego obciążenia, tj. tzw. reverse charge (za podstawę opodatkowania przyjmując wartość wynagrodzenia, tj. dyskonta). Pierwotny Pożyczkodawca został zidentyfikowany jako podatnik podatku od wartości dodanej w Portugalii i nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Niewykluczone, że roszczenie Pierwotnego Pożyczkodawcy względem Spółki o zapłatę ceny z tytułu zbycia na jej rzecz Wierzytelności względem spółki W może zostać zaspokojone poprzez skorzystanie z cywilnoprawnej instytucji datio in solutum, tj. świadczenia w miejsce wykonania, przewidzianej w artykule 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.). W tym celu, w ramach datio in solutum, Spółka może przenieść na Pierwotnego Pożyczkodawcę wymagalne wierzytelności względem innych spółek (w tym wierzytelności z tytułu pożyczek; niewykluczone, że wierzytelności w momencie ich przeniesienia na Pierwotnego Pożyczkodawcę stanowić będą wyłącznie naliczone odsetki, gdyż kwoty główne pożyczek zostaną spłacone do Spółki przed dokonaniem datio in solutum) z grupy kapitałowej.

W wyniku datio in solutum, Spółka przestanie być dłużnikiem Pierwotnego Pożyczkodawcy z tytułu zapłaty ceny za nabytą Wierzytelność względem spółki W.

Minister Finansów wydał w dniu 10 sierpnia 2012 r. m.in. interpretację indywidualną o sygn. IBPBI/2/423-517/12/JD, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy co do opisanego zdarzenia przyszłego za nieprawidłowe, stwierdzając, że w przypadku datio in solutum, Spółka będzie zobligowana do rozpoznania przychodu podlegającego PDOP w wartości wymagalnej wierzytelności, przekazanej Pierwotnemu Pożyczkodawcy w wykonaniu datio in solutum, (tj. jako świadczenia w miejsce wykonania przez Spółkę z tytułu zaspokojenia roszczenia Pierwotnego Pożyczkodawcy o zapłatę ceny za zbytą do Spółki Wierzytelność). Wnioskodawca nie zgadzając się z ww. stanowiskiem Ministra Finansów, wezwał, pismem z dnia 24 sierpnia 2012 r. Ministra do usunięcia naruszenia prawa materialnego i formalnego w związku z wydaną interpretacją IBPBI/2/423-517/12/JD.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z uznaniem przez Ministra Finansów w interpretacji o sygn. IBPBI/2/423-517/12/JD, że w przypadku datio in solutum, Spółka będzie zobligowana do rozpoznania przychodu podlegającego PDOP w wartości wymagalnej wierzytelności, przekazanej Pierwotnemu Pożyczkodawcy w wykonaniu datio in solutum (tj. jako świadczenia w miejsce wykonania przez Spółkę z tytułu zaspokojenia roszczenia Pierwotnego Pożyczkodawcy o zapłatę ceny za zbytą do Spółki Wierzytelność), Spółka będzie miała prawo rozpoznać wartość tejże wymagalnej wierzytelności jako koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Spółki:

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, Minister Finansów wydał w dniu 10 sierpnia 2012 r. interpretację indywidualną o sygn. IBPBI/2/423-517/12/JD, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy co do opisanego zdarzenia przyszłego za nieprawidłowe, stwierdzając, że w przypadku datio in solutum, Spółka będzie zobligowana do rozpoznania przychodu podlegającego PDOP w wartości wymagalnej wierzytelności, przekazanej Pierwotnemu Pożyczkodawcy w wykonaniu datio in solutum, (tj. jako świadczenia w miejsce wykonania przez Spółkę z tytułu zaspokojenia roszczenia Pierwotnego Pożyczkodawcy o zapłatę ceny za zbytą do Spółki Wierzytelność). Wnioskodawca nie zgadzając się z ww. stanowiskiem Ministra Finansów, wezwał pismem z dnia 24 sierpnia 2012 r. Ministra do usunięcia naruszenia prawa materialnego (kwestionując konieczność rozpoznania przychodu podatkowego) i formalnego w związku z wydaną interpretacją IBPBI/2/423-517/12/JD. W opinii Spółki w konsekwencji ww. stanowiska Ministra Finansów w interpretacji o sygn. IBPBI/2/423-517/12/JD, tj. że w przypadku datio in solutum, Spółka byłaby zobligowana do rozpoznania przychodu podlegającego PDOP w wartości wymagalnej wierzytelności, przekazanej Pierwotnemu Pożyczkodawcy w wykonaniu datio in solutum, Spółka będzie miała prawo rozpoznać wartość tejże wymagalnej wierzytelności jako koszt uzyskania przychodu. Spółka zaznacza przy tym, że zdarzenie przyszłe nie było dotychczas objęte rozstrzygnięciem Ministra Finansów w drodze interpretacji indywidualnej w zakresie przedstawionego w niniejszym wniosku pytania, tj. w zakresie możliwości rozpoznania jako kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP wartości wierzytelności przeniesionej przez Spółkę na rzecz Pierwotnego Pożyczkodawcy w wykonaniu datio in solutum, w celu efektywnego zaspokojenia roszczenia Pierwotnego Pożyczkodawcy o zapłatę ceny za zbytą Wierzytelność. O ile stanowisko Ministra Finansów zostanie uznane za prawidłowe, to wówczas Spółka, przenosząc własne wierzytelności z tytułu pożyczek wobec krajowej spółki powiązanej na Pierwotnego Pożyczkodawcę w ramach realizacji ?datio in solutum?, tym samym doprowadziłaby do efektywnego zaspokojenia (spłaty) Pierwotnego Pożyczkodawcy jako wierzyciela z tytułu Wierzytelności. Innymi słowy, poprzez przeniesienie na Pierwotnego Pożyczkodawcę wierzytelności Spółki wobec krajowej spółki powiązanej, zobowiązanie Spółki wobec Pierwotnego Pożyczkodawcy do zapłaty ceny z tytułu Wierzytelności wygaśnie poprzez efektywne zaspokojenie Pierwotnego Pożyczkodawcy.

Z uwagi, że Minister Finansów w ww. interpretacji zrównał skutki przeniesienia przedmiotowej wierzytelności jako ?świadczenia w miejsce wykonania? (datio in solutum) ze ?zwykłym? wykonaniem podstawowego zobowiązania (zapewne z zapłatą, jako najczęściej występującą w obrocie gospodarczym formą pieniężną), ponieważ obie formy skutkują wygaśnięciem zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela poprzez jego efektywne zaspokojenie, to w rezultacie wartość wierzytelności przenoszonej w ramach datio in solutum przez Spółkę na Pierwotnego Pożyczkodawcę, stanowić powinna dla Spółki koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP w momencie zaspokojenia (spłaty) Pierwotnego Pożyczkodawcy, tj. w dacie przeniesienia na niego wierzytelności.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Na wstępie należy zaznaczyć, co wynika z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, że Spółka rozważa możliwość przeniesienia na Pierwotnego Pożyczkodawcę wymagalnych wierzytelności z tytułu pożyczek względem innych spółek. Niewykluczone, że wierzytelności w momencie ich przeniesienia stanowić będą wyłącznie naliczone odsetki, gdyż kwoty główne pożyczek zostaną spłacone do Spółki przed dokonaniem datio in solutum.


Jak z powyższego wynika możliwym jest wystąpienie dwóch sytuacji:

  • po pierwsze na Pierwotnego Pożyczkodawcę zostaną przeniesione całe wierzytelności z tytułu pożyczek, tj. kwota główna i odsetki,
  • po drugie tylko wierzytelności obejmujące odsetki.

Wystąpienie każdej z ww. sytuacji będzie wywierało inne skutki w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Przechodząc do oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie ustalenia wysokości ustalenia kosztów uzyskania przychodów, należy w pierwszej kolejności zwrócić uwagę na art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm. ? zwanej dalej ?updop?) zgodnie z którym, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

  1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  5. został właściwie udokumentowany,
  6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jak wcześniej wskazano (pkt 1), aby określony koszt mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu musi on zostać przez podatnika poniesiony, tzn. musi trwale obniżyć wartość majątku podatnika. Wierzytelność, czyli przysługujące wierzycielowi uprawnienie do domagania się od dłużnika określonego zachowania, w tym przypadku zwrotu kwoty pożyczki, zostało nabyte przez Wnioskodawcę w wyniku zawarcia umowy pożyczki. Z nabyciem tego uprawnienia związany był wypływ środków pieniężnych z majątku Wnioskodawcy. Jednocześnie uszczuplenie to nie było przez Spółkę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. O ile udzielenie pożyczki, chociaż jest czynnością obojętną z punktu widzenia prawa podatkowego, wiąże się ze zmniejszeniem majątku Spółki, cechy tej nie posiadają odsetki. Odsetki są bowiem następstwem udzielenia pożyczki a ich otrzymanie nie wiąże się z dodatkowym, tj. innym niż udzielenie pożyczki zmniejszeniem majątku Spółki. Otrzymanie przychodu w postaci odsetek nie wiąże się w żaden sposób z poniesieniem kosztu jego uzyskania.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że przeniesienie wierzytelności własnych w związku ze skorzystaniem z instytucji datio in solutum należy traktować na gruncie updop na równi ze zbyciem tych wierzytelności. Uzyskany w wyniku tej transakcji przychód, dla ustalenia podstawy opodatkowania, może być pomniejszony o koszt jego uzyskania, który stanowić będzie, w przypadku wierzytelności w skład której wejdą wartość nominalna pożyczki i odsetki, wartość udzielonej pożyczki. Ze względów o których pisano wcześniej (uzyskanie przychodu z tytułu odsetek nie wiąże się ze zmniejszeniem majątku Spółki) nie można uznać za prawidłowe stanowisko Spółki zgodnie z którym cała wartość wierzytelności, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, może być uznana za koszt uzyskania przychodów. Taka ocena stanowiska Spółki dotyczy również sytuacji w której wierzytelność przenoszona na Pierwotnego Pożyczkodawcę obejmować będzie tylko odsetki, tj. sytuacji w której kwoty główne pożyczek zostaną spłacone do Spółki przed dokonaniem datio in solutum.

Przechodząc do oceny stanowiska Spółki w zakresie momentu rozpoznania kosztu uzyskania przychodu należy stwierdzić, że kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b-4e ustawy updop). Do pierwszej z wymienionych kategorii należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty zarządu ponoszone przez spółkę kapitałową (wydatki związane z działaniem organu zarządzającego spółki kapitałowej), uznając, że - jako ogólne, stałe koszty dotyczące jej funkcjonowania jako osoby prawnej i podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą ? są ponoszone w celu uzyskiwania przychodów. Niewątpliwie wydatki na nabycie wierzytelności wykazują związek z przychodem, nabywca spodziewa się bowiem uzyskać przychody z tytułu spłaty wierzytelności przez dłużnika. Tym samym, podstawowa przesłanka przesądzająca o kwalifikacji wydatków do kosztów uzyskania przychodów zostaje spełniona (art. 15 ust. 1 updop). Zasadniczo, przychód w związku z nabyciem wierzytelności nastąpi dopiero w momencie uregulowania należności przez dłużnika lub w momencie odpłatnego zbycia wierzytelności.


W związku z tym słuszny jest wniosek o kwalifikacji wydatków na nabycie wierzytelności do kategorii kosztów bezpośrednio związanych z przychodem. Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4 updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c. Z kolei, w myśl art. 15 ust. 4e updop, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Wydatek na nabycie wierzytelności jest więc ściśle związany z przychodem z tytułu zrealizowania nabytej wierzytelności (na skutek uzyskania zapłaty, bądź jej zbycia). Powinien on być zatem zaliczany w poczet kosztów uzyskania przychodu z chwilą uzyskania przychodu z nabytej wierzytelności. Stanowisko takie odnajdziemy również w orzeczeniach. Przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 14 listopada 2008 r. (II FSK 1146/07) wskazał, że ?nominalna wartość zakupionych wierzytelności nie jest przychodem należnym, gdyż nabywca do czasu faktycznej realizacji wierzytelności nie uzyskuje przychodu?.

Za prawidłowe zatem należy uznać stanowisko Spółki, iż będzie ona miała prawo rozpoznać koszt uzyskania przychodu w momencie zaspokojenia (spłaty) Pierwotnego Pożyczkodawcy, tj. w dacie przeniesienia na niego (odpłatnego zbycia) wierzytelności, jednakże tylko do wysokości udzielonej pożyczki.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 14 marca 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika