Czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym Spółka jest uprawniona do jednoczesnego stosowania (...)

Czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym Spółka jest uprawniona do jednoczesnego stosowania różnych metod rozliczeń określonych w art. 15 ust. 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., Nr 851 ze zm., dalej: ?ustawa o CIT?) dla poszczególnych realizowanych projektów i programów prac aplikacyjno-inżynieryjnych? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 września 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 29 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka jest uprawniona do jednoczesnego stosowania różnych metod rozliczeń określonych w art. 15 ust. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dla poszczególnych realizowanych projektów i programów prac aplikacyjno-inżynieryjnych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2, stan faktyczny) ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 września 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka jest uprawniona do jednoczesnego stosowania różnych metod rozliczeń określonych w art. 15 ust. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dla poszczególnych realizowanych projektów i programów prac aplikacyjno-inżynieryjnych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką wchodzącą w skład międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: Grupa), która prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji części i akcesoriów dla branży motoryzacyjnej. Zasadnicza działalność Spółki obejmuje wytwarzanie elementów systemów hamulcowych pojazdów. Spółka prowadzi obecnie działalność produkcyjną na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: SSE, Strefa) na podstawie otrzymanych dwóch zezwoleń i korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: CIT) dla części dochodów (osiąganych na terenie SSE w ramach zezwoleń).

Z uwagi na rosnącą konkurencję, szybki postęp technologiczny w branży motoryzacyjnej, jak również najwyższe wymogi bezpieczeństwa dla użytkowników końcowych, w ramach globalnej strategii, Grupa prowadzi zaawansowane technologicznie prace badawcze, rozwojowe i wdrożeniowe, które są warunkiem koniecznym do zawarcia i realizacji kontraktów produkcyjnych z kontrahentami z Grupy (międzynarodowymi koncernami samochodowymi). W ramach prowadzonych prac Grupa przedstawia swoim kontrahentom oferty na opracowanie i produkcję określonych typów komponentów. W przypadku akceptacji oferty przez kontrahentów, w zależności od specyfiki przyszłego komponentu, a także specjalizacji i lokalizacji podmiotów należących do Grupy, podejmowana jest decyzja o przekazaniu zadań w zakresie wytwarzania danego komponentu do wybranych spółek produkcyjnych, w tym Spółki.

Spółka nie opracowuje ani nie posiada własnych technologii wytwarzania, jak również nie zajmuje się rozwojem nowych produktów. Wynika to z faktu, że produkty dostarczane przez dostawców branży motoryzacyjnej, w której działa Grupa, wymagają zazwyczaj istotnych nakładów na projektowanie i rozwój. Branża motoryzacyjna wymaga zaawansowanych technologii, cykl życia produktów jest krótki, co wiąże się z koniecznością ciągłych ich zmian. Aby nadążyć za postępem technologicznym, konieczne są istotne nakłady, których pojedynczy podmiot nie jest w stanie sam ponieść, dlatego też koszty związane z pracami nad nowymi technologiami i produktami ponoszone są przez wyspecjalizowane w tym zakresie podmioty z Grupy, tzw. centra techniczne, a następnie efekty tych prac udostępniane są podmiotom produkcyjnym z Grupy.

W centrach technicznych Grupy prowadzone są zasadniczo dwa rodzaje prac nad nowymi technologiami i produktami:

  1. prace koncepcyjne/badawcze (tzw. ?core engineering?) oraz
  2. dedykowane prace inżynieryjne (tzw. ?application engineering?) - dalej również: prace aplikacyjno-inżynieryjne.

Prace koncepcyjne (?core engineering?) polegają na opracowywaniu i rozwijaniu nowych technologii, produktów i koncepcji jeszcze przed uzyskaniem przez Grupę informacji o zapotrzebowaniu ze strony konkretnego kontrahenta. Uzyskane w toku takich prac rezultaty stanowią podstawę koncepcji i konstrukcji nowego lub istotnie ulepszonego komponentu (części samochodowych). Wskazać należy, że wszystkie efekty prac projektowych w ramach tzw. ?core engineering?, realizowanych przez centra techniczne Grupy, są przedmiotem wewnątrzgrupowej umowy licencyjnej. Umowa ta stanowi podstawę prawną, na bazie której jednostki produkcyjne wykorzystują wystandaryzowany produkt, technologię, wypracowane know-how i w związku z tym zobowiązane są do uiszczania opłat licencyjnych z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania wszelkich praw do patentu, rysunku lub modelu, planu, tajemnicy lub technologii produkcyjnej, lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej.

W nawiązaniu do powyższych prac, z uwagi na specyfikę branży motoryzacyjnej, typowe dla producentów części i akcesoriów do pojazdów jest następnie prowadzenie tzw. prac aplikacyjno-inżynieryjnych, w ramach których ogólna koncepcja nowego komponentu przekładana i dostosowywana jest do wymogów konkretnego producenta samochodów, co jest niezbędne dla funkcjonowania danego komponentu jako jednego z elementów całego systemu (pojazdu).

Prace aplikacyjno-inżynieryjne podejmowane są w ramach prowadzonych projektów i programów dopiero na etapie przygotowań do realizacji konkretnego zamówienia składanego przez dany koncern samochodowy. Tym samym, Grupa dysponując pierwotnymi założeniami/koncepcjami rozwiązań wypracowanymi na etapie prac koncepcyjnych/ badawczych oraz otrzymując od koncernów samochodowych zamówienia na komponenty i akcesoria samochodowe o konkretnych parametrach technicznych, dokonuje w toku prac aplikacyjno-inżynieryjnych ich dostosowania do indywidualnych wymagań zgłoszonych przez klienta. Wypracowane w toku prac aplikacyjno-inżynieryjnych rozwiązania mają na celu opracowanie nowego, unikatowego lub znacząco ulepszonego komponentu samochodowego, możliwego do zastosowania przez konkretnego zamawiającego (producenta samochodów).

Z uwagi na fakt, że wytwarzane przez Spółkę komponenty układów hamulcowych stanowią składową wytwarzanych finalnie samochodów niezbędne jest, by produkty te cechowały się niezawodnością (autonomiczną sprawnością), jak również współpracowały z pozostałymi systemami znajdującymi się w montowanych przez producentów samochodach.

Prace aplikacyjno-inżynieryjne obejmują w szczególności projektowanie poszczególnych komponentów, badanie ich wzajemnych oddziaływań i dopasowywanie mające na celu stworzenie sprawnych systemów spełniających wymagania klientów, w tym:

  1. tworzenie projektów, rysunków, planów oraz innej dokumentacji technicznej na potrzeby wdrażanego w spółkach z Grupy procesu produkcyjnego,
  2. przeprowadzanie, opracowywanie i raportowanie testów realizowanych na stanowiskach pomiarowych,
  3. opracowywanie prototypów produktów.

Wszystkie prace aplikacyjno-inżynieryjne podejmowane w ramach Grupy realizowane są zgodnie z przyjętymi przez nią standardami i procedurami. Poniżej przedstawiono wybrane, kluczowe czynności wykonywane w ramach kolejnych faz prac aplikacyjno-inżynieryjnych:

Faza 1

  • przeprowadzenie kompleksowej analizy w zakresie wymagań stawianych przez klienta, otoczenie regulacyjne i wewnętrzne standardy Grupy, jakim będzie musiał sprostać wytwarzany komponent,
  • stworzenie wstępnego ramowego planu prac,
  • stworzenie wstępnej dokumentacji technicznej, takiej jak np. rysunki, modele i schematy,
  • oszacowanie wykorzystania zasobów (plan wykorzystanych materiałów - bill of materials),
  • przeprowadzenie wstępnych analiz ryzyka.

Faza 2

  • ustalenie wstępnych wymagań w zakresie bezpieczeństwa,
  • zaprezentowanie klientowi wstępnej koncepcji produktu,
  • przygotowanie kwotowania dla klienta.

Faza 3

  • utworzenie zespołu projektowego,
  • stworzenie szczegółowego harmonogramu prac,
  • przygotowywanie rysunków prototypów,
  • przeprowadzenie i raportowanie wstępnych testów i analiz prototypów,
  • wykonanie próbnych prototypów komponentów o parametrach pozwalających na ich przekazanie klientom w celu wstępnej weryfikacji,
  • przeprowadzenie sesji testowej weryfikującej opracowaną koncepcję produktu.

Faza 4

  • weryfikacja i aktualizacja harmonogramu prac,
  • weryfikacja i aktualizacja planu wykorzystanych materiałów,
  • dalsze tworzenie lub weryfikacja i aktualizacja rysunków, modeli, schematów i innej dokumentacji technicznej,
  • dalsze testy konstrukcyjne.

Faza 5

  • przygotowywanie dalszej dokumentacji technicznej,
  • weryfikacja i analiza testów konstrukcyjnych.

Faza 6

  • analiza kwestii zgłaszanych przez klienta,
  • ostateczna weryfikacja, dokonywanie ostatnich korekt w zakresie procesu produkcyjnego lub produkowanego komponentu.

Faza 7

  • analiza i ocena, opracowanie wniosków z przeprowadzonych prac aplikacyjno-inżynieryjnych.

Dodatkowo, przed rozpoczęciem produkcji masowej, prowadzone są również co do zasady prace wdrożeniowe, które mają na celu bezpośrednie przygotowanie do podjęcia efektywnej realizacji procesu wytwarzania nowego produktu.

Zgodnie z przyjętym przez Grupę modelem działalności opisane powyżej prace są, co do zasady, realizowane przez wydzielone, wyspecjalizowane podmioty działające w ramach Grupy, tzw. centra techniczne. Spółki produkcyjne (w tym Spółka) obciążane są kosztami prac aplikacyjno-inżynieryjnych, które realizowane są ściśle na rzecz produktów wytwarzanych w danej jednostce, na podstawie ramowej umowy.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym Spółka jest uprawniona do jednoczesnego stosowania różnych metod rozliczeń określonych w art. 15 ust. 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., Nr 851 ze zm., dalej: ?ustawa o CIT?) dla poszczególnych realizowanych projektów i programów prac aplikacyjno-inżynieryjnych? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Spółka stoi na stanowisku, że jest uprawniona do wyboru metody rozliczania przedmiotowych kosztów prac rozwojowych, o której mowa art. 15 ust. 4a ustawy o CIT, odrębnie dla każdego z realizowanych projektów i programów.

Prace aplikacyjno-inżynieryjne nabywane są przez Spółkę na potrzeby produkcji komponentów, wytwarzanych i sprzedawanych następnie różnym koncernom motoryzacyjnym. Równocześnie, prace aplikacyjno-inżynieryjne wykonywane w celu rozwoju produktów dla różnych kontrahentów lub dla różnych typów/modeli komponentów, stanowią odrębne projekty i programy, tj. stanowią odrębne jednostki prac rozwojowych. Charakter prac rozwojowych, które w istocie stanowią pewien zespół czynności i ich rezultatów wskazuje, że muszą one, również dla celów podatkowych, być ustrukturyzowane i usystematyzowane w pewne jednostki w przypadku Spółki w projekty i programy.

W ocenie Spółki, z uwagi na zastosowanie w treści art. 15 ust. 4a ustawy o CIT spójnika ?albo?, oznaczającego z punktu widzenia logiki formalnej alternatywę rozłączną, wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że podatnik jest uprawniony do dokonywania odrębnego wyboru metody rozliczania dla wybranych, zdefiniowanych prac rozwojowych, tj. odrębnie dla każdego projektu i programu.

Należy przy tym wskazać, że w treści art. 15 ust. 4a ustawy o CIT ustawodawca nie posługuje się sformułowaniem ?koszty wszystkich prac rozwojowych?, ani też w żaden inny sposób nie wskazuje, że wybór metody rozliczania kosztów rozwojowych jest wiążący w odniesieniu do ogółu takich kosztów ponoszonych przez podatnika.

Przyjęcie odmiennego stanowiska pozostawałoby w sprzeczności z nadrzędnym celami wprowadzonych przez ustawodawcę zmian w zakresie rozliczania na gruncie CIT prac rozwojowych. W szczególności, przyjęcie takiego odmiennego stanowiska skutkowałoby bezterminowym obowiązkiem podatnika do stosowania pierwotnie wybranej metody podatkowego rozliczania poniesionych kosztów prac rozwojowych.

Co istotne, w praktyce stosowanie jednej metody do rozliczania wszystkich poniesionych kosztów prac rozwojowych może okazać się niemożliwe w przypadku wyboru rozliczania takich kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości niematerialnych i prawnych - jeśli okaże się, że nie zostaną spełnione warunki określone w art. 16b ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT (przykładowo, nie zostanie zgromadzona wskazana w tym przepisie dokumentacja).

Podejście takie minimalizowałoby znaczenie elastyczności i swobody podatkowej przyznanej podatnikom w odniesieniu do prac rozwojowych. Taka niekorzystna dla podatników wykładnia przepisu art. 15 ust. 4a ustawy o CIT byłaby niezgodna z intencją ustawodawcy, którą było uelastycznienie podatkowego traktowania kosztów prac rozwojowych i zapewnienie podatnikom możliwości swobodnego kształtowania swojej sytuacji podatkowej w tym zakresie, w celu stymulowania inicjatyw innowacyjnych.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zgodnie z regulacją art. 15 ust. 4a ustawy o CIT, Spółka jest uprawniona do wyboru metody rozliczania przedmiotowych kosztów prac rozwojowych, o której mowa art. 15 ust. 4a ustawy o CIT, odrębnie dla każdego z realizowanych projektów i programów.

Spółka pragnie wskazać, że prezentowane przez nią stanowisko w zakresie rozliczania prac rozwojowych znajduje również potwierdzenie w licznych interpretacjach podatkowych, m.in. w:

  • interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 24 stycznia 2013 r., sygn. IPPB5/423-1079/12-4/AS,
  • interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 lutego 2013 r., sygn. IPPB5/423-1107/12-4/AS,
  • interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 25 czerwca 2013 r., sygn. IPPB5/423-223/13-2/IŚ,
  • interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 4 lutego 2014 r., sygn. ILPB4/423-435/13-2/DS,
  • interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 6 lutego 2014 r., sygn. ITPB3/423-547/13/PS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 i 2 (zdarzenie przyszłe) wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika