Czy zasadne i prawidłowe jest zaliczenie do kosztów podatkowych roku 2009 wartości nieumorzonej dystrybutorów (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 06 października 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 09 października 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego w przypadku jego sprzedaży bądź likwidacji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 października 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego w przypadku jego sprzedaży bądź likwidacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Spółka w ramach licytacji, nabyła w roku 2006 nieruchomość dłużnika. Po wstępnym okresie jej wynajmu od roku 2007 rozpoczęła jej adaptację w celu rozszerzenia działalności o handel paliwami (stacja paliw), zawierając umowę z koncernem na sprzedaż paliw płynnych i gazu LPG w tym obiekcie.

Z uwagi na konieczność sprostania wielu wymogom, zarówno koncernu, jak i właściwych urzędów technicznych uczestniczących w procesie nadawania uprawnień i zezwoleń Spółce do sprzedaży paliw, podjęto decyzję o zakupie nowych dystrybutorów paliwowych oraz demontażu starych, zastanych na przejętej stacji benzynowej. W miesiącu czerwcu 2008 roku dokonano wycofania z użytkowania 4 sztuk starych dystrybutorów.

Z uwagi na zamiar i nadzieję odsprzedania starych dystrybutorów nie dokonano ich fizycznej likwidacji, natomiast dokonano ich wyksięgowania z ewidencji bilansowej, z jednoczesnym włączeniem ich do ewidencji pozabilansowej.

Nieumorzona wartość netto przedmiotowych dystrybutorów w kwocie 103.356,86 zł została ujęta w kosztach bilansowych roku 2008 i jednocześnie wyłączona z kosztów podatkowych roku 2008.

W roku 2009 nastąpiła sprzedaż dwóch z czterech dystrybutorów, czego skutkiem było ich wykreślenie z ewidencji pozabilansowej oraz zaliczenie do kosztów podatkowych roku 2009 nieumorzonej części dystrybutorów sprzedanych (kwota 49.523,20 zł).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy zasadne i prawidłowe jest zaliczenie do kosztów podatkowych roku 2009 wartości nieumorzonej dystrybutorów wyksięgowanych z ewidencji bilansowej (z ksiąg Spółki - konto '010') w roku 2008, a sprzedanych w roku 2009.

Czy prawidłowe będzie analogiczne zachowanie Spółki w przypadku sprzedaży bądź fizycznej likwidacji pozostałych dwóch dystrybutorów w następnych okresach obrachunkowych/podatkowych (dodanie do kosztów podatkowych następnych lat podatkowych części nieumorzonych dystrybutorów sprzedanych w tych latach)...

Zdaniem Spółki, zaliczenie do podatkowych kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej części wartości dystrybutorów następuje w chwili ich sprzedaży lub fizycznej likwidacji (np. złomowania). Z chwilą sprzedaży dystrybutorów postawionych w stan likwidacji zachodzi związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy kosztami z tytułu poniesionych wydatków, a osiągniętymi przychodami.

Z uwagi na rozróżnienie w ustawie z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych pojęć kosztów bezpośrednich i pośrednich, dopiero w momencie zakończenia procesu likwidacji (protokół fizycznej likwidacji lub sprzedaż środka trwałego) nieumorzona wartość przedmiotowych dystrybutorów może być zaliczona do podatkowych kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. dalej: ustawa o pdop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, pod tym jednak warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów. Ponadto, zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który zawiera art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do przepisów art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o pdop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części, - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy o pdop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż z uwagi na konieczność sprostowania wielu wymogom, zarówno koncernu, jak i właściwych urzędów technicznych uczestniczących w procesie nadawania uprawnień i zezwoleń Spółce do sprzedaży paliw, podjęto decyzję o zakupie nowych dystrybutorów paliwowych oraz demontażu starych, zastanych na przejętej stacji benzynowej.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż w przypadku, gdy dochodzi do sprzedaży nie w pełni umorzonych środków trwałych bądź ich części, zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b), w myśl którego wydatki na nabycie lub wytworzenie środka trwałego, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są kosztem uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia środka trwałego, bez względu na czas ich poniesienia.

Należy przy tym zauważyć, że pomimo, iż przychód z tytułu sprzedaży nie w pełni umorzonych środków trwałych lub ich części nie jest literalnie ujęty w katalogu źródeł przychodów, zawartym w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób pranych, to z uwagi na fakt, iż wspomniany katalog nie jest zamknięty (o czym świadczy użycie przez ustawodawcę w ust. 1 art. 12 ww. ustawy wyrażenia ?w szczególności?), winien być uwzględniony jako przysporzenie w rachunku podatkowym. W świetle powyższego, wydatki na nabycie sprzedawanych środków trwałych, pomniejszone o dokonane odpisy amortyzacyjne stanowić będą bezpośrednie koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o pdop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zatem, na podstawie ww. przepisu, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami uzyskanymi z tytułu sprzedaży nie w pełni umorzonych środków trwałych lub ich części będą potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Natomiast ustosunkowując się do kwestii określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, skutkującej trwałym wycofaniem środka trwałego z używania, stwierdzić należy, że straty tego rodzaju stanowią koszty uzyskania przychodów w momencie faktycznej likwidacji środka trwałego. W tym miejscu należy zaznaczyć, iż likwidacja księgowa nie jest tożsama z likwidacją fizyczną. Istnieją sytuacje, w których środek trwały zostaje wyksięgowany z ewidencji bilansowej, a jego fizyczna likwidacja nie zostaje jeszcze przeprowadzona. Dlatego też przeznaczony do likwidacji środek trwały, pod datą postawienia go w stan likwidacji, wprowadza się do ewidencji pozabilansowej, równocześnie z wyksięgowaniem tego środka z ewidencji bilansowej. W procesie likwidacji środka trwałego należy wyróżnić trzy etapy:

1. moment przeznaczenia do samej likwidacji środka trwałego,
2. moment postawienia w stan likwidacji, z którym wiąże się wyksięgowanie danego środka z ewidencji bilansowej, a ujęcie go w ewidencji pozabilansowej,
3. moment zakończenia likwidacji, czyli ostateczne wyksięgowanie z ewidencji pozabilansowej.
   
   

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż warunkiem zaliczenia do kosztu uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego jest jego faktyczna likwidacja. Z czynności tej sporządza się protokół fizycznej likwidacji, który oznacza zakończenie procesu likwidacji środka trwałego.

Reasumując:

• w przypadku sprzedaży nie w pełni umorzonego środka trwałego, koszty uzyskania przychodów należy rozpoznać w momencie powstania przychodu ze sprzedaży,
• w przypadku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego, koszty uzyskania przychodów należy rozpoznać w momencie jego faktycznej likwidacji.
  
  

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego ? stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.