Czy otrzymywana rekompensata z tytułu pokrycia poniesionych kosztów w związku ze świadczeniem usług (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 14 października 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 16 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych otrzymania rekompensaty (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2014 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych otrzymania rekompensaty.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Jedynym udziałowcem Spółki i jednocześnie założycielem jest Gmina dysponująca 100% udziałami w kapitale zakładowym. Spółka prowadzi pełną księgowość, opodatkowana jest podatkiem dochodowym od osób prawnych oraz jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W dniu 30 czerwca 2009 r. Spółka zawarła Umowę wykonawczą z Gminą. Do zawarcia wskazanej Umowy doszło w związku z powierzeniem uchwałą Rady Miejskiej, Spółce zadań własnych Miasta z zakresu lokalnego transportu zbiorowego, oraz w związku z koniecznością wykonywania powierzonych zadań własnych Miasta przez Spółkę, w zgodzie z przepisami rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 oraz przepisami Rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z 23 października 2007 r. dotyczącego usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego, uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70.

Miejski Zarząd Dróg i Mostów jest jednostką budżetową utworzoną na mocy uchwały Rady Miejskiej z dnia 22 grudnia 2005 r. W celu zapewnienia realizacji zadania własnego Gminy w zakresie potrzeb lokalnego transportu zbiorowego Miejski Zarząd Dróg i Mostów pełni funkcję organizatora lokalnego transportu zbiorowego realizowanego przez Gminę, oraz sprawuje nadzór nad podejmowaniem i wykonywaniem transportu drogowego. Rolę organizatora Miejski Zarząd Dróg i Mostów prowadzi samodzielnie lub w drodze zawierania stosownych umów i porozumień. Zgodnie z zapisami Umowy, jej przedmiotem jest świadczenie przez Spółkę na rzecz Miejskiego Zarządu Dróg i Mostów usług transportu lokalnego na zasadach określonych Umową. Zgodnie z definicjami zawartymi w Umowie, usługi transportu lokalnego to usługi lokalnego transportu zbiorowego polegającego na przewozach pasażerskich na liniach autobusowych stanowiące, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), zadanie własne Miasta.

Wpływy z tytułu sprzedaży biletów uprawniających pasażerów do korzystania z usług transportu lokalnego świadczonych na podstawie ww. umowy są należne Spółce i nie są przekazywane do Miejskiego Zarządu Dróg i Mostów. Wpływy te Spółka rozpoznaje jako swoje przychody i traktuje, jako wynagrodzenie za świadczenie na rzecz pasażerów usług pasażerskiego transportu publicznego (autobusowego), które to usługi wykazywane są, jako czynności opodatkowane podatkiem VAT. Z tego tytułu Spółka nalicza należny podatek VAT i wykazuje go w składanych comiesięcznie deklaracjach VAT-7.

Spółka nie ma wpływu na ustalenie cen biletów. Ceny biletów określa Rada Miejska mocą uchwały. Finansowanie miejskiego transportu zbiorowego przychodami z biletów nie rekompensuje kosztów prowadzonej działalności przewozowej. Wynika to m.in. z publicznej interwencji w regulacje taryfowe oraz ofertę przewozową. Poza usługami transportowymi w zakresie komunikacji miejskiej (działalność podstawowa), Spółka prowadzi także działalność poboczną (usługi reklamy, wynajem pomieszczeń i gruntów, usługi stacji kontroli pojazdów).

W celu prowadzenia działalności gospodarczej Spółka dokonuje zakupu szeregu towarów i usług, w tym głównie paliwa do autobusów i dokonuje od tych wydatków odliczenia całości podatku naliczonego VAT. Zakupy te służą wykonywaniu czynności opodatkowanych podatkiem VAT, w tym usług przewozowych w zakresie komunikacji miejskiej świadczonych na rzecz pasażerów. Spółka nie odlicza podatku naliczonego od czynności zwolnionych od podatku.

Z uwagi na fakt, że wpływy ze sprzedaży biletów oraz inne generowane przez Spółkę przychody (w tym ze sprzedaży usług w postaci wynajmu powierzchni reklamowych w autobusach) nie wystarczają na pokrycie tych wydatków, część z nich (w tym część wydatków na paliwo) pokrywana jest z wpływów z rekompensaty otrzymywanej od Miejskiego Zarządu Dróg i Mostów (Gminy) na mocy Umowy wykonawczej.

Wobec powyższego w związku z ponoszoną stratą Spółka otrzymuje rekompensatę z tytułu wykonywania zadań przewozowych w zakresie publicznego transportu zbiorowego która ma za zadanie wyrównać Spółce stratę poniesioną w związku ze świadczeniem usługi podstawowej. Rekompensata, nie ma bezpośredniego wpływu na kwotę należną - cenę świadczenia usług, nie stanowi dopłaty do ceny świadczonej usługi, a jej istotą jest pokrycie kosztów działalności statutowej.

By dane świadczenie wliczane było do podstawy opodatkowania konieczne jest wystąpienie bezpośredniego wpływu. Taki bezpośredni wpływ zachodziłby w szczególności w wypadku, gdyby konstrukcja finansowania oparta była na rozwiązaniu polegającym na tym, że Gmina dopłacałaby do każdego biletu za przejazd, który dzięki dofinansowaniu miałby niższą cenę. Wówczas dopłata taka podlegałaby opodatkowaniu - wpływałaby bowiem bezpośrednio na cenę biletu.

Podstawy przyznawania rekompensaty są określone w Rozdziale 6 od art. 50 i nast. Ustawy. Zasady wyliczania rekompensaty są natomiast szczegółowo określone w załączniku do Rozporządzenia 1370/07, zgodnie z którym rekompensata nie może przekroczyć kwoty odpowiadającej wynikowi finansowemu netto wyliczonemu następująco: koszty poniesione w związku z realizacją usługi publicznej minus wszystkie dodatnie wpływy finansowe wygenerowane przez przewoźnika w trakcie wykonywania usługi (np. przychody ze sprzedaży biletów, reklama na autobusach) plus tzw. rozsądny zysk, przez który należy rozumieć stopę zwrotu kapitału własnego. Sposób obliczenia rekompensaty jest zawarty w umowie wykonawczej i oparty jest na ww. przepisie.

Szczegółowe określenie zakresu obowiązku świadczenia usług przewozowych przez Spółkę określone jest w zarządzeniu Prezydenta Miasta z 25 czerwca 2009 r. w sprawie zasad rozliczania i wynagradzania z realizacji zadań użyteczności publicznej z zakresu lokalnego transportu zbiorowego pomiędzy Spółką a Gminą w związku z powierzeniem Spółce do wykonania zadania własnego Gminy z zakresu lokalnego transportu zbiorowego.

Zarządzenie określa między innymi zasady ustalania wielkości pracy przewozowej, wysokość stawki w podziale na koszt za jeden wozokilometr, wielkość środków przeznaczonych przez Miasto na realizację zadania, czy też zasady kalkulacji kosztów Spółki. Dodatkowo z jego treści wynika, że wpływy ze sprzedaży biletów, opłat manipulacyjnych i opłat przewozowych, stanowią przychód Spółki.

Obliczenie wysokości rekompensaty na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem usług przewozowych odbywa się na zasadach określonych w załączniku do Rozporządzenia (WE) nr 1370/07, z uwzględnieniem liczby wozokilometrów, na które Gmina zgłasza zapotrzebowanie na dany rok, a Spółka zobowiązuje się wykonać. Co roku ustalana jest szacunkowa liczba wozokilometrów, na które Gmina zgłaszać będzie zapotrzebowanie na następny rok. Podstawą ostatecznych rozliczeń pomiędzy Spółką a Gminą, jest liczba kilometrów faktycznie wykonanych przez Spółkę. Rekompensata jest corocznie kalkulowana przez Gminę w oparciu o opinię niezależnego od Gminy i Spółki biegłego, który dokonuje kalkulacji na zlecenie Gminy w oparciu o zapisy umowy wykonawczej. Roczna wysokość należnej rekompensaty, oraz liczba wozokilometrów wyznacza odpowiednio stawki rekompensaty na pokrycie kosztu jednego kilometra, które to pojęcie (wozokilometr) wprowadzono w umowie wykonawczej dla potrzeb bieżących zaliczkowych rozliczeń. Ustalona rekompensata podlega kwartalnym kontrolom. Podstawą kontroli są sprawozdania dotyczące ilości faktycznie wykonanych w danym roku kilometrów, oraz dane analityczne, pozwalające ustalić faktyczny poziom kosztów netto świadczenia usług przewozowych. W tym celu dostosowano plan kont oraz zasady rozliczeń kosztów Spółki, aby można jednoznacznie stwierdzić czy dane koszty są uwzględnianie przy wyliczaniu wysokości rekompensaty.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy otrzymywana rekompensata z tytułu pokrycia poniesionych kosztów w związku ze świadczeniem usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego na terenie Gminy oraz na terenie gmin ościennych stanowi przychód na gruncie podatku dochodowego w dacie otrzymania rekompensaty i czy wielkość rekompensaty powinna być jednocześnie wyłączona z kosztów uzyskania przychodów? (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, odnosząc się do problemu, czy rekompensata stanowi przychód na gruncie podatku dochodowego w dacie otrzymania i czy wielkość rekompensaty powinna być jednocześnie wyłączona z kosztów uzyskania przychodów należy mieć na uwadze, że zasady przyznawania rekompensat określone zostały w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z 23 października 2007 r. dotyczącego usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70.

W myśl art. 2 pkt g tego rozporządzenia, ?rekompensata z tytułu świadczenia usług publicznych? oznacza każdą korzyść, zwłaszcza finansową, przyznaną bezpośrednio lub pośrednio przez właściwy organ z funduszy publicznych w okresie realizacji zobowiązania z tytułu świadczenia usług publicznych lub powiązaną z tym okresem. Zgodnie z załącznikiem do ww. rozporządzenia, wysokość rekompensaty nie może przekroczyć kwoty odpowiadającej wynikowi finansowemu netto, który równoważny jest sumie wpływów, pozytywnych czy negatywnych, jakie wypełnianie zobowiązania z tytułu świadczenia usług publicznych wywiera na koszty i przychody podmiotu świadczącego usługi publiczne. Wpływ ten oceniany jest przez porównanie stanu, w którym zobowiązanie z tytułu świadczenia usług publicznych jest wypełniane, ze stanem, jaki istniałby w przypadku niewypełniania zobowiązania z tytułu świadczenia usług publicznych.

Ponadto, kwestie związane ze świadczeniem usług przewozowych uregulowane zostały w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 ze zm.), która weszła w życie od dnia 1 marca 2011 r. Ustawa ta - w przypadku budżetów jednostek samorządu terytorialnego - nie nazywa rekompensaty wprost ?dotacją?. Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 15 ww. ustawy, rekompensata to środki pieniężne lub inne korzyści majątkowe przyznane operatorowi publicznego transportu zbiorowego w związku ze świadczeniem usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego.

Definicja rekompensaty, zawarta w ww. przepisie jest bardzo szeroka, dlatego w odniesieniu do środków finansowych pochodzących z budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego, należy przenieść ją na grunt finansów publicznych, których rygorom podlegają jednostki zaliczane do sektora finansów publicznych i opierając się na tych przepisach przyporządkować rekompensacie odpowiednią ?kategorię? z ustawy o finansach publicznych. Biorąc pod uwagę całość przepisów finansowych zawartych w Dziale II Rozdziale 6 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, tą kategorią w odniesieniu do budżetów jednostek samorządu terytorialnego na płaszczyźnie finansów publicznych, może być tylko dotacja.

Zgodnie z art. 50 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, finansowanie przewozów o charakterze użyteczności publicznej może polegać w szczególności na:

-pobieraniu przez operatora lub organizatora opłat w związku z realizacją usług świadczonych w zakresie publicznego transportu zbiorowego, lub

-przekazaniu operatorowi rekompensaty z tytułu:

• utraconych przychodów w związku ze stosowaniem ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym, lub
• utraconych przychodów w związku ze stosowaniem uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym ustanowionych na obszarze właściwości danego organizatora, o ile zostały ustanowione, lub
• poniesionych kosztów w związku ze świadczeniem przez operatora usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, lub

-udostępnianiu operatorowi przez organizatora środków transportu na realizację przewozów w zakresie publicznego transportu zbiorowego.

Z kolei, stosownie do treści art. 51 ust. 1 wskazanej ustawy, źródłem finansowania przewozów o charakterze użyteczności publicznej mogą być w szczególności: środki własne jednostki samorządu terytorialnego będącej organizatorem lub środki z budżetu państwa. Ponadto, na podstawie art. 52 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, operatorowi przysługuje rekompensata, jeżeli wykaże, że podstawą poniesionej straty z tytułu realizacji usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego są utracone przychody i poniesione koszty, o których mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2, proporcjonalnie do poniesionej straty.

Ustawodawca w art. 55 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, w przypadku realizowania przez operatora usługi z zakresu publicznego transportu zbiorowego w transporcie kolejowym w międzywojewódzkich i międzynarodowych przewozach pasażerskich, określił rekompensatę z budżetu państwa wprost jako dotację z budżetu państwa.

Nie wyłączył jednakże ani wprost, ani w sposób dorozumiany, tej formy w stosunku do rekompensaty z budżetów jednostek samorządu terytorialnego, a jedynie nie nazwał jej wyraźnie, co nie powoduje automatycznego wykluczenia stosowania tej formy prawnej. W sposób dorozumiany odwołuje się natomiast do definicji dotacji, określonej przepisami ustawy o finansach publicznych. Nie ma bowiem powodów, aby w sposób odmienny traktować rekompensatę z budżetu państwa i budżetów jednostek samorządu terytorialnego, bowiem oba te podmioty publiczne finansują świadczenie usług, mających charakter użyteczności publicznej (art. 51 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym).

Istotą rekompensaty, którą otrzymuje operator na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, jest zrównoważenie kosztów działalności w związku ze świadczeniem usługi publicznej; w sensie ekonomicznym posiada więc ona cechy dotacji. Nienazwanie wprost w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym ?rekompensaty? ?dotacją? nie pozbawia jej takiego charakteru w odniesieniu do rekompensaty z budżetu jednostki samorządu terytorialnego, a posiłkując się definicją z ustawy o finansach publicznych pozwala na przypisanie rekompensacie cech dotacji.

Mając powyższe na uwadze, można zdefiniować rodzaj świadczenia jakim jest rekompensata pieniężna, jako dotacja poprzez elementy składowe takiego świadczenia, pozwalające na przypisanie takiemu świadczeniu cech dotacji, zgodnie z definicją dotacji zawartą w art. 126 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.).

W myśl powołanego w zdaniu poprzednim przepisu, dotacje to podlegające szczególnym zasadom rozliczania środki z budżetu państwa, budżetu jednostek samorządu terytorialnego oraz z państwowych funduszy celowych przeznaczone na podstawie niniejszej ustawy, odrębnych ustaw lub umów międzynarodowych, na finansowanie lub dofinansowanie realizacji zadań publicznych. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Gmina przekazuje Wnioskodawcy rekompensatę za poniesione koszty w związku ze świadczeniem usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego na rzecz Gminy oraz na rzecz gmin, z którymi Gmina zawarła Porozumienia Międzygminne.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: ?updop?), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Za przychody związane z działalnością gospodarczą i działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 3 updop).

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa.

Od zasady tej, w ściśle określonych przypadkach, wprowadzone zostały przez ustawodawcę wyjątki. Katalog przysporzeń, których nie zalicza się do przychodów podatkowych jest zamknięty i zawarto go w art. 12 ust. 4 updop. Skoro zatem przepis ten w sposób kategoryczny i wyczerpujący określa, co nie jest przychodem w rozumieniu ustawy, to a contrario należy przyjąć, że wszelkie inne przychody, przepisem tym nieobjęte, generują dochód podlegający opodatkowaniu.

Z kolei, w myśl art. 17 ust. 1 pkt 47 updop, wolne od podatku są dotacje otrzymane z budżetu państwa lub budżetu jednostki samorządu terytorialnego, z wyjątkiem dopłat do oprocentowania kredytów bankowych w zakresie określonym w odrębnych ustawach. Treść art. 17 ust. 1 pkt 47 updop, wskazuje, że zwolnienie to dotyczy dochodów z tytułu wszelkich dotacji, a dla zakresu tego zwolnienia nie jest istotny rodzaj dotacji, ich charakter i to, czy są określane jako dotacje podmiotowe, przedmiotowe, czy też celowe. Również nie ma znaczenia sposób wykorzystania tych dotacji (o tym rozstrzyga ustawa o finansach publicznych). Ważne jest natomiast źródło ich pochodzenia, którym musi być budżet państwa lub budżet jednostki samorządu terytorialnego.

W świetle powyższego, otrzymywana przez Spółkę rekompensata, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, stanowi przychód Spółki w dacie jej otrzymania. Jednocześnie dochód z tego tytułu wolny jest od podatku na mocy art. 17 ust. 1 pkt 47 updop.

Konsekwencją zwolnienia od podatku środków otrzymywanych przez Spółkę z tytułu rekompensaty jest brak możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków sfinansowanych z tych środków. Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 58 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 14a, 23, 24, 42, 47, 48, 52 i 53, lub ze środków, o których mowa w art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz.U. Nr 96, poz. 873, ze zm.). Zatem, wydatki i koszty sfinansowane bezpośrednio z przekazywanej Spółce kwoty rekompensaty, podlegają na mocy powołanego art. 16 ust. 1 pkt 58 updop, wyłączeniu z kategorii kosztów podatkowych w dacie wpływu rekompensaty na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

Na poparcie powyższego wskazać warto interpretację indywidualną z 29 października 2013 r. IBPBI/2/423-1012/13/PH.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 2 wydano odrębne rozstrzygnięcia

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.