Czy francuski oddział Spółki spełnia definicję ?zakładu' określonego w Umowie między Rządem (...)

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2009r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości ustalenia, czy francuski oddział Spółki spełnia definicję zakładu w rozumieniu Umowy zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku i w jakim kraju będzie podlegał opodatkowaniu zysk osiągnięty zagranicą.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 11 stycznia 2010 r. znak IBPBI/2/423-1316/09/BG wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 03 lutego 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzi działalność gospodarczą w kraju oraz we Francji. Na terenie Francji Spółka została zarejestrowana w tamtejszej Izbie Rzemieślniczej oraz w Sądzie Gospodarczym. Dla rozliczeń podatku VAT we Francji Spółka posiada nr NIP FR . Zarządzającym Spółką na terenie Francji jest wspólnik Spółki - obywatel francuski mający stosowne pełnomocnictwo. Z pełnomocnikiem został zawarty Kontrakt Menadżerski upoważniający do szerokiego działania w imieniu Spółki.

Spółka zarówno w kraju jak i we Francji zajmuje się usługami w zakresie budownictwa, w szczególności wznoszeniem konstrukcji metalowych, spawalnictwem, remontami. Zleceniodawcą robót we Francji są podmioty francuskie. Zlecenia te są realizowane przez wysyłane do Francji polskie ekipy montażowe, spawaczy, budowlańców. Realizowane zlecenia mają charakter krótkotrwały - nie przekraczają 3 miesięcy. Faktury za zrealizowane zlecenia są wystawiane przez oddział francuski, który odprowadza podatek VAT z tych faktur do tamtejszej instytucji skarbowej.

W odpowiedzi na wezwanie, w uzupełnieniu stanu faktycznego, Spółka poinformowała, iż zakres obowiązków wspólnika Spółki zawiera umowa menadżerska. Zgodnie z tą umową do obowiązków menadżera należy między innymi: zarządzanie bieżące majątkiem Spółki na terenie Francji, nawiązywanie kontaktów i podejmowanie skutecznych przedsięwzięć w celu pozyskania zleceń na realizację usługi na terenie Francji, zawieranie w imieniu Spółki stosownych kontraktów o świadczenie usług, realizowanie kontraktów na terenie Francji w imieniu i na rzecz Spółki. Zgodnie z zawartą umową menadżer korzysta w sposób ciągły ze swych uprawnień.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy francuski oddział Spółki spełnia definicję ?zakładu' określonego w Umowie między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, oraz art. 4a pkt 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych i w związku z powyższym w którym kraju będzie opodatkowywał zysk osiągnięty za granicą...

Zdaniem Spółki, definicje pojęcia ?zakładu' zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych oraz Umowie o zapobieganiu podwójnego opodatkowania są nieprecyzyjne. Biorąc pod uwagę, że istnieją duże różnice w wysokości płaconych podatków w obu krajach, problem ten jest dla Spółki istotny. Spółka nadmienia, że żaden montaż albo remont nie przekracza 3 miesięcy, nie jest wynajmowany lokal czy biuro na prowadzenie działalności gospodarczej we Francji a pełnomocnik jest jednocześnie wspólnikiem spółki oraz członkiem zarządu.

W odpowiedzi na wezwanie, w sprostowaniu własnego stanowiska Spółka wskazała, iż na podstawie obowiązujących aktów prawnych uważa, że powstał we Francji zakład i w związku z tym dochód osiągnięty we Francji powinien być opodatkowany za granicą podatkiem dochodowym wg przepisów francuskich.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Powołany przepis dotyczący tzw. nieograniczonego obowiązku podatkowego stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Zgodnie bowiem z art. 91 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy. Umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma przy tym pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową (art. 91 ust. 2 Konstytucji).

Wobec powyższego, w analizowanym przypadku, w celu ustalenia zasad opodatkowania zysków Wnioskodawcy konieczne jest odniesienie się do postanowień Umowy zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977r. Nr 1, poz. 5, określana w dalszej części ?umowa polsko - francuska). Jednocześnie, dokonując wykładni tych przepisów, należy uwzględnić wskazówki interpretacyjne zawarte w Komentarzu do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej stosowany przez Polskę wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania wypracowany w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD). Modelowa Konwencja i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, mają jednak istotne znaczenie dla interpretacji zapisów umów międzynarodowych w przedmiocie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy polsko-francuskiej, zyski z przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa podlegają opodatkowaniu w drugim Umawiającym się Państwie jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Oznacza to, że zyski Spółki podlegają opodatkowaniu w Polsce, chyba, że prowadzi ona we Francji działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład w takim przypadku, jego zyski w części, w jakiej można je przypisać działalności tego zakładu, mogą być opodatkowane we Francji.

?Zakładem? w rozumieniu omawianej umowy polsko-francuskiej jest stała placówka, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa (art. 5 ust. 1 ww. umowy). W myśl art. 5 ust. 2 tej umowy określenie ?zakład? obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządzania,
2. filię,
3. biuro, w którym prowadzona jest działalność handlowa,
4. zakład fabryczny,
5. warsztat,
6. kopalnię, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
7. budowę albo montaż, których okres przekracza 12 miesięcy.
   
   

Zgodnie z art. 5 ust. 3 umowy polsko-francuskiej nie stanowią zakładu:

1. placówki, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania albo wydawania dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa,
2. dobra albo towary należące do przedsiębiorstwa, utrzymywane wyłącznie dla składowania, wystawiania albo wydawania,
3. dobra albo towary należące do przedsiębiorstwa utrzymywane wyłącznie w celu obróbki lub przerobu przez inne przedsiębiorstwo,
4. stała placówka utrzymywana wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu uzyskiwania informacji dla przedsiębiorstw,
5. stała placówka utrzymywana przez przedsiębiorstwo wyłącznie dla celów reklamowych, dla dostarczania informacji, prowadzenia badań naukowych lub wykonywania podobnej działalności o przygotowawczym lub pomocniczym charakterze.
   
   

Obok tej podstawowej formy zakładu, Umowa przewiduje także alternatywny sposób ustalania istnienia zakładu, na podstawie którego można uznać, że polskie przedsiębiorstwo posiada zakład, nawet jeśli nie dysponuje stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej w drugim państwie.

Zgodnie z art. 5 ust. 4 ww. umowy, jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 5, działa w Umawiającym się Państwie dla przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa, uważa się, iż w tym pierwszym Państwie istnieje zakład, jeżeli ta osoba posiada pełnomocnictwo do zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa i pełnomocnictwo w tym Państwie zwykłe wykonuje, chyba że jej działalność ogranicza się tylko do zakupu dla przedsiębiorstwa dóbr lub towarów.

Jednakże w myśl art. 5 ust. 5 ww. umowy, nie będzie się traktować przedsiębiorstw Umawiającego się Państwa za posiadające zakład w drugim Umawiającym się Państwie, tylko z tego powodu, że wykonuje tam czynności przez maklera, komisanta generalnego albo każdego innego niezależnego przedstawiciela, o ile te osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności. W omawianej sytuacji, aby ocenić czy powstanie we Francji zakład, należałoby stwierdzić, czy pełnomocnik Spółki będzie niezależnym, czy też zależnym przedstawicielem Spółki Polskiej.

Nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w umawiającym się państwie, jeżeli:

1. przedsiębiorstwo podejmuje czynności za pośrednictwem niezależnego przedstawiciela, oraz
2. przedstawiciel taki działa w ramach swojej zwykłej działalności.
   
   

Jak wynika z powyższego, zakład może powstać także w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej za pośrednictwem tzw. zależnego przedstawiciela (tj. podmiotu działającego w drugim Państwie w imieniu przedsiębiorstwa). Cytowane postanowienie umowne znajduje zastosowanie bez względu na postanowienia ust. 1, 2, 3, co oznacza, że wobec braku zakładu w sensie przedmiotowym (stałej placówki) należy badać ustanowienie zakładu pod kątem działalności przedstawiciela przedsiębiorstwa. Użyte w treści ust. 4 określenie 'osoba' oznacza w myśl art. 3 ust. 1 pkt b osobę fizyczną, spółkę i wszystkie inne zrzeszenia osób. Ustęp 4 art. 5 umowy stanowi, że jedynie utrzymywanie osób mających uprawnienia do zawierania kontraktów może prowadzić do powstania zakładu przedsiębiorstwa. Osoba taka ma dostateczne uprawnienia do angażowania przedsiębiorstwa w działalność gospodarczą w danym państwie (pkt 32 Komentarza do art. 5 Konwencji Modelowej OECD). Warunkiem zastosowania art. 5 ust. 4 ww. Umowy jest, aby osoba działała 'w imieniu przedsiębiorstwa', czyli występowała w roli przedstawiciela. Pełnomocnictwo do zawierania umów musi być wykonywane 'zwyczajowo', co oznacza, że przedstawiciel uczestniczy w imieniu przedsiębiorstwa w sposób częstotliwy w obrocie gospodarczym.

Jak wynika z wniosku Spółka we Francji będzie działać przez pełnomocnika a zarazem wspólnika Spółki, obywatela francuskiego, mającego stosowne pełnomocnictwo do szerokiego działania w imieniu Spółki. Pełnomocnik ten zajmuje się bieżącym zarządzaniem majątkiem Spółki na terenie Francji, nawiązywaniem kontaktów i podejmowaniem skutecznych przedsięwzięć w celu pozyskania zleceń na realizację usługi na terenie Francji, a także zawieraniem w imieniu Spółki stosownych kontraktów o świadczenie usług i realizowanie kontraktów na terenie Francji w imieniu i na rzecz Spółki. Zgodnie z zawartą umową pełnomocnik korzysta w sposób ciągły ze swych uprawnień. Zatem osoba ta działa w imieniu przedsiębiorstwa i pozostaje w stosunku zależności od tego przedsiębiorstwa (osobowej, prawnej lub ekonomicznej).

Reasumując, zatem pełnomocnik Spółki jest zależnym przedstawicielem Spółki w rozumieniu art. 5 ust. 4 ww. umowy. W takiej sytuacji działalność zależnego przedstawiciela winna być uznana za tworzącą 'zakład' w rozumieniu polsko ? francuskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania tym samym uzyskiwanie we Francji przez Spółkę dochody podlegają opodatkowaniu we Francji.

W świetle powyższego stanowisko Spółki jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.