w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wypłatę świadczeń (...)

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wypłatę świadczeń urlopowych dla pracowników.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 08 lutego 2010r.: Znak IBPBI/2/423-1482/09/BG wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 01 marca 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zatrudnia na dzień 1 stycznia 2009r. powyżej 20 osób. Na podstawie art. 3b ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz. U. z 1996r. Nr 70 poz. 335 zwanej dalej ?ustawą o funduszu'), w porozumieniu z organizacją związkową Wnioskodawca zrezygnował z tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych przez wprowadzenie do regulaminu wynagradzania postanowienia, że Spółka realizuje działalność socjalną na rzecz pracowników poprzez wypłatę świadczeń urlopowych. W zakresie wysokości i zasad przyznawania świadczenia urlopowego Spółka stosuje wprost przepisy ustawy o Funduszu. Regulamin wynagradzania obowiązujący w Spółce nie zawiera żadnych regulacji dotyczących wysokości ani zasad przyznawania tego świadczenia.

Wypłacone świadczenia Spółka na zasadzie art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. 2000r. Nr 54 poz. 654 ze zm.) uznaje za koszt uzyskania przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy jeśli pracodawca zatrudniający wg. stanu na dzień 1 stycznia danego roku powyżej 20 pracowników, nieobjęty układem zbiorowym pracy, nie zawarł zgodnie z wymaganiami art. 3b ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych w regulaminie wynagradzania postanowienia o niewypłacaniu świadczenia urlopowego to czy wypłacane przez niego świadczenie urlopowe należy uznać za świadczenie urlopowe wypłacane zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych w rozumieniu 16 ust. 1 pkt 45 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. 2000r. Nr 54 poz. 654 ze zm.) a przez to za koszt uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy wypłacane w powyższym stanie faktycznym świadczenie urlopowe jest świadczeniem wypłacanym zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych w rozumieniu 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych a przez to jest kosztem uzyskania przychodu.

U podstaw rozumowania Wnioskodawcy leży fakt, że obecna konstrukcja przepisu art. 3, 3a oraz 3b ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych w sposób zasadniczy zatarła różnicę dotyczącą obowiązku tworzenia funduszu świadczeń socjalnych jaka pierwotnie istniała pomiędzy pracodawcami zatrudniającymi mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty a tymi, którzy zatrudniali więcej niż 20 pracowników. Obecnie zarówno jedni i drudzy mogą nie tworzyć funduszu. Różnica polega jedynie na formalizmach związanych z tą rezygnacją.

Warto w tym miejscu podkreślić, że co do obu kategorii pracodawców regulując uprawnienie do rezygnacji ustawodawca celowo uregulował zasady rezygnacji zarówno z tworzenia funduszu, jak i wypłaty świadczenia urlopowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, jest tak dlatego, że ustawodawca ukształtował świadczenie urlopowe jako wyodrębnione świadczenie, niezależne od świadczeń z funduszu socjalnego. Ponadto logika i konstrukcja przepisów tejże ustawy każe rozumować, że świadczenie urlopowe może być wypłacane na podstawie przepisów ustawy bez względu na fakt, czy dany podmiot tworzy, czy też nie tworzy funduszu świadczeń socjalnych.

Wniosek taki nasuwa się wprost przy lekturze art. 3 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, gdzie mowa jest, że pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty mogą tworzyć fundusz do wysokości i na zasadach określonych w art. 5 lub mogą wypłacać świadczenie urlopowe. Zatem istnienie lub nieistnienie funduszu świadczeń socjalnych w tych zakładach nie wpływa na możliwość wypłaty świadczenia urlopowego na podstawie przepisów ustawy o funduszu.

W przypadku regulacji dotyczącej pracodawców zatrudniających co najmniej 20 pracowników ustawodawca w art. 3b tejże ustawy również reguluje kwestie rezygnacji z tworzenia funduszu i niewypłacania świadczenia urlopowego. Wprawdzie posługuje się w tym przepisie spójnikiem ?i' ale ma on tu znaczenie takie, że zarówno postanowienia o nieutworzeniu funduszu jak i postanowienia o rezygnacji z wypłaty świadczeń urlopowych znaleźć się muszą w regulaminie wynagradzania/ układzie zbiorowym pracy.

Z powyższego należy wysnuć wniosek, że jeśli pracodawca zatrudniający co najmniej 20 pracowników nieobjęty układem zbiorowym pracy zawarł w regulaminie wynagradzania postanowienie o nieutworzeniu funduszy świadczeń socjalnych, to nie oznacza to, że skutecznie zrezygnował on jednocześnie z obowiązku wypłaty świadczenia urlopowego zgodnie z ustawą o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Ustawodawca, bowiem wprost wymaga, aby postanowienie o rezygnacji z wypłaty świadczenia urlopowego również zawarte było w regulaminie wynagradzania.

Zatem jeśli pracodawca zatrudniający powyżej 20 pracowników nie zawarł w regulaminie wynagradzania postanowień o odstąpieniu od wypłaty świadczenia urlopowego i w danym roku wypłaca te świadczenia, to zdaniem Wnioskodawcy należy stwierdzić, że jest to świadczenie wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, a zatem mieści się w dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. 2000r. Nr 54 poz. 654 ze zm.) i należy je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu. Na koniec należy podkreślić, że w całości błędne jest prezentowane czasem w literaturze przedmiotu stanowisko, jakoby świadczenie urlopowe mogło być wypłacane jedynie przez pracodawców zatrudniających mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty oraz że pracodawcy zatrudniający powyżej 20 pracowników, nie mogą wypłacać świadczeń urlopowych na podstawie ustawy o funduszu, lecz jedynie na podstawie regulacji układów zbiorowych pracy lub regulaminów wynagradzania. Gdyby stanowisko takie było słuszne ustawodawca w art. 3b ustawy o funduszu mówiąc o pracodawcach zatrudniających powyżej 20 pracowników nie stwierdzałby że ?postanowienia w sprawie nieutworzenia Funduszu i niewypłacania świadczenia urlopowego zawiera się w regulaminie wynagradzania'. Taka regulacja nie byłaby logiczna. Ustawodawca przecież nie może ustawowo obostrzyć formalizmów związanych z rezygnacją z wypłaty świadczeń, którego wypłaty ta ustawa nie nakazuje.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Z powyższego przepisu wynika, że wypłacone świadczenia urlopowe są kosztem wyłącznie wtedy, gdy możliwość wypłaty takich świadczeń przewiduje ustawa z dnia 04 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 1996r. Nr 70, poz. 335 ze zm.). Stosownie do treści art. 3 ust. 1 powołanej ustawy pracodawca, inny niż pracodawca prowadzący działalność w formach organizacyjno ? prawnych jednostek sektora finansów publicznych, zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty powinien utworzyć zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Ustawowy obowiązek tworzenia funduszu może być uchylony (art. 4 powyższej ustawy) postanowieniem układu zbiorowego pracy, a u pracodawcy którego pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, postanowieniem regulaminu wynagradzania uzgodnionym z zakładowymi organizacjami związkowymi lub z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów.

Z powyższego wynika, że pracodawca, który zatrudnia w dniu 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, ma jedynie prawo wyboru pomiędzy tworzeniem lub rezygnacją z tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Powołana wyżej ustawa nie przewiduje możliwości zamiany tworzenia funduszu na wypłatę świadczeń urlopowych.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż Spółka zatrudnia na dzień 1 stycznia 2009r. powyżej 20 osób i nie tworzy zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Z uwagi na to, że Wnioskodawca zrezygnował z tworzenia funduszu, podstawą prawną wypłaty świadczenia urlopowego jest regulamin wynagradzania, a nie przepisy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Mając na uwadze powyższe, w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż wypłacane przez Wnioskodawcę świadczenia, mimo nazwania ich ?urlopowymi?, nie mogą być utożsamiane ze świadczeniem urlopowym, o którym mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (zbieżne jest tylko nazewnictwo). W konsekwencji, przedmiotowe świadczenia nie mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych.

Reasumując, poniesione przez Spółkę wydatki na wypłatę świadczeń urlopowych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-