Czy odpisy amortyzacyjne od środków trwałych, których stwierdzono niedobór, stanowią koszt uzyskania (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 06 stycznia 2010 r., data złożenia do tut. BKIP w dniu 06 stycznia 2010r., uzupełnionym w dniach 13 i 14 stycznia 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, których stwierdzono niedobór (pytanie oznaczone we wniosku jako Nr 1) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06 stycznia 2010 r. został złożony do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, których stwierdzono niedobór.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność w zakresie dystrybucji energii elektrycznej. W skład majątku Spółki wchodzą głównie środki trwałe związane z dystrybucją energii elektrycznej. W większości przypadków składniki majątku Spółki zlokalizowane są na terenie działania sieci, a nie w obrębie siedziby Spółki. W konsekwencji, składniki te są terytorialnie rozproszone i znajdują się na obszarze wielu gmin. Ponadto, składniki te są często trudno dostępne. Ponadto majątek spółki jest bardzo liczny i składa się z ponad 80.000 składników. Spółka powstała w wykonaniu dostosowania funkcjonowania polskiej energetyki do wymagań przepisów wspólnotowych. Zgodnie bowiem z postanowieniami Dyrektywy 2003/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003r., dotyczącej wspólnych zasad wewnętrznego rynku energii elektrycznej, jak również z postanowieniami art. 9d ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne oraz art. 22 pkt 2 ustawy z 4 marca 2005r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz ustawy - Prawo ochrony środowiska, przedsiębiorstwa energetyczne były zobowiązane do rozdzielenia prowadzonej przez nie działalności sieciowej (tj. działalności w zakresie dystrybucji energii elektrycznej) od innych rodzajów działalności.

W związku z powyższym, ?Spółka G? prowadząca przed zmianami wynikającymi z powyższych przepisów, działalność w zakresie obrotu energią elektryczną oraz jej dystrybucji, wydzieliła działalność sieciową.

Z dniem 1 lipca 2007r. działalność ?Spółki G? w zakresie dystrybucji energii elektrycznej została przeniesiona do Spółki w drodze aportu. Przedmiot aportu stanowiła zorganizowana część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 4a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o PDOP'). Klasyfikację przedmiotu aportu potwierdził Naczelnik Urzędu Skarbowego.

W konsekwencji, majątek Spółki stanowią w głównej mierze wchodzące uprzednio w skład oddziału dystrybucyjnego ?Spółki G? składniki wniesione aportem do Spółki, jak również aktywa (tj. środki trwałe i wartości niematerialne i prawne) nabyte przez Spółkę w okresach późniejszych.

Art. 26 ustawy o rachunkowości (dalej: ?UoR') przewiduje trzy sposoby inwentaryzacji:

• spis z natury,
• potwierdzenie prawidłowości sald,
• porównanie ksiąg z dokumentami.
  
  

Z uwagi na to, że dostęp do środków trwałych Spółki jest, co do zasady, znacznie utrudniony, majątek ten w większości przypadków podlega inwentaryzacji w drodze porównania ksiąg z dokumentami, a nie w drodze spisu z natury.

W toku wewnętrznej weryfikacji składników majątku Spółki przeprowadzonej w 2009r., stwierdzono niedobór części środków trwałych i wartości niematerialnych.

Niektóre środki trwałe, których niedobór stwierdzono, nie są całkowicie umorzone podatkowo.

Zgodnie z przyjętą w Spółce metodologią, z momentem stwierdzenia niedoboru Spółka dokonuje likwidacji środków trwałych, tj. ich wycofania z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Z uwagi na specyfikę funkcjonowania Spółki oraz rozproszenie jej majątku, czy też częste w branży energetycznej kradzieże i akty wandalizmu zlokalizowanych w terenie środków trwałych, Spółka nie jest w stanie zidentyfikować momentu, w którym rzeczywiście doszło do niedoborów tychże środków trwałych.

Spółka pragnie podkreślić, iż przyczyny zaistniałego niedoboru były zdarzeniem losowym, powstałym w trakcie normalnego i racjonalnego działania Spółki.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy odpisy amortyzacyjne od środków trwałych, których stwierdzono niedobór, stanowią koszt uzyskania przychodów do miesiąca, w którym stwierdzono ich niedobór (tj. łącznie z odpisem amortyzacyjnym za ten miesiąc)...

(pytanie oznaczone we wniosku jako Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm., dalej ustawa o PDOP), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 16a-m, z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP.

Natomiast stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

W świetle przywołanych przepisów, odpisy amortyzacyjne od przedmiotowych środków trwałych stanowią koszt uzyskania przychodów do miesiąca, w którym stwierdzono ich niedobór (tj. łącznie z odpisem amortyzacyjnym za ten miesiąc).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.