Czy przelew kwoty na spłatę długu, z konta bankowego drugiego dłużnika na konto bankowe pierwotnego (...)

UZASADNIENIE

W dniu 13 stycznia 2012r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest dłużnikiem pierwotnym wobec wierzyciela. Wnioskodawca nie posiada środków na spłatę długu. Do długu wobec wierzyciela przystąpi na podstawie umowy o przystąpieniu do długu podmiot trzeci, zwany drugim dłużnikiem. Żądaniem wierzyciela jest aby spłaty długu dokonał dłużnik pierwotny, czyli Wnioskodawca. Najpierw więc drugi dłużnik przeleje kwotę długu na konto bankowe pierwotnego dłużnika, a potem pierwotny dłużnik, czyli Wnioskodawca, niezwłocznie spłaci dług wobec wierzyciela.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przelew kwoty na spłatę długu, z konta bankowego drugiego dłużnika na konto bankowe pierwotnego dłużnika, będzie opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota przelewu sumy długu, z konta bankowego drugiego dłużnika na konto bankowe pierwotnego dłużnika, nie będzie podlegała podatkowi dochodowemu od osób prawnych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: ?updop?) nie zawiera definicji przychodu. W art. 12 updop wymienione zostały jednak rodzaje przychodów, określono moment ich powstania, jak i enumeratywnie wskazano wyłączenia z katalogu przychodów.

Jako zasadę ustawodawca przyjął, że stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 1 updop przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Za przychody związane z działalnością gospodarczą i działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 3 updop).

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa.

Od zasady tej, w ściśle określonych przypadkach, wprowadzone zostały przez ustawodawcę wyjątki. Katalog przysporzeń, których nie zalicza się do przychodów podatkowych jest zamknięty i zawarto go w art. 12 ust. 4 updop. Skoro zatem przepis ten w sposób kategoryczny i wyczerpujący określa, co nie jest przychodem w rozumieniu ustawy, to a contrario należy przyjąć, że wszelkie inne przychody, przepisem tym nieobjęte, generują dochód podlegający opodatkowaniu.

Przystąpienie do długu polega na tym, że do istniejącego zobowiązania dłużnika głównego przystępuje osoba trzecia, która od tego momentu staje się dłużnikiem solidarnym; jej przystąpienie do długu nie skutkuje bowiem zwolnieniem z długu dotychczasowego dłużnika. Jest to pewnego rodzaju przekształcenie podmiotowe zobowiązania po stronie dłużnika; wierzyciel uzyskuje nowego dłużnika, a odpowiedzialność za dług po stronie dłużniczej ma charakter solidarny.

Dopuszczalność stosowania w obrocie cywilnym umownego przystąpienia do długu nie wynika wprost z przepisów kodeksu cywilnego. Nie ulega jednak wątpliwości, że taka czynność prawna jest w pełni dopuszczalna ? biorąc pod uwagę kodeksową zasadę swobody umów oraz orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Ze zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku wynika, że osoba trzecia przystąpi do długu Wnioskodawcy wobec wierzyciela. Następnie Wnioskodawca otrzyma od osoby trzeciej kwotę zadłużenia którą niezwłocznie przekaże wierzycielowi. W konsekwencji Wnioskodawca zwiększy swoje aktywa w związku z otrzymaniem od osoby trzeciej kwoty zadłużenia. Do zwiększenia aktywów Spółki dojdzie w sposób trwały i definitywny. Spółka będzie mogła władać uzyskanymi pieniędzmi jako ich właściciel. Z takiej pozycji Wnioskodawca rozdysponuje powyższą kwotę na spłatę zadłużenia wobec swojego wierzyciela.

W przedmiotowej sprawie, mimo iż została zawarta umowa przystąpienia do długu, to nie zostanie ona w istocie wykonana. Osoba trzecia nie dokona bowiem spłaty zadłużenia uprawnionemu wierzycielowi, lecz kwotę w tej wysokości przekaże na rzecz Wnioskodawcy. Zatem w momencie otrzymania środków pieniężnych od osoby trzeciej u Wnioskodawcy powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Wskazać należy przy tym, że przychód w prawie podatkowym nie jest definiowany wynikowo (jako strata lub zysk podmiotu), a jako jakiekolwiek trwałe przysporzenie majątkowe, uzyskane poprzez przyrost aktywów lub zmniejszenie pasywów podatnika. Jak określił ustawodawca w art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychód podatkowy stanowią ?otrzymane pieniądze, wartości pieniężne?.

Stanowisko Wnioskodawcy, iż kwota przelewu sumy długu, z konta bankowego drugiego dłużnika na konto bankowe pierwotnego dłużnika, nie będzie podlegała podatkowi dochodowemu od osób prawnych, jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.