Czy stosowana przez Spółkę do końca roku 2008 metoda zaliczania kosztów remontów do kosztów podatkowych, (...)

6.7.2010

Czy stosowana przez Spółkę do końca roku 2008 metoda zaliczania kosztów remontów do kosztów podatkowych, polegająca na rozliczeniu tych wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów w czasie - tj. na takich samych zasadach jak rozpoznawane były koszty z tego tytułu w ujęciu rachunkowym w oparciu o obowiązującą w Spółce politykę rachunkowości - była prawidłowa pod względem przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 06 kwietnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 24 czerwca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z remontem środków (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06 kwietnia 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z remontem środków (pytanie oznaczone we wniosku nr 1).

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 18 czerwca 2010 r. Znak: IBPBI/2/423-547/10/AP wezwano o ich uzupełnienie. Uzupełnienia wniosku dokonano w dniu 24 czerwca 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi swoją podstawową działalność gospodarczą w zakresie przewozów towarowych koleją. Prowadzenie takiej działalności wiąże się z podnoszeniem przez Spółkę wydatków na przeglądy okresowe, naprawy rewizyjne i naprawy główne taboru kolejowego w postaci lokomotyw i wagonów. Przeglądy i naprawy dokonywane są zgodnie z cyklami wynikającymi z ?Dokumentacji technicznej systemu utrzymania? (DTSU) ? w przypadku lokomotyw oraz wagonów. Tak więc użytkowany tabor kolejowy podlega planowemu i obowiązkowemu przeglądowi i naprawie zgodnie z obowiązującymi dla każdego typu lokomotywy i wagonu cyklami. Przedmiotowe naprawy (remonty) taboru kolejowego obejmują czynności polegające na przywróceniu stanu technicznego pogorszonego na skutek zwykłego użytkowania.

Spółka zgodnie z przyjętą wcześniej polityką rachunkowości w zakresie rozliczania kosztów pomiędzy okresami sprawozdawczymi, zalicza do czynnych rozliczeń międzyokresowych poniesione wydatki z tytułu zakupu usług dotyczące przyszłych lat obrotowych. Wydatki te wykazywane są w wielkości nominalnej, po uprzednim upewnieniu się, że przyniosą jednostce korzyści w przyszłości. Do rozliczeń międzyokresowych czynnych zalicza się w szczególności koszty remontów głównych i rewizyjnych taboru kolejowego, tj. lokomotyw i wagonów, o dłuższym cyklu międzyremontowym, wynikającym z przepisów kolejowych.

Odpisy rozliczeń międzyokresowych w zakresie powyższych kosztów następują stosownie do upływu czasu tj. poniesione wydatki rozliczane są w czasie zgodnie z obowiązkowymi cyklami napraw w oparciu o odpowiednie przepisy kolejowe. Zgodnie z opisanymi powyżej zasadami rachunkowości, Spółka uznawała za dzień poniesienia kosztu - w myśl art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - dzień ujęcia kosztu w księgach, którym był dzień przeksięgowania kosztu w odpowiedniej wysokości z rozliczeń międzyokresowych czynnych w koszty bieżącego okresu (miesiąca).

Jednocześnie Spółka wskazuje, że w 2009 r. zostały podpisane umowy kupna-sprzedaży udziałów spółki T Sp. z o.o. będącej właścicielem Spółki i akcji Spółki przez osoby fizyczne na rzecz spółki wchodzącej w skład Grupy D, która to wchodzi w skład Grupy Kapitałowej N.

Grupa D zatrudnia około 88.000 pracowników i posiada około 2.000 oddziałów na całym świecie w 130 krajach, jest jednym z wiodących dostawców zintegrowanych usług logistycznych. W ramach Grupy Kapitałowej N, Grupa D jest częścią grupy firm zajmujących się transportem i logistyką. W skład całej Grupy D wchodzi ponad 500 spółek mających swe lokalizacje na całym świecie.

Pośrednim większościowym akcjonariuszem Spółki jest obecnie spółka z Grupy D o nazwie D Polska Sp. z o.o. Ze względu na związaną z tym przynależność do nowej Grupy Kapitałowej, Spółka podlega nowym rygorom konsolidacyjnym wynikającym z krajowych i międzynarodowych przepisów o rachunkowości. Nowe uwarunkowania właścicielskie i konsolidacyjne zobowiązują Spółkę do stosowania zasad rachunkowości obowiązujących w Grupie Kapitałowej N, tak by zachowane były zasady porównywalności sprawozdań finansowych spółek podlegających konsolidacji w Grupie.

Zgodnie z obowiązującymi zasadami i polityką rachunkowości obowiązującymi w Grupie Spółka zobowiązana jest m.in. do rozliczania kosztów remontów taboru kolejowego bezpośrednio w koszty bilansowe. Zasady te nie przewidują możliwości rozliczania kosztów remontów taboru kolejowego w czasie dla celów bilansowych, co jednocześnie oznacza, że ponoszone na remonty wydatki będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, a momentem tym będzie dzień ujęcia kosztu w księgach (który z kolei będzie zgodny z dniem wykazanym na dokumencie księgowym (fakturze) jako dzień sprzedaży odpowiedniej usługi na rzecz Spółki).

Zarząd Spółki zgodnie z polityką grupy 30 grudnia 2009 r. podjął uchwałę o zmianie zasad polityki rachunkowości ze skutkiem na dzień 01 stycznia 2009 r.

Pozostałe do rozliczenia w czasie koszty remontów taboru dokonywane w latach ubiegłych a przypadające do rozliczenia na rok 2009 r. Spółka zaliczyła w koszty uzyskania przychodów w roku zmiany zasad (polityki) rachunkowości, tj. 2009 r., Pozostałe do rozliczenia w czasie koszty remontów taboru dokonywane w latach ubiegłych a przypadające do rozliczenia na lata 2010 r. i kolejne Spółka ujęła w księgach rachunkowych jako błąd podstawowy co skutkuje korektą kapitału własnego w pozycji bilansu zysk/strata z lat ubiegłych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm. -dalej ?updop?) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Spółka kwalifikuje ponoszone koszty przeglądów i napraw do kosztów pośrednich, gdyż w jej ocenie koszty bezpośrednie obejmują jedynie wydatki, które są bezpośrednio związane z danymi przychodami, natomiast w przypadku kosztów pośrednich nie występuje bezpośrednia relacja wydatku z uzyskiwanymi przychodami. Koszty pośrednie stanowią wydatki, które nie mają ścisłego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jednak ich ponoszenie warunkuje uzyskanie przychodów. Koszty pośrednie to koszty związane z całokształtem działalności i funkcjonowaniem Spółki. Tak więc w związku z tym, że kosztów napraw i przeglądów taboru kolejowego nie sposób powiązać bezpośrednio z przychodami stanowią one koszty inne niż bezpośrednie, tzw. koszty pośrednie. Począwszy od 1 stycznia 2007 r. ustawodawca, w art. 15 ust. 4 - 4e updop, wprowadził odrębne zasady dotyczące momentu rozpoznawania kosztów dla celów podatkowych, w zależności od tego czy dany wydatek w sposób bezpośredni można powiązać z konkretnym przychodem, czy też wydatek ten dotyczy całokształtu działalności podatnika. Zgodnie z art. 15 ust. 4d updop koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jednocześnie zgodnie z art. 15 ust. 4e updop, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Należy zatem wskazać, iż na gruncie obowiązujących przepisów przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości pozwala na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych w rozumieniu art. 15 ust. 4e updop (z wyjątkami określonymi w tym przepisie, tj. kosztami rezerw lub biernych rozliczeń międzyokresowych). W konsekwencji zdaniem Spółki, zgodnie z powyższymi przepisami updop, ujęcie rachunkowe danego wydatku wyznacza datę poniesienia kosztu podatkowego, a zatem determinuje traktowanie podatkowe wydatku na gruncie updop, tj. zaliczenie odpowiednio do kosztów bezpośrednich bądź pośrednich.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w szeregu interpretacji wydanych przez organy podatkowe, w tym m.in. w następujących pismach:

interpretacji indywidualnej wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 czerwca 2009 r., sygn. IPPB5/423-190/09-2/IŚ, w której potwierdzono stanowisko podatnika, zgodnie z którym ? Art. 15 ust. 4d ustawy o CIT wyraźnie wskazuje, iż koszty zarachowane do danego okresu stanowią koszt tego okresu z wyjątkiem sytuacji, gdy ujęto je jako rezerwy albo bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. Skoro więc Spółka nie księguje wyżej wymienionych wydatków na gruncie prawa bilansowego jako rezerw bądź biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów - to konsekwentnie wydatki te zaksięgowane jako zobowiązania (niefakturowane dostawy lub usługi) powinny stanowić koszt uzyskania przychodu dla celów podatkowych (...). Dodatkowo Spółka wskazuje, iż za przyjęciem powyższej interpretacji przemawia także wykładnia celowościowa ustawy o CIT. Obowiązujące obecnie przepisy w zakresie zaliczania kosztów w czasie, a w szczególności art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o CIT mają na celu dostosowanie zasad rozliczania kosztów w czasie do regulacji obowiązujących na gruncie prawa bilansowego. Z kolei na gruncie prawa bilansowego zasadą jest, iż koszty pośrednie (przykładowo koszty ogólnego zarządu) przypisuje się do roku, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody (zasada współmierności kosztów i przychodów). W sytuacji więc, gdy Spółka wydatek kwalifikowany jako koszt pośredni księguje na zobowiązaniach 2008 r. na podstawie wewnętrznego dokumentu księgowego wystawionego na podstawie posiadanych informacji, to konsekwentnie należy uznać, iż na gruncie prawa podatkowego wydatek ten będzie stanowił koszt uzyskania przychodu również 2008 r. Dopiero w sytuacji, gdy na gruncie prawa bilansowego Spółka zakwalifikuje dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów 2009 r. (bądź też jako rezerwę lub bierne rozliczenie międzyokresowe 2008 r.), to wydatek ten będzie stanowił koszt uzyskania przychodu dla celów podatkowych 2009 r. Wskazana powyżej interpretacja realizuje więc założenie, zgodnie z którym obecnie obowiązujące zasady dotyczące rozliczania kosztów w czasie mają być analogiczne jak zasady przewidziane na gruncie prawa bilansowego, a przede wszystkim odzwierciedlać zasadę współmierności osiąganych przychodów do ponoszonych kosztów'.
interpretacji indywidualnej wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 10 lipca 2009 r., sygn. ITPB3/423-224/09/PS, w której stwierdził on, iż ?Reasumując, z treści przywołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa reguła: moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Skoro wydatki remontowe zgodnie z przyjętymi Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości są amortyzowane przez podatnika w określonym z góry okresie, to powinny one w tym samym czasie być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Co do zasady, stanowi o tym art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.'
interpretacji indywidualnej wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 4 maja 2009 r., sygn. ITPB3/423-140/09/PS, gdzie Dyrektor uznał, że ?W związku z powyższym stanowisko podatnika, uznające, iż przyjęta polityka rachunkowości nie powinna mieć wpływu na rozwiązania w zakresie prawidłowego ustalania momentu poniesienia kosztów uzyskania przychodów przewidzianych ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, jest nieprawidłowe.'
interpretacji indywidualnej wydanej przez Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 17 maja 2007 r., sygn. 1473/892/KDO/423/29/07/EK, w której stwierdził on, iż ?Stosownie do art. 15 ust. 4e ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.
Powyższy przepis dotyczy daty poniesienia wszelkich kosztów uzyskania przychodów, a zatem dotyczy zarówno kosztów pośrednich, które są potrącalne jako koszt podatkowy w dacie poniesienia, jak również kosztów bezpośrednich, które są co do zasady potrącane w dacie osiągnięcia przychodów. Z tego podatkowego uregulowania wynika, iż ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych wyznacza datę poniesienia kosztu podatkowego. Przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości decydują zatem, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.?

Spółka podkreśla, iż zgodnie z zasadami rachunkowości prawidłowe jest zarówno zaliczanie opisanych w stanie faktycznym, dotyczących przyszłych lat obrotowych, kosztów remontu taboru do czynnych rozliczeń międzyokresowych (zgodnie z polityką rachunkowości przyjętą przez Spółkę), jak również rozliczanie kosztów remontów taboru bezpośrednio w koszty rachunkowe oraz podatkowe na dzień ujęcia kosztu w księgach. Należy ponadto wskazać, iż przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009 r. nr 152, poz. 1223, dalej ?ustawa o rachunkowości?), zezwalają na zmianę zasad (polityki) rachunkowości, w szczególności obejmującą zmianę polegającą na zaliczaniu bezpośrednio w koszty rachunkowe wydatku rozliczanego uprzednio w czasie poprzez czynne rozliczenia międzyokresowe.

Takie podejście znajduje także odzwierciedlenie w obecnym brzmieniu updop, która w art. 15 ust. 4d wskazuje na sposób ujęcia kosztów pośrednich, które co do zasady powinny być uznane za koszty uzyskania przychodów w momencie poniesienia - dotyczy to zarówno kosztów pośrednich rozpoznawanych na gruncie przepisów z zakresu rachunkowości jednorazowo jako koszty, jak i kosztów pośrednich rozliczanych w czasie. Jednocześnie ustawodawca w zdaniu drugim potwierdza możliwość takich sposobów kwalifikacji kosztów pośrednich, jednakże w sposób wyraźny, w celu uniknięcia potencjalnych wątpliwości odnosi się wyłącznie do przypadku, w którym dane koszty pośrednie zakwalifikowane zostały jako koszty przekraczające okres podatkowy, a nie sposób przyporządkować precyzyjnie jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego (w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą).

Reasumując Spółka stoi na stanowisku, iż zgodnie z obowiązującymi przepisami updop, w przypadku obowiązywania w Spółce zasad (polityki) rachunkowości zgodnych z przepisami ustawy o rachunkowości, powinna ona dostosować rozliczenia kosztów na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych do obowiązujących zasad (polityki) rachunkowości.

Uwzględniając powyższe, przyjęta przez Spółkę dotychczas metoda rozliczania kosztów remontów, wynikająca z obowiązujących dotychczas w Spółce zasad rachunkowości, polegająca na rozliczeniu tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w czasie, w oparciu o obowiązującą w Spółce politykę rachunkowości, była prawidłowa pod względem przepisów podatkowych.

Spółka wskazuje, że podobne stanowisko w sprawie prezentują organy podatkowe w wydawanych przez siebie interpretacjach indywidualnych. Przykładowo w interpretacji z dnia 02 września 2009 r., sygn. IPPB5/423-311/D9-2/MB wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie gdzie wskazano, iż ?Podstawą prawną niniejszego rozstrzygnięcia jest art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze w zw. z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Moment, w którym podatnik może uznać koszty remontu za koszty uzyskania przychodów - jest tym samym momentem, w którym podatnik ujmuje wydatki jako koszty w księgach rachunkowych. Sam Podatnik dokonując kwalifikacji wydatków na remonty jako podlegające rozliczeniu w czasie poprzez systematyczne (tj. 60 miesięcy) odpisywanie ich w ciężar kosztów, potwierdza zastosowanie w przedmiotowej sprawie normy art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Reasumując, Podatnik ponosząc wydatki na remont kotła mający charakter innych kosztów niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, które Podatnik kierując się zasadą z ustawy o rachunkowości traktuje jako istotne dla jego działalności i rozlicza je w ciągu pięciu lat, dla celów bilansowych winien je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.?

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm. ? określana dalej ?updop?), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że aby wydatek mógł być uznany za koszty uzyskania przychodu musi być:

poniesiony w celu uzyskania przychodów, oraz
znajdować się poza zakresem wyłączeń wymienionych w art. 16 updop.

W myśl art. 15 ust. 4d updop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4e updop, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wskazanie w art. 15 ust. 4e updop, że dniem poniesienia jest dzień, na który ujęto koszt w księgach oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać na podstawie zapisów w księgach prowadzonych w oparciu o uregulowania ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż użytkowany tabor kolejowy podlega planowemu i obowiązkowemu przeglądowi i naprawie zgodnie z obowiązującymi dla każdego typu lokomotywy i wagonu cyklami. Przedmiotowe naprawy (remonty) taboru kolejowego obejmują czynności polegające na przywróceniu stanu technicznego, pogorszonego na skutek zwykłego użytkowania.

Spółka zaznaczyła, iż przedmiotowe wydatki kwalifikuje do kosztów pośrednich.

Spółka, zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości, zaliczała ww. wydatki do czynnych rozliczeń międzyokresowych. Odpisy rozliczeń międzyokresowych w zakresie powyższych kosztów następują stosownie do upływu czasu.

Zgodnie z opisanymi powyżej zasadami rachunkowości, Spółka uznawała za dzień poniesienia kosztu - w myśl art. 15 ust. 4d i ust. 4e updop - dzień ujęcia kosztu w księgach, którym był dzień przeksięgowania kosztu w odpowiedniej wysokości z rozliczeń międzyokresowych czynnych w koszty bieżącego okresu (miesiąca).

Jeśli zatem Spółka, wydatki remontowe dla celów bilansowych rozliczała w czasie, to powinna je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Co do zasady, stanowi o tym art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Spółki uznać zatem należy za prawidłowe.

Jednocześnie należy stwierdzić, iż zagadnienia dotyczące zaliczania do czynnych rozliczeń międzyokresowych ponoszonych wydatków remontowych, jak również zmiany polityki rachunkowości jednostki regulują przepisy o rachunkowości, do interpretacji których nie jest uprawniony tut. Organ. Przepisy tej ustawy nie są bowiem przepisami prawa podatkowego, a zatem nie mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Tym samym zasady i prawidłowość zapisów w księgach rachunkowych nie były weryfikowane przez tut. Organ.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w sprawie będącej przedmiotem pytań oznaczonych we wniosku nr 2-4 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 41-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Referencje

ITPB3/423-140/09/PS, interpretacja indywidualna

ITPB3/423-224/09/PS, interpretacja indywidualna