Czy możliwe jest zastosowanie podwyższonej stawki amortyzacyjnej, tak aby okres amortyzacji wyniósł (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 27 grudnia 2010 r. (wpływ do tut. BKIP 14 stycznia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 18 kwietnia 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 stycznia 2011 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 05 kwietnia 2011 r. Znak: IBPBI/2/423-63/11/AP wezwano o ich uzupełnienie. Uzupełnienia wniosku dokonano w dniu 18 kwietnia 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka w dniu 09 września 2010 r. zakupiła od Gminy budynek użytkowy wraz z prawem użytkowania wieczystego, którego była dotychczasowym dzierżawcą i w ramach działalności gospodarczej wykonywała tam świadczenia zdrowotne.

Spółka wprowadziła po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych budynek pod symbolem KŚT 106 w dniu 09 września 2010 r. Na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustaliła indywidualną stawkę amortyzacyjną dla używanego środka trwałego (budynku) po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji środków trwałych podatnika, ustalając okres amortyzacji na 10 lat.

Ze względu na brak możliwości uzyskania od Gminy dokumentu przekazania ww. budynku do użytkowania (na wystosowane w tym celu pismo do Gminy o udostępnienie odpowiedniej dokumentacji otrzymano informację, że budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych Gminy 27 marca 2008 r.) do obliczenia okresu przez jaki był on użytkowany przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych, Spółce posłużyły następujące dokumenty:

• przeniesienie służbowe dla lek. med. do pracy w przychodni nr ? z dnia 29 marca 1972 r. (lekarz ten był kierownikiem przychodni, która mieściła się w zakupionym budynku od 1972 r.)
• statut miejskiego zakładu lecznictwa ambulatoryjnego, w którym w załączniku nr 1 ?Wykaz jednostek organizacyjnych? w pkt 1 ?Przychodnie? - jest wykazana przychodnia nr ? pod adresem ? .
  
  

Miejski zakład lecznictwa ambulatoryjnego został zlikwidowany. W budynku położonym w G. przy ul. ? , gdzie mieściła się przychodnia nr ? , rozpoczęła działalność w roku 2000 Przychodnia (Wnioskodawca), dzierżawiąc budynek od Gminy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy możliwe jest zastosowanie podwyższonej stawki amortyzacyjnej, tak aby okres amortyzacji wyniósł 10 lat...

Zdaniem Spółki, zakupiony lokal użytkowy, wprowadzony do ewidencji środków trwałych można amortyzować od października 2010 r. wg indywidualnej stawki amortyzacyjnej przez 10 lat. Jak wynika z treści art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych okres amortyzacji dla lokali niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% stanowi 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Ponieważ na podstawie posiadanych dokumentów budynek używany jest od 1972 r., Spółka uważa, że ma prawo zastosować okres amortyzacji 10 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem, wydatek może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów o ile pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika i nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy, jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W kontekście powołanych uregulowań uznać zatem należy, że dla możliwości zastosowania przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do przedmiotowego budynku, konieczne jest by środek ten:

• był po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych podatnika oraz
• był uprzednio używany.
  
  

Ponadto należy dodać, iż ustawodawca w odniesieniu do budynków, o których mowa w cytowanym powyżej art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyłączył stosowanie art. 16j ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazał jedynie, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych. W świetle powyższego w odniesieniu do środków trwałych wskazanych w ww. przepisie minimalny okres używania wynosi zatem 1 rok. Ustawodawca nie określił również sposobu dokumentowania dotychczasowego okresu używania środka trwałego. Zatem w gestii podatnika pozostaje zebranie stosownej dokumentacji potwierdzającej fakt, że dany obiekt można uznać za używany oraz potwierdzającej okres jego używania.

W takiej sytuacji należy więc odwołać się do zapisu art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) zgodnie, z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Ponadto zgodnie z treścią art. 181 Ordynacji podatkowej, dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej (?).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka w 2010 r. nabyła od Gminy budynek użytkowy wraz z prawem użytkowania wieczystego, jednak o Gminy nie uzyskała dokumentacji potwierdzającej datę przekazania tego budynku po raz pierwszy do używania. W posiadaniu Spółki są jedynie inne dokumenty potwierdzające, że budynek był używany od 1972 r. Budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w dniu 09 września 2010 r. pod symbolem KŚT 106. Nadmienić jednak należy, iż kwestia właściwej klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 roku w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. nr 242, poz. 1622).

Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest urząd statystyczny. Zatem kwestia ta nie była przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej.

W świetle powyższego, Spółka będzie mogła dokonywać amortyzacji przedmiotowego budynku niemieszkalnego przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej jeżeli zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przy czym weryfikacja, czy posiadane dokumenty potwierdzające okres używania budynku jako niemieszkalny będą wystarczającym dowodem, jest możliwa dopiero w ramach ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego, które może przeprowadzić właściwy dla podatnika organ podatkowy czy kontroli skarbowej. Kwestia dotycząca sposobu dokumentowania dotychczasowego okresu używania danego środka trwałego, wymaga szczegółowej analizy i może być weryfikowana tylko w trakcie postępowania kontrolnego lub podatkowego i nie podlega rozstrzygnięciu w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej.

Stanowisko Spółki, z powyższym zastrzeżeniem, należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.