Czy wydatki na wypłatę odsetek od pożyczek, zaciągniętych w celu sfinansowania wypłat dywidendy (...)

Czy wydatki na wypłatę odsetek od pożyczek, zaciągniętych w celu sfinansowania wypłat dywidendy przez Spółkę, poniesione w latach 2008 oraz 2009 uznać należy za podatkowe koszty uzyskania przychodów (zaistniały stan faktyczny)?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2010r. (data wpływu do tut. Biura 31 maja 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na wypłatę odsetek od pożyczek, zaciągniętych w celu sfinansowania wypłat dywidendy (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2010r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na wypłatę odsetek od pożyczek, zaciągniętych w celu sfinansowania wypłat dywidendy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W latach 2008 i 2009 Spółka zaciągała pożyczki od Spółki A z przeznaczeniem na sfinansowanie wypłaty dywidendy dla udziałowców Spółki (dalej: Wspólnicy).

Konieczność zaciągnięcia pożyczek wynikała ze znacznej wysokości kwot dywidendy do wypłaty. Na moment jej wypłaty, Spółka nie dysponowała kwotą pozwalającą na uregulowanie całej należności wobec Wspólników bez ryzyka ograniczenia płynności finansowej.

W momencie podejmowania uchwał o przeznaczeniu zysku z roku poprzedniego na wypłatę dywidendy, w celu zachowania płynności finansowej, przy jednoczesnej konieczności wypełnienia obowiązku wynikającego z art. 191 ustawy z dnia 15 września 2000r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm., dalej: KSH), Spółka zadecydowała o wykorzystaniu zewnętrznego źródła finansowania.

Zgodnie z przyjętą polityką w tym zakresie, do chwili obecnej Spółka kwalifikuje koszty związane z obsługą zadłużenia (głównie odsetki wypłacane na rzecz pożyczkodawcy) jako koszty nie stanowiące kosztów uzyskania przychodu.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wydatki na wypłatę odsetek od pożyczek, zaciągniętych w celu sfinansowania wypłat dywidendy przez Spółkę, poniesione w latach 2008 oraz 2009 uznać należy za podatkowe koszty uzyskania przychodów (zaistniały stan faktyczny)... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Spółki, wypłata dywidendy ma ścisły związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą (jest pochodną jej prowadzenia). W rezultacie, wydatki na wypłatę odsetek od pożyczek przeznaczonych na sfinansowanie dywidendy, poniesione w latach 2008 oraz 2009, uznać należy za podatkowe koszty uzyskania przychodów Spółki, jako koszty spełniające ogólne przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT (zaistniały stan faktyczny).

Uzasadnienie stanowiska

Zgodnie z regulacją art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W praktyce stosowania prawa podatkowego ukształtował się pogląd, iż wydatek spełniać musi następujące warunki, by możliwe było uznanie go za koszt uzyskania przychodów, tj.:

  • wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika oraz musi być definitywny (nie podlegający zwrotowi na rzecz podatnika w jakiejkolwiek formie),
  • musi istnieć związek pomiędzy wydatkiem, a prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • wydatek musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, lub może wywierać wpływ na wysokość przychodów osiągniętych przez podatnika,
  • wydatek musi zostać właściwie udokumentowany,
  • wydatek nie został ujęty w zamkniętym katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT, które nie mogą być zaliczone do kosztów pomniejszających przychody podatkowe nawet w sytuacji, gdy są związane z działalnością prowadzoną przez podatnika i zostały poniesione w celu uzyskania przychodu.

W ocenie Spółki, wydatki na wypłatę odsetek od pożyczek zaciąganych celem sfinansowania wypłaty dywidendy spełniają wymienione powyżej przesłanki, umożliwiające uznanie ich za koszty podatkowe, w szczególności są związane z prowadzoną przez Spółkę oraz zostały poniesione w celu zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów. Spółka podkreśla również, iż wydatki na wypłatę odsetek od pożyczki zaciągniętej na sfinansowanie wypłaty dywidendy nie zostały ujęte w zamkniętym katalogu wydatków, niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Spółka zaznacza, że podstawowym celem i motywem, dla którego Wspólnicy inwestują posiadane kapitały w Spółkę jest osiągnięcie zysku, którego wypłata dokonywana jest w formie dywidendy. Tym samym wypłata dywidendy wynika z prowadzenia przez Spółkę działalności gospodarczej i jest z tą działalnością ściśle związana (wypłata dywidendy jest pochodną prowadzenia działalności i następuje po wypracowaniu zysku za dany rok). Na mocy art. 191 KSH, jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej, wspólnicy, w formie uchwały Zgromadzenia Wspólników, mogą swobodnie decydować o przeznaczeniu zysku spółki. Podjęta przez Wspólników uchwała o wypłacie dywidendy skutkuje powstaniem zobowiązania, traktowanego na równi z pozostałymi zobowiązaniami z działalności gospodarczej Spółki. Brak wypłaty dywidendy w określonym terminie, skutkowałby powstaniem roszczeń Wspólników o wypłatę, a także mógłby prowadzić do żądania zapłaty odsetek za opóźnienie, a nawet odszkodowania za nienależyte wykonanie zobowiązania. W efekcie, brak terminowej wypłaty mógłby się wiązać dla Spółki z negatywnymi konsekwencjami finansowymi.

W świetle powyższego uznać należy, iż zaciągniecie pożyczki na sfinansowanie wypłaty dywidendy (przy braku środków własnych pozwalających na terminowe wykonanie zobowiązania) jest związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę. Wydatki ponoszone na zapłatę należnych pożyczkodawcy odsetek są kosztem związanym z prawidłową realizacją zobowiązań Spółki (wydatki te są zatem racjonalne i uzasadnione). Ponadto, brak skorzystania z dodatkowych źródeł finansowania mógłby skutkować ograniczeniem płynności finansowej Spółki (wypłata dywidendy nastąpiłaby kosztem regulowania bieżących zobowiązań handlowych), czy też ograniczeniem działalności inwestycyjnej.

Spółka pragnie również zwrócić uwagę na rachunkowo-księgowy aspekt wypłaty dywidendy przez ?spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością'. Zysk netto spółki jest wartością wynikającą z rachunku zysków i strat i nie wyraża kwoty środków pieniężnych posiadanych przez spółkę na koniec danego okresu. Naturalnym stanem rzeczy w prowadzeniu działalności gospodarczej w formie ?spółki z o.o.' jest rozbieżność pomiędzy wartością zysku netto i środków pieniężnych na koniec okresu, wynikających ze sprawozdania finansowego. Co więcej, ze względu na okres kilku miesięcy pomiędzy dniem, na który sporządzane jest sprawozdanie finansowe, a momentem wypłaty dywidendy, kwota środków pieniężnych pozostających do dyspozycji spółki może się znacząco różnić. Zatem należy uznać, że wysokość zysku przeznaczonego do podziału pomiędzy wspólników (kwota dywidendy) nie jest zależna od wysokości dostępnych w Spółce środków pieniężnych.

Ponadto, gromadzenie i utrzymywanie środków pieniężnych na rachunku bieżącym albo w formie lokaty krótkoterminowej - od momentu sporządzenia sprawozdania finansowego, gdzie wykazany został księgowy zysk netto, do momentu podjęcia uchwały wspólników o wypłacie dywidendy i późniejszej jej wypłaty - byłoby, co do zasady:

  • niewykonalne, ze względu na konieczność zachowania płynności finansowej (m.in. ciążące na Spółce zobowiązania bieżące). Próba skumulowania tak znacznej kwoty pieniężnej z dużą dozą prawdopodobieństwa skutkowałaby koniecznością zaciągania pożyczek i kredytów na działalność bieżącą oraz inwestycyjną Spółki. Niewykluczone również, iż w tak krótkim okresie (od momentu sporządzenia sprawozdania finansowego do momentu uchwały wspólników o podziale zysku) zgromadzenie tak znacznej kwoty z przychodów z bieżącej sprzedaży towarów i usług byłoby wręcz niemożliwe,
  • ekonomicznie nieuzasadnione, gdyż celem działalności Spółki jest prowadzenie i rozwój działalności gospodarczej, a nie kumulowanie środków pieniężnych na rachunkach i lokatach bankowych. Co więcej, w momencie sporządzenia sprawozdania finansowego, Spółka nie jest w stanie stwierdzić, czy i w jakiej kwocie zgromadzenie wspólników przeznaczy zysk netto na wypłatę dywidendy. Możliwa jest więc zarówno sytuacja:
    i. gdy cały zysk netto przeznaczony będzie na wypłatę dywidendy, jak i zdarzenie przeciwne,
    ii. gdy cały zysk netto przeznaczony zostanie na kapitał zapasowy spółki.

W drugiej z ww. sytuacji, Spółka bezzasadnie i nieracjonalnie, z gospodarczego punktu widzenia, przetrzymywałaby znaczne środki w kasie, na rachunku bieżącym albo na lokacie krótkoterminowej, zwłaszcza, że do momentu podjęcia uchwały o podziale zysku Spółka może swobodnie dysponować środkami finansowymi wchodzącymi w skład zysku.

Uzasadniając swoje stanowisko, Spółka podkreśla również, że środki na wypłatę dywidendy i bieżącą działalność Spółki pochodzą z tego samego źródła. Gdyby Spółka przeznaczyła, kosztem tymczasowej utraty płynności finansowej, środki bieżące na wypłatę dywidendy, a w następstwie, zmuszona byłaby uzyskać pożyczkę na sfinansowanie działalności bieżącej, poza wszelką wątpliwością odsetki od tej pożyczki stanowiłyby koszty uzyskania przychodów Spółki. W opinii Spółki, nieuzasadnione jest więc, by dwa analogiczne stany faktyczne (w obu przypadkach pożyczka zostałaby przelana na to samo konto Spółki, różnica wynika jedynie ze sposobu dysponowania posiadanymi i pożyczonymi środkami) powodowały zupełnie odmienne konsekwencje w podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższych rozważań, Spółka całkowicie podziela pogląd przedstawiony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 lipca 2007r. (sygn. III SA/Wa 382/07), iż ?dywidenda jest związana z działalnością spółki i jest jej elementem w zasadzie koniecznym (zakwestionowanie prawa do dywidendy jest zakwestionowaniem prawa do dochodu z działalności gospodarczej), jednakże wypłacenie dywidendy powoduje drenaż środków finansowych przeznaczonych na prowadzenie działalności gospodarczej i aby zapewnić dostateczną ilość środków, konieczne jest ich uzyskanie z innych źródeł, a więc np. z kredytu bankowego udzielonego na prowadzenie działalności gospodarczej. Można również zauważyć, iż kredyty zaciągnięte na prowadzenie działalności gospodarczej (z wyłączeniem kredytu na wypłatę dywidendy), jak i kredyt na wypłatę dywidendy są w swym celu podobne, oba służą zapewnieniu płynności finansowej lub jej zwiększeniu w celu rozwoju gospodarczego spółki'.

Stanowisko zaprezentowane przez Spółkę, uznające odsetki od pożyczki na sfinansowanie dywidendy za koszty uzyskania przychodów, potwierdzone zostało również wielokrotnie w wyrokach sądów administracyjnych, przykładowo w wyrokach:

  • NSA z dnia 10 czerwca 2009r. (sygn. II FSK 234/08) ?zaciągnięty przez spółką kredyt na wypłatę dywidendy w takim przypadku nie tylko zabezpieczy źródło przychodów jakim jest działalność gospodarcza, jak i zapobiegnie utracie płynności finansowej. Tym samym błędny jest pogląd Sądu pierwszej instancji, że wypłacenie dywidendy ma źródło w samej spółce, a nie w prowadzonej przez tą spółką działalności gospodarczej. Oznacza to w rezultacie, że dokonana przez Sąd pierwszej instancji wykładnia art. 15 ust. 1 była błędna. Nie sposób ponadto zgodzić się z argumentacją sądu, że prawidłowe funkcjonowanie spółki akcyjnej nie jest elementem prowadzącym do zabezpieczenia źródła przychodów. Wręcz przeciwnie prawidłowo prowadzona spółka akcyjna to taka, która dotrzymuje zawartych umów i nie wycofuje się zawartych, a także i taka, która nie przechowuje kapitału bez angażowania go w przedsięwzięcia gospodarcze. Prowadzenie działalności gospodarczej w dobie rozwiniętej gospodarki rynkowej musi prowadzić w sposób nieunikniony do korzystania z kredytów bankowych. Odsetki zaś od takiego kredytu będą zawsze kosztami zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. (...) Niewątpliwie więc odsetki od kredytu są w tym rozumieniu wydatkiem ponoszonym na zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodu jakim jest działalność gospodarcza albowiem zaciągnięty kredyt umożliwia spółce bezpieczne zaspokojenie roszczeń akcjonariuszy z tytułu dywidendy',
  • WSA w Warszawie z dnia 28 listopada 2008r. (sygn. III SA/Wa 1976/08),
  • WSA w Warszawie z dnia 16 września 2009r. (sygn. III SA/Wa 1152/09),
  • WSA w Gdańsku z dnia 8 grudnia 2009r. (sygn. I SA/Gd 733/09),
  • WSA w Kielcach z dnia 15 października 2009r. (sygn. I SA/Ke 369/09),
  • WSA w Krakowie z dnia 16 kwietnia 2009r. (sygn. I SA/Kr 214/09).

Spółka jest świadoma, iż rozstrzygnięcia sądów administracyjnych zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu podatkowego, oceniającego słuszność stanowiska zaprezentowanego w niniejszym wniosku o interpretację. Jednakże, jak wielokrotnie wskazane zostało w najnowszych orzeczeniach sądów administracyjnych, organ wydający interpretację, przy ocenie stanowiska Spółki powinien uwzględnić argumentację prezentowaną przez sądy, co przykładowo wyrażone zostało w orzeczeniu WSA we Wrocławiu z dnia 26 stycznia 2010r. (sygn. I SA/Wr 1876/09): ?(?) zdaniem Sądu, konieczne jest także odniesienie się do stwierdzenia Ministra Finansów, że powołane przez stronę skarżącą wyroki sądów administracyjnych wydane zostały w indywidualnych sprawach i w związku z tym nie mają mocy wiążącej w spornej sprawie. Należy zgodzić się z organem, że orzecznictwo sądowe w polskim systemie prawnym nie ma charakteru powszechnie obowiązującego. Uwzględniając jednak specyfiką rozstrzygnięcia, jakim jest interpretacja indywidualna, należy zwrócić uwagę na mające oparcie w przepisach prawa podatkowego, szczególne znaczenie orzecznictwa sądowego nie tylko w odniesieniu do interpretacji ogólnych, o jakich mowa w art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst. jedn. Dz. U. Nr 8, poz. 60 ze zm. - dalej: O.p.) ale także w przypadku zmiany przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych z urzędu wydanej interpretacji indywidualnej. Zmiana taka jest zatem możliwa, również jeśli Minister stwierdzi nieprawidłowość interpretacji indywidualnej (także interpretacji ogólnej) uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub ETS (art. 14e § 1 O.p.). Z przywołanych przepisów wprost wynika znacząca rola orzecznictwa sądowego w ujednolicaniu stosowania prawa podatkowego. Jeżeli przyczyną zmiany interpretacji może być orzecznictwo sadów, to już na etapie udzielania interpretacji Minister Finansów winien orzecznictwo sądów, a także Trybunału Konstytucyjnego i ETS faktycznie analizować, w szczególności, gdy wnioskodawca takie orzecznictwo powołuje. Należy także pamiętać, że nieuzasadnione pominięcie orzecznictwa sądowego, bądź też lakoniczne ustosunkowanie się do niego, narusza wyrażoną w art. 121 § 1 O.p. zasadę prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. Pogląd taki wyrażany jest zarówno w doktrynie (zob. B. Gruszczyński w: S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Ordynacja podatkowa. Komentarz, wyd. 3, Warszawa 2006), jak i w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przepis art. 121 § 1 O.p. ma odpowiednie zastosowanie do interpretacji indywidualnych, co wynika z art. 14h O.p.(...). W wyroku z 30 października 2001r., sygn. akt III SA 1409/00 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że pogłębianiu zaufania do organów podatkowych nie służy ograniczenie się w uzasadnieniu decyzji podatkowej do stwierdzenia, że orzeczenie sądu powołane przez stronę w piśmie procesowym na poparcie jej tezy nie wiąże organu podatkowego w sprawie rozpatrywanej. Jakkolwiek orzeczenia sądowe rzeczywiście wiążą organ podatkowy tylko w sprawie, w której zostały wydane, to jednak powołanie ich w innej sprawie powoduje, że argumentacja sądu na temat wykładni konkretnego przepisu staje się argumentacją podatnika właśnie w sprawie rozpatrywanej. Jeżeli więc organ podatkowy nie podziela tej argumentacji, powinien odnieść się do uzasadnienia wyroku sądowego i ustosunkować się do wyrażonych tam poglądów, wyjaśniając, dlaczego je odrzuca. W przypadku interpretacji indywidualnych, do których art. 121 § 1 O.p. należy stosować odpowiednio, organ podatkowy winien argumentację sądu zawartą w wyroku, powołanym we wniosku o interpretacje indywidualną, uznać za stanowisko wnioskodawcy i dokonać oceny tego stanowiska zgodnie z art. 14c § 1 i § 2 O.p'.

Spółka zaznacza także, że również organy podatkowe, w wydawanych interpretacjach prawa podatkowego, wielokrotnie zgadzały się ze stanowiskiem podatników, uznającym odsetki od pożyczki zaciągniętej na sfinansowanie dywidendy za koszty uzyskania przychodów. Tak między innymi:

  • Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego w interpretacji z 17 stycznia 2007r. (nr ŁUS-II-2-423/191/06/AG),
  • Naczelnik Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu w interpretacji z dnia 24 lipca 2006r. (nr ZD/406-88-1/CIT/06),
  • Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 12 listopada 2008r. (nr 1401/BP-II/4210-51/07/GZ),
  • Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w interpretacji z dnia 15 lutego 2008r. (nr 1472/ROP1/420-9/08/MF).

Wobec powyższego Spółka wnosi o potwierdzenie, że wydatki na zapłatę odsetek od pożyczki otrzymanej w celu sfinansowania dywidendy poniesione przez Spółkę w latach 2008 oraz 2009 stanowią koszty uzyskania przychodu (zaistniały stan faktyczny).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przytoczona powyżej regulacja wskazuje, iż podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej oraz wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła pozyskiwania przychodu. Zauważyć także należy, iż przez sformułowanie ?w celu?, zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej, należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy, w szczególności przychodu, a dążenie podatnika ma przymiot ?celowości?, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo ? skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo, np. osiągnięcie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Przedsiębiorca zaciągając pożyczkę na bieżącą działalność albo cele inwestycyjne, może zaliczyć do kosztów podatkowych wydatki z tytułu odsetek. O kwalifikacji odsetek do kosztów uzyskania przychodów decydować będzie zgodnie z definicją kosztów, związek pożyczki z przychodem lub zabezpieczeniem źródła przychodu. W myśl art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) oraz pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów nie są wydatki na spłatę pożyczek (kredytów), są nim natomiast skapitalizowane odsetki od tych pożyczek (kredytów) oraz inne odsetki pod warunkiem ich naliczenia i zapłacenia.

W ocenie tut. Organu w przypadku zaciągnięcia pożyczki w celu wypłacenia dywidendy, w zakresie wydatków na jej obsługę, ani przepis art. 16 ust. 1 pkt 11, ani ogólny przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma zastosowania. Wynika to z istoty dywidendy, która jest dochodem z udziału w zyskach osoby prawnej, należnym wspólnikom spółki. Realizacja prawa do dywidendy w konkretnym roku zależna jest od tego, czy uchwała walnego zgromadzenia przeznaczy zysk do podziału. Z chwilą podjęcia takiej uchwały udziałowcowi (akcjonariuszowi) przysługuje roszczenie o wypłatę dywidendy. Na gruncie przepisów Kodeksu spółek handlowych nie ma przeszkód do podejmowania przez walne zgromadzenie uchwały o przeznaczeniu zysku na inne cele niż wypłacanie go udziałowcom (akcjonariuszom), chociaż udziałowcy (akcjonariusze) mogą wpływać na kształt uchwały w drodze głosowania lub ewentualnie mogą zaskarżyć uchwałę. Walne zgromadzenie może np. przeznaczyć zysk na sfinansowanie ważnych inwestycji spółki, jak również na wypłatę dywidendy. Powyższe uregulowania w Kodeksie spółek handlowych nie zmieniają statusu dywidendy na gruncie prawa podatkowego. Wypłata dywidendy nie jest wydatkiem umożliwiającym powstanie źródła przychodu. Nie jest też związana z utrzymaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodów. Tym samym dywidenda nie stanowi kosztu podatkowego w spółce wypłacającej. Pozyskanie środków na wypłatę dywidendy ma bezpośredni związek z czystym zyskiem, podlegającym podziałowi. Oznacza to, że dotyczy tej części osiągniętego dochodu, która pozostanie po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. W związku z tym, również wydatki związane z pożyczką zaciągniętą na wypłatę dywidendy w postaci odsetek, prowizji i innych opłat, jako związane z kategorią wydatków nie będących kosztami uzyskania przychodów, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji organów podatkowych oraz wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, tut. Organ zauważa, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego niniejszą interpretację, jak również nie stanowią źródła prawa. Natomiast co do poglądów wyrażonych w doktrynie prawa podatkowego należy podkreślić, że odzwierciedlają one indywidualne stanowiska ich autorów na dany temat. Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami lub służą zabezpieczeniu albo zachowaniu funkcjonowania źródła przychodów. Co istotne również muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający opodatkowaniu. Dywidenda, ani też wydatki na obsługę pożyczki zaciągniętej na jej wypłatę w ocenie tut. Organu nie są wydatkami służącymi osiągnięciu przychodu, ani zachowaniu czy zabezpieczeniu źródła przychodów.

W świetle powyższych przepisów stanowisko Spółki jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, iż w zakresie pytania Nr 2 wydano odrębną interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika