Czy w związku ze zwolnieniem siebie ze zobowiązania pożyczkowego wobec portugalskiej spółki, które (...)

Czy w związku ze zwolnieniem siebie ze zobowiązania pożyczkowego wobec portugalskiej spółki, które nastąpi poprzez skorzystanie z instytucji datio in solutum, Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu w pdop, z tytułu należnych, lecz nieotrzymanych odsetek od spółki czeskiej?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 3 lipca 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 23 czerwca 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 25 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka jest zobowiązana do rozpoznania przychodu z tytułu odsetek przysługujących jej od spółki czeskiej w związku z uregulowaniem zobowiązania wobec spółki portugalskiej z wykorzystaniem instytucji świadczenia zamiast wypełnienia (datio in solutum) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka jest zobowiązana do rozpoznania przychodu z tytułu odsetek przysługujących jej od spółki czeskiej w związku z uregulowaniem zobowiązania wobec spółki portugalskiej z wykorzystaniem instytucji świadczenia zamiast wypełnienia (datio in solutum).

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka (podmiot z siedzibą w Polsce) z tytułu udzielonych pożyczek była wierzycielem spółki zagranicznej z siedzibą w Czechach. Wierzytelność Spółki obejmowała kwotę główną pożyczki oraz kwotę naliczonych a nieotrzymanych odsetek. Jednocześnie Spółka zobowiązana była do zwrotu należności pieniężnej otrzymanej od spółki z siedzibą w Portugalii z tytułu zawarcia umowy pożyczki. Wierzytelność opiewała jedynie na kwotę główną pożyczki. Spółka w celu zwolnienia siebie z przedstawionego wyżej zobowiązania wobec spółki portugalskiej skorzystała z instytucji datio in solutum, tj. ?świadczenie zamiast wykonania? przewidzianej w art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tj. Dz.U. z 2014 r. poz. 121.; dalej jako: ?KC?). Aby skorzystać z tej możliwości Spółka zawarła z portugalską spółką stosowną umowę, w której dokonała przeniesienia na jej rzecz wierzytelności z tytułu pożyczki udzielonej spółce czeskiej - wyrażonej zarówno w kwocie głównej pożyczki, jak i kwocie naliczonych lecz nieotrzymanych odsetek. Powyższa transakcja ekonomicznie została potraktowana jako rozliczenie zobowiązania ciążącego na Spółce wobec spółki portugalskiej. W momencie zawarcia umowy o ?świadczenie w miejsce wypełnienia? (datio in solutum) Spółka, zamiast uregulować zobowiązanie w formie środków pieniężnych, przeniosła wierzytelność przysługującą jej od innej spółki (czeskiej). Kwota przeniesionej wierzytelności (kwota główna wraz z odsetkami od pożyczki) odpowiadała przy tym wysokości kwoty zobowiązania wobec spółki portugalskiej. Innymi słowy, łączne kwoty były równe w ramach każdego z zobowiązań. W rezultacie czynność ta nie wymagała zarówno po stronie Spółki, jak i spółki czeskiej, dodatkowych przepływów pieniężnych. W skutek powyższego Spółka przestała być dłużnikiem portugalskiej spółki oraz wierzycielem spółki czeskiej. Nowym wierzycielem spółki czeskiej z tytułu pożyczki poprzednio zaciągniętej przez nią od Spółki stała się spółka portugalska. Tym samym zobowiązanie pożyczkowe spółki czeskiej pozostało niezmienione i będzie dalej istnieć na podstawie zwartej uprzednio umowy pożyczki w identycznym kształcie jak uprzednio w stosunku do Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku ze zwolnieniem siebie ze zobowiązania pożyczkowego wobec portugalskiej spółki, które nastąpi poprzez skorzystanie z instytucji datio in solutum, Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu w pdop, z tytułu należnych, lecz nieotrzymanych odsetek od spółki czeskiej?

Zdaniem Spółki, w wyniku zawartej umowy datio in solutum nie powstał po jej stronie obowiązek rozpoznania przychodu na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 poz. 851ze zm., dalej: ?updop?) z tytułu naliczonych, ale niezapłaconych odsetek, które przysługiwały jej od spółki czeskiej.

Updop w swej konstrukcji nie zawiera definicji przychodów, a jedynie otwarty katalog przychodów podatkowych. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Jednocześnie enumeratywnie wylicza kategorie wpływów pieniężnych, które nie stanowią przychodów podatkowych.

Pomimo braku szczegółowego określenia warunków niezbędnych dla uznania danej wartości za przychód w rozumieniu updop, w praktyce wskazuje się, że dla powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych konieczne jest aby:

  • przysporzenie skutkowało przyrostem majątku podatnika (np. wzrostem aktywów bez jednoczesnego zwiększenia zobowiązań), oraz
  • przysporzenie otrzymane przez podatnika miało charakter definitywny, tj. nie podlegało zwrotowi i nie było warunkowe.

Przychodem podatkowym jest zatem trwałe zwiększenie majątku podatnika, które wyraża się w zwiększeniu jego aktywów lub zmniejszeniu jego pasywów (w kategoriach bilansowych). O tym więc, czy w wyniku takich czynności po stronie Spółki powstanie obowiązek rozpoznania przychodu podatkowego, czy taki obowiązek nie powstanie rozstrzyga kwestia trwałego (nie tymczasowego) zwiększenia majątku Spółki lub też jej brak. Teza ta utrwalona jest już w orzecznictwie, przykładowo w wyroku z 14 maja 1998 r. (sygn. SA/Sz 1305/97, Legalis) NSA orzekł, że (...) z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem - jako źródłem dochodu - jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Otrzymanymi pieniędzmi lub wartościami pieniężnymi są zatem w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy tylko takie wartości, które powiększają aktywa majątkowe podatnika, a więc takie którymi może on rozporządzać jak własnymi.

Wymóg definitywnego charakteru otrzymanych przysporzeń dla uznania ich za przychód na gruncie updop potwierdza również wyrok NSA z 27 listopada 2003 r. (III SA 3382/02, MoPod 2004 r., Nr 1, s. 3) w którym sąd uznał, że (...) do przychodów zaliczyć można tylko takie wartości, które określają definitywny przyrost majątku podatnika.

Spółka w tym miejscu za stosowane uważa wyjaśnienie, że przed realizacją opisanej w stanie faktycznym niniejszego wniosku transakcji sytuacja bilansowa Spółki wyglądała jak następuje:

  • po stronie aktywów w kategorii ?należności od jednostek powiązanych? widniała kwota główna z tytułu pożyczki do spółki czeskiej wraz z odsetkami,
  • natomiast po stronie pasywów w kategorii ?zobowiązania do jednostek powiązanych? widniała kwota z tytułu zobowiązania wobec spółki portugalskiej.

Finalnie po zawarciu umowy datio in solutum u Spółki nastąpiło zmniejszenie aktywów w kategorii ?należności od jednostek powiązanych?. Jednakże jednocześnie z tytułu wygaśnięcia zobowiązania wobec spółki portugalskiej wystąpiło zmniejszenie pasywów w kategorii ?zobowiązania do jednostek powiązanych?. W konsekwencji przedstawiona transakcja wiązała się z równoczesnym spadkiem po stronie aktywów i pasywów Spółki. W konsekwencji, należy stwierdzić, że opisana transakcja w formie datio in solutum nie spowodowała przyrostu ?czystego majątku? Spółki, a w rezultacie nie został spełniony warunek konieczny dla powstania przychodu w rozumieniu przepisów updop. Pomimo występowania pewnych ruchów po stronie aktywów i pasywów spółki, żadne z nich nie skutkowały trwałym zwiększeniem się majątku Spółki. Przekładając na kategorie podatkowe oznaczało to, że w związku z zawarciem umowy o ?świadczenie zamiast wypełnienia? nie powstał dla Spółki obowiązek rozpoznania przychodu podatkowego na gruncie updop.

Zdaniem Spółki, wartym podkreślenia jest fakt, że Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach zaprezentował analogiczne stanowisko w wydanych interpretacjach indywidualnych z 26 lipca 2011 r. znak IBPBI/2/423-421/11/MO oraz z 14 lutego 2008 r. znak IBPB3/423-273/07/NG.

Spółka za konieczne uważa również odniesienie się do art. 12 ust. 4 pkt 2 updop. Zgodnie z tym przepisem, do przychodów nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nieotrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek (kredytów). Oznacza to, że w przypadku odsetek należy stosować kasową metodę rozpoznania przychodu. Spółka pragnie podkreślić, że przychód dla celów pdop stanowią kwoty odsetek faktycznie otrzymane. Dopiero faktyczny wpływ kwot z tytułu odsetek powoduje powstanie przychodu, a nie ich samo naliczenie. Momentem powstania przychodu jest wpływ środków bezpośrednio do majątku podatnika w taki sposób, że może on nimi dysponować (analogicznie m.in. Aleksandra Obońska, Adam Wacławczyk, Agnieszka Walter, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Rok 2014, Wydanie: 4). Powyższa interpretacja jest potwierdzona także licznymi orzeczeniami. Przykładowo, w wyroku NSA w Warszawie z 30 sierpnia 2005 r. sygn. FSK 2025/04, LEX nr 168784, sąd uznał, że odsetki od należności i zobowiązań są przychodem dopiero wówczas, gdy zostaną otrzymane, a nie gdy są naliczone, czy należne.

Co do zasady naliczone, lecz niezapłacone odsetki mogą stać się przychodem tylko w jednym przypadku: gdy w wyniku ich naliczenia i zgodnie z umową zostają kapitalizowane, czyli dolicza się je do kwoty należności głównej.

Odsetki w tym momencie ?znikają? jako wierzytelność z tytułu odsetek. Zamiast nich wzrasta sama należność główna. W wyroku NSA w Warszawie z 16 grudnia 2005 r. sygn. II FSK 34/05, LEX nr 187781 sąd wyjaśnił, że w momencie przekształcenia należności pobocznej (odsetek) w główną (wierzytelność) Spółka - w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - uzyskała przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy (...). Natomiast w pozostałych przypadkach odsetki muszą być zapłacone, by stanowiły przychód podatkowy. W innym orzeczeniu NSA w Warszawie z 13 września 2006 r. sygn. akt II FSK 1065/05, LEX nr 276304, stwierdza się, że tylko fizyczna zapłata odsetek generuje przychód Zapis dokonany w umowie pożyczki o pobraniu ?z góry? odsetek nie uzasadnia uznania tej czynności za zapłatę.

Wobec powyższego, zdaniem Spółki, otrzymanie odsetek należy rozumieć, jako wykonanie zobowiązania przez kapitalizację lub fizyczne zapłacenie odsetek.

Zdaniem Spółki, opisana transakcja nie spowodowała kapitalizacji odsetek. Kapitalizacja to bowiem sposób umownego zagospodarowania swoimi wierzytelnościami odsetkowymi. Wierzyciel (pożyczkodawca) w umowie pożyczki nie decyduje się pobierać odsetek, ale podejmuje decyzję o innym ?wykorzystaniu? swoich pieniędzy - mianowicie przez dopisanie odsetek do kwoty długu głównego. Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym zawarta między stronami umowa datio in solutum takiej możliwości nie uwzględniała. W konsekwencji wskutek zawarcia przedmiotowej umowy nie doszło do kapitalizacji odsetek.

Spółka pragnie podkreślić, że na gruncie opisanego stanu faktycznego nie można również twierdzić, że w wyniku samego zawarcia umowy datio in solutum doszło niejako do zapłaty odsetek na rzecz Spółki. W celu potwierdzenia powyższego w pierwszej kolejności należy odnieść się do przepisów regulujących instytucje datio in dolutum. W myśl art. 453 KC, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Uregulowana w tym przepisie instytucja świadczenia w miejsce wypełnienia/wykonania (datio in solutum) stanowi jeden z wyjątków od zasady realnego wykonywania zobowiązań cywilnych, znajdujący podstawę w zasadzie swobody umów. Wskutek zawarcia umowy o świadczenie w miejsce wypełnienia dłużnik uzyskuje upoważnienie przemienne umożliwiające mu wykonanie zobowiązania przez spełnienie świadczenia innego niż pierwotne. Z chwilą wypełnienia świadczenia zastępczego następuje wykonanie umowy o datio in solutum, a zarazem wykonanie istniejącego zobowiązania, co prowadzi do jego wygaśnięcia. Roszczenie wierzyciela, wynikające z umowy zobowiązaniowej zostaje zaspokojone wskutek spełnienia przez dłużnika na jego rzecz świadczenia zastępczego. Warto jednak zauważyć, że przelew przez dłużnika na wierzyciela ?dla rozliczenia się? wierzytelności przysługującej dłużnikowi względem osoby trzeciej może stanowić świadczenie w miejsce wykonania w rozumieniu art. 453 KC (cessio in solutum) i powodować wygaśnięcie zobowiązania dłużnika już w chwili dokonania przelewu; ostateczny rezultat jest tu taki, jak w razie odnowienia ze zmianą dłużnika: cesjonariusz w miejsce wierzytelności umorzonej nabywa nową wierzytelność, o innej treści, wobec dłużnika cedenta. Tak jednak stanie się tylko w razie wyrażenia przez strony umowy przelewu niewątpliwej woli umorzenia zobowiązania w drodze jego zastępczego wykonania (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 października 2008 r. sygn. akt ICSK 100/08). Należy zauważyć, że w momencie zawarcia przedmiotowej umowy o ?świadczenie zamiast wypełnienia? wygaśnie zobowiązanie Spółki wobec spółki portugalskiej. Jednak, nie wygaśnie zobowiązanie z tytułu pożyczki udzielonej przez Spółkę spółce czeskiej (to, które będzie przekazywane w ramach umowy o ?świadczenie zamiast wypełnienia?). Zobowiązanie to (na które będzie się składać kwota główna pożyczki i odsetki naliczone, ale nie zapłacone przez inną spółkę) będzie istnieć nadal w stosunku do nowego wierzyciela (którym będzie spółka portugalska) w niezmienionej formie w stosunku do zobowiązania pierwotnego pomiędzy Spółką, a tą inną spółką.

W związku z brakiem możliwości uznania, że podpisanie umowy o ?świadczenie zamiast wypełnienia? powinno być uznane za zapłatę pożyczki przez spółkę czeską (wraz z odsetkami) Spółka stoi na stanowisku, że nie będzie zobowiązana do wykazywania przychodu dla celów podatkowych z tytułu odsetek od pożyczki udzielonej spółce czeskiej. Skutkiem zastosowania tej instytucji jest bowiem wygaśnięcie zobowiązania dłużnika pomimo braku spełnienia pierwotnie umówionego świadczenia. Równocześnie w wyniku spełnienia przez dłużnika świadczenia zastępczego (wtórnego) dochodzi do zaspokojenia wierzyciela (spółki portugalskiej). Tym samym, zdaniem Spółki, w przypadku omawianej konstrukcji nie nastąpiło faktyczne otrzymanie przez Spółkę od spółki czeskiej odsetek naliczonych do momentu zawarcie umowy o ?świadczenie zamiast wypełnienia?. W konsekwencji nie istnieje jakakolwiek podstawa do rozpoznania przez Spółkę z tego tytułu przychodu na gruncie updop.

Równocześnie, Spółka pragnie zauważyć, że podobne stanowisko uznał za prawidłowe Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 22 stycznia 2010 r. Znak: IBPBI/2/423-83/10/AK.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Przykładowy wykaz zdarzeń uznanych przez ustawodawcę za przychody wymieniony w art. 12 ust. 1-3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm., dalej: ?updop?) wskazuje, że co do zasady, za przychód podatkowy można uznać każde przysporzenie majątkowe podatnika o charakterze trwałym, którego rzeczywiste otrzymanie - a w niektórych przypadkach już sam fakt, że jest należne - powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego, o ile przysporzenie to nie jest wyłączone z przychodów na mocy art. 12 ust. 4 updop.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami z zastrzeżeniem ust. 3 i ust. 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka z tytułu udzielonych pożyczek była wierzycielem spółki zagranicznej z siedzibą w Czechach. Wierzytelność Spółki obejmowała kwotę główną pożyczki oraz kwotę naliczonych a nieotrzymanych odsetek. Jednocześnie Spółka zobowiązana była do zwrotu należności pieniężnej otrzymanej od spółki z siedzibą w Portugalii z tytułu zawarcia umowy pożyczki. Wierzytelność opiewała jedynie na kwotę główną pożyczki. Spółka w celu zwolnienia siebie z zobowiązania wobec spółki portugalskiej skorzystała z instytucji datio in solutum, tj. ?świadczenie zamiast wykonania? przewidzianej w art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tj. Dz.U. z 2014 r. poz. 121., dalej jako: ?KC?). Aby skorzystać z tej możliwości Spółka zawarła z portugalską spółką stosowną umowę, w której dokonała przeniesienia na jej rzecz wierzytelności z tytułu pożyczki udzielonej spółce czeskiej - wyrażonej zarówno w kwocie głównej pożyczki, jak i kwocie naliczonych lecz nieotrzymanych odsetek.

W myśl art. 453 KC, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Uregulowana w tym przepisie instytucja świadczenia w miejsce wypełnienia/wykonania (datio in solutum) stanowi jeden z wyjątków od zasady realnego wykonywania zobowiązań cywilnych, znajdujący podstawę w zasadzie swobody umów. Wskutek zawarcia umowy o świadczenie w miejsce wypełnienia dłużnik uzyskuje upoważnienie przemienne (facultas alternativa), umożliwiające mu wykonanie zobowiązania przez spełnienie świadczenia innego niż pierwotne. Z chwilą wypełnienia świadczenia zastępczego następuje wykonanie umowy o datio in solutum, a zarazem wykonanie istniejącego zobowiązania, co prowadzi do jego wygaśnięcia. Roszczenie wierzyciela, wynikające z umowy zobowiązaniowej zostaje zaspokojone wskutek spełnienia przez dłużnika na jego rzecz świadczenia zastępczego (datio in solutum).

Wykonanie zatem zobowiązania poprzez świadczenie w miejsce wykonania prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania Spółki. W ten sposób Spółka jako dłużnik zwolniła się z długu, a ww. wierzytelność zmieniła właściciela. Prowadzi to do powstania po stronie Spółki przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 updop. Celem bowiem datio in solutum jest wygaśnięcie istniejących pomiędzy stronami zobowiązań poprzez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego niż określone w treści pierwotnej umowy. Zobowiązanie wówczas wygasa tak, jakby wygasło przez zwykłe wykonanie, przy czym konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązania - poza umową stron - jest rzeczywiste dokonanie świadczenia przez dłużnika.

Przeniesienie wierzytelności własnych w związku ze skorzystaniem z instytucji datio in solutum należy traktować na gruncie updop na równi ze zbyciem tych wierzytelności. Należy bowiem zauważyć, że z punktu widzenia konsekwencji podatkowych sytuacja jest taka sama, jak ta w której podatnik dokonuje odpłatnego zbycia wierzytelności, tym samym osiąga przychód do opodatkowania, a za otrzymane pieniądze wypełnia swoje zobowiązanie względem swoich wierzycieli. Uznanie, że przeniesienie wierzytelności w związku z uregulowaniem zobowiązania nie spowoduje powstania przychodu po stronie Spółki spowodowałoby nierówne traktowanie podatników. Podatnik, który najpierw dokonuje sprzedaży wierzytelności, a następnie ureguluje swoje zobowiązania byłby opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych, natomiast podatnik, który bezpośrednio w ww. drodze przeniósł własność wierzytelności, nie osiągnąłby żadnego przychodu.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy uznać, że uregulowanie zobowiązania wobec Spółki portugalskiej w drodze datio in solutum poprzez przeniesienie na Spółkę portugalską wierzytelności z tytułu udzielonej przez Wnioskodawcę spółce czeskiej pożyczki, spowoduje po stronie Spółki powstanie przychodu z odpłatnego zbycia wierzytelności (w tym odsetek przysługujących jej od spółki czeskiej) w myśl art. 14 ust. 1 updop.

Reasumując, stanowisko Spółki jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz.U. z 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika