Czy do kosztów działalności Spółki można zaliczyć cenę nabycia nieruchomości, opłaty administracyjne, (...)

Czy do kosztów działalności Spółki można zaliczyć cenę nabycia nieruchomości, opłaty administracyjne, a także inne wydatki, mimo że w akcie notarialnym oraz innych dokumentach figuruje nazwisko Pana X (Zleceniobiorcy umowy powiernictwa)?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 22 maja 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 26 maja 2014 r.), uzupełnionym 1 września 2014 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem nieruchomości (pytanie wymienione we wniosku jako drugie) ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 maja 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem nieruchomości.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 14 sierpnia 2014 r. Znak: IBPBI/2/423-612/14/SD, IBPP1/443-514/14/MS wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 1 września 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

W dniu 23 lipca 2012 r. Spółka zawarła umowę zlecenia z Panem X, w której zobowiązał się on do zakupu we własnym imieniu lecz na rzecz Zleceniodawcy 1/2 udziału w nieruchomości stanowiącej działkę zabudowaną budynkiem w terminie do 31 grudnia 2013 r. Ponadto, w tej samej umowie Pan X zobowiązał się do przeniesienia udziału we własności zakupionej nieruchomości lub własności wyodrębnionych lokali na rzecz osoby trzeciej wskazanej przez Zleceniodawcę.

21 stycznia 2013 r. Pan X nabył na podstawie aktu notarialnego udział wynoszący 1/2 nieruchomości za cenę pokrytą ze środków Zleceniodawcy. Zleceniodawca zobowiązał się do niezwłocznego zwrócenia Zleceniobiorcy wszelkich kosztów towarzyszących wykonaniu powyższej umowy. W księdze wieczystej został ujęty wyłącznie Pan X jako właściciel 1/2 udziałów nabytych w nieruchomości.

Sąd Rejonowy postanowieniem z 13 grudnia 2013 r. zniósł współwłasność nieruchomości oraz ustanowił odrębną własność lokali. W ten sposób, Zleceniobiorca ostatecznie nabył nieruchomości we własnym imieniu, ale na rzecz Zleceniodawcy. W księdze wieczystej został ujęty wyłącznie Pan X jako właściciel ww. nieruchomości (gruntu i poszczególnych lokali).

Na podstawie umowy zlecenia z 21 stycznia 2013 r. (winno być 23 lipca 2012 r.) Zleceniodawca upoważnił Pana X do sprzedaży w swoim imieniu, lecz na jego rachunek nieruchomości (dla Spółki nabytych lokali).

W najbliższym czasie planowana jest sprzedaż pierwszych lokali nabytych przez Zleceniobiorcę we własnym imieniu, ale na rzecz Zleceniodawcy.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 27 sierpnia 2014 r. (wpływ do tut. BKIP 1 września 2014 r.), Spółka doprecyzowała przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego informując, że:

  • wszystko co Powiernik ?zyskał? w czasie trwania umowy zostało przekazane Spółce, a Powiernikowi należy się jedynie wynagrodzenie ze strony Spółki;
  • termin w jakim Pan X miał dokonać sprzedaży nieruchomości nie został ustalony;
  • nieruchomość nie została przeniesiona na Spółkę, sprzedającym działającym zgodnie z umową powierniczą będzie Pan X. Faktury wystawi Spółka ostatecznym odbiorcom;
  • umowa z 21 stycznia 2013 r. była bezpośrednim wykonaniem umowy z 23 lipca 2012 r., czyli nabyciem nieruchomości; wpierw zawarto umowę powierniczą, a następnie Powiernik dokonał nabycia nieruchomości;
  • Spółka przekazała Powiernikowi kwotę 1.150.000,00 zł; operacja została udokumentowana dokumentem typu nota, bo nie podlegała możliwości wystawienia faktury, gdyż nie opiewała na żadną czynność dostawy czegokolwiek, a była jedynie przekazaniem środków pieniężnych;
  • wynagrodzenie Powiernika określone jest w umowie i otrzyma je po spełnieniu umowy tj. po sprzedaży nieruchomości jako Powiernik;
  • nabywca nieruchomości dokona zapłaty zgodnie z fakturą wystawioną przez Spółkę do aktu notarialnego zawartego przez Powiernika.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy do kosztów działalności Spółki można zaliczyć cenę nabycia nieruchomości, opłaty administracyjne, a także inne wydatki, mimo że w akcie notarialnym oraz innych dokumentach figuruje nazwisko Pana X (Zleceniobiorcy umowy powiernictwa)? (pytanie wymienione we wniosku jako drugie)

Zdaniem Wnioskodawcy, po jego stronie kosztem będą wszelkie wydatki poniesione w celu jego uzyskania m.in. cena nabycia nieruchomości, opłaty administracyjne, mimo że w akcie notarialnym oraz innych dokumentach figuruje nazwisko Pana X oraz wynagrodzenie zapłacone Zleceniobiorcy - Panu X (art. 15 ust. 1 ustawy o pdop).

Zarówno zakup udziałów w nieruchomości, jak i ich sprzedaż na rzecz osób trzecich mają miejsce w wykonaniu umowy zlecenia, o której mowa w art. 734 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie (art. 734 § 1). Istotą umowy zlecenia jest, że nabycie praw lub rzeczy na podstawie umowy ma charakter powierniczy. Przyjmujący zlecenie powinien udzielać dającemu zlecenie potrzebnych wiadomości o przebiegu sprawy, a po wykonaniu zlecenia lub po wcześniejszym rozwiązaniu umowy złożyć mu sprawozdanie. Powinien mu wydać wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym (art. 740 Kodeksu cywilnego). Po wykonaniu zlecenia Panu X należne jest wynagrodzenie zgodnie z art. 744 Kodeksu cywilnego. W razie odpłatnego zlecenia wynagrodzenie należy się przyjmującemu dopiero po wykonaniu zlecenia, chyba że co innego wynika z umowy lub z przepisów szczególnych.

Stosunek powierniczy powstały na gruncie czynności prawnej definiowany jest przez R. Rykowskiego w opracowaniu ?Pojęcie powiernictwa - konstrukcja prawna zarządu powierniczego? (W-wa 2005, wyd. 1, C.H. Beck). Stosunek powiernictwa określa on jako ?tego rodzaju stosunek prawny oparty na wzajemnym zaufaniu stron, w którym jedna z osób (powierzający) przenosi na inny podmiot (powiernika) określone zbywalne prawo podmiotowe, ewentualnie, uprawnienie do wykonywania tego prawa. W rezultacie dokonanego przysporzenia (upoważnienia do wykonywania prawa) powiernik wykonuje i korzysta z tego prawa w imieniu własnym, lecz na rzecz innej osoby (beneficjenta), przy jednoczesnym zastrzeżeniu, że sposób, czas oraz warunki korzystania z tego prawa są ściśle i węziej określone, niżby to wynikało z treści danego prawa podmiotowego, jak również przy zastrzeżeniu, że po upływie określonego czasu albo spełnieniu określonego warunku prawo to (upoważnienie do wykonania prawa) lub korzyści i pożytki wynikające z wykonywania z tego prawa zostaną przeniesione przez powiernika na beneficjenta, ewentualnie przejdą na niego automatycznie z mocy ziszczenia się warunku (nadejścia terminu) zastrzeżonego w treści czynności prawnej.?

Stosownie do umowy zlecenia, jakkolwiek Pan X działał we własnym imieniu, to zarówno zakup, jak i sprzedaż udziałów nastąpi na zlecenie i zgodnie z dyspozycją Zleceniodawcy.

Mimo, że zakupując udział w nieruchomości Pan X stał się ich prawnym właścicielem w rozumieniu przepisów prawa cywilnego, Zleceniobiorca nie posiadał faktycznego władztwa nad nabytymi udziałami. Działając w ramach zlecenia, nabywca udziałów w nieruchomości nie miał prawa do rozporządzania udziałami zakupionymi na rachunek Zlecającego w sposób inny, niż wskazany umową i przepisami prawa cywilnego. Umową zlecenia z 21 stycznia 2013 r. zleceniobiorca zobowiązany został do dokonania sprzedaży nieruchomości osobom trzecim, na rzecz Zleceniodawcy. Tym samym Pan X nie posiadł faktycznego ekonomicznego władztwa do rozporządzania jak właściciel udziałami nabytymi na zlecenie i na rachunek Spółki, do której należało to władztwo z mocy prawa.

Powiernik dokonuje czynności prawnych na rzecz Spółki, która może w każdej chwili domagać się ujawnienia jej prawa do nieruchomości. Ujawnienie umowy powierniczej winno skutkować także ujawnieniem własności nieruchomości w księgach wieczystych.

Podobna kwestia powiernictwa została podniesiona również przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 9 listopada 2004 r. sygn. akt III SA 3031/2003, w którym stwierdzono, że Kodeks cywilny w art. 734 stanowi bowiem: ?Przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. W braku odmiennej umowy zlecenie obejmuje umocowanie do wykonania czynności w imieniu dającego zlecenie.? Wyrażenie ?dokonanie określonej czynności prawnej? interpretowane jest elastycznie, jedną umową zlecenia objąć można zlecenie większej a nawet nieustalonej ilości czynności prawnych. ?Określoną czynnością prawną? może być, więc - w zależności od woli stron - pojedyncza czynność prawna, ale mogą to być również czynności prawne oznaczone rodzajowo i w dodatku powtarzalne. Stąd uznać należy, że zlecenie nabycia określonego udziału w imieniu własnym zleceniobiorcy, lecz na rzecz zleceniodawcy z jednoczesnym zobowiązaniem do dokonania czynności zbycia tego udziału wskazanej osobie trzeciej na rachunek zleceniodawcy także objęte jest tą konstrukcją prawną.

Jak wynika z przytoczonych postanowień art. 734 Kodeksu cywilnego, istotą umowy zlecenia jest odpłatne (prowizja) lub nieodpłatne dokonanie określonej czynności prawnej w imieniu dającego zlecenie lub, jeżeli tak stanowi umowa w imieniu własnym, lecz na rachunek zlecającego. W takim przypadku wszelkie nabycie praw lub rzeczy ma charakter powierniczy (fiduicjalny), a przyjmujący zlecenie ma obowiązek wydać zlecającemu wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym (art. 740 zd. 2 Kodeksu cywilnego). A także w dalszej części:

W świetle ustalonych okoliczności uznać należy, iż o braku możliwości zastosowania dyspozycji przywołanego przepisu decyduje nieziszczenie się w przedmiotowym stanie faktycznym dwu elementów tego przepisu tj.:

  • nie zachodzi tutaj odpłatność zbycia udziału, bowiem wartość udziału wyrażona w cenie sprzedaży określonej umową, z której wynika, iż sprzedaż dokonywana jest wprawdzie w imieniu Sprzedającego, ale na rzecz Zlecającego nie jest odpłatnością dokonywaną na rzecz Sprzedającego; nie jest, zatem także jego przychodem;
  • nabycie i zbycie powiernicze nie może być utożsamiane z nabyciem i zbyciem w rozumieniu cytowanego wyżej przepisu podatkowego.

Podzielić należy argument Skarżącego, iż umowa zlecenia powierniczego zawarta w rozpoznawanej sprawie przypomina nieco umowę komisu. Przez umowę komisu przyjmujący zlecenie (komisant) zobowiązuje się za wynagrodzeniem (prowizja) w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do kupna lub sprzedaży rzeczy ruchomych na rachunek dającego zlecenie (komitenta), lecz w imieniu własnym (art. 765 k.c). Brak tylko w przypadku zlecenia powierniczego działania w zakresie prowadzonego przedsiębiorstwa, natomiast zobowiązanie dotyczy kupna i zbycia udziału w nieruchomości (użytkowaniu wieczystym), a nie rzeczy ruchomych. Ugruntowany zarówno w orzecznictwie sądowym, jak i akceptowany w praktyce organów podatkowych jest pogląd, że w przypadku komisu nie traktuje się zakupu rzeczy ruchomych w imieniu komisanta na rachunek komitenta i następnie zbycia tych rzeczy komitentowi, jako dwu wywołujących odrębne skutki podatkowe transakcji. Za przychód komisanta uznaje się jedynie prowizję - wynagrodzenie wynikające z umowy komisu.


Analogiczna sytuacja występuje w rozpoznawanej sprawie. Należy zgodzić się z poglądem Skarżącego, iż nie można przychodu ze sprzedaży powierniczej traktować jako przysporzenia zleceniobiorcy - powiernika. Za dochód Skarżącego z tytułu umowy zlecenia powierniczego uznać należy, zatem wyłącznie prowizję. Natomiast kosztów powierniczego nabycia udziału oraz kosztów i przychodu z powierniczego zbycia udziału nie rozpoznaje się w rozliczeniu Dodatkowym u zleceniobiorcy, ale u zleceniodawcy.

Przepisy ustaw podatkowych regulują podatkowe skutki określonych zdarzeń prawnych; określają podmioty, przedmiot opodatkowania, stawki podatkowe, zasady przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorie podmiotów zwolnionych od podatków. Przy ocenie tych zdarzeń prawnych nie można jednakże pomijać wszystkich aspektów tych stosunków gospodarczych, a te analizować należy na gruncie prawa cywilnego. Stąd nie do zaakceptowania w świetle art. 187 § 1 i 191 Ordynacji podatkowej jest pominięcie przez organy podatkowe przy ustalaniu obowiązków podatkowych wynikających z dokonanych transakcji okoliczności, że czynności te są wynikiem wykonania umowy zlecenia powierniczego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: ?ustawa o pdop?), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop, stanowić mogą koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo ? skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o pdop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, jak i kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku.

Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Konieczność poniesienia danego wydatku nie może przy tym wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie, w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Jednak nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki rzutować na podstawę opodatkowania. Skoro bowiem ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to ten cel musi być widoczny. Ponoszone koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać realność celu.

Zauważyć jednak należy, że w obrocie gospodarczym zarówno osoby fizyczne, osoby prawne, jak i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej (spółki osobowe) nie muszą działać osobiście; dopuszczalne jest działanie przez przedstawiciela. Istota przedstawicielstwa w prawie cywilnym polega na tym, że pewna osoba dokonuje w imieniu i na rzecz innego podmiotu czynności prawnych. Osoba, która dokonuje czynności, określana jest mianem przedstawiciela, natomiast osoba, w imieniu której czynność jest dokonywana ? mianem reprezentowanego. Jeżeli czynność dokonana przez przedstawiciela mieści się w granicach umocowania udzielonego przez reprezentowanego, wywołuje ona bezpośredni skutek dla podmiotu, który udzielił pełnomocnictwa. Powszechnie wskazuje się, że prawu cywilnemu znane są także inne podobne instytucje, które pełnią funkcje zbliżone do przedstawicielstwa, przy czym nie należy ich utożsamiać z przedstawicielstwem. Od tej instytucji należy odróżnić np. powiernika, który na zewnątrz działa jako samodzielny podmiot prawa, jednak z mocy wewnętrznego porozumienia z inną osobą, na rzecz której działa, nie występuje we własnym interesie.

Powiernictwo, jako instytucja prawna nie jest uregulowane w prawie polskim. Podstawą do konstruowania czynności powierniczych jest wyrażona w art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm., oznaczonego w dalszej części skrótem ?k.c.?), zasada swobody kontraktowej. Zgodnie z tym przepisem, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Najczęściej podstawą do skonstruowania umowy powierniczej jest umowa zlecenia. Prawa i obowiązki stron tej umowy należy zatem zasadniczo oceniać według przepisów o zleceniu.

Jak wynika z art. 734 i 735 k.c., istotą umowy zlecenia jest odpłatne lub nieodpłatne dokonanie określonej czynności prawnej w imieniu dającego zlecenie lub (jeżeli tak stanowi umowa) w imieniu własnym lecz na rachunek zlecającego. W tym ostatnim wypadku wszelkie nabycie praw lub rzeczy ma charakter powierniczy (fiduicjalny), a przyjmujący zlecenie ma obowiązek wydać zlecającemu wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym (art. 740 zd. 2 k.c.).

Władztwo nad nabytymi prawami, jakie można przypisać zleceniobiorcy wykonującemu zlecenie powiernicze jest ograniczone, a to poprzez:

  • ograniczenie czasowe ? zleceniobiorca obowiązany jest przekazać nabyte prawa, bądź uzyskane korzyści na pierwsze żądanie zleceniobiorcy,
  • ustawowo wyłączoną możliwość rozporządzania tymi prawami lub korzyściami na rzecz kogo innego aniżeli zleceniodawca lub wskazany przezeń podmiot, co powoduje wyłączenie możliwości efektywnego zwiększenia masy majątkowej zleceniobiorcy o prawa nabyte w wykonaniu powiernictwa,
  • nieekwiwalentność dla zleceniobiorcy zbycia nabytych we własnym imieniu, lecz na rachunek zlecającego praw ? prawa te przenoszone są na zlecającego nieodpłatnie - zgodnie z art. 742 Kodeksu cywilnego dający zlecenie zwraca przyjmującemu zlecenie jedynie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, oraz zwalnia go od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym, natomiast w przypadku przenoszenia powierniczo nabytych praw na wskazaną przez zlecającego osobę trzecią cena zbycia stanowi należność zleceniodawcy (art. 740 k.c.),
  • przyjmującemu zlecenie nie wolno używać we własnym interesie rzeczy i pieniędzy dającego zlecenie. Od sum pieniężnych zatrzymanych ponad potrzebę wynikającą z wykonywania zlecenia powinien płacić dającemu zlecenie odsetki ustawowe (art. 741 k.c.).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że 23 lipca 2012 r. Spółka zawarła umowę zlecenia z Panem X, w której zobowiązał się on do zakupu we własnym imieniu, lecz na rzecz Zleceniodawcy 1/2 udziału w nieruchomości stanowiącej działkę zabudowaną budynkiem w terminie do 31 grudnia 2013 r. Ponadto, w tej samej umowie Pan X zobowiązał się do przeniesienia udziału we własności zakupionej nieruchomości lub własności wyodrębnionych lokali na rzecz osoby trzeciej wskazanej przez Zleceniodawcę. Pan X nabył na podstawie aktu notarialnego udział wynoszący 1/2 nieruchomości za cenę pokrytą ze środków Zleceniodawcy 21 stycznia 2013 r. Zleceniodawca zobowiązał się do niezwłocznego zwrócenia Zleceniobiorcy wszelkich kosztów towarzyszących wykonaniu powyższej umowy.

W świetle powyższych przepisów oraz w oparciu o przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że wydatki poniesione przez Spółkę w związku z nabyciem przez Powiernika nieruchomości we własnym imieniu, lecz na rzecz Spółki w myśl cytowanego powyżej art. 15 ust. 1 ustawy o pdop, stanowią/będą stanowić dla niej koszty uzyskania przychodów; kosztem uzyskania przychodu będzie również wynagrodzenie zapłacone Powiernikowi.

Reasumując, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego ? stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że w sprawie będącej przedmiotem pytania wymienionego we wniosku jako pierwsze dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych oraz w zakresie pytań dot. podatku od towarów i usług wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika