Spółka zwraca się z pytaniem czy na podstawie art. 12 ust. 1 i 2 Konwencji między Rzeczpospolitą (...)

15.10.2010

Spółka zwraca się z pytaniem czy na podstawie art. 12 ust. 1 i 2 Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. (Dz. U. 2003r. Nr 216, poz. 2120.), należności sublicencyjne wypłacane przez Wnioskodawcę do Licencjodawcy z tytułu prawa do korzystania ze znaku towarowego i towarzyszących praw własności intelektualnej podlegają opodatkowaniu na terytorium Polski zryczałtowanym podatkiem dochodowym w wysokości pięciu procent kwoty brutto w przypadku posiadania przez Spółkę certyfikatu rezydencji podatkowej Licencjodawcy?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 27 lipca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym należności sublicencyjnych wypłacanych przez Spółkę Licencjodawcy z tytułu prawa do korzystania ze znaku towarowego i towarzyszących praw własności intelektualnej (np. know-how) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2010r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym należności sublicencyjnych wypłacanych przez Spółkę Licencjodawcy z tytułu prawa do korzystania ze znaku towarowego i towarzyszących praw własności intelektualnej (np. know-how).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zawarła ze Spółką M. (dalej: Licencjodawca), będącą rezydentem holenderskim, umowę na czas nieoznaczony dotyczącą prawa do używania znaku towarowego Spółki, wraz z towarzyszącymi prawami do korzystania z własności intelektualnej (np. know-how). Umowa została zawarta z Licencjodawcą w formie umowy sublicencyjnej bez prawa do udzielania dalszych sublicencji. Spółka, zgodnie z umową sublicencji może używać tego znaku zarówno w celach marketingowych, a więc umieszczać go na folderach, materiałach informacyjnych i reklamowych, ubraniach pracowników, samochodach, itp. jak również może wykorzystywać ten znak w ofertach przetargowych, dokumentacji budowlanej, pismach przewodnich kierowanych do obecnych i potencjalnych klientów, itp. Z kolei Licencjodawca na podstawie zawartej umowy zobowiązany jest do sprawowania kontroli nad właściwym wykorzystaniem znaku towarowego przez Spółkę oraz monitorowania czy działania podejmowane przez Spółkę nie zagrażają utracie wartości znaku towarowego. Zakres działań Licencjodawcy obejmuje również weryfikację, czy znak towarowy używany przez Spółkę jest zgodny z zarejestrowanym wzorem oraz czy nie dokonywane są w nim żadne modyfikacje graficzne lub tekstowe. Wartość opłaty sublicencyjnej płatnej przez Spółkę do Licencjodawcy została ustalona jako udział procentowy w operacyjnych przychodach netto Spółki po wyłączeniu transakcji zawieranych ze spółkami z grupy M. Umowa sublicencji nie przewiduje nakładania na Spółkę dodatkowych obciążeń w postaci opłaty wstępnej bądź opłat ryczałtowych.

W ramach umowy, płatności będą dokonywane kwartalnie i rozliczane na podstawie otrzymanych faktur VAT, w terminie 30 dni od końca odpowiedniego miesiąca kalendarzowego kończącego kwartał. W celu świadczenia usług sublicencyjnych Licencjodawca nabył od Spółki D (spółki będącej rezydentem Irlandii) licencję na korzystanie z zastrzeżonego znaku towarowego Wnioskodawcy (wraz z towarzyszącymi prawami własności intelektualnej) z prawem do udzielania dalszych sublicencji. Licencjodawca jako prawnie niezależny podmiot gospodarczy prowadzący działalność we własnym imieniu i na własny rachunek ponosi również szereg ryzyk które zwykle towarzyszą prowadzeniu tego typu działalności gospodarczej np. ryzyko utraty źródła przychodów, ryzyko kursu waluty, itp. Przychód pochodzący z należności sublicencyjnych, otrzymywanych przez Licencjodawcę od Spółki (oraz od innych podmiotów z grupy M., którym Licencjodawca udzielił sublicencji na korzystanie ze znaku towarowego i wartości intelektualnych) podlega opodatkowaniu w Holandii, zgodnie z obowiązującymi tamże przepisami prawa podatkowego. Dodatkowo należy zaznaczyć, iż Licencjodawca przedstawił Spółce certyfikat holenderski rezydencji podatkowej za 2010 rok. Spółka również podkreśla, iż dla wypłat należności sublicencyjnych na rzecz Licencjodawcy nie znajdzie zastosowanie zwolnienie z podatku dochodowego określone przez ustawodawcę w art. 21 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., dalej: Ustawy CIT), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Stosowanie zaś do art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Polski przez podatników o których mowa w art. 3 ust. 2 Ustawy CIT przychodów m.in. z praw do znaków towarowych lub za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem, w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej ustala się w wysokości dwudziestu procent tych przychodów. Jednakże, zgodnie z art. 21 ust. 2 Ustawy CIT, powyższa regulacja winna być stosowana z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Kwestię opodatkowania należności licencyjnych wypłacanych podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2 Ustawy CIT będących rezydentami holenderskimi reguluje Konwencja między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. (dalej: ?Umowa o UPO'). W myśl art. 12 ust. 1 i 2 Umowy o UPO, należności licencyjne, powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Holandii, mogą być opodatkowane w Holandii przy czym mogą być także opodatkowane w Polsce zgodnie z jej ustawodawstwem, jeżeli odbiorca jest osobą uprawnioną do należności licencyjnych, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć pięć procent kwoty brutto wypłaconych należności licencyjnych.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3 Umowy o UPO, za należności licencyjne uważa się wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym certyfikatem rezydencji. W związku z faktem, iż Licencjodawca przedstawił Spółce certyfikat rezydencji potwierdzający jego rezydencje dla celów podatkowych na terytorium Holandii za 2010 r., w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie właściwa dla niego umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarta pomiędzy Królestwem Niderlandów a Rzeczpospolitą Polską.

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż płatności dokonywane na rzecz Licencjodawcy z tytułu zwartej umowy sublicencyjnej winny zostać rozpoznane jako należności licencyjne w rozumieniu Umowy o UPO. Stosownie jednak do dyspozycji wskazanej w art. 12 ust. 2 Umowy o UPO od należności licencyjnych wypłacanych na rzecz rezydenta holenderskiego pobrany powinien zostać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości pięciu procent pod warunkiem jednak, iż odbiorca jest osobą uprawnioną do należności licencyjnych. Mając na uwadze fakt, iż Spółka jest w posiadaniu certyfikatu potwierdzającego holenderską rezydencję podatkową Licencjodawcy kluczowe, dla możliwości zastosowania w analizowanym przypadku pięcioprocentowej stawki zryczałtowanego podatku dochodowego, jest ustalenie czy Licencjodawca, w rozumieniu Umowy o UPO, jest ?osobą uprawnioną' do należności sublicencyjnych, a wiec ich ostatecznym właścicielem. W polskim prawie podatkowym, jak i w doktrynie brak jest definicji pojęcia ?osoby uprawnionej' do należności licencyjnych. Próbując jednak wyjaśnić znaczenie tego sformułowania należy sięgnąć do Komentarza do Konwencji Modelowej OECD, który jest powszechnie akceptowanym źródłem wykładni postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych miedzy Polską a innymi krajami.

Jednak Komentarz do Konwencji Modelowej OECD również nie definiuje tego pojęcia wskazując tylko, że za właściciela należności licencyjnych nie mogą być uznani ani agenci ani pośrednicy (lub inni powiernicy), którzy otrzymują wspomniane należności na rzecz osób trzecich. W konsekwencji, zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD, aby uznać, iż odbiorca należności licencyjnych jest ?osobą uprawnioną' wystarczające będzie jeżeli wypłacone należności stanowić będą dochody własne beneficjenta. Sięgając również do polskiego piśmiennictwa należy podnieść, iż zgodnie z definicją sformułowaną przez Józefa Banacha, właścicielem należności jest ten, ?kto posiada prawny tytuł do poboru określonych świadczeń (dywidendy, odsetek, należności licencyjnych) na własny rachunek? (Józef Banach, ?Opodatkowanie należności licencyjnych wypłacanych podmiotom zagranicznym oraz uzyskiwanych ze źródeł zagranicznych przez polskie podmioty?, Monitor

Podatkowy nr 2/2002 Wydawnictwo CH.Beck). Zaznaczyć należy, iż w doktrynie prawa europejskiego pojawiła się również próba określenia pojęcia ?właściciel należności', specyficznie w kontekście opłat licencyjnych (Chan P. dii Toit Beneficial Ownership of Royalties in Bilateral Tax Treaties, IBFD Publications BV). Zgodnie z tym opracowaniem, chcąc określić osobę będącą właścicielem należności licencyjnych 'należy w pierwszej kolejności ustalić, kto jest uprawniony do otrzymania opłaty licencyjnej oraz kto posiada tytułu prawny stanowiący podstawę do otrzymania płatności'.

Mając na uwadze wszystkie powyższe wskazane w powyżej przesłanki należy uznać, iż za ?osobę uprawnioną', a więc ostatecznego właściciela, należy uznać podmiot, który spełnia łącznie poniższe warunki:

otrzymywane świadczenia wynikają z tytułu prawnego posiadanego przez beneficjenta należności,
jest podmiotem niezależnym gospodarczo, działającym na własny rachunek i ponoszącym z tego tytułu ryzyko gospodarcze, nie funkcjonującym jako agent, pośrednik bądź innego typu powiernik,
faktycznie otrzymane należności licencyjne stanowią przychód beneficjenta.

Pierwszy warunek należy rozważać mając na względzie zawarcie przez Spółkę z Licencjodawcą umowy na świadczenie usług sublicencyjnych związanych z prawem do korzystania z zastrzeżonego znaku towarowego. W myśl postanowień zawartych w umowie Licencjodawca jest uprawniony do czerpania pożytków z tytułu zawarcia umowy sublicencyjnej w zamian za przyznanie Spółce prawa do korzystania z zastrzeżonego znaku towarowego i praw pokrewnych. Ponadto, co należy podkreślić, Licencjodawca jest podmiotem uprawnionym do udzielania sublicencji na wyżej opisane prawa. Uprawnienie to wynika wprost z zawartej przez Licencjodawcę umowy licencyjnej zawartej ze Spółką D, na mocy której właściciel praw udziela Licencjodawcy licencji na korzystanie ze znaku towarowego i praw pokrewnych wraz z prawem do udzielania dalszych sublicencji. Konkludując powyższe rozważania należy uznać, że Licencjodawca posiada tytuł prawny do otrzymywania należności sublicencyjnych z tytułu zawartej ze Spółką umowy sublicencyjnej. Tytuł ten z jednej strony potwierdza zawarta umowa licencyjna z właścicielem praw, natomiast z drugiej strony umowa sublicencyjna zawarta ze Spółką.

Odnosząc się do drugiego warunku należy zauważyć, iż Licencjodawca jest spółką prawa holenderskiego prowadzącą działalność gospodarczą we własnym imieniu i na własny rachunek. W związku z prowadzoną działalnością Licencjodawca ponosi na własny rachunek wszelkiego rodzaju ryzyka ekonomiczne związane zazwyczaj z prowadzeniem tego typu działalności gospodarczej, rozliczając z tytułu osiągniętych przychodów, podatek dochodowy na terytorium Holandii. W efekcie osiągnięty przez niego przychód z tytułu należności sublicencyjnych będzie podlegał rozliczeniu na terytorium Holandii zgodnie z tamtejszymi przepisami podatkowymi. Ponadto, Spółka pragnie podkreślić, iż Licencjodawca nie funkcjonuje jako agent pośrednik bądź innego typu powiernik i jest z prawnego punktu widzenia niezależnym podmiotem co jest istotną okolicznością w rozważanym stanie faktycznym i prawnym. Reasumując powyższe rozważania należy zauważyć, iż Licencjodawca stanowi odrębny, niezależny podmiot gospodarczy prowadzący działalność gospodarczą we własnym imieniu i na własny rachunek co daje podstawy uznać iż drugi warunek wskazany przez Spółkę został spełniony.

Rozważając istotę warunku trzeciego w kontekście przedmiotowego stanu faktycznego należy wskazać, iż w opinii Spółki warunek ten zostaje spełniony przez Licencjodawcę chociażby przez fakt, iż otrzymane należności sublicencyjne będą rozpoznawane w księgach odbiorcy jako przychód z którego to tytułu Licencjodawca będzie dokonywał rozliczenia podatku dochodowego zgodnie z wewnętrznymi przepisami holenderskimi. W świetle przytoczonych powyżej argumentów Spółka uważa, iż to podmiot holenderski winien być uważany za podmiot uprawniony do należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 ust. 2 Konwencji zawartej między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r.

Z powyższą tezą w podobnym stanie faktycznym zgodził się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w piśmie (sygn. IPPB5/423-123/08-2/PS) z dnia 23 stycznia 2009 roku gdzie stwierdził, że ?...dysponowanie przedmiotem lub prawem, z którego pochodzą należności licencyjne jest istotnym czynnikiem do przyznania danemu podmiotowi (np. osobie fizycznej, spółce) statusu osoby uprawnionej (uprawnionego właściciela) należności licencyjnych.'

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny i prawny Spółka uważa, iż od wypłacanych na rzecz Licencjodawcy należności sublicencyjnych winien być pobierany zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości pięciu procent kwoty brutto należności sublicencyjnych pod warunkiem posiadania przez Spółkę certyfikatu rezydencji podatkowej potwierdzającego holenderską rezydencje beneficjenta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm. określanej dalej ?updop?) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 21 ust. 1 pkt 1 updop stanowi, iż z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), podatek dochodowy ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie będzie miała Konwencja z dnia 13 lutego 2002r. zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2003r. Nr 216, poz. 2120, dalej ?umowa polsko-holenderska? ).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 umowy polsko-holenderskiej, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 tego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli odbiorca jest osobą uprawnioną do należności licencyjnych, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

W myśl art. 12 ust. 4 umowy polsko-holenderskiej, określenie 'należności licencyjne' użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Ponadto zgodnie z art. 12 ust. 5 umowy polsko-holenderskiej, postanowienia ustępów 1 i 2 tego artykułu nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony, bądź wykonuje wolny zawód w oparciu o stałą placówkę tam położoną, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, faktycznie wiążą się z działalnością tego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosuje się odpowiednio postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14.

W art. 12 ust. 2 tej umowy polsko-holenderskiej posłużono się pojęciem ?osoby uprawnionej?, jednakże powyższy termin nie został zdefiniowany w omawianej umowie.

Należy zatem w tym zakresie zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji (Modelowa Konwencja w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD ? wersja skrócona, lipiec 2005) stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Podkreślenia wymaga, iż pkt 4 komentarza OECD do art. 12 (opodatkowanie należności licencyjnych) wskazuje iż ? Wymóg osoby uprawnionej został wprowadzony do ust.

1 art. 12 w celu wyjaśnienia, jak artykuł jest stosowany do płatności dokonywanych na rzecz pośredników. Precyzuje on jasno, że państwo źródła nie jest zobowiązane do odstąpienia od prawa do opodatkowania dochodu z należności licencyjnych tylko dlatego, że dochód ten uzyskała bezpośrednio osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w państwie, z którym państwo źródła zawarło Konwencję. Określenie 'osoba uprawniona' nie jest stosowane w wąskim i technicznym znaczeniu, lecz powinno być rozumiane w jego kontekście i w świetle przedmiotu i celu Konwencji, a mianowicie w celu unikania podwójnego opodatkowania, zapobiegania unikaniu i uchylaniu się od opodatkowania oraz oszustwom podatkowym.? Zatem komentarz OECD odnosi się do sytuacji jeśli pomiędzy wypłacającym, a odbiorą należności licencyjnych wystąpi osoba trzecia (pośrednik).

W art. 3 ust. 2 umowy polsko-holenderskiej wskazano, iż przy stosowaniu niniejszej konwencji przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza konwencja, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa. Polskie prawo podatkowe nie posługuje się pojęciem ?osoby uprawnionej?.

Jednakże status osoby uprawnionej do należności licencyjnych przysługuje każdorazowo ekonomicznemu właścicielowi praw lub wartości będących przedmiotem umowy licencyjnej. Tym samym dysponowanie przedmiotem lub prawem, z którego pochodzą należności licencyjne jest istotnym czynnikiem do przyznania danemu podmiotowi (np. osobie fizycznej, spółce) statusu osoby uprawnionej (uprawnionego właściciela należności licencyjnych).

W myśl natomiast art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i stanowiska Spółki wynika, iż Spółka zawarła z Licencjodawcą, będącym rezydentem holenderskim, umowę na czas nieoznaczony dotyczącą prawa do używania znaku towarowego Licencjodawcy, wraz z towarzyszącymi prawami do korzystania z własności intelektualnej (np. know-how) w formie umowy sublicencyjnej bez prawa do udzielania dalszych sublicencji. Zgodnie z umową sublicencji Spółka może używać tego znaku zarówno w celach marketingowych oraz może wykorzystywać ten znak w ofertach przetargowych, dokumentacji budowlanej, pismach przewodnich kierowanych do obecnych i potencjalnych klientów, itp. Licencjodawca nabył licencję od spółki będącej rezydentem Irlandii z prawem do udzielania dalszych sublicencji. Licencjodawca jako prawnie niezależny podmiot gospodarczy prowadzący działalność we własnym imieniu i na własny rachunek ponosi ryzyko, które zwykle towarzyszy prowadzeniu tego typu działalności gospodarczej np. ryzyko utraty źródła przychodów, ryzyko kursu waluty, itp. Licencjodawca jest uprawniony do czerpania pożytków z tytułu zawarcia umowy sublicencyjnej w zamian za przyznanie Spółce prawa do korzystania z zastrzeżonego znaku towarowego i praw pokrewnych. Licencjodawca nie występuje jako agent, pośrednik, bądź innego typu powiernik i jest z prawnego punktu widzenia niezależnym podmiotem, co jest istotną okolicznością w rozważanym stanie faktycznym i prawnym. Licencjodawca przedstawił Spółce holenderski certyfikat rezydencji podatkowej za 2010 rok.

Wszystkie elementy przedstawione we wniosku wskazują, iż podmiot holenderski (Licencjobiorca) w świetle umowy polsko-holenderskiej winien być uznany za osobę uprawnioną do należności licencyjnych. Tak więc stanowisko Spółki, iż od wypłacanych na rzecz Licencjodawcy należności sublicencyjnych winna pobierać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości pięciu procent kwoty brutto należności sublicencyjnych, pod warunkiem posiadania przez Spółkę certyfikatu rezydencji podatkowej potwierdzającego holenderską rezydencje beneficjenta jest prawidłowe, o ile podmiot holenderski nie posiada w Polsce zakładu w rozumieniu art. 5 umowy polsko-holenderskiej.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy podatkowe i przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż stanowisko Spółki jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-512 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.