Czy wnioskodawca ma obowiązek rozliczenia w Polsce dochodów uzyskanych w W oraz czy może skorzystać (...)

Czy wnioskodawca ma obowiązek rozliczenia w Polsce dochodów uzyskanych w W oraz czy może skorzystać z tzw. ustawy abolicyjnej?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2009r. (data wpływu do tut. Biura 06 lutego 2009r.), uzupełnionym w dniu 10 marca 2009r. oraz 12 marca 2009r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce z tytułu dochodów uzyskiwanych w - jest prawidłowe.

Porady prawne

UZASADNIENIE

W dniu 06 lutego 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce z tytułu dochodów uzyskiwanych w W.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z dnia 04 marca 2009r. Znak: IBPB II/1/415-121/09/HK wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 10 marca 2009r. oraz 12 marca 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2004r. wnioskodawca wraz z rodziną wyjechał w celach zarobkowych do W. O tym fakcie poinformował urząd skarbowy składając zgłoszenie aktualizacyjne NIP-3 oraz deklarację o zmianie rezydentury podatkowej. Wyjeżdżając wraz z rodziną wnioskodawca przeniósł całkowicie swój ośrodek interesów życiowych do W, tzn. od czasu wyjazdu nie uzyskiwał w Polsce dochodów oraz zysków z żadnego źródła, nie posiadał w Polsce żadnego prawa własności (nieruchomości itp.) a kraj opuścił wspólnie z całą rodziną. Wnioskodawca uzyskał informację, że nie musi rozliczać się z dochodów uzyskiwanych w W. z polskim urzędem skarbowym. Gdy jednak wprowadzono ustawę abolicyjną i kończył się termin rozliczeń w tej kwestii wnioskodawca ponownie chciał uzyskać potwierdzenie, iż nie musi się rozliczać z zagranicznych dochodów. Poinformowano go, że nie tylko nie musi, ale nawet nie może rozliczać się z dochodów objętych abolicją.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wnioskodawca ma obowiązek rozliczenia w Polsce dochodów uzyskanych w W. oraz czy może skorzystać z tzw. ustawy abolicyjnej...

Zdaniem wnioskodawcy, nie ma i nie miał on obowiązku rozliczania się z dochodów osiągniętych z tytułu pracy w W.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2004r. do dnia 31 grudnia 2006r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a tej ustawy stanowi, iż wymienione wyżej przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 umowy z dnia 16 grudnia 1976r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem W i P. w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978r. Nr 7, poz. 20) obowiązującej do końca 2006r., określenie ?osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się państwie? oznacza ? z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 tego artykułu ? każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona. Określenie to nie obejmuje przy tym osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych. Definicja miejsca zamieszkania odnosi się zatem bezpośrednio do określenia ?miejsca zamieszkania? przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistych z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego, obowiązujących do dnia 31 grudnia 2006r., pojęcie ?miejsca zamieszkania? nie zostało zdefiniowane, a zatem wykładnia tego pojęcia oparta była na koncepcji miejsca zamieszkania zawartej w Kodeksie cywilnym.

Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Rozpatrując natomiast obowiązek podatkowy w latach 2007-2009 należy wziąć pod uwagę przepisy podatkowe obowiązujące od 01 stycznia 2007r.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 01 stycznia 2007r., obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne jeśli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

  1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
  2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W świetle art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji z dnia 20 lipca 2006r. między Rzeczypospolitą Polską a Zjednoczonym W. i P. w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U z 2006r. Nr 250, poz. 1840), określenie ?osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie' oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Definicja ?osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie? odnosi się zatem bezpośrednio do określenia ?miejsce zamieszkania? przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Z przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że w 2004r. wyjechał on wraz z rodziną do W. Tam przeniósł całkowicie swój ośrodek interesów życiowych oraz od czasu wyjazdu nie uzyskiwał w Polsce dochodów oraz zysków z żadnego źródła. Natomiast w W. uzyskiwał dochody z tytułu pracy.

Przenosząc zatem powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, iż dochody uzyskane przez wnioskodawcę w okresie pobytu w W. z tytułu pracy wykonywanej na terytorium W., nie podlegały opodatkowaniu w Polsce, gdyż w tym okresie wnioskodawca mieszkał w W. gdzie przeniósł swoje centrum interesów życiowych.

W związku z tym wnioskodawca z dochodów osiągniętych w okresie przebywania w W. (gdzie znajdowało się jego centrum interesów życiowych) nie ma obowiązku rozliczać się w Polsce. Zatem stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie podkreślić należy, że w okresie od 2004r. oraz w latach następnych, kiedy miejscem zamieszkania wnioskodawcy była W., to w Polsce podlegał on ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że nie ma do niego zastosowania ustawa z dnia 25 lipca 2008r. o szczególnych rozwiązaniach dla podatników uzyskujących niektóre przychody poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. U. z 2008r. Nr 143, poz. 894), czyli tzw. ustawa abolicyjna. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 1 ust. 1 tejże ustawy, stosuje się ją jedynie do osób, które podlegały nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu przynajmniej w jednym z lat podatkowych 2002-2007. Oznacza to, że abolicja podatkowa przysługuje podatnikom, którzy uzyskiwali przychody z tytułu pracy za granicą w latach 2002-2007 i mieli obowiązek rozliczyć wszystkie zarobki w Polsce (nieograniczony obowiązek podatkowy). W związku z powyższym w przedstawionym przypadku powodem niemożności skorzystania z ustawy abolicyjnej jest to, że w okresie, kiedy wnioskodawca miał miejsce zamieszkania w W. nie był objęty nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce, a więc nie miał obowiązku rozliczenia podatkowego w Polsce dochodów uzyskanych poza terytorium Polski.

Ponadto należy zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Wobec tego niniejszą interpretację wydano w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika