Czy nasza interpretacja art. 41a ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (...)

UZASADNIENIE

W dniu 02 lutego 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (spółka) jako płatnik na wniosek pracownika w miesiącu podatkowym, w którym następuje przekroczenie progu podatkowego oblicza i pobiera zaliczkę na podatek dochodowy stosując dwie stawki podatkowe - niższą od dochodu mieszczącego się w pierwszym progu podatkowym i wyższą od nadwyżki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nasza interpretacja art. 41a ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowa...

Wnioskodawca uważa, że jego interpretacja ww. przepisów jest prawidłowa i stosowana od kilku lat na podstawie oświadczeń składanych przez pracowników wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej 'zakładami pracy', są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie natomiast do art. 32 ust. 1 cyt. ustawy zaliczki, o których mowaw art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu,
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

W myśl art. 32 ust. 2 ww. ustawy, za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) lub pkt 2a.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka na wniosek pracownika, w miesiącu podatkowym, w którym następuje przekroczenie progu podatkowego oblicza i pobiera zaliczkę na podatek dochodowy stosując dwie stawki podatkowe - niższą od dochodu mieszczącego się w pierwszym progu podatkowym i wyższą od nadwyżki.

Powołane powyżej przepisy art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie wskazują, za które miesiące pracodawca winien pobierać zaliczkę na podatek dochodowy według stawki 18%, a za które obligatoryjnie winien zastosować stawkę 32%.

Odstępstwo od powyższej zasady (dotyczącej stawki stosowanej przy poborze przez płatnika zaliczek na podatek) wprowadza art. 41a ww. ustawy. Zgodnie z jego treścią płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33-35 i art. 41 ust. 1, na wniosek podatnika obliczają i pobierają w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy, stosując zamiast najniższej stawki określonej w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, wyższą stawkę podatkową określoną w tej skali.

Z analizy art. 41a cyt. ustawy wynika, że pracownik może zgłosić płatnikowi wniosek, aby pobierał zaliczki na podatek w wysokości wyższej niż przewidują to przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podatnik nie jest ograniczony terminem w złożeniu wniosku w tym zakresie.

Należy wskazać, że podatnik może wnioskować o objęcie wyższą zaliczką tylko danej wypłaty albo też wszystkich następnych wypłat dokonywanych przez tego płatnika w danym roku podatkowym. Zgodnie z wolą podatnika ? pracownika płatnik może wyższą kwotę zaliczki pobrać tylko od części wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu ? oczywiście tylko wówczas, gdy nie wystąpi obligatoryjny obowiązek poboru zaliczki według wyższej stawki określonej w treści art. 32 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy. Podkreślić bowiem należy, że ustawodawca nie wskazał szczegółowych zasad, według których płatnik winien zastosować umocowanie zawarte w treści cytowanego art. 41a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To oznacza, że obliczenie i pobór zaliczki według wyższej stawki winny być dokonywane zgodnie z wnioskiem podatnika (pracownika).

Z powyższego zatem wynika, że co do zasady wnioskodawca jest zobowiązany do obliczenia i poboru zaliczek zgodnie z uregulowaniami art. 32 ust. 1 cyt. ustawy, tj. najpierw według stawki 18%, a począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód pracownika uzyskany od początku roku przekroczy kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej ? według stawki 32%. Jednakże zgodniez wnioskiem pracownika, stawkę 32% może wnioskodawca zastosować już w miesiącu, w którym dochód pracownika przekroczy ww. kwotę i stawka ta może być zastosowana do dowolnej części dochodu uzyskanego w tymże miesiącu.

Mając powyższe na uwadze stanowisko wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.