Czy przychód adwokata świadczącego pomoc prawną z urzędu należy kwalifikować do przychodów, o (...)

Czy przychód adwokata świadczącego pomoc prawną z urzędu należy kwalifikować do przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 13 pkt 6 przedmiotowej ustawy? Czy na podmiotach dokonujących wypłaty przedmiotowych należności ciąży obowiązek płatnika określonych w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2008r. (data wpływu do tut. Biura 09 lutego 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji przychodów adwokata z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 lutego 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji przychodów adwokata z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest adwokatem wykonującym zawód w ramach spółki cywilnej, w której jest wspólnikiem. Wnioskodawcy wypłacane jest wynagrodzenie przez właściwy podmiot (Sąd) tytułem pomocy prawnej świadczonej przez niego z urzędu. Od tego wynagrodzenia odprowadzana jest zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych. Zaliczka jest naliczana i odprowadzana przez podmiot dokonujący wypłaty wynagrodzenia na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 6 w zw. z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

  1. Czy przychód adwokata świadczącego pomoc prawną z urzędu należy kwalifikować do przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 13 pkt 6 przedmiotowej ustawy...
  2. Czy na podmiotach dokonujących wypłaty przedmiotowych należności ciąży obowiązek płatnika określony w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy, adwokat świadczący pomoc prawną z urzędu nie jest osobą, której Sąd zlecił, na podstawie właściwych przepisów, wykonanie określonych czynności zaś uzyskane przez niego wynagrodzenie za świadczenie takiej pomocy nie jest przychodem z działalności wykonywanej osobiście w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.). Wnioskodawca podkreśla, iż kwestia będąca przedmiotem niniejszego wniosku była przedmiotem rozpoznania w sprawach zawisłych przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Lublinie pod sygn. akt I SA/Lu 779/06 oraz pod sygn. akt ISA/Lu 781/06.

W pierwszej kolejności wnioskodawca wskazuje, iż w celu realizacji prawa do Sądu, w tym prawa do dochodzenia praw lub ich obrony, w ustawach procesowych (Kodeks postępowania cywilnego, Kodeks postępowania karnego) zostały przewidziane instrumenty prawne, dzięki którym strona postępowania cywilnego, która nie ma dostatecznych środków finansowych na opłacenie fachowej pomocy prawnej oraz oskarżony, który znajduje się w podobnej sytuacji finansowej lub dla którego obrona jest obligatoryjna, mogą uzyskać pomoc prawną świadczoną przez adwokata lub radcę prawnego. W takich przypadkach zgodnie z art. 117 Kodeksu postępowania cywilnego Sąd ustanawia dla strony adwokata lub radcę prawnego, stosownie natomiast do art. 81 Kodeksu postępowania karnego dla oskarżonego wyznaczany jest obrońca z urzędu.

Obrońcę z urzędu wyznacza prezes sądu właściwego do rozpoznania sprawy, może on także - na uzasadniony wniosek oskarżonego lub obrońcy dokonać zmiany osoby obrońcy (art. 81 Kodeksu postępowania karnego). W postępowaniu cywilnym zaś Sąd postanowieniem ustanawia dla strony adwokata lub radcę prawnego, natomiast wyznaczenie konkretnej osoby, która ma świadczyć pomoc prawną należy do właściwej rady adwokackiej lub okręgowej izby radców prawnych, które decydują także o zwolnieniu adwokata lub radcy prawnego od zastępowania strony w procesie (art. 117, art. 119 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego).

Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego, poza art. 122 § 1, nie regulują w sposób szczególny uprawnień i obowiązków procesowych adwokata lub radcy prawnego ustanowionego na podstawie art. 117 Kodeksu postępowania cywilnego, nie przewidują też, aby miało to wynikać z postanowienia Sądu wydanego w tym trybie. Z art. 118 Kodeksu postępowania cywilnego wynika jednak, że ustanowienie takie jest równoznaczne z udzieleniem pełnomocnictwa procesowego, a zatem zastosowanie znajduje art. 91 Kodeksu postępowania cywilnego. Również czynności procesowe obrońcy z urzędu w zasadzie nie różnią się od takich czynności obrońcy ustanowionego przez oskarżonego (art. 84 i 86 Kodeksu postępowania karnego).

Z art. 29 Prawa o adwokaturze (Dz. U. z 2002r. Nr 123, poz. 1058 ze zm.) i art. 223 ustawy o radcach prawnych (Dz. U. z 2002r. Nr 123, poz. 1059 ze zm.) wynika, że koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ponosi Skarb Państwa na zasadach określonych w drodze rozporządzenia przez Ministra Sprawiedliwości. Wynagrodzenie za pomoc prawną świadczoną przez adwokata lub radcę prawnego ustanowionego w trybie art. 117 Kodeksu postępowania cywilnego, jak też za obronę świadczoną przez obrońcę z urzędu nie obciąża zatem strony lub oskarżonego lecz Skarb Państwa.

Analiza przytoczonych wyżej przepisów, normujących istotę pomocy prawnej lub obrony świadczonych z urzędu, nie daje - zdaniem wnioskodawcy - podstaw do przyjęcia, że adwokat świadczący pomoc prawną z urzędu działa na zlecenie Sądu, nie tylko w cywilistycznym rozumieniu zlecenia, ale także na zlecenie rozumiane jako nakaz, polecenie. Zważyć należy, że wprawdzie ?na podstawie właściwych przepisów' (por. art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), tj. przepisów Kodeksu postępowania cywilnego lub Kodeksu postępowania karnego, Sąd lub prezes sądu ustanawia dla strony adwokata lub radcę prawnego albo wyznacza obrońcę z urzędu, jednakże istotą instytucji prawnych przewidzianych w art. 117 Kodeksu postępowania cywilnego i art. 81 Kodeksu postępowania karnego nie jest zlecenie (nakazanie) adwokatowi lub radcy prawnemu wykonania ?określonych czynności' (por.

art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), ale umożliwienia stronie lub oskarżonemu skorzystania z fachowej pomocy prawnej bez ponoszenia związanych z tym kosztów. Sąd nie ma nawet wpływu na wybór osoby pełnomocnika, obrońcy (patrz niżej). To, czy i jakie czynności podejmie ustanowiony (wyznaczony) we wskazanym trybie pełnomocnik lub obrońca wynika nie z faktu jego ustanowienia lub wyznaczenia, a więc nie z decyzji Sądu, ale ze stanu sprawy, przepisów prawa procesowego, a przede wszystkim z woli osoby, której ma być świadczona pomoc prawna.

W związku z powyższym pomiędzy pełnomocnikiem lub obrońcą, o których mowa, a Sądem nie powstaje żaden stosunek prawny - ani cywilnoprawny, ani o charakterze publicznoprawnym, Sąd nie ponosi odpowiedzialności za działania lub zaniechania adwokata lub radcy prawnego, oni zaś nie ponoszą odpowiedzialności wobec Sądu. Obowiązek przyznania wynagrodzenia za świadczoną pomoc prawną nie wynika więc z więzów prawnych, ale z przepisu ustawy (art. 29 Prawa o adwokaturze). Zauważyć w tym miejscu należy, że nie każde świadczenie pomocy prawnej przez adwokata ustanowionego w trybie art. 117 Kodeksu postępowania cywilnego uzasadnia poniesienie przez Skarb Państwa kosztów tej pomocy (por. § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu - Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

Nadto wnioskodawca zaznacza, że Sąd nie może zlecać (nakazywać) wykonywania konkretnych czynności konkretnemu adwokatowi, gdyż nie ma wpływu na to, kto personalnie świadczyć będzie pomoc prawną stronie, dla której ustanowiono adwokata lub radcę prawnego albo wyznaczono obrońcę z urzędu. Sąd nie wyznacza osoby adwokata lub radcy prawnego, który ma świadczyć pomoc prawną ale robi to okręgowa rada adwokacka lub okręgowa izba radców prawnych (art. 117 Kodeksu postępowania cywilnego) albo prezes sądu (art. 81 Kodeksu postępowania karnego). Te same organy podejmują również decyzje o zmianach tych osób (art. 119 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego, art. 81 § 2 Kodeksu postępowania karnego).

Zdaniem wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że gdy w ustawach procesowych mowa jest o świadczeniu pomocy prawnej lub obronie z urzędu, to regulacje dotyczą adwokata wykonującego zawód zgodnie z przepisami prawa o adwokaturze (art. 1 ust. 4 i art. 4 ust. 1 Prawa o adwokaturze). Stąd zauważyć należy, iż stosownie do art. 4a Prawa o adwokaturze adwokat wykonuje zawód w kancelarii adwokackiej, w zespole adwokackim oraz w spółce cywilnej, jawnej, partnerskiej lub komandytowej, przy czym wspólnikami w spółkach cywilnej, jawnej i partnerskiej oraz komplementariuszami w spółce komandytowej mogą być wyłącznie adwokaci lub adwokaci i radcowie prawni. Adwokat nie może wykonywać zawodu w innej formie organizacyjno-prawnej, niż wybrana przez niego spośród wskazanych w ustawie Prawo o adwokaturze. Świadczenie pomocy prawnej poza tą formą nie mogłoby być traktowane jako wykonywanie zawodu adwokata, w konsekwencji zaś osoba taka nie mogłaby również świadczyć pomocy prawnej z urzędu.

W przypadku świadczenia pomocy prawnej z urzędu nie ma znaczenia w jakiej formie prawnej przewidzianej przez Prawo o adwokaturze adwokat wykonuje swój zawód, jednakże tylko w odniesieniu do istoty ustanowienia adwokata w postępowaniu cywilnym albo wyznaczenia obrońcy z urzędu, relacji między adwokatem a stroną postępowania i sądem, faktu, że świadczenie pomocy prawnej w takim trybie jest wykonywaniem zawodu adwokata. Jeżeli jednak chodzi o podmiot uzyskujący dochód i jego opodatkowanie, to sytuacje znacznie się różnią.

W niniejszej sprawie wnioskodawca wykonuje zawód adwokata w formie spółki cywilnej i w związku z tym wynagrodzenie za świadczenie pomocy prawnej przez adwokata jest należnością spółki a nie wspólnika.

Zważyć należy, iż spółka cywilna, jest w ujęciu Kodeksu cywilnego (art. 860 Kodeksu cywilnego i następne) umową, w której wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Wkład wspólnika może polegać na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług. Majątek spółki ma charakter współwłasności łącznej i w czasie trwania spółki wspólnicy nie mogą się domagać jego podziału. Za zobowiązania spółki wspólnicy odpowiadają solidarnie. Stosownie natomiast do art. 867 § 1 Kodeksu cywilnego każdy wspólnik jest uprawniony do równego udziału w zyskach i w tym samym stosunku uczestniczy w stratach, bez względu na rodzaj i wartość wkładu. W umowie spółki można inaczej ustalić stosunek udziału wspólników w zyskach i stratach. Można nawet zwolnić niektórych wspólników od udziału w stratach. Natomiast nie można wyłączyć wspólnika od udziału w zyskach. Stosownie zaś do art. 868 § 2 Kodeksu cywilnego w sytuacji gdy spółka została zawarta na czas dłuższy, wspólnicy mogą żądać podziału i wypłaty zysków z końcem każdego roku obrachunkowego.

Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną określa się u każdego podatnika proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku (art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle przywołanych powyżej przepisów, w ocenie wnioskodawcy, wynagrodzenie za świadczenie pomocy prawnej przez adwokata wykonującego zawód w spółce cywilnej jest należnością spółki, a nie wspólnika. Ma on jedynie wierzytelność do spółki o wypłatę jego udziału w zysku spółki, w skład którego wchodzą również przychody uzyskiwane tytułem pomocy prawnej świadczonej z urzędu.

Gdyby przyjąć, że wynagrodzenie za pomoc prawną świadczoną z urzędu jest należne osobiście adwokatowi, to konsekwentnie należałoby przyjąć, że uzyskał on wynagrodzenia poza spółką, a zatem i poza nią wykonywał zawód adwokata. Takie wykonywanie zawodu byłoby w świetle przytoczonych powyżej przepisów Prawa o adwokaturze niedopuszczalne.

Należności uzyskiwane przez spółkę cywilną za świadczenie przez wspólników pomocy prawnej z urzędu nie można uznać za pochodzące z działalności wykonywanej osobiście w rozumieniu art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem istota działania w ramach spółki sprawia, że nie mogą być spełnione kryteria wymieniona w tym przepisie.

Zdaniem wnioskodawcy, do opodatkowania dochodów wspólnika uzyskiwanych z tytułu wykonywania zawodu adwokata w spółce cywilnej zastosowanie znajduje art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując powyższe, wnioskodawca stwierdza, iż świadczenia uzyskiwane przez niego tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu nie są przychodem z działalności wykonywanej osobiście w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Są to przychody spółki które podlegają opodatkowaniu zgodnie z zasadami określonymi w art. 8 ww. ustawy. W związku z tym pobór przez Sąd Okręgowy zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzenia wnioskodawcy uzyskiwanego tytułem pomocy prawnej świadczonej z urzędu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy uznać za nieprawidłowy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) wśród źródeł przychodów określonych w art. 10 ust. 1 wymienia m.in. wskazane w pkt 2 i 3 tego przepisu:

  • działalność wykonywaną osobiście,
  • pozarolniczą działalność gospodarczą.

W myśl definicji zawartej w art. 5a pkt 6 powołanej ustawy pozarolnicza działalność gospodarcza to działalność zarobkowa:

  1. wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa,
  2. polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
  3. polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Katalog przychodów, które należy zaliczyć do przychodów z działalności wykonywanej osobiście określony został w art. 13 ww. ustawy. Zgodnie z art. 13 pkt 6 ww. ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9. Z treści powyższego przepisu wynika, że warunkiem uznania świadczeń otrzymanych przez osobę wykonującą czynność zleconą przez sąd za przychód z działalności wykonywanej osobiście jest aby uprawnienie podmiotu zlecającego wykonanie takiej czynności wynikało z przepisów prawa.

Świadczenie pomocy prawnej z urzędu regulują przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.), ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze (t. j. Dz. U. z 2002r. Nr 123, poz. 1058 ze zm.), ustawy z dnia 6 lipca 1982r. o radcach prawnych (t. j. Dz. U. z 2002r. Nr 123, poz. 1059 ze zm.). Jak wynika z treści art. 86 powołanej wyżej ustawy Kodeks postępowania cywilnego oraz art. 34 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, strony mogą działać przed sądem osobiście lub przez pełnomocnika. Pełnomocnikiem może być w szczególności adwokat lub radca prawny (art. 87 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, art. 35 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zawód adwokata polega na świadczeniu pomocy prawnej, a w szczególności na udzielaniu porad prawnych, sporządzaniu opinii prawnych, opracowywaniu projektów aktów prawnych oraz występowaniu przed sądami i urzędami.

Natomiast stosownie do treści art. 21 ust. 3 ww. ustawy Prawo o adwokaturze adwokat świadczy pomoc prawną z urzędu w okręgu sądu rejonowego, w którym wyznaczył swoją siedzibę zawodową. W myśl art. 25 ust. 3 tej ustawy w wypadku gdy adwokat prowadzący sprawę nie może wziąć osobiście udziału w rozprawie lub wykonać osobiście poszczególnych czynności w sprawie, może on udzielić substytucji. Nadto podkreślić należy, że to sąd w trybie art. 117 § 4 Kodeksu postępowania cywilnego decyduje o uwzględnieniu wniosku strony o ustanowienie dla niej adwokata określonego w § 1 tego przepisu (w sprawach objętych treścią tej ustawy). Podobnie zgodnie z art. 254 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi rozpoznawanie wniosków o przyznanie prawa pomocy należy do wojewódzkiego sądu administracyjnego, w którym sprawa ma się toczyć lub już się toczy. Nie ma przy tym znaczenia, czy sąd zleca świadczenie pomocy prawnej z urzędu bezpośrednio, czy pośrednio (w trybie art. 253 tej ustawy z udziałem okręgowej rady adwokackiej). Jednocześnie Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) reguluje szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu (przepis § 1 pkt 3). Z kolei w § 19 pkt 2 cytowanego rozporządzenia określono, iż koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują m.in. niezbędne, udokumentowane wydatki adwokata.

Analiza przytoczonych wyżej przepisów jednoznacznie wskazuje zatem, iż pomocy prawnej z urzędu, na zlecenie sądu, udziela osobiście adwokat (a nie spółka, zespół adwokacki), ewentualnie wyznaczony przez niego zastępca, po udzieleniu substytucji. Na podkreślenie zasługuje także fakt, iż wykonywanie zawodu adwokata jest nieodłącznie związane z osobistą odpowiedzialnością (dyscyplinarną, cywilną). Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyróżnia jako osobne źródło przychodów działalność wykonywaną osobiście. Za przychody z działalności wykonywanej osobiście - stosownie do treści art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa się m.in. przychody osób, którym sąd na podstawie właściwych przepisów zlecił wykonanie określonych czynności. Biorąc pod uwagę powyższe, przychód adwokata z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu na zlecenie sądu jest przychodem z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 w związku art.

10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem nie może stanowić przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej. Należy przy tym podkreślić, że na gruncie prawa podatkowego nie ma przeszkód, aby osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą, równocześnie wykonywały określone czynności na zlecenie sądu i osiągały z tego tytułu przychody, których mowa w art. 13 ust. 6 powoływanej ustawy. Konsekwencją takiej klasyfikacji przychodu, jest spoczywający na sądzie obowiązek płatnika, określony w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią tego przepisu płatnik jest obowiązany pobierać zaliczki na podatek dochodowy stosując do należności pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz pomniejszonej o składki potrącone przez płatnika w danym miesiącu na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy.

Na podstawie art. 42 ust. 1 powoływanej ustawy, płatnik ma (w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaliczkę pobrano) obowiązek przekazania pobranej zaliczki na rachunek urzędu skarbowego właściwego według siedziby płatnika. W terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, płatnik ma obowiązek przesłać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania podatnika, imienne informacje o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy na formularzu PIT-11. Jednocześnie podatnik osiągający przedmiotowe dochody obowiązany jest wykazać je w zeznaniu rocznym, wraz z innymi opodatkowanymi według skali podatkowej dochodami uzyskanymi w roku podatkowym.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych wyroków sądów podkreślić należy, iż jakkolwiek orzeczenia sądowe kształtują pewną linię wykładni prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie prawnym i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika