Czy wypłacona część wynagrodzenia netto podlega opodatkowaniu w Polsce czy w Szwajcarii, jeżeli (...)

UZASADNIENIE

W dniu 09 lutego 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłacenia przez firmę w Polsce części wynagrodzenia pracownikowi firmy szwajcarskiej oddelegowanemu do pracy w Polsce.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 18 kwietnia 2012 r. znak: IBPB II/1/415-140/12/MK wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono w dniu 27 kwietnia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od dnia 01 stycznia 2012 r. do 31 grudnia 2012 r. (potwierdzone E101) celem kierowania działem rozwoju Spółki z o.o. ? Wnioskodawcy ? oddelegowany został pracownik firmy szwajcarskiej.

Pracownik jest narodowości szwajcarskiej i ośrodek życiowych interesów ma w Szwajcarii, natomiast w Polsce będzie wynajmował mieszkanie, gdzie będzie tymczasowo zameldowany.

Zgodnie z umową jaką ww. pracownik zawarł z firmą szwajcarską, będzie on otrzymywał wynagrodzenie ze swojej macierzystej firmy, tj. ze Szwajcarii, natomiast w umowie jest klauzula, która mówi, że część wynagrodzenia netto będzie wypłacana przez Wnioskodawcę, tj. firmę w Polsce.

Wypłacana w Polsce część wynagrodzenia będzie refakturowana przez Wnioskodawcę do firmy w Szwajcarii.

Wnioskodawca jest odrębnym podmiotem gospodarczym, należącym do tej samej grupy kapitałowej co firma w Szwajcarii.

Z uzupełnienia wniosku wynika, iż :

1. osoba oddelegowana przez szwajcarską firmę do pracy w Polsce nie posiada certyfikatu rezydencji, jednak z dokumentu E101 oraz warunków oddelegowania pracownika wynika, iż podatki oraz ubezpieczenie jest potrącane bezpośrednio od wynagrodzenia wypłacanego w Szwajcarii,
2. osoba oddelegowana zgodnie z warunkami oddelegowania, które są podpisane na czas określony tj. od 01 stycznia 2012 r. do 31 grudnia 2013 r. będzie przebywała na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym 2012 i 2013 celem wykonywania swoich obowiązków,
3. z oddelegowanym do Polski przedstawicielem szwajcarskiej firmy nie została zawarta przez Wnioskodawcę umowa o pracę ani też inny rodzaj umowy,
4. na podstawie warunków oddelegowania Wnioskodawca został zobowiązany do wypłaty części wynagrodzenia pracownikowi szwajcarskiemu,
5. finansowana przez Wnioskodawcę część wynagrodzenia jest wypłacana w imieniu szwajcarskiego pracodawcy (wypłacana część wynagrodzenia jest refakturowana do firmy szwajcarskiej),
6. prace pracownika szwajcarskiego nadzoruje firma szwajcarska.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wypłacona część wynagrodzenia netto podlega opodatkowaniu w Polsce, jeżeli tak to na jakich zasadach?
2. Czy Wnioskodawca wystawia po zakończeniu roku kalendarzowego pracownikowi oddelegowanemu potwierdzenie wypłat części wynagrodzenia netto?
   
   

Według Wnioskodawcy pracownik firmy szwajcarskiej musi złożyć do właściwego Urzędu Skarbowego druk NIP-7 celem nadania numeru identyfikacyjnego i zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 3 ust. 1) od wypłaconej kwoty netto wynagrodzenia powinien samodzielnie obliczyć (według skali podatkowej) i odprowadzić do właściwego Urzędu Skarbowego podatek dochodowy.

Po zakończeniu roku podatkowego, zdaniem Wnioskodawcy, Spółka wystawia PIT-8C, a pracownik firmy szwajcarskiej rozlicza się z osiągniętych dochodów w Polsce na rozliczeniu rocznym PIT-36.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:v

Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłacenia przez firmę w Polsce części wynagrodzenia pracownikowi firmy szwajcarskiej oddelegowanemu do pracy w Polsce.

W zakresie rozliczenia się przez oddelegowanego do pracy w Polsce pracownika firmy szwajcarskiej z osiągniętych dochodów w Polsce oraz złożenia przez niego zeznania podatkowego PIT-36 jak również złożenia we właściwym Urzędzie Skarbowym przez tego pracownika zgłoszenia identyfikacyjnego, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Z przepisu art. 3 ust. 1a ww. ustawy wynika, iż za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 2b ww. ustawy stanowi, iż za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Aby jednoznacznie przesądzić o tym gdzie należy ustalić miejsce zamieszkania dla celów podatkowych nie można poprzestać na analizie wyłącznie tylko przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Bernie dnia 02 września 1991 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 22, poz. 92), w rozumieniu niniejszej konwencji określenie ?osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie? oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Definicja ?osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie? odnosi się zatem bezpośrednio do określenia ?miejsca zamieszkania? przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Postanowienia art. 4 ust. 2 umowy, mają zatem zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 ww. umowy, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem ?lub?, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika ?lub? w sformułowaniu ?centrum interesów osobistych lub gospodarczych? dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Powyższe kryteria stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż celem kierowania działem rozwoju Spółki z o.o. ? Wnioskodawcy oddelegowany został pracownik firmy szwajcarskiej. Pracownik jest narodowości szwajcarskiej i ośrodek życiowych interesów ma w Szwajcarii, natomiast w Polsce będzie wynajmował mieszkanie, gdzie będzie tymczasowo zameldowany. Zgodnie z umową jaką ww. pracownik zawarł z firmą szwajcarską, będzie on otrzymywał wynagrodzenie ze swojej macierzystej firmy, tj. ze Szwajcarii, natomiast w umowie jest klauzula, która mówi, że część wynagrodzenia netto będzie wypłacana przez Wnioskodawcę, tj. firmę w Polsce. Wypłacana w Polsce część wynagrodzenia będzie refakturowana przez Wnioskodawcę do firmy w Szwajcarii. Wnioskodawca jest odrębnym podmiotem gospodarczym, należącym do tej samej grupy kapitałowej co firma w Szwajcarii. Natomiast z uzupełnienia wniosku wynika, iż osoba oddelegowana przez szwajcarską firmę do pracy w Polsce nie posiada certyfikatu rezydencji, jednak z dokumentu E101 oraz warunków oddelegowania pracownika wynika, iż podatki oraz ubezpieczenie jest potrącane bezpośrednio od wynagrodzenia wypłacanego w Szwajcarii, osoba ta zgodnie z warunkami oddelegowania, które są podpisane na czas określony tj. od 01 stycznia 2012 r. do 31 grudnia 2013 r. będzie przebywała na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym 2012 i 2013 celem wykonywania swoich obowiązków. Z oddelegowanym do Polski przedstawicielem szwajcarskiej firmy nie została zawarta przez Wnioskodawcę umowa o pracę ani też inny rodzaj umowy. Na podstawie warunków oddelegowania Wnioskodawca został zobowiązany do wypłaty części wynagrodzenia pracownikowi szwajcarskiemu, finansowana przez Wnioskodawcę część wynagrodzenia jest wypłacana w imieniu szwajcarskiego pracodawcy (wypłacana część wynagrodzenia jest refakturowana do firmy szwajcarskiej), prace pracownika szwajcarskiego nadzoruje firma szwajcarska.

Jak zatem wynika z wniosku oddelegowany do Polski pracownik firmy szwajcarskiej przebywać będzie na terenie Polski powyżej 183 dni w roku podatkowym 2012 i 2013 co oznacza, że w tych latach zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma miejsce zamieszkania w Polsce. Równocześnie z wniosku wynika, że pracownik ten ma ośrodek interesów życiowych w Szwajcarii, tam jest również jego miejsce zamieszkania. Wobec tego, opisane okoliczności wskazują, iż pracownik ma w latach 2012 i 2013 miejsce zamieszkania w Szwajcarii i w Polsce, tym samym dla określenia statusu tego pracownika należy zastosować regulację art. 4 ust. 2 Konwencji polsko-szwajcarskiej. W świetle tego przepisu pracownik oddelegowany ze Szwajcarii ma miejsce zamieszkania w Szwajcarii i tam podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu za lata 2012 i 2013. W Polsce pracownik ten podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu obejmującemu dochody osiągnięte na terytorium Polski.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W świetle art. 11 ust. 1 tej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z treści wniosku wynika, że do Wnioskodawcy został oddelegowany pracownik firmy szwajcarskiej będący rezydentem podatkowym Szwajcarii.

Z umowy zawartej przez firmę szwajcarską wynika, że wynagrodzenie będzie wypłacone przez firmę szwajcarską ale umowa zawiera klauzulę, że część wynagrodzenia będzie wypłacana przez Wnioskodawcę, przy czym Wnioskodawcę nie łączy z oddelegowanym pracownikiem żaden rodzaj umowy. Wskazano także, że wypłacona przez Wnioskodawcę część wynagrodzenia jest wypłacona w imieniu szwajcarskiego pracodawcy (jest ona refakturowana do firmy szwajcarskiej). Wobec tego należy zauważyć, że wypłacona w Polsce część wynagrodzenia jest wypłacona z tytułu pracy wykonanej na terenie Polski i w imieniu szwajcarskiego pracodawcy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji zawartej między Rzecz Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Z art. 15 ust. 2 wynika z kolei, że bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca wynagrodzenia przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, oraz
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle art. VII Protokołu między Rzecząpospolitą Polską a Konwencją Szwajcarską o zmianie konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Konwencją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Bernie dnia 02 września 1991 roku oraz protokołu, sporządzonego w Bernie dnia 02 września 1991 roku art. 15 ust. 2 lit. a) Konwencji otrzymał brzmienie: ?a) odbiorca wynagrodzenia przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym oraz?.

Tym samym dla stwierdzenia, w którym państwie podlega opodatkowaniu wynagrodzenie za pracę należy zanalizować ww. przepisy.

Według art. 15 ust. 1 Konwencji wynagrodzenie wypłacone rezydentowi Szwajcarii osiągane z pracy najemnej podlega opodatkowaniu w Szwajcarii chyba, że praca jest wykonywana w Polsce. Wówczas wynagrodzenie może być opodatkowane w Polsce. Jednak wynagrodzenie rezydenta Szwajcarii za pracę wykonywaną w Polsce jest opodatkowane tylko w Szwajcarii jeżeli warunki wymienione w art. 15 ust. 2 pkt a) do c) są spełnione łącznie, czyli m.in. jeżeli odbiorca wynagrodzenia przebywa w Polsce przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się i kończącym się w danym roku podatkowym.

Z wniosku wynika, że oddelegowany pracownik będzie przebywał w Polsce w 2012 i w 2013 r. przez okres przekraczający 183 dni. Wobec tego, ponieważ warunek określony w art. 15 ust. 2 lit. a) nie jest spełniony wynagrodzenie pracownika będzie podlegało opodatkowaniu w Polsce.

Należy zaznaczyć, że na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek poboru zaliczek na podatek. Wnioskodawca nie jest bowiem pracodawcą oddelegowanego pracownika, wypłaca jedynie wynagrodzenie w imieniu pracodawcy szwajcarskiego. Wnioskodawca nie jest więc zakładem pracy dla oddelegowane pracownika a obowiązek poboru zaliczek ciąży na zakładzie pracy.

Zgodnie bowiem z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej ?zakładami pracy?, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast na pracowniku ciążą obowiązki określone w art. 44 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy, zgodnie z którym podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

W świetle art. 44 ust. 3a podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Art. 44 ust. 3d ww. ustawy stanowi, że podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 2a, uzyskujący z zagranicy dochody z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku pracy, są obowiązani wpłacać zaliczki na zasadach określonych w ust. 3a i 3c, po przekroczeniu okresu, który zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania stanowi warunek wyłączenia z opodatkowania tych dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; w tym przypadku przy obliczaniu pierwszej zaliczki podatnik jest obowiązany uwzględnić dochody uzyskane od początku roku podatkowego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika i nie rozstrzyga kompleksowo kwestii obowiązków ciążących na pracowniku otrzymującym wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Polsce.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.