Transport pracowników do pracy sygn: IBPBII/1/415-149/10/ŚS

UZASADNIENIE

W dniu 08 lutego 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Wniosek uzupełniono 01 kwietnia 2010r. (fax) i 07 kwietnia 2010r. (drogą pocztową).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca organizuje przewozy dla osób mieszkających w miejscach odległych od miejsca pracy. Pracownicy wnioskodawcy korzystają z przewozów nieodpłatnie. Ze względu na różną ilość dni pracy i absencje, liczba przejazdów, z jakich korzystają pracownicy wnioskodawcy w trakcie miesiąca nie jest taka sama. W celu określenia przychodu na jednego pracownika pracodawca określił liczbę osób korzystających z przewozów poprzez wydanie im dokumentów uprawniających do przejazdów na dany rok. Wnioskodawca wskazuje, że wysokość miesięcznego przychodu określono dzieląc średniomiesięczną kwotę kosztów poniesionych na realizację przewozów przez liczbę pracowników, którzy pobrali ww. dokument. Wnioskodawca od tak ustalonego przychodu pobiera miesięczne zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Wnioskodawca stosuję tą metodę na podstawie postanowienia Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego z dnia 09 marca 2006r. Wnioskodawca wskazuje, iż jedyną zmianą od czasu wydania powyższego postanowienia jest fakt, iż obecnie wnioskodawca nie zakupuje przewozów u zewnętrznego przewoźnika; realizuje je we własnym zakresie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy stosowanie ww. metody jest prawidłowe...

Wnioskodawca uważa, że powinien zaprzestać poboru podatku dochodowego od osób fizycznych. Wnioskodawca powołuje się w tej kwestii na wyroki sądów administracyjnych w Warszawie (sygn. III SA/Wa 1476/07) i Gdańsku (sygn. I SA/Gd 56/09) oraz na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 września 2009r. (sygn. II FSK 536/08).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Treść art. 10 ust. 1 cyt. ustawy określa źródła przychodów, gdzie m.in. w pkt 1 wymienia się stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot ?w szczególności? oznacza, że wskazane kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownikaz pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b. Zatem, w przypadku usług zakupionych przez pracodawcę na rzecz pracowników, w tym także usług transportowych - wartość pieniężną tych świadczeń dla celów podatkowych ustala się wg ceny ich zakupu (art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy). Natomiast w przypadku, gdy przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia ? wartość pieniężną tego świadczenia ustala się według cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 11 ust. 2a pkt 1 powołanej ustawy).

Wartość otrzymanego od pracodawcy świadczenia w postaci bezpłatnego przewozu do pracy jak i z pracy ? co do zasady ? stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy,o którym mowa w art. 12 ust.

1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zapewniając bowiem pracownikowi prawo do bezpłatnego przejazdu ? pracodawca przyznaje pracownikowi konkretną korzyść finansową. Z chwilą otrzymania zatem tego prawa, pracownicy uzyskują przychód niezależnie od tego w jakim zakresie będą korzystać z tego prawa. Niemniej jednak przychodem pracownika są wyłącznie te świadczenia, w przypadku których możliwe jest ustalenie wartości świadczenia przypadającego na poszczególnego pracownika.

W przedmiotowej sprawie ? jak wynika z opisu stanu faktycznego - nie ma trudności z ustaleniem wartości świadczenia przypadającego na poszczególnych pracowników. Wnioskodawca w celu określenia przychodu na jednego pracownika określił liczbę osób korzystających z przewozów poprzez wydanie im dokumentów uprawniających do przejazdów na dany rok. Wnioskodawca wskazuje, że wysokość miesięcznego przychodu określono dzieląc średniomiesięczną kwotę kosztów poniesionych na realizację przewozów przez liczbę pracowników, którzy pobrali ww. dokument. Wnioskodawca od tak ustalonego przychodu pobiera miesięczne zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Reasumując, wartość nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez pracownikaw postaci zapewnienia dowozu do pracy stanowi jego przychód ze stosunku pracy. Przy czym zwrócić należy uwagę, że przychód ten winien być ustalony według zasad wynikających z przywołanych uregulowań art. 11 ust. 2a pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji spółka, jako płatnik, ma obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do przywoływanych przez wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych w Warszawie (sygn. III SA/Wa 1476/07) i Gdańsku (sygn. I SA/Gd 56/09) oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 września 2009r. (sygn. II FSK 536/08) należy stwierdzić, że powołane wyroki dotyczą konkretnych spraw podatnika, osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast wyroki te nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację, gdyż wyroki sądowe mimo, iż kształtują linię orzecznictwa, nie są źródłem prawa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.