Czy dopuszczalne jest, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, (...)

Czy dopuszczalne jest, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do wynagrodzenia z tytułu przeniesienia autorskich praw majątkowych do wskazanych powyżej utworów, stworzonych w związku z wykonywaniem obowiązków pracowniczych?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura ? 13 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca pracuje w firmie świadczącej kompleksowe usługi projektowe, konsultingowe i doradcze w zakresie infrastruktury, środowiska i budownictwa. Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy. Wśród wykonywanych przez Wnioskodawcę podstawowych obowiązków pracowniczych wyróżnić można takie, których efekty mają charakter twórczy i indywidualny oraz takie których rezultat wskazanych cech nie posiada.

Wśród wykonywanych przez Wnioskodawcę prac dających rezultaty o charakterze twórczym wskazać należy:

  1. wykonywanie kompleksowych dokumentacji projektowych obejmujących wszystkie etapy przygotowania inwestycji:
    • dokumentacje przedkoncepcyjne (wyznaczanie korytarzy, studia poszukiwawcze),
    • studia techniczno-ekonomiczno-środowiskowe,
    • koncepcje programowe,
    • koncepcje rozwiązania szczegółowych zagadnień i problemów drogownictwa,
    • projekty budowlane,
    • projekty wykonawcze,
    • przygotowanie dokumentacji przetargowych,
  2. opracowywanie projektów drogowych, opracowywanie projektów technicznych odwodnienia projektowanych dróg,
  3. tworzenie analiz oraz prognoz ruchu drogowego, analiz ekonomicznej opłacalności inwestycji,
  4. tworzenie projektów nowych konstrukcji nawierzchni elementów pasa drogowego (lub przebudowy i wzmocnienia istniejących),
  5. tworzenie koncepcji usprawnienia przepustowości dróg, przygotowywanie projektów organizacji ruchu do projektów budowlanych oraz dla istniejących inwestycji, przygotowywanie projektów docelowej organizacji ruchu dla dróg publicznych: dróg krajowych wojewódzkich, powiatowych, gminnych i dla dróg niepublicznych (tereny prywatne) oraz tymczasowej organizacji ruchu na czas robót drogowych dla wszystkich rodzajów przekrojów typowych oraz wszystkich klas technicznych dróg,
  6. udział w przygotowywaniu opracowań z zakresu ochrony środowiska w drogownictwie, w tym raportów o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko i kart informacyjnych przedsięwzięć.


Zdaniem Wnioskodawcy wskazane powyżej efekty pracy należy uznać za utwory w rozumieniu definicji ustawowej z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Wnioskodawca wskazał również, iż jego pracodawca prowadzi szczegółową ewidencję czasu pracy poszczególnych osób wykonujących pracę i jest w stanie weryfikować, jaka część pracy poszczególnych pracowników jest związana z tworzeniem lub współtworzeniem utworu. Podział wynagrodzenia za pracę o charakterze twórczym i nietwórczym może zostać przygotowany w oparciu o precyzyjne dane z ewidencji czasu pracy i rodzaju zadań przydzielonych poszczególnym pracownikom.

Udział Wnioskodawcy w poszczególnych dokumentacjach projektowych potwierdzany jest podpisem Wnioskodawcy na poszczególnych opracowaniach oraz wykazaniem obecności w tabelach rysunków i opisów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym dopuszczalne jest w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zastosowanie przewidzianych w art. 22 ust. 9 pkt 3 tejże ustawy 50% kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do wynagrodzenia z tytułu przeniesienia autorskich praw majątkowych do wskazanych powyżej utworów, stworzonych w związku z wykonywaniem obowiązków pracowniczych?

Wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym, że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Wnioskodawca zaznaczył, iż wskazanymi powyżej odrębnymi przepisami są przepisy ustawy z dnia 04 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (dalej: ustawa o prawie autorskim).

Następnie Wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W świetle art. 8 tej ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, z powyższych przepisów wynika zatem, że o zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub rozporządzenia tym prawami, decyduje wyłącznie fakt:

  • wykonania utworu, będącego przedmiotem praw autorskich,
  • uzyskania przychodu przez twórcę z tytułu korzystania lub rozporządzenia tymi prawami.

W ocenie Wnioskodawcy, wskazane na wstępie efekty pracy (projekty, opracowania, analizy, koncepcje, prezentacje, raporty i in.) stanowią utwory w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim. W przypadku ww. rezultatów pracy spełnione są wszystkie przesłanki przewidziane powołaną ustawą dla utworu, jako przedmiotu prawa autorskiego. Po pierwsze, przedmiotowe rezultaty pracy są przejawem działalności twórczej o indywidualnym charakterze. Stanowią one bowiem subiektywnie nowy wytwór intelektu, powstający w rezultacie działalności o charakterze kreacyjnym.

Wnioskodawca zauważył, iż jak słusznie podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 03 października 2007 r. (sygn. akt II CSK 207/07) wymaganie nowości nie jest niezbędną cechą twórczości jako przejawu intelektualnej działalności człowieka. Utworem w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim może być kompilacja wykorzystująca dane powszechnie dostępne, pod warunkiem, że ich wybór, segregacja i sposób przedstawienia ma znamiona oryginalności.

Stanowisko Sądu Najwyższego przytoczone powyżej znajduje, zdaniem Wnioskodawcy, pełne zastosowanie do przedstawionego na wstępie stanu faktycznego. Wykonując wskazane na wstępie obowiązki pracownicze, korzysta on wprawdzie niejednokrotnie z ogólnie dostępnych danych czy istniejących opracowań, jak również działa w ramach obowiązujących norm i wytycznych, jednakże sposób doboru, wykorzystania czy przetworzenia danych ma już charakter oryginalny, indywidualny i niewątpliwie jest wynikiem działalności twórczej, gdyż m.in. dotyczy za każdym razem nowych lokalizacji, specyficznych warunków miejscowych, unikalnych wymagań postawionych przez inwestorów.

Wnioskodawca zaznaczył, iż swą ocenę opiera ponadto o szerokie orzecznictwo Sądu Najwyższego w przedmiotowym zakresie, który wskazywał niejednokrotnie, iż przedmiotem ochrony na gruncie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych jest każde opracowanie, w którym przejawia się twórcza praca autora, a więc gdy dzięki pomysłowości i indywidualnemu ujęciu dzieło uzyskało oryginalną postać (niepubl. orz. SN z 27 marca 1965 r., sygn. akt I CR 39/65). Ponadto, jak trafnie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 05 lipca 1995 r. (sygn. akt I A Cr 453/95) ?przeciwstawieniem działalności technicznej jest taka działalność mająca na celu osiągnięcie określonego rezultatu, którego co najmniej niektóre elementy nie mogą być w całości przewidziane, jako że są pozostawione osobistemu ujęciu (interpretacji, wizji) wykonującego ten rezultat. W wypadku działania twórczego mamy do czynienia z sytuacją, w której niezależnie od pewnych wymogów z góry postawionych twórcy i których spełnienie ma znaczenie dla uznania, czy obowiązek został wykonany należycie, w ostatecznym rezultacie zawarte są elementy, których kształt zależy od osobistego ujęcia i jedynie w tym zakresie można mówić o twórczości.?

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, wskazane na wstępie rezultaty wykonywanych prac spełniają przesłanki pozwalające na uznanie ich za przedmiot prawa autorskiego w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim, na co wskazują w szczególności następujące cechy i elementy odnoszące się do czynności opisanych w stanie faktycznym:

  • koncepcyjny, twórczy i indywidualny charakter,
  • autorska wizja określonego rozwiązania, będąca niepowtarzalnym, indywidualnym wytworem intelektu pracownika,
  • samodzielne i niezależne wykonanie (bez korzystania z rezultatów cudzej pracy, przez ich odwzorowanie lub użycie w inny sposób),
  • znaczny stopień oryginalności.

Zdaniem Wnioskodawcy w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zastosowanie przewidzianych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy 50% kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do wynagrodzenia z tytułu przeniesienia autorskich praw majątkowych do utworu, stworzonych w związku z wykonywaniem obowiązków pracowniczych, jest dopuszczalne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w zaistniałym stanie faktycznym. W pozostałym zakresie wniosku odnoszącym się do podatku dochodowego od osób fizycznych w zdarzeniu przyszłym wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Koszty uzyskania przychodów regulują przepisy Rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Osobom posiadającym status pracownika, uzyskującym przychody m.in. z tytułu stosunku pracy, przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisem art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej, pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów, niezależnie od wymiaru czasu pracy.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 tej samej ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu z tym, że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Jak z powyższego wynika, o zastosowaniu podwyższonych kosztów uzyskania przychodów decyduje wyłącznie fakt osiągnięcia przez podatnika przychodu za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w jej art. 22 ust. 9 pkt 3, takich jak np. ?twórca?, ?korzystanie przez twórców z praw autorskich? lub pojęć z nimi związanych, jak np. ?utwór?. Ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę z dnia 04 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.).

W myśl art. 1 ust. 1 tej ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności ? jak stanowi ust. 2 tego przepisu - przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

  1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
  2. plastyczne;
  3. fotograficzne;
  4. lutnicze;
  5. wzornictwa przemysłowego;
  6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
  7. muzyczne i słowno ? muzyczne;
  8. sceniczne, sceniczno ? muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
  9. audiowizualne (w tym filmowe).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami, występują wówczas gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych (autorskich) w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, iż przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

W razie zatem wykonywania na podstawie jednej umowy o pracę czynności zarówno chronionych prawem autorskim jak i niebędących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych, z umowy tej (lub innego stosownego dokumentu) powinno wynikać, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie z tytułu korzystania z prawa autorskiego, a jaka część dotyczy czynności nie chronionych prawem autorskim. Tylko bowiem takie rozróżnienie, jak również dokumentowanie prac ? utworów chronionych prawem autorskim oraz wypłaconych wynagrodzeń z tego tytułu daje podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej niż wynika to z treści art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a obowiązki ze stosunku pracy sprowadzają się do działalności twórczej lub ją obejmują, wynagrodzenie za pracę stanowi równocześnie wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych. Wskazanym jest aby, z umowy o pracę (czy też innego dokumentu) wynikało, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie autorskie z tytułu korzystania przez pracownika z praw autorskich, a jaka dotyczy wynagrodzenia ściśle związanego z wykonywaniem obowiązków pracowniczych (służbowych).

Z treści umowy o pracę (lub innego dokumentu) winno więc wynikać, że obowiązki ze stosunku pracy obejmują także działalność twórczą, a wyodrębniona część wynagrodzenia stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Konieczne jest dokładne wyróżnienie (w jasny czytelny sposób) tej części wynagrodzenia, która związana jest z wykonywaniem czynności czy prac objętych prawami autorskimi oraz pozostałej jego części związanej z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że tylko wówczas gdy:

  • praca wykonywana przez podatnika jest twórcza tzn. niepowtarzalna, ma indywidualny charakter oraz spełnia przesłanki utworu określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
  • podatnik jest twórcą bądź artystą wykonawcą w rozumieniu tej ustawy

do przychodów osiągniętych z tego źródła mogą być zastosowane, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, 50% koszty uzyskania przychodu.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę w firmie świadczącej kompleksowe usługi projektowe, konsultingowe i doradcze w zakresie infrastruktury, środowiska i budownictwa. W ramach stosunku pracy Wnioskodawca wykonuje m.in. prace o charakterze twórczym w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Pracodawca Wnioskodawcy prowadzi szczegółową ewidencję czasu pracy poszczególnych pracowników i jest w stanie weryfikować, jaka część ich pracy jest związana z tworzeniem lub współtworzeniem utworu. Podział wynagrodzenia za prace o charakterze twórczym i nietwórczym może zostać przygotowany w oparciu o precyzyjne dane z ewidencji czasu pracy i rodzaju zadań przydzielonych poszczególnym pracownikom. Udział Wnioskodawcy w poszczególnych dokumentacjach projektowych potwierdzany jest jego podpisem na poszczególnych opracowaniach oraz wykazaniem obecności w tabelach rysunków i opisów.

Uwzględniając powyższe, wskazać należy, iż 50% koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy mogą zostać zastosowane do przychodów uzyskiwanych w ramach umowy o pracę. W przedstawionym stanie faktycznym koszty te znajdą zastosowanie do tej części wynagrodzenia, która przysługuje Wnioskodawcy za pracę twórczą wykonywaną przez niego w ramach obowiązków pracowniczych, o ile istotnie, jak stwierdza Wnioskodawca, efekty jego pracy (projekty, opracowania, analizy, koncepcje, prezentacje, raporty i inne) stanowią utwory w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Natomiast do pozostałych składników wynagrodzenia ze stosunku pracy należy zastosować zryczałtowane koszty, wynikające z przywołanego uprzednio art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; są to bowiem składniki wynagrodzenia ze stosunku pracy nie pozostające w uchwytnym związku przyczynowo - skutkowym z działaniami twórczymi kreującymi utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Jednocześnie podkreślić należy, że ocena stanowiska Wnioskodawcy została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Zgodnie bowiem z treścią art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej. W świetle tej definicji, ilekroć w przepisach jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich (art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej).

Stosownie do powyższych definicji przepisy ustawy z dnia 04 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego, a więc Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądowych należy stwierdzić, że orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika