Czy Wnioskodawca podlega obowiązkowi podatkowemu w Polsce w czasie jego zamieszkania w Stanach Zjednoczonych (...)

UZASADNIENIE

W dniu 25 kwietnia 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce z tytułu dochodu osiągniętego w USA.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 02 lipca 2012 r. znak: IBPB II/1/415-437/12/BD wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 11 lipca 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w 2001 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej z zamiarem pozostania tam na stałe. Tam przebywał i pracował do dnia 12 czerwca 2011 r. Od osiągniętego dochodu płacił należne podatki. Wrócił do Polski w dniu 13 czerwca 2011 r. W roku 2011 r. na terytorium Polski Wnioskodawca nie osiągnął żadnych przychodów. W czasie pobytu w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, tj. w latach 2001-2011 Wnioskodawca nie posiadał certyfikatu rezydencji. Posiadał natomiast kartę Socjal Security używaną między innymi jako federalny numer identyfikacji podatkowej. O certyfikacie rezydencji obowiązującym od 2007 r. dowiedział się obecnie. Stałym miejscem zamieszkania Wnioskodawcy w latach 2001-2011 było Chicago, gdzie Wnioskodawca fizycznie przebywał, posiadał dobra materialne, realizował swoje zainteresowania z zamiarem pozostania tam na stałe. Podczas pobytu w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej Wnioskodawca posiadał również dobra materialne w Polsce w postaci domu otrzymanego w darowiźnie od ojca (dom ten nie nadaje się do zamieszkania). W Polsce pozostała żona Wnioskodawcy, z którą od 1995 r. nie prowadził wspólnego gospodarstwa domowego oraz dwie pełnoletnie córki. Od 2001 r. Wnioskodawca mieszkał na stałe w Chicago, tam cały czas pracował, posiadał samochód oraz środki pieniężne. Tam też związał się z kobietą, z którą prowadził wspólnie gospodarstwo domowe. Wnioskodawca zaznacza, iż posiada obywatelstwo Polskie jednakże jego powiązania w latach 2001-2011 były ściślejsze ze Stanami Zjednoczonej Ameryki Północnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca podlegał obowiązkowi podatkowemu w Polsce w czasie zamieszkania w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej?

Wnioskodawca jest zdania, że ponieważ w latach 2001-2011 przeniósł centrum swoich interesów życiowych i gospodarczych do Stanów Zjednoczonej Ameryki Północnej jak również w tym czasie nie osiągał żadnych przychodów na terytorium Polski, to nie podlegał obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż tut. Organ podatkowy poddał interpretacji indywidualnej przepisy prawa podatkowe dotyczące ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce z tytułu dochodu osiągniętego w USA za lata 2006-2011, gdyż ewentualny obowiązek podatkowy wynikający z lat wcześniejszych, tj. 2001-2005 uległ już przedawnieniu na podstawie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że osoby fizyczne jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja ?osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie? odnosi się bezpośrednio do określenia ?miejsca zamieszkania? przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem ?lub?, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie ? podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika ?lub? w sformułowaniu ?centrum interesów osobistych lub gospodarczych? dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez ?centrum interesów osobistych? należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei ?centrum interesów gospodarczych? to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa zawarta między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Waszyngtonie dnia 08 października 1974 r. (Dz. U z 1976 r. Nr 31, poz. 178).

Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 7 lit. b) ww. umowy, określenie ?osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Polski? oznacza jakąkolwiek osobę (oprócz spółki lub innej jednostki organizacyjnej, traktowanej zgodnie z polskim prawem jako spółka) mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Polski dla celów jej opodatkowania, lecz w przypadku udziałowca spółki prawa cywilnego lub zarządcy majątku tylko w takim zakresie, w jakim dochód uzyskany przez taką osobę z tego tytułu podlega podatkowi polskiemu jako dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce.

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 8 lit. b) ww. umowy, określenie ?osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Stanów Zjednoczonych? oznacza jakąkolwiek osobę (oprócz spółki lub innej jednostki organizacyjnej, traktowanej zgodnie z prawem Stanów Zjednoczonych jako spółka) mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Stanów Zjednoczonych dla celów jej opodatkowania, lecz w przypadku udziałowca spółki prawa cywilnego lub zarządcy majątku tylko w takim zakresie, w jakim dochód uzyskany przez taką osobę z tego tytułu podlega podatkowi Stanów Zjednoczonych jako dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Stanach Zjednoczonych.

Zgodnie z art. 4 ww. umowy jeżeli w znaczeniu artykułu 3, ustępu 1, punktów 7 i 8 niniejszej Umowy osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obydwu Umawiających się Państwach, to:

1. będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ona stale zamieszkuje. Jeżeli ona stale zamieszkuje w obydwu Umawiających się Państwach lub nie zamieszkuje w żadnym z Umawiających się Państw, to będzie uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, z którym jej związki osobiste i majątkowe są ściślejsze (ośrodek powiązań osobistych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym z Umawiających się Państw znajduje się ośrodek jej powiązań osobistych, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, w którym ona zazwyczaj przebywa,
3. jeżeli ona zazwyczaj przebywa w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa w żadnym z Umawiających się Państw, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem.
   
   

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawca w 2001 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej z zamiarem pozostania tam na stałe. Tam przebywał i pracował do dnia 12 czerwca 2011 r. Od osiągniętego dochodu płacił należne tam podatki. Wrócił do Polski w dniu 13 czerwca 2011 r. W roku 2011 r. na terytorium Polski Wnioskodawca nie osiągnął żadnych przychodów. W czasie pobytu w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, tj. w latach 2001-2011 Wnioskodawca nie posiadał certyfikatu rezydencji. Posiadał natomiast kartę Socjal Security używaną między innymi jako federalny numer identyfikacji podatkowej. Stałym miejscem zamieszkania Wnioskodawcy w latach 2001-2011 było Chicago, gdzie Wnioskodawca fizycznie przebywał, posiadał dobra materialne, realizował swoje zainteresowania z zamiarem pozostania na stałe. Tam cały czas pracował, posiadał samochód oraz środki pieniężne. Tam też związał się z kobietą, z którą prowadził wspólnie gospodarstwo domowe. Podczas pobytu w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej Wnioskodawca posiadał również dobra materialne w Polsce w postaci domu otrzymanego w darowiźnie od ojca (dom ten nie nadaje się do zamieszkania). W Polsce pozostała też żona Wnioskodawcy, z którą od 1995 r. nie prowadził wspólnego gospodarstwa domowego oraz dwie pełnoletnie córki. Wnioskodawca zaznacza, iż posiada obywatelstwo Polskie jednakże jego powiązania w latach 2001-2011 były ściślejsze ze Stanami Zjednoczonej Ameryki Północnej.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż od dnia wyjazdu w 2001 r. z Polski i przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Stanów Zjednoczonej Ameryki Północnej Wnioskodawca podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Z wniosku wynika bowiem, iż w okresie od 2001 r. do 12 czerwca 2011 r. Wnioskodawca miał ściślejsze związki osobiste i majątkowe ze Stanami Zjednoczonymi niż z Polską. Oznacza to, iż w Polsce podlegały w tym okresie opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. We wniosku wskazano jednak, że Wnioskodawca nie osiągnął żadnych dochodów w Polsce.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy zaznaczyć, iż tut. Organ wydając interpretację indywidualną jest związany wyłącznie opisem przedstawionego stanu faktycznego. Nie ma uprawnień do przeprowadzania postępowania dowodowego ani weryfikowania przedstawionego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.