Czy powyższe postępowanie, sposób kalkulacji wartości przysporzenia uzyskanego przez pracownika korzystającego (...)

UZASADNIENIE

W dniu 25 kwietnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych po stronie pracownika z tytułu udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem inżynieryjno-budowlanym. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy są kompleksowe, wielobranżowe usługi projektowe, generalne realizacje inwestycji oraz wynajem powierzchni biurowych. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca wykorzystuje własne środki transportu (samochody osobowe), ujęte w ewidencji środków trwałych.

W przyszłości Wnioskodawca planuje przekazanie tych samochodów również do celów prywatnych pracowników. W związku z tym zamierza zakwalifikować powyższe świadczenie jako przychód pracownika podlegający opodatkowaniu.

Kwota ryczałtu w wysokości 250,00 złotych miesięcznie (tzn. limit 300 km w miesiącu do celów prywatnych) będzie doliczona do wynagrodzenia brutto pracownika i zostanie w całości opodatkowana.

Wnioskodawca podkreślił, że nie prowadzi usług najmu samochodów osobowych. Stawka za jeden kilometr wynosi: 0,8358 złotych i wynika z Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27, poz. 271 ze zm.).

Jednocześnie Wnioskodawca zwrócił uwagę, że profesjonalne firmy zajmujące się wypożyczaniem samochodów nie posiadają cenników opartych na stawce za kilometr. Oferty wynajmu obejmują bowiem stawkę za 1 dobę, natomiast przyznany limit kilometrów pracownikowi przez Wnioskodawcę może być wykorzystany w różnym horyzoncie czasowym. Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca nie jest w stanie określić wartości rynkowej nieodpłatnego świadczenia zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zasadne wydaje się zatem aby przychód u pracownika był obliczany jako iloczyn liczby przyznanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu określonej dla podróży służbowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy powyższe postępowanie, sposób kalkulacji wartości przysporzenia uzyskanego przez pracownika korzystającego z samochodu służbowego do celów prywatnych oraz interpretacja są zgodne z przepisami prawnymi?

Zdaniem Wnioskodawcy na podstawie art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, używanie samochodów służbowych do celów prywatnych stanowi nieodpłatne świadczenie, które podlega opodatkowaniu i wchodzi do podstawy składki ZUS.

Brak jednoznacznych regulacji ustawowych, co do sposobu kalkulacji przychodu z tytułu korzystania przez pracownika z samochodu służbowego do celów prywatnych sprawia, że organy podatkowe uchylają się od wyrażenia jednoznacznego stanowiska.

Wnioskodawca uważa, że przyjęta metoda ustalania przychodu w oparciu o ?kilometrówkę? wydaje się najbardziej optymalna, ponieważ odzwierciedla w sposób wiarygodny całkowity koszt przejechania jednego kilometra.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń - w przypadku świadczeń polegających na nieodpłatnym korzystaniu z samochodów służbowych - ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2?2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jak wynika z powołanych wyżej uregulowań, ustawodawca w art. 11 ust. 2a ściśle określił sposoby ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem inżynieryjno-budowlanym. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca wykorzystuje własne środki transportu (samochody osobowe), ujęte w ewidencji środków trwałych.

W przyszłości Wnioskodawca planuje przekazanie tych samochodów również do celów prywatnych pracowników. W związku z tym zamierza zakwalifikować powyższe świadczenie jako przychód pracownika podlegający opodatkowaniu.

Kwota ryczałtu w wysokości 250,00 złotych miesięcznie (tzn. limit 300 km w miesiącu do celów prywatnych) będzie doliczona do wynagrodzenia brutto pracownika i zostanie w całości opodatkowana.

Wnioskodawca podkreślił, że nie prowadzi usług najmu samochodów osobowych. Stawka za jeden kilometr wynosi: 0,8358 złotych i wynika z Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy.

Jednocześnie Wnioskodawca zwrócił uwagę, że profesjonalne firmy zajmujące się wypożyczaniem samochodów nie posiadają cenników opartych na stawce za kilometr. Oferty wynajmu obejmują bowiem stawkę za 1 dobę, natomiast przyznany limit kilometrów pracownikowi przez Wnioskodawcę może być wykorzystany w różnym horyzoncie czasowym. Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca nie jest w stanie określić wartości rynkowej nieodpłatnego świadczenia zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym wskazać należy, że wartość nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników Wnioskodawcy, w postaci wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych, stanowi dla tych pracowników przychód ze stosunku pracy.

Jednakże w ocenie organu podatkowego ustalając cenę usługi polegającej na udostępnieniu samochodu służbowego dla celów prywatnych Wnioskodawca nie może posłużyć się ustalonym przez siebie limitem kilometrów i stawką wynikającą z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27, poz. 271 ze zm.). Powyższe rozporządzenie dotyczy bowiem zwrotu kosztów używania przez pracownika w celach służbowych do jazd lokalnych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Dotyczy zatem wyłącznie sytuacji, gdy pracownik swoim prywatnym samochodem świadczy usługę na rzecz zakładu pracy. Nie można przepisów powyższego rozporządzenia stosować w przedstawionym stanie faktycznym, gdyż wbrew twierdzeniu wnioskodawcy, dla określenia wartości świadczenia z tytułu udzielenia prawa do korzystania z samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika, będą miały zastosowanie przepisy art. 12 ust. 1 i ust. 3 w powiązaniu z art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym: wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia. Ustalając zatem wartość udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika należy wziąć pod uwagę markę samochodu, rok produkcji, stan techniczny, przebieg, wyposażenie i porównać z cenami usług świadczonych przez działające na tym samym terenie co Spółka, firmy zajmujące się wynajmem takich samochodów, które po analizie powyższych kryteriów odpowiadają samochodowi wykorzystywanemu przez pracownika.

Należy także zauważyć, ze wartość przyznanego ryczałtu (300 km miesięcznie) nie obrazuje rzeczywistej wartości przysporzenia dla poszczególnego pracownika.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.