Jakie są skutki podatkowe korzystania przez pracowników do celów prywatnych z imiennych kart paliwowych (...)

Jakie są skutki podatkowe korzystania przez pracowników do celów prywatnych z imiennych kart paliwowych pracodawcy?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) ? Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 czerwca 2014 r. (wpływ do Biura ? 10 czerwca 2014 r.), uzupełnionym 5 września 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych korzystania przez pracowników do celów prywatnych z imiennych kart paliwowych pracodawcy ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych korzystania przez pracowników do celów prywatnych z imiennych kart paliwowych pracodawcy.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z 2 września 2014 r. znak: IBPP2/443-568/14/BW, IBPB1/2/423-701/14/JD, IBPB II/1/415-490/14/MK wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 5 września 2014 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka Akcyjna) w dniu 31 stycznia 2012 r. zawarł z Koncernem umowę o wydanie i używanie kart paliwowych. Integralną część umowy stanowi regulamin wydawania i używania kart.

Na mocy umowy oraz regulaminu, Koncern wydał Spółce karty paliwowe, które upoważniają Spółkę do zakupu wszystkich produktów i usług na stacjach paliw honorujących ww. karty (np. paliwo, olej napędowy, płyny do spryskiwaczy, usługi myjni itp.). Przedmiotowa karta nie jest kartą płatniczą i nie uprawnia do zapłaty za towary i usługi oraz pobierania gotówki. Karta upoważnia jedynie Wnioskodawcę, do dokonywania transakcji bez obowiązku uiszczania zapłaty w chwili jej zawarcia.

Zgodnie z regulaminem, Koncern może wydawać:

  • karty imienne ? uprawniające do korzystania z karty wyłącznie przez osobę, której imię i nazwisko jest wytłoczone na karcie,
  • karty z numerem rejestracyjnym pojazdu ? uprawniające użytkownika karty do korzystania z karty pod warunkiem, że przy zawarciu transakcji obecny jest pojazd o numerze rejestracyjnym wytłoczonym na karcie, oraz
  • karty na okaziciela ? uprawniające do korzystania z karty przez każdą osobę posiadającą kartę.

W chwili obecnej, wszystkie otrzymane przez Wnioskodawcę od Koncernu karty są kartami z numerem rejestracyjnym pojazdu, a co za tym idzie paliwo, akcesoria i usługi nabywane za pośrednictwem ww. kart przeznaczane są do samochodów wykorzystywanych w działalności gospodarczej Spółki (tj. stanowiących jej majątek lub też użytkowanych przez Spółkę na podstawie umów leasingu i najmu). Jednocześnie, w ramach powyższej współpracy, Wnioskodawca korzysta z określonych rabatów na paliwo oraz wszelkie akcesoria i usługi dostępne na stacjach paliw Koncernu. Po zakończeniu miesięcznego okresu rozliczeniowego, Koncern wystawia na rzecz Wnioskodawcy fakturę VAT obejmującą wszystkie transakcje przeprowadzone za pomocą kart paliwowych.

Obecnie Spółka rozważa możliwość nabycia od Koncernu imiennych kart paliwowych, które przekaże swoim pracownikom do używania w celach prywatnych. W rezultacie pracownicy będą mieli możliwość korzystania z rabatów przyznanych Wnioskodawcy przez Koncern. Warunki i zasady używania kart przez pracowników Spółki zostaną określone w wewnętrznym regulaminie Wnioskodawcy. Przy czym, pracownicy będą mieć możliwość zakupu przy użyciu imiennej karty paliwowej jedynie olejów silnikowych, paliw silnikowych (tj. benzyny, oleju napędowego, gazu LPG), płynów do spryskiwaczy oraz usług myjni. Pracownicy nie będą mogli posługiwać się kartami poza granicami Polski, ani regulować przy ich użyciu opłat za autostrady (co wynikać będzie z wprowadzonego przez Spółkę regulaminu). Wnioskodawca ustali limit kwotowy dla transakcji dokonywanych kartami paliwowymi przez swoich pracowników, będzie miał również wpływ na warunki transakcji realizowanych przez nich przy użyciu ww. kart paliwowych (np. będzie mógł zablokować imienne karty pracowników w sytuacji nieprzestrzegania przez nich zapisów wewnętrznego regulaminu obowiązującego w Spółce). Ponadto w sytuacji zgubienia, zniszczenia lub kradzieży karty, pracownik zobowiązany będzie zgłosić ten fakt Spółce (a nie Koncernowi), która będzie uprawniona do przekazania nowej karty pracownikowi. Wnioskodawca podkreśla, iż stroną umowy z Koncernem w dalszym ciągu pozostanie Wnioskodawca ? zgodnie bowiem z regulaminem, karty będą wydawane wyłącznie na pisemny wniosek Spółki, w którym należy określić rodzaj karty (np. imienna), a także imię i nazwisko jej użytkownika. Tym samym, w celu prawidłowego rozliczenia zakupów dokonywanych przez pracowników Spółki na cele prywatne, Koncern będzie wystawiał na rzecz Wnioskodawcy dwie faktury, tj. fakturę dokumentującą koszty nabycia produktów do samochodów służbowych Wnioskodawcy oraz odrębnie fakturę dokumentującą prywatne zakupy pracowników Spółki (dokonywane przy użyciu imiennej karty paliwowej). Faktura dokumentująca zakupy dokonane przez pracownika przy użyciu imiennej karty paliwowej, wystawiana będzie zbiorczo za wszystkie zakupy dokonane w danym miesiącu, w pierwszym roboczym dniu miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczy rozliczenie. Wnioskodawca będzie zatem zobowiązany do regulowania wobec Koncernu zobowiązań wynikających z obydwu wskazanych wyżej faktur, a co za tym idzie Koncern nie będzie mógł dochodzić zapłaty od pracowników Spółki.

Przedmiotowe faktury będą wystawiane w okresach miesięcznych i będą w całości opłacane przez Wnioskodawcę. Przy czym poniesione przez Wnioskodawcę koszty paliwa oraz innych towarów i usług (korzystanie z myjni) nabytych w celach prywatnych pracowników będą potrącane przez Wnioskodawcę z wynagrodzeń tych pracowników za miesiąc, w którym pracownik dokonał zakupów.

Umożliwienie pracownikom korzystania z przyznanych Wnioskodawcy rabatów nie wiąże się z koniecznością ponoszenia przez Wnioskodawcę dodatkowych kosztów. Wnioskodawca nie zamierza również obciążać pracowników jakimkolwiek dodatkowym wynagrodzeniem w zamian za możliwość korzystania przez nich z imiennych kart paliwowych do celów prywatnych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy korzystanie przez pracowników Wnioskodawcy z imiennych kart paliwowych Spółki do celów prywatnych, spowoduje, iż po stronie tych pracowników powstanie przychód z nieodpłatnych świadczeń, a w konsekwencji czy Wnioskodawca jest obowiązany do pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

W ocenie Wnioskodawcy, korzystanie przez pracowników z kart paliwowych Spółki za odpłatnością (potrącaną z wynagrodzenia pracowników) spowoduje, iż po stronie tych pracowników nie powstanie przychód z nieodpłatnych świadczeń. Z tego względu Wnioskodawca nie jest obowiązany to pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, pracownicy Spółki będą dokonywać prywatnych zakupów na stacjach paliwowych Koncernu przy użyciu imiennych kart paliwowych otrzymanych od Wnioskodawcy. Niemniej jednak, po zakończeniu okresu rozliczeniowego (tj. danego miesiąca) wartość przedmiotowych zakupów będzie potrącana przez Spółkę z wynagrodzenia ww. pracowników. W rezultacie nie dojdzie w tym wypadku do nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracowników, a tym samym po stronie pracowników Wnioskodawcy nie powstanie przychód podatkowy z tytułu korzystania z imiennych kart paliwowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych korzystania przez pracowników do celów prywatnych z imiennych kart paliwowych pracodawcy.

W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług ? wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania.

W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca, w art. 10 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, wyróżnia jako odrębne źródło przychodów stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy ? za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców ? jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 2 ww. ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Przepis art. 11 ust. 2a ww. ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

  1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia ? według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
  2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione ? według cen zakupu;
  3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku ? według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
  4. w pozostałych przypadkach ? na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

W prawie cywilnym pojęcie ?świadczenia? rozpatruje się na tle stosunku zobowiązaniowego w ten sposób, że przez świadczenie rozumie się zachowanie dłużnika zgodne z treścią zobowiązania i polegające na zadośćuczynieniu podlegającego ochronie interesowi wierzyciela (art. 353 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. ? Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121)). Najogólniej rzecz biorąc świadczenie polegać może na zachowaniu się czynnym ? działaniu lub zachowaniu się biernym, tj. zaniechaniu, czyli powstrzymywaniu się od jakiegoś działania.

Pojęcie nieodpłatnego świadczenia dla celów podatkowych ma jednak szerszy zakres niż w prawie cywilnym. I tak przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała NSA z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02).

W doktrynie prawa podatkowego oraz orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, iż na pojęcie ?nieodpłatnego świadczenia? składają się łącznie dwa elementy: po pierwsze chodzi o wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, w wyniku których podatnik otrzymuje w sposób nieodpłatny, tj. nie związany z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy, oraz po drugie takie przysporzenie majątkowe jest uzyskiwane kosztem innego podmiotu.

Świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Świadczenie ma charakter nieodpłatny tylko wówczas, gdy otrzymujący w związku z wykonanym na jego rzecz świadczeniem nie świadczy niczego w zamian ani obecnie, ani też w przyszłości. Przychód może być wyrażony wyłącznie w pieniądzu. Stąd też przychodem są nie tyle same świadczenia, lecz ich wartość.

Przychód z tytułu otrzymanych nieodpłatnie rzeczy lub praw oraz wartości innych nieodpłatnych świadczeń powstaje w przypadku, gdy podatnik otrzymuje rzecz, prawo lub innego rodzaju świadczenie w sposób nieodpłatny, podczas gdy w warunkach rynkowych otrzymanie tego rodzaju świadczenia odbywałoby się z zachowaniem odpłatności. W szczególności, zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się ? za wyjątkiem przypadków określonych w pkt 1-3 ? na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W myśl art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej ?zakładami pracy?, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy ? wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w dniu 31 stycznia 2012 r. zawarł z Koncernem umowę o wydanie i używanie kart paliwowych. Integralną część umowy stanowi regulamin wydawania i używania kart.

Na mocy umowy oraz regulaminu, Koncern wydał Spółce karty paliwowe, które upoważniają Spółkę do zakupu wszystkich produktów i usług na stacjach paliw honorujących ww. karty (np. paliwo, olej napędowy, płyny do spryskiwaczy, usługi myjni itp.). Przedmiotowa karta nie jest kartą płatniczą i nie uprawnia do zapłaty za towary i usługi oraz pobierania gotówki. Karta upoważnia jedynie Wnioskodawcę, do dokonywania transakcji bez obowiązku uiszczania zapłaty w chwili jej zawarcia.

Obecnie Spółka rozważa możliwość nabycia od Koncernu imiennych kart paliwowych, które przekaże swoim pracownikom do używania w celach prywatnych. W rezultacie pracownicy będą mieli możliwość korzystania z rabatów przyznanych Wnioskodawcy przez Koncern. Warunki i zasady używania kart przez pracowników Spółki zostaną określone w wewnętrznym regulaminie Wnioskodawcy.

Faktura dokumentująca zakupy dokonane przez pracownika przy użyciu imiennej karty paliwowej, wystawiana będzie zbiorczo za wszystkie zakupy dokonane w danym miesiącu, w pierwszym roboczym dniu miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczy rozliczenie. Wnioskodawca będzie zatem zobowiązany do regulowania wobec Koncernu zobowiązań wynikających z faktury, a co za tym idzie Koncern nie będzie mógł dochodzić zapłaty od pracowników Spółki.

Poniesione przez Wnioskodawcę koszty paliwa oraz innych towarów i usług (korzystanie z myjni) nabytych w celach prywatnych pracowników będą potrącane przez Wnioskodawcę z wynagrodzeń tych pracowników za miesiąc, w którym pracownik dokonał zakupów.

Jeżeli zatem Wnioskodawca będzie potrącał z wynagrodzeń pracowników wartość dokonanych przez nich zakupów z użyciem imiennej karty paliwowej i wartość ta odpowiadać będzie cenie zakupu, którą Wnioskodawca będzie obowiązany uiścić Koncernowi ? to po stronie pracowników nie powstanie przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro bowiem wartość zakupów będzie potrącona z wynagrodzenia pracowników nie dojdzie do nieodpłatnego świadczenia ze strony pracodawcy na rzecz jego pracowników. W konsekwencji na Wnioskodawcy z tego tytułu nie będą ciążyć określone w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązki płatnika (pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy).

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika