Czy Wnioskodawca powinien odprowadzić podatek dochodowy od zasiłku transferowanego?

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku transferowanego.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z dnia 20 lipca 2012 r. oraz z dnia 06 sierpnia 2012 r. znak: IBPB II/1/415-524/12/ASz wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 31 lipca 2012 r. i w dniu 14 sierpnia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od 18 października 2010 r. pobierał zasiłek dla bezrobotnych w Norwegii, który przyznano Wnioskodawcy na okres 2 lat.

W kwietniu 2011 r. Wnioskodawca złożył wniosek E-303 o transfer zasiłku do Polski w związku ze swoim powrotem do kraju w celu poszukiwania pracy.

Od 20 kwietnia 2011 r. do 19 lipca 2011 r. Wnioskodawca otrzymywał zasiłek transferowy przebywając w tym czasie w Polsce.

W 2012 r. Wnioskodawca dostał roczne rozliczenie przychodu z NAV z Norwegii a następnie norweski PIT z całą sumą dochodu z zasiłku dla bezrobotnych pobranego od stycznia do kwietnia w Norwegii i od 20 kwietnia 2011 r. do 19 lipca 2011 r. transferu pobranego w Polsce. Cały dochód w 2011 r. został opodatkowany w Norwegii.

W dniu 26 kwietnia 2012 r. Wnioskodawca otrzymał PIT-8C z Powiatowego Urzędu Pracy, w którym jako przychód wykazano zasiłek transferowany z Norwegii w wysokości 18.423,62 zł.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 29 lipca 2012 r. Wnioskodawca wskazał, gdzie i w jakich terminach przebywał w 2011 r. (podając, iż od 01 stycznia 2011 r. do 20 kwietnia 2011 r. ? przebywał w Norwegii, od 21 kwietnia do 15 lipca 2011 r. ? w Polsce, od 16 lipca do 30 lipca 2011 r. ? przebywał w Bułgarii na wypoczynku, w okresie od 10 sierpnia do 26 listopada 2011 r. szukał pracy we Francji, a od 28 listopada do końca 2011 r. przebywał na stałe w Polsce).

Wnioskodawca wskazał, że na terenie kraju Polski przebywał łącznie około 132 dni.

Z ww. uzupełnienia wynikało również, że Wnioskodawca w 2011 r. nie osiągnął w Polsce żadnego dochodu.

Natomiast z uzupełnienia wniosku dokonanego pismem z dnia 09 sierpnia 2012 r. wynika, że do 20 lipca 2011 r. centrum interesów osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy była Norwegia. Z tym państwem Wnioskodawca był związany zarówno gospodarczo (źródło dochodu, konto bankowe) jak i osobiście (ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, mieszkanie, życie towarzyskie).

W Polsce, w okresie pobierania zasiłku transferowanego, Wnioskodawca przebywał jako tzw. ?poszukujący pracy w innym kraju EOG?, którym mógł być każdy z krajów tej grupy. Status ?poszukującego pracy?, nie pociąga za sobą przeniesienia interesów danej osoby do kraju poszukiwania pracy, gdyż jest to tylko czasowa delegacja.

Wnioskodawca wskazał, iż 20 lipca 2011 r. jest dniem, w którym nastąpiło przeniesienie interesów osobistych, życiowych i gospodarczych Wnioskodawcy z Norwegii do Polski.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca powinien odprowadzić podatek dochodowy od zasiłku transferowanego?

Zasiłek transferowany był wypłacony przez norweski urząd pracy a cała kwota została opodatkowana i rozliczona w Norwegii. Zgodnie zatem z ustawą o unikaniu podwójnego opodatkowania ? zdaniem Wnioskodawcy - nie powinien on płacić podatku dochodowego w Polsce.

Wnioskodawca powołał się na Konwencję między Rzeczypospolitą Polską a Królestwem Norwegii z dnia 09 września 2009 r. w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a. ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosowanie do art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z powyższych przepisów wynika, iż w pierwszej kolejności obowiązek podatkowy ustala się w oparciu o ustawę a następnie o umowy mające na celu rozgraniczenie obowiązku podatkowego nałożonego ustawodawstwami dwóch umawiających się państw, co wynika z ograniczającego i korygującego charakteru umów międzynarodowych.

W przypadku transferowanego zasiłku dla bezrobotnych, zgodnie z art. 70 ust. 1 rozporządzenia 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, z późn. zm. (Dz. Urz. WE L 149 z dnia 05 lipca 1971 r.), w przypadkach określonych w przepisach art. 69 ust. 1 świadczenia udzielane są przez instytucje każdego z państw, do którego bezrobotny udaje się w celu poszukiwania pracy. Instytucja właściwa Państwa Członkowskiego, którego ustawodawstwu podlegali pracownik najemny lub osoba prowadząca działalność na własny rachunek w okresie ostatniego wykonywania pracy, zobowiązana jest do zwrotu kosztów tych świadczeń. Z przepisu tego wynika więc, że właściwa instytucja państwa, w którym przyznano bezrobotnemu zasiłek transferowy (dalej jako państwo właściwe) zobowiązana jest do zwrotu kosztów tych świadczeń.

Stosownie do art. 70 ust. 2 rozporządzenia 1408/71, zwroty są ustalane i dokonywane na podstawie udokumentowanych rzeczywistych wydatków lub w kwocie zryczałtowanej, na zasadach określonych w rozporządzeniu Rady (EWG) Nr 574/72 z dnia 21 marca 1972 r. dotyczącego stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 (dalej: rozporządzenie 574/72).

Zgodnie z art. 97 ust. 1 rozporządzenia 574/72, kwota wypłaconych świadczeń jest zwracana przez instytucję państwa właściwego na rzecz instytucji, która wypłaciła te świadczenia, w wysokości wynikającej z rozliczenia tej ostatniej instytucji. Oznacza to, że o formie zwrotu kosztów wypłaconego transferowanego zasiłku dla bezrobotnych (rzeczywiste wydatki lub kwota zryczałtowana) decyduje zawsze instytucja państwa, do którego udał się bezrobotny, tj. w tym przypadku instytucja polska. W praktyce polskich instytucji zawsze stosuje się rozliczenie w oparciu o rzeczywiste wydatki.

Zgodnie z art. 70 ust. 3 rozporządzenia 1408/71, państwa członkowskie mogą ustalić między sobą inne sposoby dokonywania zwrotów lub wypłat, lub też mogą zrezygnować z dokonywania jakichkolwiek zwrotów pomiędzy instytucjami podlegającymi ich kompetencji. Jednakże Polska nie zawarła tego rodzaju porozumienia z żadnym państwem członkowskim UE, EOG ani Szwajcarią. W związku z tym zwrot kosztów wypłaconych przez polskie instytucje zasiłków transferowych dla bezrobotnych następuje zawsze, zaś kwota tego zwrotu zawsze odpowiada kwocie rzeczywiście poniesionych przez Fundusz Pracy wydatków. Oznacza to, iż Fundusz Pracy występuje tu jedynie jako instytucja kredytująca świadczenia dla bezrobotnych wypłacane de facto na koszt innych państw. W związku z powyższym, wypłacany przez polski Urząd Pracy zasiłek transferowany dla bezrobotnych, zwracany następnie w rzeczywistej wysokości przez właściwą instytucję państwa członkowskiego Unii Europejskiej, jest świadczeniem pochodzącym z tego drugiego państwa.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca od 18 października 2010 r. pobierał zasiłek dla bezrobotnych w Norwegii, który przyznano Wnioskodawcy na okres 2 lat.

W kwietniu 2011 r. Wnioskodawca złożył wniosek E-303 o transfer zasiłku do Polski w związku ze swoim powrotem do kraju w celu poszukiwania pracy.

Od 20 kwietnia 2011 r. do 19 lipca 2011 r. Wnioskodawca otrzymywał zasiłek transferowy przebywając w tym czasie w Polsce.

W 2012 r. Wnioskodawca dostał roczne rozliczenie przychodu z NAV z Norwegii a następnie norweski PIT z całą sumą dochodu z zasiłku dla bezrobotnych pobranego od stycznia do kwietnia w Norwegii i od 20 kwietnia 2011 r. do 19 lipca 2011 r. transferu pobranego w Polsce. Cały dochód w 2011 r. został opodatkowany w Norwegii.

W dniu 26 kwietnia 2012 r. Wnioskodawca otrzymał PIT-8C z Powiatowego Urzędu Pracy, w którym jako przychód wykazano zasiłek transferowy z Norwegii w wysokości 18.423,62 zł.

Z uzupełnienia wniosku z dnia 09 sierpnia 2012 r. wynika, że do 20 lipca 2011 r. centrum interesów osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy była Norwegia. Z tym państwem Wnioskodawca był związany zarówno gospodarczo (źródło dochodu, konto bankowe) jak i osobiście (ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, mieszkanie, życie towarzyskie).

W Polsce w okresie pobierania zasiłku transferowanego Wnioskodawca przebywał jako tzw. ?poszukujący pracy w innym kraju EOG?, którym mógł być każdy z krajów tej grupy. Status ?poszukującego pracy?, nie pociąga za sobą przeniesienia interesów danej osoby do kraju poszukiwania pracy, gdyż jest to tylko czasowa delegacja.

Wnioskodawca wskazał, iż 20 lipca 2011 r. jest dniem, w którym nastąpiło przeniesienie interesów osobistych, życiowych i gospodarczych Wnioskodawcy z Norwegii do Polski.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie zatem Konwencja zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji, podpisane w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (Dz. U. 2010 r. Nr 134 poz. 899), dalej ?Konwencja?.

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji, określenie ?osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie? oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie.

Na podstawie art. 21 ust. 1 ww. umowy, części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, gdziekolwiek powstałe, nieobjęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej Konwencji, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

W świetle powołanych powyżej przepisów należy zatem stwierdzić, że jeżeli istotnie do 20 lipca 2011 r. Wnioskodawca miał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Norwegii (był rezydentem podatkowym Norwegii, gdyż tam mieściło się jego centrum interesów życiowych) to za ten okres podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Tym samym dochody uzyskane przez Wnioskodawcę w powyższym okresie nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce. Zatem Wnioskodawca nie jest zobowiązany do uwzględnienia w zeznaniu podatkowym za 2011 r., składanym w Polsce, dochodu z tytułu zasiłku transferowanego dla bezrobotnych w kwocie 18.423,62 zł.

Natomiast od dnia 20 lipca 2012 r. (tj. od dnia przeniesienia centrum interesów osobistych i gospodarczych z Norwegii do Polski) Wnioskodawca podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Zatem od tego momentu, Wnioskodawca podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Zgodnie bowiem z treścią cyt. art. 21 ust. 1 Konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji, od dnia przyjazdu do Polski (zamieszkania w Polsce) dochody Wnioskodawcy, bez względu na to, skąd są one osiągane, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 1270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.