Opodatkowanie zasiłku chorobowego wypłacanego z NAV (norweskiego systemu ubezpieczeń społecznych) (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. Biura ? 06 maja 2013 r.), uzupełnionym w dniu 10 lipca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku chorobowego wypłacanego z norweskiego systemu ubezpieczeń społecznych ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06 maja 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku chorobowego wypłacanego z norweskiego systemu ubezpieczeń społecznych.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 01 lipca 2013 r. znak: IBPB II/1/4415-524/13/AA wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 10 lipca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w 2010 r. był zatrudniony w Norwegii i w tym okresie nie uzyskał żadnych dochodów w Polsce.

Podczas pracy w Norwegii w 2010 r. Wnioskodawca przebywał na zwolnieniu lekarskim, za co otrzymał wynagrodzenie w Norwegii z NAV. Przy wypłacie środków za czas niezdolności do pracy NAV automatycznie pobrał podatek, zgodnie z prawem norweskim i Wnioskodawca dokonał tam rozliczenia rocznego.

W 2012 r. Wnioskodawca został zobowiązany do rozliczenia się i zapłacenia podatku w Polsce od wynagrodzenia, które otrzymał w Norwegii za czas niezdolności do pracy w 2010 r. Pracownik urzędu skarbowego poinformował Wnioskodawcę, iż wynagrodzenie chorobowe wypłacane w Norwegii zgodnie z umową z 1977 r. o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską a Norwegią ma być opodatkowane w Polsce, a nie w Norwegii. Wnioskodawca musi zapłacić podatek wraz z odsetkami w Polsce.

Wnioskodawca po zwróceniu się do norweskiego urzędu skarbowego o zwrot podatku od świadczenia za czas choroby otrzymał informację, iż podatek został pobrany zgodnie z prawem i nie ma podstaw do zwrotu. Urząd powołuje się na umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania między Norwegią a Polską oraz protokół do umowy podatkowej, z którego wynika, iż świadczenia socjalne, które są zgodne z ustawodawstwem mogą być opodatkowane w tym państwie, w którym są wypłacane. Ponadto świadczenia socjalne są kodowane zgodnie z wzorcami OECD a informacje przekazywane ze standardami OECD dla wymiany danych kontrolnych.

Wnioskodawca zapłacił podatek w Norwegii i w Polsce, czyli zapłacił podwójnie, pomimo istniejącej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku wskazał, że w 2010 r. był zatrudniony w Norwegii i zameldowany tymczasowo z nadaniem norweskiego numeru PESEL. Pobyt ten związany był ze zmianą miejsca zatrudnienia. Wnioskodawca jest obywatelem Polski i nie posiada obywatelstwa norweskiego. W 2010 r. Wnioskodawca był rezydentem podatkowym w Polsce, natomiast w Norwegii zgodnie z obowiązującym prawem podatek był potrącany przy wynagrodzeniu i tam Wnioskodawca miał obowiązek rozliczenia się z norweskim urzędem skarbowym (czego dokonywał urząd skarbowy zgodnie z obowiązującym prawem norweskim). Wnioskodawca w Norwegi posiadał konto, był objęty opieką medyczną i posiadał zabezpieczenie emerytalno-rentowe. Wynagrodzenie wypłacane za czas niezdolności do pracy (zasiłek chorobowy) w 2010 r. zostało wypłacone Wnioskodawcy na podstawie obowiązującego norweskiego systemu ubezpieczeń społecznych, w określonej kwocie wynikającej z norweskiego prawa o ubezpieczeniach społecznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawcy należy się zwrot podatku z polskiego urzędu skarbowego?

Wnioskodawca wskazał, że w umowie pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania nie jest wymienione w żadnym artykule opodatkowanie świadczeń socjalnych. Jednakże z treści pkt 3 protokołu ww. umowy wynika, iż świadczenia socjalne jeśli są zgodne z ustawodawstwem jednego z umawiających się państw i wypłacane są osobie zamieszkałej w drugim umawiającym się państwie, mogą zostać opodatkowane w tym pierwszym państwie.

Wynagrodzenie Wnioskodawcy za czas niezdolności do pracy w 2010 r. zostało wypłacone przez NAV (odpowiednik polskiego ZUS), zgodnie z ustawodawstwem norweskim, w ściśle określonej wysokości i za określony okres. Postanowienia protokołu jako integralna część umowy podatkowej w pkt 3 zezwalają na opodatkowanie świadczeń socjalnych w Polsce lub w Norwegii. Jednak możliwość opodatkowania w jednym z państw (najczęściej w państwie źródła) wskazuje, że państwo źródła ma prawo opodatkować dany dochód. Wnioskodawca uważa, że należałoby jednocześnie zastosować określoną w umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego samego dochodu w Polsce.

W takiej sytuacji, zdaniem Wnioskodawcy, jeśli otrzymane świadczenie jest zgodne i wypłacone na podstawie prawa o ubezpieczeniach społecznych Norwegii, w Polsce nie powinien występować obowiązek zapłaty podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Stosownie do art. 4a cyt. ustawy powołane wyżej przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedstawionym stanie faktycznym, zastosowanie będzie miała umowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawarta między Polską a Królestwem Norwegii. Podkreślić jednak należy, iż w dniu 25 maja 2010 r. weszła w życie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisana w Warszawie w dniu 9 września 2009 r. (Dz. U Nr 134, poz. 899).

W myśl art. 28 ust. 2 Konwencji, niniejsza konwencja wejdzie w życie w dniu późniejszej notyfikacji i będzie miała zastosowanie:

1. w Polsce:
   • w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła, do dochodu osiągniętego w dniu 1 stycznia lub po tym dniu w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym Konwencja wejdzie w życie;(ii) w odniesieniu do pozostałych podatków od dochodu i zysków majątkowych, do podatków należnych za jakikolwiek rok podatkowy rozpoczynający się w dniu 1 stycznia lub po tym dniu w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym Konwencja wejdzie w życie.
2. w Norwegii:
   • w odniesieniu do podatków od dochodu należnych za dany rok kalendarzowy (włączając w to okresy rozliczeniowe rozpoczynające się w jakimkolwiek takim roku) następujący po roku, w którym niniejsza Konwencja wejdzie w życie oraz w latach następnych.
   
   

Stosownie do art. 28 ust. 3 ww. konwencji, postanowienia umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Oslo w dniu 24 maja 1977 r. przestaną obowiązywać od dnia, w którym niniejsza Konwencja zacznie obowiązywać w odniesieniu do podatków, do których ma ona zastosowanie zgodnie z postanowieniami ustępu 2 niniejszego artykułu.

Konwencja weszła w życie 25 maja 2010 r. i ma zastosowanie do dochodu osiągniętego od 01 stycznia 2011 r.

Z powyższego wynika zatem, że do dochodów z Norwegii uzyskiwanych do 31 grudnia 2010 r. przez osobę mającą zamieszkania w Polsce ? zastosowanie ma Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Oslo w dniu 24 maja 1977 r. (Dz. U z 1979 r., Nr 27, poz. 157, z późn. zm.). Tym samym cyt. konwencja podpisana w dniu 9 września 2009 r., nie ma zastosowania do świadczenia (zasiłku chorobowego) Wnioskodawcy uzyskanego w roku 2010.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest obywatelem Polski (nie posiada obywatelstwa norweskiego) i posiada status rezydenta podatkowego w Polsce. W 2010 r. był zatrudniony w Norwegii i w tym okresie nie uzyskał żadnych dochodów w Polsce. Pobyt ten związany był ze zmianą miejsca zatrudnienia.

Podczas pracy w Norwegii w 2010 r. Wnioskodawca przebywał na zwolnieniu lekarskim, za co otrzymał wynagrodzenie (zasiłek chorobowy) w Norwegii z NAV (norweskiego systemu ubezpieczeń społecznych). Przy wypłacie środków za czas niezdolności do pracy NAV automatycznie pobrał podatek, zgodnie z prawem norweskim i Wnioskodawca dokonał tam rozliczenia rocznego.

W 2012 r. Wnioskodawca został zobowiązany do rozliczenia się i zapłacenia podatku w Polsce od wynagrodzenia (zasiłku chorobowego), które otrzymał w Norwegii za czas niezdolności do pracy w 2010 r.

W myśl art. 18 ust. 1 ww. umowy (z dnia 24 maja 1977 r.) z uwzględnieniem postanowień ustępu 2 artykułu 19 emerytury i inne świadczenia o podobnym charakterze wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (Polsce) w związku z jej zatrudnieniem w przeszłości oraz wszelkie renty wypłacane takiej osobie będą opodatkowane tylko w tym Państwie (Polsce).

Jednakże, stosownie do art. 18 ust. 2 cyt. umowy, określenie ?renta? oznacza stałą kwotę płaconą okresowo w stałych terminach w ciągu trwania życia lub podczas sprecyzowanego lub możliwego do ustalenia okresu z tytułu zobowiązania do dokonywania płatności w zamian za wpłaty w pieniądzu lub wartościach pieniężnych w równorzędnej i pełnej wysokości.

Zgodnie z pkt III protokołu do ww. umowy bez względu na postanowienia ustępu 1 artykułu 18 wpłaty z tytułu ubezpieczeń społecznych, dokonane w Umawiającym się Państwie (Norwegii) zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie (Polsce), mogą być opodatkowane w tym pierwszym Państwie (Norwegii).

Natomiast w pkt III protokołu angielskiej wersji językowej ww. umowy mowa jest o składkach ubezpieczenia społecznego powstających w Umawiającym się Państwie i wypłacanych osobie mającej zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie.

W odniesieniu do pkt III protokołu do polsko ? norweskiej umowy z 1977 r. właściwe organy podatkowe Polski i Norwegii uzgodniły, iż, zapis ten daje prawo państwu źródła do opodatkowania jakichkolwiek wypłat tam powstających i wypłacanych z sytemu ubezpieczeń społecznych.

W świetle powyższego, uznać należy, iż zasiłek chorobowy otrzymywany w 2010 r. przez osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski z norweskiego systemu ubezpieczeń społecznych może być opodatkowany zarówno w Polsce, jak i w Norwegii. Postanowienie w umowie, że danego rodzaju dochód ?może podlegać? opodatkowaniu w jednym z państw (najczęściej w państwie źródła) wskazuje bowiem, że państwo źródła ma prawo opodatkować dany dochód, bez względu na to, czy dochód ten podlegać będzie opodatkowaniu w drugim państwie (państwie rezydencji). Przypisanie prawa do opodatkowania nie ma tutaj charakteru wyłączności.

Jednocześnie jednak, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Polsce, należy zastosować określoną w umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania (tzw. metodę wyłączenia z progresją).

W myśl art. 24 ust. 1 ww. umowy polsko-norweskiej, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Norwegii, to Polska zwolni, stosownie do postanowień ustępu 2, taki dochód lub majątek spod opodatkowania, ale może przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby stosować stopę podatku, która byłaby zastosowana, gdyby zwolniony dochód lub majątek nie podlegał takiemu zwolnieniu (metoda wyłączenia z progresją).

Zgodnie z art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych ? podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1,
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów,
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
   
   

Powyższą zasadę opodatkowania stosuje się wyłącznie w przypadku, jeżeli podatnik oprócz dochodów zwolnionych z opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, osiągnął inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce na ogólnych zasadach albo chciał skorzystać z preferencyjnego rozliczenia rocznego np. łącznie z małżonkiem. W przeciwnym razie, podatnik nie ma obowiązku składania zeznania podatkowego w Polsce.

Mając na uwadze powyższe, w sytuacji gdy otrzymany w 2010 r. przez Wnioskodawcę zasiłek chorobowy stanowił wypłatę świadczeń z tytułu ubezpieczeń społecznych dokonywaną zgodnie z ustawodawstwem norweskim, nie występuje obowiązek zapłaty podatku w Polsce od ww. dochodów. Metoda podwójnego opodatkowania nie będzie miała tutaj zastosowania, gdyż Wnioskodawca w 2010 r. nie uzyskał żadnych innych dochodów w Polsce.

Wobec powyższego Wnioskodawcy przysługuje prawo wystąpienia do naczelnika właściwego urzędu skarbowego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2010. Wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty należy złożyć skorygowane zeznanie podatkowe za 2010 r.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.