Czy w przedstawionym stanie faktycznym powstaje po stronie pracownika przychód z tytułu wykupionej (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2013 r. sygn. akt II FSK 1741/11, wniosku z dnia 26 marca 2010 r. (data wpływu do tut. Biura ? 06 kwietnia 2010 r.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w ww. wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania opłaconej przez pracodawcę rocznej składki z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia na rzecz pracowników delegowanych w zagraniczną podróż służbową - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06 kwietnia 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania opłaconej przez pracodawcę rocznej składki z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia na rzecz pracowników delegowanych w zagraniczną podróż służbową.

W dniu 05 lipca 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego znak: IBPB II/1/415-402/10/BD, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa i otrzymaniu odpowiedzi odmawiającej zmiany ww. indywidualnej interpretacji pismem z dnia 20 września 2010 r. wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, w wyniku rozpatrzenia skargi, wyrokiem z dnia 02 marca 2011 r. sygn. akt I SA/Gl 1164/10 oddalił skargę na interpretację.

Strona skarżąca (Wnioskodawca) od powyższego wyroku wniosła skargę kasacyjną. Wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2013 r. sygn. akt II FSK 1741/11 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok WSA w całości oraz zaskarżoną interpretację z dnia 05 lipca 2010 r., znak: IBPB II/1/415-402/10/BD.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w dniu 13 maja 2013 r. dokonał zwrotu akt administracyjnych w sprawie ze skargi S.A. w Y.

W przedmiotowym wniosku o interpretację indywidualną został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zawiera z Towarzystwem ... umowy ubezpieczenia, w których ubezpieczonymi są pracownicy delegowani do pracy za granicę Rzeczpospolitej Polskiej. Zakres ubezpieczenia obejmuje: koszty leczenia, assistance, następstwa nieszczęśliwych wypadków, bagaż i opóźnienie lotu. Ubezpieczeniem objęci są pracownicy delegowani za granicę Rzeczpospolitej Polskiej tylko i wyłącznie w czasie delegacji. W czasie delegacji pracownicy wykonują pracę na rzecz Wnioskodawcy. Uprawnionymi do wypłaty świadczeń są również pracownicy. Ubezpieczenia są wykupowane raz w roku na początku roku na okres roczny z 14-dniowym terminem płatności. Firma musi wykupować ubezpieczenie w takiej formie i z takim wyprzedzeniem, ponieważ ze względu na rodzaj prowadzonej działalności (m.in. serwis maszyn i urządzeń), decyzje o wyjazdach w delegacje pracowników są podejmowane często z dnia na dzień, a procedura wykupu imiennej polisy jest zbyt długa. Polisy są wykupowane w tzw. osobodniach, gdzie zarówno w polisie jak i żadnym innym dokumencie nie wskazuje się pracowników, którzy zostają objęci tą polisą. Pracodawca na moment wykupu polisy nie jest w stanie określić (sprecyzować) pracowników, którzy podczas wyjazdów będą objęci ubezpieczeniem. W momencie zapłaty polisy nie można ustalić, który pracownik, kiedy i na ile dni będzie wyjeżdżał za granicę. W przypadku wszystkich polis tego rodzaju pracownicy wyjeżdżają w ciągu roku na podstawie delegacji wystawianych przed wyjazdem, w momencie zawierania polisy nie wiadomo kto, kiedy i na ile dni będzie wyjeżdżać.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym powstaje po stronie pracownika przychód z tytułu wykupionej polisy na czas służbowej podróży zagranicznej?

Zdaniem Wnioskodawcy, po stronie pracowników nie powstanie przychód z tytułu wykupu ubezpieczenia na czas służbowej podróży zagranicznej. Po pierwsze: nie można mówić o przychodach pracownika w związku z wykupioną przez pracodawcę polisą od następstw nieszczęśliwych wypadków na czas podróży służbowej pracownika, podczas której wykonuje on pracę na rzecz pracodawcy, a polisa nie obejmuje swoją ochroną życia prywatnego pracownika. Po drugie: w momencie zakupu polisy nie można było określić, którzy pracownicy będą w trakcie roku wyjeżdżać w zagraniczną podróż służbową w związku z wykonywaną pracą. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymywanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W przypadku usług zakupionych przez pracodawcę wartość pieniężną tych świadczeń dla celów podatkowych ustala się według cen zakupu. Zgodnie z art. 12 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pracodawca jest obowiązany do doliczenia do przychodu pracownika wartości faktycznie otrzymanych przez pracownika świadczeń, w tym usług ubezpieczeniowych, stosując w tym celu wycenę według ceny zakupu usługi. Należy jednakże zaznaczyć, iż w niniejszym przypadku za moment powstania przychodu pracownika uznaje się datę zawarcia umowy ubezpieczenia i opłacenia składki ubezpieczycielowi.

Ponadto w omawianym przypadku ubezpieczenie dotyczy tylko i wyłącznie okresów wykonywania pracy, natomiast nie obejmuje swoją ochroną życia prywatnego pracownika. W analizowanej sprawie należy zaznaczyć, iż w momencie wykupu polis: nie można było wskazać, ani ustalić pracowników, którzy będą wyjeżdżać w podróże zagraniczne i korzystać z umowy ubezpieczenia. Polisy są wykupowane w tzw. osobodniach bez wskazania konkretnych pracowników. Polisy wykupowane były na początku roku, na rok i potencjalnie mogły dotyczyć każdego pracownika. Płatnik w momencie wykupu polisy (zapłaty składki) nie wiedział ilu pracowników, ani którzy pracownicy będą wyjeżdżali w podróż służbową za granicę, nie był zatem w stanie określić przychodu dla konkretnych pracowników.

W świetle powyższego, należy uznać, że w przypadku, gdy osoby ubezpieczone nie zostały z góry określone w umowie (załączniku do umowy, aneksie lub innym dokumencie) w sposób pozwalający na ich jednoznaczną identyfikację, jako osób ubezpieczonych, lecz są identyfikowane dopiero w chwili wyjazdu w zagraniczną podróż służbową lub w chwili spełnienia świadczenia przez ubezpieczyciela, nie jest możliwe ustalenie przychodu w postaci otrzymania nieodpłatnych świadczeń przez poszczególnych ubezpieczonych, ponieważ brak jest podstaw do przyporządkowania im składek w dacie zawarcia umowy i opłacenia ich przez Spółkę. Jeżeli bowiem przychód powstaje w chwili zapłaty składki, to jak przyporządkować przychód pracownikom czy członkom organów Spółki, którzy podjęli zatrudnienie (zostali powołani) w trakcie trwania okresu ubezpieczenia? Nie można zatem uznać, iż w przypadku grupowego wykupu polisy dla pracowników bez wskazywania konkretnych osób objętych tym ubezpieczeniem powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń, na etapie zapłaty składki nie można bowiem określić w sposób jednoznaczny osób ubezpieczonych. W takich okolicznościach płatnik nie jest w stanie określić przychodu poszczególnym pracownikom, bowiem na moment wykupu ubezpieczenia nie był w stanie wskazać osób objętych tym ubezpieczeniem. Gdy pracodawca zbiorowo ubezpiecza pracowników i wykupuje polisę ubezpieczeniową dla wielu pracowników, a opłata za tę polisę jest zryczałtowana, dla określenia przychodu niezbędne jest wykazanie, że możliwa jest identyfikacja ceny konkretnej usługi ponoszonej na rzecz konkretnego pracownika, w przypadku braku możliwości określenia konkretnych pracowników nie można mówić, iż powstał przychód z nieodpłatnych świadczeń.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego i wyroki wojewódzkich sądów administracyjnych.

• wyrok NSA z dnia 30 lipca 2009r., sygn. akt II FSK 506/08,
• wyrok WSA w Białymstoku z dnia 27 maja 2009r., sygn. akt I SA/Bk 197/09,
• wyrok WSA we Wrocławiu sygn. akt I SA/Wr 1254/09.
  
  

Zdaniem Sądu w przypadku braku możliwości wskazania w momencie wykupu polisy (zapłaty składki) konkretnych pracowników objętych polisą nie można mówić o przychodzie przypadającym na konkretnego pracownika zgodnie z regulacją art. 11 ust. 2a pkt 2 w zw. z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli zaś nie można ustalić wartości przychodu z nieodpłatnych świadczeń, to tym samym nie może być on uwzględniony w podstawie opodatkowania, a w konsekwencji opodatkowany. W niniejszym przypadku nie było możliwe ustalenie przychodu w postaci otrzymania nieodpłatnych świadczeń przez poszczególnych pracowników, ponieważ brak było podstaw do przyporządkowania im składek w dacie zawarcia umowy i opłacenia ich przez Spółkę.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 05 lipca 2010 r. znak: IBPB II/1/415-402/10/BD Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe stwierdzając, że w sytuacji, w której składka opłacana jest przez inną osobę niż ta, w której interesie zawierana jest umowa powoduje powstanie przychodu u osoby, na rzecz której zawierana jest umowa. Jest ona bowiem odstępstwem od ogólnej zasady pokrywania kosztów ubezpieczenia przez podmiot, którego interesów umowa dotyczy. Gdyby bowiem pracodawca nie sfinansował własnym majątkiem kosztów polisy, taki wydatek musiałby z własnych środków ponieść pracownik. Świadczenia te będą więc stanowiły przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca zaskarżył, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, wyrokiem z dnia 02 marca 2011 r. sygn. akt I SA/Gl 1164/10 oddalił skargę Strony skarżącej na ww. interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 05 lipca 2010 r. znak: IBPB II/1/415-402/10/BD i podzielił stanowisko Ministra Finansów, że w opisanym przez Spółkę stanie faktycznym po stronie pracowników powstanie przychód podlegający opodatkowaniu.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2013 r., sygn. akt II FSK 1741/11 w sprawie ze skargi kasacyjnej Wnioskodawcy od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach dotyczącego skargi na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 05 lipca 2010 r. znak: IBPB II/1/415-402/10/BD uchylił zaskarżony wyrok WSA w całości oraz zaskarżoną interpretację indywidualną.

Uchylając wyrok WSA oraz zaskarżoną interpretację indywidualną, Naczelny Sąd Administracyjny zważył, iż skarga kasacyjna Wnioskodawcy okazała się zasadna, bowiem znalazł potwierdzenie jedyny sformułowany w niej zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 12 ust. 1 i 3 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W ocenie Sądu przybrało ono postać błędnego przyjęcia, że w sytuacji opisanej we wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, wykupienie przez pracodawcę dla pracownika polisy ubezpieczeniowej na czas zagranicznej podróży służbowej jest dla tego ostatniego nieodpłatnym świadczeniem, wobec czego powinno być kwalifikowane jako przychód ze stosunku pracy.

W nawiązaniu do spostrzeżeń i tez wyrażonych w uchwale składu całej Izby Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt II FPS 7/10 (ONSAiWSA 2012, nr 1, poz. 1) należy przypomnieć, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisów prawa podatkowego obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, jak również te wszelkie zdarzenia, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami bądź inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie mające konkretny wymiar finansowy. W powołanej uchwale wskazano wszakże wyraźnie, że ustawodawca nie obliguje osoby uprawnionej do przyjęcia oferowanej jej korzyści. Podatnik (pracownik), może zatem skorzystać albo odmówić skorzystania z umowy przewidującej zastrzeżenie korzyści na jej rzecz. Stwierdzenie to uzupełniono istotną dla wyniku przeprowadzonej kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku konstatacją, że pracodawca nie ma obowiązku uzyskania zgody pracownika na objęcie go uprawnieniem, ?jednakże pracownik nie ma ustawowego obowiązku przyjęcia uprawnień do świadczeń [...] i może odmówić korzystania z nich?. Według Sądu, ?uzewnętrznienie woli pracownika w przedmiocie odmowy skorzystania z prawa [...] stanowić będzie niewątpliwą podstawę do oceny, że podatnik nieodpłatnego świadczenia z wymienionego tytułu nie przyjął?. Odmowa przyjęcia nieodpłatnego świadczenia może - jak zaznaczono - nastąpić na przykład przy rozliczaniu pierwszej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Nie ulega wątpliwości, że pracownik oddelegowany do wykonywania pracy poza granicami kraju, niekiedy z dnia na dzień w celu realizacji obsługi serwisowej, nie dysponuje tego rodzaju swobodą. Jego ubezpieczenie jest przecież warunkiem odbycia podróży służbowej, co jasno wyjaśniono w skardze kasacyjnej. Jak w niej podniesiono, uzyskanie wizy i wjazd na terytorium takich państw jak Białoruś czy Rosja uzależnione jest od potwierdzenia wykupienia ubezpieczenia medycznego, brak tego ubezpieczenia skutkuje odmową wjazdu na terytorium danego kraju. Sam fakt ubezpieczenia trzeba więc rozpatrywać ? w ocenie Sądu - nie tyle w kategoriach osobistej korzyści oddelegowanego pracownika, co obowiązku pracodawcy zobowiązanego do wykonania określonych usług na rzecz obcego kontrahenta. Naczelny Sąd Administracyjny podzielił tym samym zapatrywania zawarte w skardze kasacyjnej, że wykupione ubezpieczenie ściśle związane jest z realizacją przedmiotu działalności pracodawcy. Wykupując to ubezpieczenie, pracodawca nie kieruje się chęcią zapewnienia korzyści swojemu pracownikowi, lecz - co nie ulega dyskusji - potrzebą uniknięcia ewentualnych, nieprzewidywalnych co do wysokości i następstw w zakresie wykonywania zawartych umów - wydatków. Ponadto jak zasygnalizowano w skardze kasacyjnej, zabezpiecza się on niejako przed ?koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów leczenia pracownika poniesionych podczas jego podróży za granicą, do czego obligują przepisy Kodeksu pracy i rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 lutego 2002 r.?. Zdaniem Sądu ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być w związku z tym zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Mając na uwadze powyższe uzasadnienie ww. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.), który stanowi, iż ?ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia?, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 05 lipca 2010 r. stwierdza, iż w świetle stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania opłaconej przez pracodawcę rocznej składki z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia na rzecz pracowników delegowanych w zagraniczną podróż służbową ? prawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r., Nr 51, poz. 307, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ww. ustawy źródłami przychodów są m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 tej ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia ? według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi zakupione ? według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczenia jest udostępnienie lokalu lub budynku ? według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach ? na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnieniu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest każda forma przysporzenia majątkowego tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna.

Przyjąć należy, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisów prawa podatkowego obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, jak również te wszelkie zdarzenia, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami bądź inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie mające konkretny wymiar finansowy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zawiera z Towarzystwem ... umowy ubezpieczenia, w których ubezpieczonymi są pracownicy delegowani do pracy za granicę Rzeczpospolitej Polskiej. Zakres ubezpieczenia obejmuje: koszty leczenia, assistance, następstwa nieszczęśliwych wypadków, bagaż i opóźnienie lotu. Ubezpieczeniem objęci są pracownicy delegowani za granicę Rzeczpospolitej Polskiej tylko i wyłącznie w czasie delegacji. W czasie delegacji pracownicy wykonują pracę na rzecz Wnioskodawcy. Uprawnionymi do wypłaty świadczeń są również pracownicy. Ubezpieczenia są wykupowane raz w roku na początku roku na okres roczny z 14-dniowym terminem płatności. Polisy są wykupowane w tzw. osobodniach gdzie zarówno w polisie jak i żadnym innym dokumencie nie wskazuje się pracowników, którzy zostają objęci tą polisą. Pracodawca na moment wykupu polisy nie jest w stanie określić (sprecyzować) pracowników, którzy podczas wyjazdów będą objęci ubezpieczeniem. W momencie zapłaty polisy nie można ustalić który pracownik, kiedy i na ile dni będzie wyjeżdżał za granicę. W przypadku wszystkich polis tego rodzaju pracownicy wyjeżdżają w ciągu roku na podstawie delegacji wystawianych przed wyjazdem, w momencie zawierania polisy nie wiadomo kto, kiedy i na ile dni będzie wyjeżdżać.

Jak wynika z wniosku ubezpieczeniem objęci są pracownicy delegowani za granicę Rzeczpospolitej Polskiej tylko i wyłącznie na czas danej delegacji, a zatem wykupione ubezpieczenie ściśle związane jest z realizacją przedmiotu działalności pracodawcy. Wykupując przedmiotowe ubezpieczenie, pracodawca nie kierował się potrzebą uniknięcia ewentualnych, nieprzewidywalnych co do wysokości i następstw w zakresie wykonywania zawartych umów wydatków.

Zatem w opisanym stanie faktycznym w sytuacji, zakupu polisy ubezpieczeniowej dla odbywających zagraniczną podróż służbową pracowników Wnioskodawca zabezpieczył własne interesy i wykonał obowiązki pracodawcy zobowiązanego do wykonania zagranicą usług na rzecz kontrahenta. W opisanym stanie faktycznym nie można mówić o powstaniu przychodu po stronie oddelegowanych pracowników.

Wobec powyższego, kwota składki opłaconej w związku z ubezpieczeniem pracowników na okres trwania podróży służbowej poza granicami Polski, nie będzie stanowiła przychodu dla pracownika w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie nie będzie rodziła obowiązku podatkowego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do wskazanych przez Wnioskodawcę wyroków Wojewódzkich Sądów Administracyjnych stwierdza się, iż orzeczenia Sądu nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Zgodnie bowiem z art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.