Czy można zastosować podwyższone koszty uzyskania przychodu z tytułu zawartej umowy sponsoringowej?

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodu do zawartej umowy sponsoringowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest .... W związku z tym firma X z W. zawarła z Wnioskodawcą umowę sponsoringową. Wynagrodzenie Wnioskodawcy jest dla firmy kosztem; koszty ponosi również Wnioskodawca. Wnioskodawca jest zobowiązany do uczestniczenia w wydarzeniach promocyjnych firmy, ma zakaz udziału w sponsoringu prowadzonym przez firmy działające na podobnych zasadach, jak i zobowiązany jest do noszenia logotypu na bluzie i sprzęcie sportowym podczas wszystkich zawodów w kraju i za granicą. Kosztem Wnioskodawcy są dojazdy do firmy, koszty specjalistycznych usług krawieckich, etc. Firma X wystawiła Wnioskodawcy PIT-8C. Cały dochód z PIT-8C Wnioskodawca umieścił w swoim zeznaniu podatkowym PIT 36 w poz. 8 (inne źródła, niewymienione w wierszach od 1 do 7) i wykazał do opodatkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy ? dochód uzyskany z firmy X Wnioskodawca będzie mógł wykazać w poz. 5 jako działalność wykonywaną osobiście, o której mowa w art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub też w poz. 8 jako inne źródła i odliczyć koszty uzyskania przychodu w wysokości 20%. Wnioskodawca wskazał, iż właśnie możliwość zastosowania 20% kosztów uzyskania przychodu jest przedmiotem do rozstrzygnięcia. Jego zdaniem umowy sponsoringowe mogą być rozpatrywane indywidualnie, gdyż Kodeks cywilny nic nie mówi o takich umowach. Wnioskodawca jako .... Jak zaznaczył Wnioskodawca zastosowanie ww. kosztów uzyskania przychodu byłoby pomocą finansową jako, że dochody Wnioskodawcy, w stosunku do pozycji jaką posiada, są marne w porównaniu ze sportowcami tej klasy w Europie i na świecie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Umowy sponsoringu są zaliczane do tzw. umów nienazwanych, do których ma zastosowanie art. 750 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) Przepis ten stanowi, iż do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami Kodeksu cywilnego stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Aby dana umowa mogła być uznana za sponsoring właściwy, jej treść musi zawierać wzajemność zobowiązań umawiających się stron, oznaczającą zobowiązanie się sponsora do finansowego lub rzeczowego wsparcia sponsorowanego, który z kolei zobowiązany jest do reklamowania nazwy sponsora, logo i prowadzonej przez niego działalności. Ponadto, aby powyższa umowa nie była utożsamiana z umową darowizny, powinna określać rodzaj i wartość wzajemnych świadczeń. Akcje sponsoringowe mają na celu kształtowanie obrazu firmy w szerokich kręgach potencjalnych klientów. Reklamowanie nazwy sponsora ma wpływać na zwiększenie jego popularności i renomy, a co za tym idzie zwiększenie przychodów z działalności. Sponsoring może być w zależności od zasięgu prowadzonych przez sponsorowanego działań np. publiczny, gdy strony zawierają umowę, w której sponsor zobowiązuje się do przekazania sponsorowanemu ustalonej kwoty pieniędzy lub określonych rzeczy, a sponsorowany zobowiązuje się do publicznego wykonywania ustalonych w umowie czynności przykładowo, podczas powszechnie dostępnej imprezy sportowej, kongresu, w mediach, itp.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

W myśl art. 13 pkt 8 powyższej ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

-z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

W związku z powyższym należy uznać za przychody z tytułu działalności określonej w art. 13 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należności przekazane na podstawie umowy sponsoringu osobie fizycznej (sponsorowanemu), a Spółka (jako płatnik) powinna pobierać miesięczne zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w art. 41 ust. 1 i 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 ? art. 41 ust. 1a ww. ustawy.

Ponadto w myśl art. 42 ust. 2 pkt 1ww. ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do treści art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów z tytułów określonych m.in. w art. 13 pkt 8 ? określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenia chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Przy czym, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej m.in. w ust. 9 pkt 4, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych (art. 22 ust. 10 ww. ustawy). Jednakże, aby móc zastosować koszty w wysokości faktycznie poniesionej, to muszą one być udokumentowane i nierozerwalnie związane z uzyskanym przychodem.

Należy zatem stwierdzić, iż koszty podatkowe z działalności wykonywanej osobiście określone zostały w wysokości 20% uzyskanego przychodu (oblicza się je od przychodu pomniejszonego o składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe). Jeśli jednak podatnik udowodni, że rzeczywiste koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej, to może odliczyć je w wysokości faktycznie poniesionej. Koszty te muszą być jednak poniesione w celu uzyskania przychodu. Zatem zaliczenie faktycznie poniesionych wydatków (tj. zapłaconych w roku podatkowym) do kosztów uzyskania przychodów, związanych z realizacją przez podatnika m.in. umowy sponsoringowej, musi być oparte na związku przyczynowo - skutkowym pomiędzy ich poniesieniem a osiągniętymi przychodami.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że firma X z W. zawarła z Wnioskodawcą umowę sponsoringową. Wnioskodawca ponosi z tego tytułu koszty. Jest on zobowiązany do uczestniczenia w wydarzeniach promocyjnych firmy, ma zakaz udziału w sponsoringu prowadzonym przez firmy działające na podobnych zasadach, jak i zobowiązany jest do noszenia logotypu na bluzie i sprzęcie sportowym podczas wszystkich zawodów w kraju i za granicą. Kosztem Wnioskodawcy są dojazdy do firmy, koszty specjalistycznych usług krawieckich etc.

W związku z powyższym, - co do zasady - w przedstawionym stanie faktycznym koszty uzyskania przychodu wynoszą 20%. Przy czym, jeżeli Wnioskodawca na podstawie posiadanych dokumentów udowodni, że koszty uzyskania przychodu były wyższe niż w wysokości 20% uzyskanego przychodu i o ile udokumentowane wydatki poniesione przez Wnioskodawcę istotnie pozostają w związku z uzyskiwanymi przychodami z realizacji zawartej umowy sponsoringowej, to w przedmiotowej sprawie zaistnieją przesłanki do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu. Tym samym Wnioskodawca przy spełnieniu ww. warunków będzie mógł w zeznaniu podatkowym za dany rok wykazać koszty uzyskania przychodu w wysokości faktycznie poniesionej. Jeśli warunki te nie zostaną spełnione ? Wnioskodawca ma prawo zastosować koszty w wysokości 20% przychodu.

Nadmienić należy, że w sytuacji, gdy przedstawiona umowa sponsoringu nie spełniała warunków zaliczenia jej do umowy zlecenia, to ww. zasady naliczenia kosztów również miałyby zastosowanie. Zgodnie bowiem z treścią art. 22 ust. 9 pkt 6 cyt. ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu tzw. innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uzyskanych na podstawie umowy, do której stosuje się przepisy prawa cywilnego dotyczące umowy zlecenia lub o dzieło - w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika lub opłacone przez podatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód. Natomiast w myśl art. 22 ust. 10 powołanej ustawy, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej m.in. w ust. 9 pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.