Czy w przedstawionym stanie faktycznym, w przypadku pracowników, którym przyznano samochody służbowe (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) ? Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 lipca 2014 r. (data wpływu do Biura ? 28 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przejazdów pracowników powierzonym samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lipca 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przejazdów pracowników powierzonym samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka) posiada samochody służbowe przeznaczone dla pracowników wykonujących obowiązki służbowe również poza stałymi miejscami wykonywania pracy. Kwestia przekazania samochodów służbowych pracownikom jest uregulowana poprzez zapisy umów dotyczących zasad użytkowania powierzonych samochodów służbowych, które Spółka zawarła z pracownikami.

Z umów tych jednoznacznie wynika, że samochody te mają być wykorzystywane wyłącznie w celach służbowych.

Zgodnie z umową użytkownik samochodu (pracownik) ma obowiązek m.in:

• dbać o samochód zgodnie z instrukcją obsługi danej marki samochodu,
• zamykać samochód na zamki fabryczne i inne zabezpieczenia,
• dokonywać przeglądów i badań technicznych w czasie wyznaczonym, w autoryzowanych stacjach danej marki,
• należycie zabezpieczać samochód przed kradzieżą i zniszczeniem lub uszkodzeniem,
• wyrównywać wszelkie szkody w powierzonym mieniu powstałe wskutek zaniedbania bądź z winy pracownika.
  
  

Z umów tych jednoznacznie również wynika, że Spółka zobowiązuje swoich pracowników do przechowywania (garażowania) samochodów służbowych poza siedzibą Spółki, w miejscu zamieszkania poszczególnych pracowników.

Zobowiązanie pracowników do parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania bądź w jego pobliżu wynika z faktu, że pracownicy bardzo często bezpośrednio z domu dojeżdżają do miejsc spotkań z kontrahentami oraz do innych miejsc, gdzie mają być wykonywane przez nich obowiązki służbowe. Ma to usprawnić wykonywanie obowiązków służbowych.

Wnioskodawca wskazał również, że Spółka posiada oddziały rozmieszczone w całym kraju. To powoduje konieczność częstego przemieszczania się pracowników pomiędzy tymi punktami. Zarówno siedziba Spółki, jak każdy z tych punktów posiada miejsca parkingowe, jednakże ze względu na opisane powyżej okoliczności, a także ze względów bezpieczeństwa, zasadne jest przechowywanie (garażowanie) samochodów służbowych poza siedzibą Spółki u poszczególnych pracowników.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, w przypadku pracowników, którym przyznano samochody służbowe i zobowiązano ich do parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania, Spółka jest zobowiązana doliczyć do przychodu pracownika wartość przejazdów samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania a miejscem wykonywania przez nich obowiązków służbowych, a więc czy powstanie u pracowników przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Spółki, wyznaczenie miejsca parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika oraz przejazdy pracownika pomiędzy miejscem parkowania a miejscem wykonywania obowiązków służbowych nie skutkują powstaniem po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy i Spółka nie jest w tym przypadku płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, o którym mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy określa, że przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wartość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle wskazanego przepisu, pracownicy Spółki dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia, gdyż realizują wtedy obowiązki służbowe nałożone przez pracodawcę.

Wnioskodawca wskazał, że pracownicy, którym powierzono samochody służbowe, wykonują znaczną część czynności poza Spółką gdyż są to głównie kierownicy regionów i dyrektorzy, do obowiązków których należy m.in. kontrola pracy podległych im pracowników pracujących w różnych punktach rozmieszczonych w całym kraju. Wszystkie przejazdy służbowe dokumentowane są rozliczeniem delegacji służbowych.

Biorąc pod uwagę specyfikę działalności Spółki, przejazdy pomiędzy miejscem parkowania, wyznaczonym w miejscu zamieszkania pracowników a miejscem wykonywania obowiązków służbowych, stanowią realizację celu służbowego zleconego przez Spółkę, jakim jest utrzymanie w stałej gotowości do użytkowania samochodów służbowych, co ma bezpośrednie przełożenie na osiągane przez Spółkę przychody poprzez zwiększenie mobilności i dyspozycyjności pracowników. Ponadto parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika jest bezpieczne i wpływa na ograniczenie ryzyka kradzieży pojazdu, szczególnie, jeżeli samochód jest parkowany na ogrodzonej posesji obok domu pracownika czy w jego garażu. Jest także wyrazem dbałości o powierzone mienie.

Wnioskodawca wskazał, że potwierdzeniem prezentowanego stanowiska są między innymi interpretacje organów podatkowych. W tym celu Wnioskodawca powołał fragment interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 20 sierpnia 2009 r. (znak: IPPB2/415-361/09-4/MK).

Wnioskodawca stwierdził ponadto, iż zaprezentowane stanowisko znalazło również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych przez: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 1 września 2011 r. znak: ILPB2/415-642/11-2/JK; Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 20 grudnia 2011 r. znak: IPPB4/415-814/11-2/JK; Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 4 lutego 2009 r. znak: IBPBII/1/415-89/09/HK; Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 18 października 2013 r. znak: ILPB2/415-714/13-2/AJ.

Podsumowując, w przypadku gdy pracownicy korzystają z samochodów służbowych na potrzeby wykonywanej pracy, w tym przemieszczając się pojazdami z miejsca ich parkowania w okolicach swojego zamieszkania, do miejsc, w których będą wykonywali pracę i z powrotem, nie uzyskują z tego tytułu przychodu podatkowego, a co za tym idzie Spółka, jako pracodawca, nie ma obowiązku pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z treści wniosku wynika, że Spółka posiada samochody służbowe przeznaczone dla pracowników wykonujących obowiązki służbowe również poza stałymi miejscami wykonywania pracy. Kwestia przekazania samochodów służbowych pracownikom jest uregulowana poprzez zapisy umów dotyczących zasad użytkowania powierzonych samochodów służbowych, które Spółka zawarła z pracownikami. Z umów tych wynika, że samochody te mają być wykorzystywane wyłącznie w celach służbowych oraz że Spółka zobowiązuje swoich pracowników do przechowywania (garażowania) samochodów służbowych poza siedzibą Spółki, w miejscu zamieszkania poszczególnych pracowników. Zobowiązanie pracowników do parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania bądź w jego pobliżu wynika z faktu, że pracownicy bardzo często bezpośrednio z domu dojeżdżają do miejsc spotkań z kontrahentami oraz do innych miejsc, gdzie mają być wykonywane przez nich obowiązki służbowe. Ma to usprawnić wykonywanie obowiązków służbowych. Spółka posiada również oddziały rozmieszczone w całym kraju. Powoduje to konieczność częstego przemieszczania się pracowników pomiędzy tymi punktami.

Należy zauważyć, iż przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, ze zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż przydzielenie pracownikom ? wykonującym znaczną część czynności poza Spółką ? samochodu służbowego nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. Przejazdy pomiędzy miejscem parkowania, wyznaczonym w miejscu zamieszkania pracowników a miejscem wykonywania obowiązków służbowych, stanowią realizację celu służbowego zleconego przez Spółkę, jakim jest utrzymanie w stałej gotowości do użytkowania samochodów służbowych, co ma bezpośrednie przełożenie na osiągane przez Spółkę przychody poprzez zwiększenie mobilności i dyspozycyjności pracowników.

Reasumując: przejazdy wybranych pracowników samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania, a miejscem wykonywania obowiązków służbowych ? o ile nie służą osobistym celom tych pracowników, lecz wykorzystywane są wyłącznie w ramach realizacji zadań służbowych ? nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód ze stosunku pracy.

Należy więc zgodzić się z Wnioskodawcą, że wyznaczenie miejsca parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika oraz przejazdy pracownika pomiędzy miejscem parkowania a miejscem wykonywania obowiązków służbowych nie skutkują powstaniem po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy i Spółka nie jest w tym przypadku płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, iż interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.