Czy wnioskodawca może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej w związku z dowożeniem osoby niepełnosprawnej (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura ? 27 sierpnia 2009r.), uzupełnionym w dniu 02 listopada 2009r. i 18 listopada 2009r o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 16 października 2009r. Znak: IBPBII/1/415-688/09/MCZ wezwano wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 02 listopada 2009r. i 18 listopada 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny :

Teściowa wnioskodawcy mieszka w miejscowości N., natomiast wnioskodawca w mieście S. Miejsca te są od siebie w znacznym oddaleniu. Teściowa jest rencistką, inwalidką I grupy, która przeszła w ostatnich dwóch latach trzy operacje w związku z chorobą nowotworową. Po każdej operacji teściowa przebywała u wnioskodawcy przez co najmniej cztery miesiące. Ponadto wnioskodawca co dwa tygodnie zawoził teściową do szpitala w K. na tzw.?chemię?. Również w okresie zimy, tj. od listopada do połowy kwietnia teściowa przebywa u wnioskodawcy. W okresie gdy teściowa mieszka w N. wnioskodawca jeździ tam trzy, cztery razy w miesiącu wraz z żoną aby zrobić niezbędne zakupy, porządki w mieszkaniu i pranie. W bieżącym roku wnioskodawca również woził teściową do szpitala w K. na tzw. ?chemię? ? ostatnio 30 października 2009r. Ponowny wyjazd jest planowany w dniu 16 grudnia 2009r. Wnioskodawca jest właścicielem samochodu osobowego, którym wozi teściową. Roczny dochód teściowej wynosi 8.400 zł. Na zakup leków wydaje około 300 zł kwartalnie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w zaistniałej sytuacji wnioskodawca może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej w ramach dowożenia osoby niepełnosprawnej na operacje i zabiegi rehabilitacyjne ...

Wnioskodawca sadzi, że ma prawo do częściowego zwrotu wydatków poniesionych na dowożenie teściowej na zabiegi rehabilitacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b ? 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł (art. 26 ust. 7e ww. ustawy).

Na podstawie art. 26 ust. 7f cyt. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa ? należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   a. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   b. znaczny stopień niepełnosprawności.
2. II grupy inwalidztwa ? należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   a. całkowitą niezdolność do pracy albo
   b. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6 wyżej cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997r.

Wysokość wydatków, o których mowa powyżej ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 (art. 26 ust. 7c ustawy).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne ? w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z analizy wyżej przytoczonego przepisu wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia w od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

• mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa, której roczny dochód nie przekracza kwoty 9.120 zł.,
• być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
• dowozić nim ww. osobę niepełnosprawną na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza,
• ponieść z tego tytułu wydatki.
  
  

Jak z powyższego wynika, warunkiem koniecznym, jest m.in. utrzymywanie osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa. Utrzymywać to znaczy zapewnić środki do życia, ponosić koszty związane z czyimś wyżywieniem, mieszkaniem i innymi potrzebami. Nie jest przy tym konieczny fakt wspólnego zamieszkiwania z osobą niepełnosprawną.

Podkreślić należy, iż nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powyższego limitu, gdyż nie wszystkie są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia ?zabieg?, ?rehabilitacja? oraz ?rehabilitacja lecznicza?. zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w ?Słowniku wyrazów obcych? (PWN, Warszawa 1991r.) oraz ?Encyklopedii? PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność. Zatem w ramach ww. ulgi podatkowej mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza poniesione m.in. przez osobę mającą na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa. Natomiast w ramach tego limitu nie będą mogły być odliczone m.in. wydatki związane z wyjazdami na kontrolne wizyty czy konsultacje lekarskie w przychodni czy w szpitalu, badania laboratoryjne, bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wydatki poniesione na cele określone w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy nie wymagają od podatnika ich dokumentowania. Powyższe nie oznacza jednak, iż organ podatkowy weryfikujący zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, nie ma prawa domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z poniesionymi wydatkami, np. zaświadczenia lekarskiego potwierdzającego korzystania z niezbędnych zabiegów leczniczo- rehabilitacyjnych przez osobę niepełnosprawna będącą na utrzymaniu podatnika.

Zaznaczyć również należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia ?w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł? (a nie ?w wysokości 2.280 zł) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca i jego teściowa mieszkają w dwóch znacznie oddalonych od siebie miejscach. Teściowa wnioskodawcy, chorująca na chorobę nowotworową, jest zaliczona do I grupy inwalidztwa. W okresie rekonwalescencji (po przebytych operacjach) oraz od jesieni do wiosny teściowa przebywała u wnioskodawcy przez kilka miesięcy w roku. Ponadto wnioskodawca w ostatnich dwóch latach zawoził i zawozi nadal teściową do szpitala w K. na operacje i tzw.?chemię?; poprzednio co dwa tygodnie, w bieżącym roku co półtora miesiąca. W okresie gdy teściowa mieszka w N. wnioskodawca jeździ tam trzy, cztery razy w miesiącu wraz z żoną aby zrobić niezbędne zakupy, porządki w mieszkaniu i pranie. Wnioskodawca jest właścicielem samochodu osobowego, którym wozi teściową. Roczny dochód teściowej wynosi 8.400 zł.

Zatem mając na uwadze przedstawione okoliczności oraz stan faktyczny i prawny sprawy należy stwierdzić, że wnioskodawca, jeśli posiada na utrzymaniu niepełnosprawną teściową zaliczaną do I grupy inwalidztwa, której roczny dochód nie przekracza kwoty 9.120 zł, i faktycznie poniósł wydatki na używanie samochodu osobowego, stanowiącego jego własność (współwłasność) dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem teściowej na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, o których mowa w art. art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to może skorzystać z tego odliczenia w wysokości faktycznie poniesionej, jednakże nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. Wydatek ten podlega odliczeniu w roku podatkowym, w którym został poniesiony.

Mając powyższe na uwadze stanowisko wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Należy tu zaznaczyć, że organ wydający pisemną interpretację jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Organ podatkowy nie jest uprawniony do prowadzenia postępowania wyjaśniającego w sprawie przedstawionej we wniosku oraz do oceny dokumentów dołączonych do wniosku. Zatem, jeśli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.