Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego w sytuacji przekazania samochodów służbowych pracownikom, (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) ? Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 września 2014 r. (data wpływu do Biura ? 24 września 2014 r.), uzupełnionym 18 grudnia 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodu pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca zamieszkania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodu pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca zamieszkania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

Z uwagi na braki formalne wniosku, w piśmie z 1 grudnia 2014 r. znak: IBPB II/1/415-773/14/BD, IBPB II/1/415-774/14/BD wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 18 grudnia 2014 r.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: ?Spółka?), prowadzi działalność gospodarczą na terenie całej Polski ? posiada kilkadziesiąt oddziałów w różnych miastach kraju. Spółka przekazuje samochody służbowe do użytkowania pracownikom, którzy wykonują obowiązki służbowe poza miejscem określonym w umowie jako miejsce pracy lub poza miejscami prowadzenia działalności przez firmę. Samochody mają pomóc pracownikom realizować cele służbowe w sposób efektywny. Często pracownicy (przedstawiciele handlowi, osoby spełniające funkcje kierownicze lub samodzielni specjaliści) udają się bezpośrednio z miejsca zamieszkania (tym samym garażowania lub parkowania samochodu) do miejsca wykonywania swoich obowiązków czyli jest to na przykład spotkanie w sprawie służbowej, narada służbowa, może to być wizyta w firmie klienta, przejazd do innego niż miejsce pracy oddziału Spółki. W Spółce funkcjonuje procedura użytkowania samochodów służbowych a pracownicy otrzymujący samochód do używania na podstawie umowy przekazania mienia są zobowiązani do korzystania z przekazanego pojazdu zgodnie z jego przeznaczeniem czyli wyłącznie do celów służbowych, związanych ze świadczeniem pracy oraz innych związanych z tym zadań. Pracownik jest zobowiązany między innymi do szczególnej dbałości o przekazane mu mienie: o stan techniczny samochodu, jego wygląd zewnętrzny (w tym znaków firmowych pracodawcy umieszczonych na pojeździe), ochronę przed kradzieżą, uszkodzeniami mechanicznymi, nieuprawnionym dostępem osób trzecich.

Obecnie Spółka dopuszcza możliwość wykorzystywania samochodów służbowych w celu dojazdu do pracy i z pracy. Użytkowanie samochodu służbowego w tym zakresie stanowi dla pracownika przychód będący podstawą do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, określony ryczałtowo na podstawie cen wynajmu samochodów określonej klasy oraz dopuszczalnego czasu dojazdu.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że udostępnienie samochodów służbowych nie występuje w celu umożliwienia przejazdu z/do domu ? do/z miejsca wykonywania pracy niektórych pracowników. Służy ono realizacji celów służbowych czyli zapewnieniu ciągłej gotowości do wykonywania zadań służbowych w terenie, których celem nadrzędnym jest osiągnięcie przychodu przez Spółkę. Praca w terenie powoduje, że samochody są niezbędne pracownikom nie w celu przejazdów z/do domu ? do/z miejsca wykonywania pracy, ale w celu pozostawania przez nich w pełnej gotowości do wykonywania obowiązków służbowych (wyjazdów poza siedzibę firmy lub jej oddziałów). Wyjazdy te często nie są planowane z odpowiednim wyprzedzeniem i pracownicy niejednokrotnie dowiadują się o nich w ostatniej chwili.

Samochody służbowe są użytkowane tylko przez tych pracowników, których obowiązki polegają na codziennym lub bardzo częstym przemieszczaniu się, ponieważ Spółka prowadzi działalność na terenie całego kraju (samochody nie są udostępniane pracownikom, którzy pracują zawsze w jednym miejscu ? na przykład księgowym). Przedstawiciele handlowi Spółki muszą obowiązkowo rano być obecni na budowach, na które dostarczane są materiały budowlane, nie jest zatem racjonalne, aby przyjeżdżali oni do pracy po samochód. Dyrektorzy regionów, produktowi, członkowie zarządu i niektórzy samodzielni specjaliści wyjeżdżają rano, aby negocjować umowy, przeprowadzać szkolenia i kontrole w oddziałach Spółki na terenie kraju. Przyjazd po samochód do firmy byłby dodatkowym kosztem dla firmy z powodu wydłużenia czasu wykonywania zadań. Pracownicy poświęciliby mniej czasu na efektywne wykonywanie pracy z powodu dojazdów do siedziby firmy tylko po to, aby odebrać samochód służbowy. Tak więc samochody są powierzane pracownikom ze względu na charakter wykonywanej przez nich pracy ? muszą być dyspozycyjni i docierać do miejsca wykonywanej pracy w możliwie najkrótszym czasie. To zaś może być osiągnięte tylko, jeśli pracownik ma możliwość wyjazdu do miejsca wykonywania pracy bezpośrednio z miejsca zamieszkania. Ta możliwość powstanie jedynie wtedy, jeśli w poprzedni dzień pracownik powraca do swojego miejsca zamieszkania także samochodem służbowym.

Spółka posiada place przy budynkach, w których prowadzi działalność na terenie kraju. Są tam pozostawiane duże samochody ciężarowe. Place te nie są miejscami bezpiecznymi ? zdarzały się bowiem kradzieże paliwa ze zbiorników w tych samochodach. Samochody oddane w użytkowanie pracownikom są bezwzględnie bardziej bezpieczne. Pracownicy są zobowiązani do ochrony pojazdów przed kradzieżą.

Użytkownik samochodu służbowego podpisuje umowę przekazania mienia pracownikowi, której § 3 brzmi: ?Pracownik jest zobowiązany do korzystania z przekazanego pojazdu zgodnie z jego przeznaczeniem, tj. do wykorzystywania pojazdu wyłącznie do celów służbowych, związanych ze świadczeniem pracy oraz innych związanych z tym zadań, jak również do szczególnej dbałości o przekazane mu mienie.

Pracownik zobowiązany jest między innymi do:

• nie udostępniania powierzonego mu pojazdu jakimkolwiek osobom trzecim, w tym również innym pracownikom Spółki z wyłączeniem przypadków określonych w Procedurze Administracyjnej (Użytkowanie osobowych samochodów służbowych oraz zasady postępowania w razie wypadków komunikacyjnych),
• szczególnej dbałości o przekazany pojazd rozumianej jako dbanie o jego stan techniczny (dokonywania niezbędnych przeglądów, napraw mechanicznych i blacharskich, tankowania odpowiedniego paliwa, mycia i czyszczenie pojazdu zarówno wewnątrz jak i zewnętrznej części pojazdu, sezonowej wymiany opon), dbanie o wygląd zewnętrzny w tym o stan szyb samochodu, lusterek, powłok lakieru i znaków firmowych Pracodawcy umieszczonych na pojeździe,
• korzystania z powierzonego mu pojazdu z zachowaniem szczególnej staranności o powierzone mienie, w tym ochrony przed kradzieżą, uszkodzeniami mechanicznymi, nieuprawnionym dostępem osób trzecich itp.; każdorazowego zabezpieczania powierzonego pojazdu przed kradzieżą poprzez włączanie alarmu i zamykanie pojazdu,
• nie korzystania z pojazdu w stanie po spożyciu alkoholu lub w stanie po użyciu środków odurzających lub psychotropowych lub innych substancjach (w tym lekach) utrudniających prawidłową oceną sytuacji na drodze?.
  
  

Po przeanalizowaniu stanu faktycznego ? w świetle wydanych interpretacji indywidualnych organów podatkowych w podobnych sprawach, Spółka doszła do wniosku, iż błędnie kwalifikuje wykorzystywanie samochodów służbowych swoich pracowników w celu dojazdu do pracy i z pracy ? jako przychody będące podstawą do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przejazdy te są związane z prawidłowym i efektywnym wypełnianiem przez pracowników obowiązków służbowych, więc nie powinny być traktowane jako przychód ze stosunku pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego w sytuacji przekazania samochodów służbowych pracownikom, przejazdy tych pracowników z domu do miejsca wykonywania pracy oraz z powrotem ? jako związane z prawidłowym i efektywnym wypełnianiem przez nich obowiązków służbowych, nie powinny być traktowane jako przychód ze stosunku pracy?

Spółka stoi na stanowisku, iż wykorzystywanie samochodów służbowych przez pracowników w celu dojazdu do pracy i z pracy ? nie powinno być traktowane jako przychody będące podstawą do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Pracownicy są zobowiązani ? zgodnie z zakresem obowiązków, wynikającym z umowy przekazania mienia ? do dbałości o przekazane im mienie: o stan techniczny samochodu, jego wygląd zewnętrzny, ochronę przed kradzieżą, uszkodzeniami mechanicznymi, nieuprawnionym dostępem osób trzecich. Często pracownicy (przedstawiciele handlowi, osoby spełniające funkcje kierownicze lub samodzielni specjaliści) udają się bezpośrednio z miejsca zamieszkania (tym samym garażowania lub parkowania samochodu) do miejsca wykonywania swoich obowiązków. Przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem są więc związane z prawidłowym i efektywnym wypełnianiem przez pracowników obowiązków służbowych i nie generują przychodu z tego tytułu po stronie pracowników.

Stan faktyczny, mający miejsce w Spółce tzn.

Spółka prosi o potwierdzenie, iż w sytuacji przekazania samochodów służbowych pracownikom, przejazdy tych pracowników z domu do miejsca wykonywania pracy oraz z powrotem ? jako związane z prawidłowym i efektywnym wypełnianiem przez nich obowiązków służbowych, nie powinny być traktowane jako przychód ze stosunku pracy.

Wnioskodawca na poparcie swojego stanowiska przywołał interpretacje indywidualne wydane w podobnym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że niniejsza interpretacja indywidualna z zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych dotyczy przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego. Natomiast w zakresie stanu faktycznego wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) ? opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) ? pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania do siedziby firmy oraz z siedziby firmy do miejsca zamieszkania ? co do zasady ? nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami.

Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody użytkowane przez pracowników, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego, Spółka przekazuje samochody służbowe do użytkowania pracownikom, którzy wykonują obowiązki służbowe poza miejscem określonym w umowie jako miejsce pracy lub poza miejscami prowadzenia działalności przez firmę. Używanie samochodów ma pomóc pracownikom realizować cele służbowe w sposób efektywny. Często pracownicy (przedstawiciele handlowi, osoby spełniające funkcje kierownicze lub samodzielni specjaliści) udają się bezpośrednio z miejsca zamieszkania (tym samym garażowania lub parkowania samochodu) do miejsca wykonywania swoich obowiązków czyli jest to na przykład spotkanie w sprawie służbowej, naradę służbową, może to być wizyta w firmie klienta, przejazd do innego niż miejsce pracy oddziału Spółki. W Spółce funkcjonuje procedura użytkowania samochodów służbowych a pracownicy otrzymujący samochód do używania na podstawie umowy przekazania mienia są zobowiązani do korzystania z przekazanego pojazdu zgodnie z jego przeznaczeniem czyli wyłącznie do celów służbowych, związanych ze świadczeniem pracy oraz innych związanych z tym zadań. Pracownik jest zobowiązany między innymi do szczególnej dbałości o przekazane mu mienie: o stan techniczny samochodu, jego wygląd zewnętrzny (w tym znaków firmowych pracodawcy umieszczonych na pojeździe), ochronę przed kradzieżą, uszkodzeniami mechanicznymi, nieuprawnionym dostępem osób trzecich.

Jak wynika z przywołanego powyżej zdarzenia przyszłego używanie samochodów służbowych służy wyłącznie celom związanym z realizowaniem zadań pracowniczych (zadań służbowych). To oznacza, iż w takiej sytuacji trudno uznać, że pracownikowi powierzono samochód tylko po to, aby zapewnić mu transport z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i z powrotem. Tym samym bezpodstawnym byłoby także stwierdzenie, że w takiej sytuacji następuje przysporzenie majątkowe dla pracownika w postaci nieodpłatnego świadczenia.

Inaczej sytuacja wygląda wówczas, gdy samochód służbowy zostałby powierzony pracownikom tylko i wyłącznie po to, aby mogli nim dojeżdżać z miejsca zamieszkania do pracy i z pracy do miejsca zamieszkania, a więc nie w celu realizacji zadań służbowych lecz celów osobistych. Z opisu zdarzenia przyszłego wynika jednakże, że przekazanie pracownikom samochodów służbowych do używania podyktowane jest tylko i wyłącznie potrzebami pracodawcy: prawidłową realizacją zadań i należytym zabezpieczeniem mienia firmy.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż w wyżej powołanym zdarzeniu przyszłym przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania zadań służbowych i z powrotem, przydzielonymi samochodami służbowymi ? co, jak wynika z wniosku, zostało podyktowane charakterem pracy ? nie będą stanowiły dla pracowników przychodu ze stosunku pracy, o ile przejazdy te będą odbywać się wyłącznie w celach służbowych. Przejazdy służbowym samochodem stanowią realizację celu służbowego, jakim jest: dbałość o powierzone mienie firmy, wyrażająca się w ustanowionych przez Spółkę zasadach parkowania samochodu służbowego w miejscu gwarantującym jego bezpieczeństwo; a także ? z uwagi na charakter zadań służbowych ? stała gotowość (mobilność) do wykonania obowiązków służbowych.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy ww. pracowników samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i w kierunku odwrotnym ? o ile nie służą one osobistym celom pracowników lecz odbywają się w ramach realizacji zadań służbowych ? nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wartości tego świadczenia nie można zaliczyć do przychodu pracowników ze stosunku pracy. Zatem z tego tytułu na Spółce nie ciążą żadne obowiązki płatnika podatku dochodowego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla Organu interpretacyjnego. Interpretacje podatkowe dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i dlatego też zawarte w nich rozstrzygnięcia są indywidualnie. Nie wywołują one zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.