Opodatkowanie dochodów uzyskanych z pracy najemnej i zasiłku postojowego z Norwegii

Opodatkowanie dochodów uzyskanych z pracy najemnej i zasiłku postojowego z Norwegii

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 września 2012 r. (data wpływu do tut. Biura ? 20 września 2012 r.), uzupełnionym w dniu 04 grudnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych w 2010 r. z Norwegii - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych w 2010 r. z Norwegii.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 23 listopada 2012 r. znak: IBPB II/1/415-815/12/MCZ wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono w dniu 04 grudnia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w 2010 r. (do 13 września 2010 r.) pracował w Norwegii (umowa o pracę na czas nieokreślony), u norweskiego pracodawcy (bez pośrednictwa z Polski). Od września 2010 r. ze względu na brak zamówień norweski zakład pracy ?wysłał? Wnioskodawcę na zasiłek postojowy z możliwością zatrudnienia gdy będzie praca. Norweski zakład pracy nie rozwiązał z Wnioskodawcą umowy o pracę. Zgodnie z norweskim Kodeksem pracy obowiązki pracodawcy przejął NAV, który ten zasiłek wypłacał, potrącając należny podatek. Podatek od dochodów z pracy i z zasiłku Wnioskodawca zapłacił w Norwegii.

W odpowiedzi na wezwanie, w uzupełnieniu stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że w 2010 r.:

  • był obywatelem Polski,
  • nie był obywatelem Norwegii,
  • miejscem jego stałego pobytu była Polska, natomiast w Norwegii był zameldowany tymczasowo,
  • przebywał w Norwegii powyżej 183 dni,
  • centrum jego interesów osobistych i ekonomicznych była częściowo Polska a częściowo Norwegia - w Norwegii: praca, wyżywienie, dojazdy do pracy; w Polsce: żona, dom i wszelkie opłaty,
  • ?NAV? to Norweski Urząd Pracy i Spraw Socjalnych, który w razie utraty pracy wypłaca zasiłki,
  • w czasie pobierania zasiłku dla czasowo niepobierających wynagrodzenia (zasiłek postojowy) był nadal pracownikiem norweskiego pracodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy dochody uzyskane w Norwegii, od których Wnioskodawca zapłacił podatek w Norwegii podlegają dodatkowo opodatkowaniu w Polsce?

Czy zasiłek postojowy z Norwegii, od którego Wnioskodawca zapłacił podatek w Norwegii jest opodatkowany w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, płacąc podatek od ww. dochodów uzyskanych w Norwegii, zarówno w Norwegii jak i w Polsce zapłacił podatek podwójnie bez uwzględnienia umów międzynarodowych o unikaniu podwójnego opodatkowania, którego stronami są Polska Rzeczypospolita i Królestwo Norwegii.

W myśl norweskiego prawa, każdy dochód uzyskany w Norwegii podlega opodatkowaniu w kraju, w którym ten dochód został uzyskany.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2010 r. osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a tej ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

  1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
  2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca w 2010 r. uzyskał dochody z pracy oraz zasiłku postojowego z Norwegii. W przedmiotowej sprawie ma więc zastosowanie obowiązująca w 2010 r. umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Oslo w dniu 24 maja 1977 r. (Dz. U z 1979 r., Nr 27, poz. 157 ze zm.)

Aby dokonać prawidłowej analizy przepisów umowy polsko-norweskiej w odniesieniu do dochodów uzyskanych przez Wnioskodawcę w 2010 r. z Norwegii w pierwszej kolejności należy ustalić, gdzie miał on w 2010 r. miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.

Na podstawie art. 4 ust. 1 ww. umowy z dnia 24 maja 1977 r., określenie ?osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie? oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Definicja ?osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie? odnosi się zatem bezpośrednio do określenia ?miejsca zamieszkania? przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Przesłanki wynikające z tego przepisu są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynika to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wskazano w uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca w 2010 r.

był obywatelem Polski, nie był obywatelem Norwegii; miejscem jego stałego pobytu była Polska, natomiast w Norwegii był zameldowany tymczasowo, jednakże w Norwegii przebywał powyżej 183 dni; centrum jego interesów osobistych i ekonomicznych była częściowo Polska a częściowo Norwegia. Z Polską łączyła Wnioskodawcę rodzina, dom, wszelkie opłaty natomiast z Norwegią praca, wyżywienie, dojazdy do pracy.

W przypadku, kiedy podatnik może zostać uznany za posiadającego miejsce zamieszkania jednocześnie w dwóch państwach postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania obligują do zbadania reguł kolizyjnych określonych w art. 4 ust. 2 powołanej wyżej umowy, w celu ustalenia jednego państwa rezydencji podatnika.

W myśl art. 4 ust. 2 umowy polsko-norweskiej, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wtedy jej sytuacja jest określana zgodnie z następującymi zasadami:

  1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
  2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, albo jeżeli nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
  3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem,
  4. jeżeli sytuacji tej osoby nie można określić zgodnie z postanowieniami litery c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Wnioskodawca w przesłanym uzupełnieniu wyjaśnił, iż w Polsce znajduje się jego rodzina, a więc centrum interesów osobistych, co pozwala stwierdzić, że posiadał miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż w okresie którego dotyczy wniosek posiadał tymczasowe miejsce zamieszkania na terenie Norwegii.

Należy więc stwierdzić, iż w 2010 r. w okresie uzyskiwania dochodów z pracy i zasiłku postojowego z Norwegii Wnioskodawca miał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce.

Oznacza to, że w Polsce w okresie tym podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

W myśl art. 15 ust. 1 umowy polsko-norweskiej, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Na podstawie art. 15 ust. 2 powyższej umowy bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

  1. odbiorca przebywa w drugim Państwie łącznie nie dłużej niż 183 dni podczas roku finansowego i
  2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę, który nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby, oraz
  3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Uregulowanie zawarte w art. 15 ust. 2 tejże umowy stanowi wyjątek od reguły zawartej w art. 15 ust. 1 umowy i wskazuje, że wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Norwegii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Jeżeli zatem Wnioskodawca przebywał w Norwegii w 2010 r. łącznie dłużej niż 183 dni podczas roku finansowego, to z uwagi na niespełnienie przesłanki określonej w art. 15 ust. 2 lit. a) Umowy polsko-norweskiej dochody uzyskane w 2010 r. z pracy w Norwegii podlegają opodatkowaniu zarówno w Norwegii, jak i w Polsce.

Jednocześnie jednak, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Polsce, należy zastosować określoną w umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania (tzw. metodę wyłączenia z progresją).

W myśl art. 24 ust. 1 ww. umowy z dnia 24 maja 1977 r. jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Norwegii, to Polska zwolni, stosownie do postanowień ustępu 2, taki dochód lub majątek spod opodatkowania, ale może przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby stosować stopę podatku, która byłaby zastosowana, gdyby zwolniony dochód lub majątek nie podlegał takiemu zwolnieniu.

Przechodząc do sposobu opodatkowania otrzymywanego przez Wnioskodawcę od września 2010 r., wypłacanego przez Norweski Urząd Pracy i Spraw Socjalnych (NAV) świadczenia dla czasowo niepobierających wynagrodzenia, tzw. zasiłek postojowy, wyjaśnić należy, że świadczenie, o którym mowa we wniosku wypłacane jest w przypadku tymczasowego zwolnienia pracownika przez pracodawcę i ma na celu zmniejszenie utraty dochodu pracownika. Przy czym w omawianym przypadku tymczasowe zwolnienie oznacza zwolnienie pracodawcy z obowiązku płacowego, który normalnie spoczywa na nim zgodnie z umową o pracę. Rozwiązanie to ma natomiast na celu uniknięcie konieczności wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę w sytuacji, gdy brakuje jej jedynie przez krótszy okres.

Przedstawione okoliczności wskazują więc, że otrzymywane przez Wnioskodawcę świadczenie, określane jako ?zasiłek postojowy? nie może zostać uznane za wynagrodzenie za pracę, o którym mowa w art. 15 ust. 1 polsko ? norweskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Pozbawione jest ono bowiem cech takiego świadczenia, tzn. nie jest wypłacane przez pracodawcę za wykonaną na jego rzecz pracę. Sprawia to, że świadczenie takie powinno zostać zakwalifikowane jako inny dochód, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tejże umowy.

Stosownie do jego treści części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, skąd one pochodzą, a o których nie było mowy w poprzednich artykułach niniejszej umowy, będą opodatkowane tylko w tym Państwie.

Zawarta w tym przepisie norma dotyczy wszelkich dochodów, które nie zostały zakwalifikowane do innych kategorii dochodów, opodatkowanych w sposób przewidziany w przepisach bezpośrednio ich dotyczących. Dochody te nie stanowią jasno określonej kategorii dochodów, a ich źródło nie jest wyraźnie określone. Wskazany przepis znajduje zastosowanie w stosunku do dochodów osiągniętych przez rezydenta jednego z państw, które nie zostały rodzajowo sklasyfikowane. Na jego mocy natomiast, dochody takie podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie, w którym osoba je otrzymująca posiada miejsce zamieszkania.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w przedstawionej we wniosku sytuacji, w związku z faktem, że w 2010 r. Wnioskodawca posiadał w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (tzw. rezydencję podatkową) i podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, otrzymany przez Niego zasiłek postojowy, kwalifikowany jako inny dochód, o którym mowa w art. 22 ust. 1 umowy polsko-norweskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podlega opodatkowaniu w całości tylko w Polsce.

W związku z tym w omawianej sprawie nie występuje podwójne opodatkowanie, w rezultacie czego nie znajduje zastosowania żadna metoda unikania podwójnego opodatkowania.

Końcowo nadmienić należy, że w sytuacji wystąpienia kolizji w zakresie opodatkowania tego samego przychodu a w konsekwencji ewentualny brak wyeliminowania podwójnego opodatkowania, istnieje możliwość wszczęcia na wniosek Podatnika, Procedury Wzajemnego Porozumiewania się. Tryb postępowania w tej sprawie został uregulowany w art. 26 umowy. Stosownie do ust. 1 tego artykułu, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie jest zdania, że działania podjęte przez Państwo lub oba Umawiające się Państwa pociągają za sobą lub pociągną za sobą opodatkowanie, które nie odpowiada niniejszej umowie, wówczas może ona bez ujmy dla środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych Państw przedstawić swoją sprawę właściwej władzy tego Umawiającego się Państwa, w którym ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, albo jeżeli w danej sprawie mają zastosowanie postanowienia artykułu 25 ustęp 1 - właściwej władzy tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem. Sprawa powinna być przedstawiona w ciągu trzech lat, licząc od pierwszego urzędowego zawiadomienia o działaniu pociągającym za sobą podwyższenie opodatkowania niezgodnie z umową.

Reasumując, dochody uzyskane w 2010 r. z pracy najemnej z Norwegii, przez Wnioskodawcę, tj. osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, podlegają stosownie do uregulowań art. 15 ust. 1 umowy polsko-norweskiej opodatkowaniu zarówno w Polsce jak i w Norwegii. Przy czym dla zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tych dochodów należy zastosować określoną w art. 24 ust. 1 tejże umowy metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Z kolei otrzymany przez Wnioskodawcę zasiłek postojowy w myśl uregulowań art. 22 ust. 1 umowy polsko-norweskiej podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, zatem jak wyżej wskazano nie znajduje do niego zastosowania metoda unikania podwójnego opodatkowania.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika