Czy w przypadku, gdy pracodawca nie posiada informacji o ilości osób uczestniczących w imprezie oraz (...)

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2013 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodu pracownika wartości świadczenia w postaci poczęstunku w formie szwedzkiego stołu na imprezie integracyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka T. ? Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zatrudnia kilkadziesiąt osób. Zdarza się czasem, że organizuje dla swoich pracowników imprezy integracyjne, podczas których dla pracowników przygotowany jest drobny poczęstunek w formie szwedzkiego stołu, który opłacony jest ryczałtem przy założeniu, że wszyscy pracownicy będą uczestnikami. Udział w spotkaniach nie jest obowiązkowy. Z reguły na takie spotkania przybywa około 60 ? 70% ogólnej liczby pracowników.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku, gdy pracodawca nie posiada informacji o ilości osób uczestniczących w imprezie oraz gdy brak jest możliwości indywidualizacji świadczenia konkretnemu pracownikowi, poczęstunek w formie szwedzkiego stołu należy uznać jako przychód ze stosunku pracy i opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenia uzyskane przez pracownika w formie poczęstunku nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na fakt, że organizowane spotkania adresowane są do ogółu pracowników ? obowiązuje zawsze dobrowolność uczestnictwa, poczęstunek nie jest przypisany do konkretnej osoby (szwedzki stół), a opłata za poczęstunek ustalona będzie ryczałtowo bez względu na liczbę uczestników. Wnioskodawca nie posiada zatem wiedzy jaka była faktyczna liczba pracowników uczestniczących w imprezie, zatem określenie wysokości konkretnego świadczenia przypadającego na jednego pracownika jest niemożliwe, wobec czego nie jest dopuszczalne, zdaniem Wnioskodawcy, dzielenie wydatków na wszystkich pracowników zarówno uczestników, jak i tych którzy na spotkanie nie przybyli. W opinii Wnioskodawcy, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, brak jest podstaw do ustalenia dla niego kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanej imprezy, nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owo świadczenie i jaka jest jego wartość, wskutek czego pracodawca nie jest zobowiązany obliczyć, pobrać i odprowadzić do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych przychodów.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca przywołał, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 maja 2013 r. sygn. akt II FSK 1812/11, w którym stwierdzono: ?Stosownie do treści przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Kluczową kwestią do interpretacji, zarówno przy ?świadczeniach w naturze?, jak też ?i innych nieodpłatnych świadczeniach? pozostaje wyjaśnienie pojęcia ?otrzymanych? oraz zwrotu ?wartość?. Pod pojęciem ?otrzymanych? przez pracownika, musimy rozumieć realne, rzeczywiste przesunięcie wartości ?daru? z majątku pracodawcy. Nie ulega zatem wątpliwości, że o wartości otrzymanych świadczeń (zarówno w naturze, jak też ?innych nieodpłatnych? świadczeń), możemy mówić tylko wówczas, gdy świadczenia dla każdego danego pracownika będą mogły być wyrażone w pieniądzu lub innym środku płatniczym. Z kolei ten zabieg musi wiązać z jednoznacznym przypisaniem określonej ilości (np. wagi, objętości, sztuk) poczęstunku ze szwedzkiego stołu dla każdego danego pracownika. Jeśli zatem na takim spotkaniu, nie podaje się dań w sposób wyodrębniony dla każdej osoby (pracownika), to wówczas wykluczona zostaje możliwość obliczenia wartości świadczenia (posiłku) i jego przypisania każdemu uczestniczącemu w spotkaniu pracownikowi. Mając na uwadze powyższe wywody, za niedopuszczalne należy uznać ustalanie wartości świadczenia dla przychodów poszczególnych pracowników przez dzielenie faktycznie poniesionych kosztów na ilość pracowników, którzy skorzystali z możliwości udziału w opisywanym wyżej spotkaniu. Dokonywanie bowiem takich matematycznych czynności obliczenia wartości świadczenia dla przychodów pracowników, ustawodawca nie przewidział w jakichkolwiek przepisach prawa?.

Zaprezentowane rozumienie przepisów art. 11 ust. 1, ust. 2 i ust. 2a w związku z art. 12 ust. 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych znajduje potwierdzenie w innym orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 lutego 2013 r., sygn. akt II FSK 1256/11, w którym stwierdzono: ?w przypadku, gdy wartości świadczeń nieodpłatnych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika ? bez względu na to, czy skorzystał on z poczęstunku czy też nie (ewentualnie w jakim zakresie to nastąpiło), brak jest podstaw do ustalenia przychodu z tytułu świadczeń nieodpłatnych w związku z organizacją przez pracodawcę imprez integracyjnych. W takiej bowiem sytuacji nie można stwierdzić, czy pracownik w istocie otrzymał określone świadczenie i jaka jest jego wartość. Przychód nie może bowiem zostać hipotetycznie przypisany podatnikowi, lecz ustalony zgodnie ze wskazaniami w treści art. 11 ust. 1 i ust. 2a pkt 1- 4 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?.

Dodatkowo, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, określenie w sposób czysto hipotetyczny, zakładający w równym zakresie korzystanie z darmowego poczęstunku przez wszystkich uprawnionych pracowników Spółki stałoby w sprzeczności z wynikającą z art. 217 Konstytucji zasadą określenia wszystkich elementów konstrukcyjnych podatku w ustawie. Znaczenie zasady wyłączności ustawy w prawie podatkowym podkreślał wielokrotnie Trybunał Konstytucyjny. W wyroku z 6 marca 2002 r., P 7/00 (publik. w OTK ? A z 2002 r., 2, poz 13) wskazał, że ?Celem przyjętej w art. 217 Konstytucji zasady wyłączności ustawy w sferze prawa daninowego jest nie tylko stworzenie gwarancji prawa podatnika wobec organów władzy publicznej, lecz przede wszystkim wzmocnienie pozycji demokratycznych struktur przedstawicielskich i ich odpowiedzialności politycznej?. Nie jest zatem rzeczą ani sądów, ani organów podatkowych zastępowanie ustawodawcy w tworzeniu przepisów prawa. Skoro ustawodawca nakazuje określenie wartości nieodpłatnego świadczenia dla celu ustalenia przychodu według ceny jego zakupu (czyli zgodnie z tą ceną), to niedopuszczalne jest ustalanie tej wartości w inny sposób. Jeżeli ceny takiej nie da się ustalić w odniesieniu do pracowników korzystających z tego rodzaju świadczeń (otrzymujących nieodpłatne świadczenie), to brak jest podstaw do uwzględnienia w podstawie opodatkowania przychodu ze stosunku pracy w odniesieniu do tych pracowników. Za w ogóle niedopuszczalne należało uznać ustalenie ?teoretycznego? przychodu z tego tytułu w odniesieniu do pracowników, którzy z tego rodzaju świadczeń nie korzystali (nie uczestniczyli w zorganizowanym spotkaniu integracyjnym).

Podsumowując w przypadku, gdy wartości świadczeń pracowniczych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, brak jest podstaw do ustalenia dla niego kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę poczęstunku w ramach zorganizowanej imprezy integracyjnej. Nie sposób stwierdzić bowiem, czy pracownik w istocie otrzymał określone świadczenie i jaka jest jego wartość. Reasumując, skoro Spółka nie może ustalić, w jakim zakresie pracownicy skorzystali z poczęstunku, to nie można przyjąć, że jest on przychodem i żądać zaliczki na podatek.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), wyrażającego zasadę powszechności opodatkowania, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z kolei, zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast, stosownie do postanowień art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W związku z powyższym, przychodami ze stosunku pracy lub stosunków pokrewnych, są wszystkie świadczenia, które konkretny pracownik otrzymuje ze środków pracodawcy z tytułu pozostawania w stosunku pracy lub pokrewnym. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych poniesionych za pracownika.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia ?nieodpłatnego świadczenia? zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, w tym zwłaszcza w uchwale NSA z 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06, w której wskazano, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Zgodnie zatem z utrwalonym w orzecznictwie poglądem, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

W myśl przepisów art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2 ? 2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia ? według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku ? według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach ? na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

W świetle powyższego przychód ze stosunku pracy powstaje zatem w każdym przypadku, w którym pracownik uzyskuje realną korzyść.

Wyjątek stanowią jedynie rodzaje świadczeń wymienionych w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie zwalnia jednak od podatku świadczenia otrzymywanego przez pracownika w związku z jego uczestnictwem w imprezie integracyjnej.

Należy pokreślić, iż ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zatrudnia kilkadziesiąt osób. Czasami organizuje dla swoich pracowników imprezy integracyjne. Imprezy te organizowane są w formie szwedzkiego stołu i przygotowywany jest dla pracowników drobny poczęstunek. Szwedzki stół jest opłacony ryczałtem przy założeniu, że wszyscy pracownicy będą uczestnikami. Udział w spotkaniach nie jest obowiązkowy. Z reguły na takie spotkania przybywa około 60 ? 70% ogólnej liczby pracowników. Organizowane spotkania adresowane są do ogółu pracowników, obowiązuje zawsze dobrowolność uczestnictwa, poczęstunek nie jest przypisany do konkretnej osoby, ponieważ organizacja polega na szwedzkim stole. Opłata za poczęstunek ustalona będzie ryczałtowo bez względu na liczbę pracowników, stąd zdaniem Wnioskodawcy, nie posiada on wiedzy jaka była faktyczna liczba pracowników uczestniczących w imprezie. Zatem, w opinii Wnioskodawcy, określenie wysokości konkretnego świadczenia przypadającego na jednego pracownika jest niemożliwe, wobec czego nie jest dopuszczalne dzielenie wydatków na wszystkich pracowników, zarówno uczestników, jak i tych którzy na spotkanie nie przybyli. Wnioskodawca wskazuje, że gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, to brak jest podstaw do ustalenia dla pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanej imprezy, ponieważ nie sposób stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście (w istocie) otrzymał to świadczenie i jaka jest jego wartość. Wnioskodawca podkreśla, że skoro nie można ustalić, w jakim zakresie pracownicy skorzystali z poczęstunku, to nie można przyjąć, że pracodawca jest zobowiązany obliczyć, pobrać i odprowadzić do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych przychodów.

Oceniając stanowisko Wnioskodawcy w pierwszej kolejności należy zaznaczyć, iż organizowanie imprezy integracyjnej dla pracowników nie jest koniecznością wynikającą z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Aczkolwiek prawdą jest, iż imprezy takie sprzyjają polepszeniu atmosfery w pracy, co niewątpliwie jest korzystne nie tylko dla pracowników lecz także dla pracodawcy. Jednakże cel takiej imprezy jest inny niż służbowy. Oczywistym bowiem jest, że uczestnictwo w służących wspólnej rozrywce imprezach jest zupełnie czym innym niż wykonywanie zadań służbowych na polecenie pracodawcy. Impreza integracyjna jest spotkaniem, w którym uczestnictwo nie jest obowiązkowe, w przeciwieństwie do obowiązku świadczenia pracy, która jest ukierunkowana, co do zasady, na zwiększenie przychodów pracodawcy.

Wobec tego wypada podkreślić, zgadzając się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że ? dla rozpoznania przychodu ze stosunku pracy z tytułu nieodpłatnego świadczenia w postaci imprezy integracyjnej ? istotne jest rozróżnienie, którzy pracownicy faktycznie brali udział w takiej imprezie, a którzy w niej nie uczestniczyli. To rozróżnienie prowadzi do stwierdzenia, że przychód nie powstaje u pracowników, którzy nie wzięli udziału w imprezie integracyjnej. Natomiast pracownicy, którzy uczestniczą w takiej imprezie uzyskują nieodpłatne świadczenie.

W kontekście powyższych wywodów kolejnym elementem rozważanego zdarzenia przyszłego jest kwestia ustalania przez pracodawcę liczby pracowników, którzy uczestniczą w imprezie, jako że impreza jest dobrowolna. Biorąc pod uwagę fakt, że organizacja imprezy jest procesem, tj. ciągiem zdarzeń i czynności, pracownik od momentu zadeklarowania chęci uczestnictwa do momentu faktycznego udziału w tej imprezie ma możliwość podjęcia decyzji i zakomunikowania pracodawcy na każdym z tych etapów swojej woli brania udziału w imprezie. W ocenie Organu, kwestia ta jest tylko natury organizacyjnej i nie powinna pracodawcy przysparzać trudności. Należy założyć, że pracodawca kieruje się w swoich poczynaniach rachunkiem ekonomicznym, więc organizowanie imprezy integracyjnej bez wiedzy o liczbie uczestników, nie można uznać za uzasadnione. Ustalenie liczby pracowników uczestniczących w imprezie integracyjnej jest elementem zastosowania odpowiednich rozwiązań organizacyjnych, w tym w szczególności opracowania właściwego przepływu informacji w jednostce.

Racjonalny pracodawca powinien też uwzględnić jakiś procent straty z tytułu poniesionych wydatków na imprezę, gdy pracownicy, którzy wyrazili chęć przyjścia, nie będą w niej faktycznie uczestniczyć.

Nie do przyjęcia jest więc, w świetle przytoczonych argumentów, teza Wnioskodawcy, że niemożliwe jest ustalenie liczby pracowników biorących udział w imprezie i w związku z tym niemożliwe jest ustalenie przychodu dla poszczególnego pracownika.

Wskazać należy, że organizując imprezę integracyjną, Wnioskodawca w pierwszej kolejności powinien posiadać wiedzę o liczbie pracowników, dla których dokonuje zamówienia. Należy bowiem zauważyć, że zapłata ryczałtem za zakup produktów na ?szwedzki stół? dla pracowników jest wynikiem uprzednich czynności przeprowadzonych przez pracodawcę, na które, zgodnie z powszechnie znaną i logiczną praktyką życia codziennego, składały się m.in. wyszukanie sprzedawcy, który zaproponuje najkorzystniejszą cenę za poszczególny produkt oraz negocjacje w zakresie ustalenia najlepszej dla pracodawcy i sprzedającego ceny za całość zakupu. Na tym etapie uzgodnień istotną rolę odgrywa przelicznik ? jakim jest liczba osób branych pod uwagę, a w konsekwencji liczba produktów w przeliczeniu na jedną osobę. W takich przypadkach, jak wskazuje doświadczenie życiowe, sprzedawca ze względu na liczbę osób, a w związku z tym liczbę sprzedanych produktów, ma możliwość i jest to dla niego opłacalne, by cenę obniżyć.

Należy zatem zauważyć, że w rozpatrywanej sprawie pracownik otrzymuje nieodpłatne świadczenie o określonej wartości w związku z przyjściem na imprezę integracyjną, bez względu na to czy następnie będzie i ewentualnie w jakim stopniu konsumował posiłki, napoje, czy inne atrakcje. Oznacza to, że na wysokość przychodu pracownika, powstałego w związku z jego uczestnictwem w imprezie, nie wpływa poziom wykorzystania przez niego poszczególnych usług, towarów lub innych atrakcji przewidzianych dla uczestników imprezy. Okoliczność, że podczas imprezy integracyjnej pracownik np. nie zjadł całego dania, nie zmienia faktu, że je otrzymał i pozostaje bez wpływu na cenę jaką zapłacił pracodawca.

Z treści wniosku wynika, że na imprezie integracyjnej pracownicy będą korzystać, jak to ujmuje Wnioskodawca, ze ?szwedzkiego stołu?. Według słownika języka polskiego internetowego Wydawnictwa Naukowego PWN S.A. pojęcie ?szwedzki stół? oznacza sposób serwowania potraw, polegający na udostępnieniu ich w dużym wyborze, do korzystania w dowolnej ilości.

Według Wikipedii ?szwedzki stół? lub inaczej ?bufet szwedzki? to sposób serwowania posiłków w hotelach, rzadziej w restauracjach, polegający na udostępnieniu gościom kilkunastu potraw, z których mogą oni ułożyć pełny posiłek z uwzględnieniem własnych upodobań kulinarnych i dietetycznych. Korzystający ze szwedzkiego stołu mogą zazwyczaj najeść się do woli za zryczałtowana opłatą. Szwedzki stół jest również popularną formą organizacji przyjęć firmowych i biznesowych, ponieważ jedzenie nie przeszkadza w żaden sposób w rozmowach i nawiązywaniu kontaktów pomiędzy uczestnikami, inaczej niż tradycyjna organizacja stołu.

Z podatkowego punktu widzenia bez znaczenia jest ile i jakie dania i napoje skonsumował pracownik, czy brał udział i w jakim zakresie skorzystał z atrakcji przewidzianych podczas imprezy integracyjnej. Nie ma więc uzasadnienia do rozpatrywania stopnia skonsumowania (wykorzystania) przez pracowników poszczególnych produktów w trakcie imprezy integracyjnej. Należy również podkreślić, że wśród metod ustalania wartości nieodpłatnych świadczeń ustawodawca nie przewidział określania wartości wykorzystanych świadczeń.

O powstaniu przychodu ze stosunku pracy decyduje w tym przypadku sam fakt nieodpłatnego uczestnictwa w imprezie, której koszty sfinansował pracodawca.

Wartość takiego świadczenia, w związku z powyższymi stwierdzeniami, Wnioskodawca winien doliczyć do przychodu danego pracownika uczestniczącego w imprezie integracyjnej w ten sposób, że po ustaleniu łącznej kwoty wynikającej z faktur posiadanych przez Wnioskodawcę za zorganizowaną imprezę integracyjną, podzielić ją przez liczbę pracowników zaproszonych (liczbę pracowników deklarujących chęć uczestnictwa) i tak ustaloną kwotę jednostkową przypisać tylko pracownikom, którzy uczestniczyli w danej imprezie. Ten sposób ustalania wysokości przychodu konkretnego pracownika wynika z art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z ostatnio powołanymi przepisami dopuszczalne jest takie działanie arytmetyczne zmierzające do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia przypadającego na poszczególnego beneficjenta. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na wyrok NSA z 03 czerwca 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 1719/96, zgodnie z którym ?ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego?.

Ponadto należy zaznaczyć, że skoro ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zwalnia od podatku wartości nieodpłatnego świadczenia z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej, to Wnioskodawca jako płatnik powinien dołożyć wszelkich starań, aby wywiązać się z ciążących na nim obowiązków płatnika. Powoływanie się przez Wnioskodawcę na brak możliwości przypisania konkretnemu pracownikowi skonkretyzowanej wartości świadczenia z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej nie może zwolnić Wnioskodawcy od obciążających go obowiązków płatnika. Podniesione przez Wnioskodawcę trudności należy uznać za problemy organizacyjne, możliwe do rozwiązania. Bowiem obowiązkiem pracodawcy jako płatnika jest obliczenie, pobranie i wpłacenie zaliczki na podatek od uzyskanych przychodów ze stosunku pracy. Pracodawca winien więc doliczyć wartość otrzymanych świadczeń do globalnej kwoty przychodu i opodatkować z tego tytułu dochód według zasad określonych w art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się natomiast do wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, iż orzeczenia sądów nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.