Czy przejazdy pracowników Spółki powierzonymi im samochodami służbowymi pomiędzy miejscem zamieszkania (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura ? 21 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodów pracowników wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 stycznia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodów pracowników wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) specjalizuje się w wytwarzaniu statków powietrznych i kabin do statków powietrznych oraz prowadzi w tym zakresie działalność handlową. Wnioskodawca, w celu terminowanego realizowania zleceń dla swoich klientów oraz zapewnienia ciągłości produkcji posiada flotę samochodową, składającą się z samochodów osobowych oraz samochodów ciężarowych, będących własnością Spółki lub będących przedmiotem umów leasingu (dalej: samochody służbowe). Spółka w ramach wewnętrznej dokumentacji posiada obowiązującą pracowników instrukcję pt. ?Zarządzanie transportem? (dalej: instrukcja firmowa), która została opracowana, aby zapewnić efektywne zarządzanie samochodami służbowymi poprzez unormowanie i ujednolicenie zasad i trybu zamawiania oraz realizacji obsługi transportowej.

Zgodnie z instrukcją firmową Wnioskodawca przydziela niektórym pracownikom Spółki samochody służbowe w oparciu o postanowienia wynikające z umowy o pracę lub za zgodą zarządu Spółki wydaną w oparciu o Europejską Politykę Dotyczącą Pojazdów Samochodowych UTC. Wnioskodawca powierza samochody służbowe swoim pracownikom do realizacji obowiązków służbowych, w szczególności związanych z koniecznością wykonywania czynności poza siedzibą Spółki, podróży służbowych lub dyspozycyjnością związaną z zajmowaniem kluczowych stanowisk zarządczych w Spółce również w dni ustawowo wolne od pracy. Wnioskodawca dopuszcza możliwość korzystania z samochodów służbowych dla celów prywatnych na warunkach określonych w instrukcji firmowej. Dopuszcza się również możliwość udostępnienia samochodu służbowego przydzielonego danemu pracownikowi - na wniosek - innemu pracownikowi w celach biznesowych.

Pracownicy otrzymujący do dyspozycji samochody służbowe podpisują ze Spółką umowy o odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie (której wzór stanowi załącznik do instrukcji firmowej). Treść tej umowy oraz instrukcja firmowa nakłada na pracowników, w związku z korzystaniem z powierzonych im samochodów, szereg obowiązków. Między innymi, pracownicy ci są zobowiązani do należytego zabezpieczenia samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Ponadto pracownicy ponoszą odpowiedzialność za prawidłową eksploatację samochodów, tzn. mają obowiązek dołożenia wszelkich starań dla zabezpieczenia i utrzymania samochodów w należytym stanie technicznym, przestrzegania warunków technicznych eksploatacji, stosowania właściwych materiałów eksploatacyjnych, aranżowania przeprowadzania napraw, przeglądów, mycia i zabiegów okresowych wg instrukcji obsługi i komunikatów komputera w autoryzowanych stacjach obsługi. Zobowiązują się również do przestrzegania ogólnych i szczegółowych warunków ubezpieczeniowych, serwisowych oraz zasad użytkowania i przepisów zawartych w protokole zwrotu pojazdu. Wnioskodawca natomiast pokrywa koszty eksploatacji i ubezpieczenia samochodów służbowych oraz inne opłaty o charakterze obligatoryjnym, tj. obsługi technicznej, konserwacji, zmiany opon, mycia, napraw i przeglądów związanych z eksploatacją pojazdu.

W związku z wymaganą dyspozycyjnością związaną z zajmowanymi stanowiskami oraz obowiązkiem zabezpieczenia mienia Spółki przed kradzieżą lub zniszczeniem, Spółka powierza pracownikom obowiązek parkowania samochodów służbowych w ich miejscach zamieszkania. W konsekwencji samochody służbowe są wykorzystywane do przemieszczania się pracowników w dni robocze pomiędzy miejscem wykonywania pracy (gdzie podstawowym miejscem pracy jest siedziba Spółki), a miejscem zamieszkania. Dodatkowo zdarza się, że pracownicy przemieszczają się w dni ustawowo wolne od pracy (tj. soboty, niedziele, święta) pomiędzy swoim miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy lub miejscem spotkania z klientem, o ile należyte wykonywanie przez nich obowiązków służbowych tego wymaga. Instrukcja firmowa nie przewiduje dodatkowego wynagrodzenia dla pracowników za garażowanie samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania. Spółka uznaje, że przejazdy pomiędzy parkingiem zorganizowanym przy ich miejscu zamieszkania, a miejscem wykonywania pracy oraz garażowanie samochodu służbowego stanowią realizację obowiązków służbowych pracowników.

Wnioskodawca wskazał, że wszelkie sytuacje, w których pracownik użytkuje/użytkowałby samochód służbowy, inne niż wspomniane powyżej (np. jazdy w dni wolne od pracy w celach niezwiązanych z wykonywaniem obowiązków służbowych), stanowią wykorzystywanie samochodów służbowych dla celów prywatnych i, w konsekwencji, powodują powstanie przysporzenia majątkowego po stronie pracownika ze stosunku pracy. Spółka jest wówczas zobowiązana do odpowiedniego obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przejazdy pracowników Spółki powierzonymi im samochodami służbowymi pomiędzy miejscem zamieszkania (wyznaczonym przez Spółkę miejscem garażowania samochodu służbowego), a miejscem wykonywania obowiązków służbowych (zwykle siedzibą Spółki) powodują powstanie po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy pracowników Spółki powierzonymi im samochodami służbowymi pomiędzy miejscem zamieszkania (wyznaczonym miejscem garażowania samochodu służbowego), a miejscem wykonywania obowiązków służbowych (zwykle siedzibą Spółki) nie powodują powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy pracowników Spółki powierzonymi im samochodami służbowymi pomiędzy miejscem zamieszkania (wyznaczonym miejscem garażowania samochodu służbowego), a miejscem wykonywania obowiązków służbowych stanowią realizację ich obowiązków służbowych wynikających z instrukcji firmowej oraz indywidualnie podpisywanej umowy odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie.

Z jednej strony Spółka bowiem oddaje pracownikom do dyspozycji własne lub leasingowane samochody służbowe, a z drugiej strony zobowiązuje pracowników do dyspozycyjności związanej z zajmowaniem kluczowych stanowisk zarządczych w Spółce (m.in. sprawnego i szybkiego dojazdu do siedziby Spółki) oraz gotowości wykonywania pracy poza siedzibą Spółki również w dniu ustawowo wolne od pracy, w tym odbywania podróży służbowych. Jednocześnie pracownicy są zobowiązani m.in. do należytego zabezpieczenia samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, do dołożenia wszelkich starań dla zabezpieczenia i utrzymania samochodów w należytym stanie technicznym, przestrzegania warunków technicznych eksploatacji, stosowania właściwych materiałów eksploatacyjnych, przeprowadzania napraw, przeglądów, mycia i zabiegów okresowych wg instrukcji obsługi i komunikatów komputera w autoryzowanych stacjach obsługi. W celu realizacji powyższych obowiązków Wnioskodawca wskazuje miejsce zamieszkania pracownika jako bezpieczne miejsce parkowania samochodu służbowego. Tym samym wskazuje, że pracownik parkując i garażując samochód służbowy w miejscu zamieszkania, realizuje obowiązek służbowy dbania o powierzone mu mienie. Jednocześnie, pracownik przestawiając samochód służbowy z miejsca parkowania (miejsce zamieszkania) do miejsca wykonywania pracy i z powrotem, realizuje obowiązek służbowy jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodu w celu biznesowym przez siebie lub innego pracownika (na wniosek) i osiągnięcie przychodów przez Spółkę, co umożliwia prowadzenie niezakłóconej działalności produkcyjno-handlowej przez Wnioskodawcę.

Podsumowując, przekazanie pracownikowi samochodu służbowego do dyspozycji z jednoczesnymi obowiązkami, o których mowa powyżej, jest obowiązkiem służbowym danego pracownika, a nie jego uprawnieniem, wynikającym z instrukcji firmowej oraz umowy o odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie (w szczególności, w zakresie garażowania samochodu w miejscu zamieszkania danego pracownika).

W konsekwencji powyższych okoliczności, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku korzystania przez pracownika z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem nie mamy do czynienia z przychodem ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. nieodpłatnym świadczeniem). Takie świadczenie może powstać po stronie pracownika jedynie wtedy, gdy użytkuje on samochód służbowych dla innych celów niż służbowe, takich jak wyjazd na urlop, prywatne zakupy itp.

Dla potwierdzenia swego stanowiska Wnioskodawca powołuje się na treść:

• interpretacji indywidualnej z dnia 14 sierpnia 2012 r. znak: IPPB2/415-556/12-2/AS wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie,
• interpretacji indywidualnej z dnia 22 grudnia 2011 r., znak: IBPB II/1/415-840/11/BD wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1 (tj. innym niż pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności, narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze), powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca, w celu terminowanego realizowania zleceń dla swoich klientów oraz zapewnienia ciągłości produkcji posiada flotę samochodową, tzw. samochody służbowe. Spółka w ramach wewnętrznej dokumentacji posiada obowiązującą pracowników instrukcję firmową, która została opracowana, aby zapewnić efektywne zarządzanie samochodami służbowymi poprzez unormowanie i ujednolicenie zasad i trybu zamawiania oraz realizacji obsługi transportowej.

Zgodnie z instrukcją firmową Wnioskodawca przydziela niektórym pracownikom Spółki samochody służbowe w oparciu o postanowienia wynikające z umowy o pracę lub za zgodą zarządu Spółki wydaną w oparciu o Europejską Politykę Dotyczącą Pojazdów Samochodowych UTC. Wnioskodawca powierza samochody służbowe swoim pracownikom do realizacji obowiązków służbowych, w szczególności związanych z koniecznością wykonywania czynności poza siedzibą Spółki, podróży służbowych lub dyspozycyjnością związaną z zajmowaniem kluczowych stanowisk zarządczych w Spółce również w dni ustawowo wolne od pracy. Wnioskodawca dopuszcza możliwość korzystania z samochodów służbowych dla celów prywatnych na warunkach określonych w instrukcji firmowej. Dopuszcza się również możliwość udostępnienia samochodu służbowego przydzielonego danemu pracownikowi - na wniosek - innemu pracownikowi w celach biznesowych.

Pracownicy otrzymujący do dyspozycji samochody służbowe podpisują ze Spółką umowy o odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie. Treść tej umowy oraz instrukcja firmowa nakłada na pracowników, w związku z korzystaniem z powierzonych im samochodów, szereg obowiązków. Między innymi, pracownicy ci są zobowiązani do należytego zabezpieczenia samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem.

W związku z wymaganą dyspozycyjnością związaną z zajmowanymi stanowiskami oraz obowiązkiem zabezpieczenia mienia Spółki przez kradzieżą lub zniszczeniem, Spółka powierza pracownikom obowiązek parkowania samochodów służbowych w ich miejscach zamieszkania. Instrukcja firmowa nie przewiduje dodatkowego wynagrodzenia dla pracowników za garażowanie samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania. Spółka uznaje, że przejazdy pomiędzy parkingiem zorganizowanym przy ich miejscu zamieszkania, a miejscem wykonywania pracy oraz garażowanie samochodu służbowego stanowią realizację obowiązków służbowych pracowników.

Wnioskodawca wskazał, że wszelkie sytuacje, w których pracownik użytkuje/użytkowałby samochód służbowy, inne niż wspomniane powyżej (np. jazdy w dni wolne od pracy w celach niezwiązanych z wykonywaniem obowiązków służbowych), stanowią wykorzystywanie samochodów służbowych dla celów prywatnych i, w konsekwencji, powodują powstanie przysporzenia majątkowego po stronie pracownika ze stosunku pracy.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych, w tym do siedziby Spółki oraz z miejsca wykonywania obowiązków służbowych (z siedziby Spółki) do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę - na podstawie stosownych dokumentów (indywidualnych umów z pracownikami oraz instrukcji firmowej). Wskazane przejazdy stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych, w tym do siedziby Spółki - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Wszelkie sytuacje, w których pracownik użytkuje/użytkowałby samochód służbowy, inne niż wspomniane powyżej (np. jazdy w dni wolne od pracy w celach niezwiązanych z wykonywaniem obowiązków służbowych), stanowią wykorzystywanie samochodów służbowych dla celów prywatnych i, w konsekwencji, powodują powstanie przysporzenia majątkowego po stronie pracownika ze stosunku pracy. Spółka jest wówczas zobowiązana do odpowiedniego obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.