skutki podatkowe wypłaconego świadczenia pieniężnego

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaconego świadczenia pieniężnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wyrokiem Sądu Administracyjnego z dnia 20 listopada 2009 r. Wnioskodawca został przywrócony do służby w Policji w związku z niezgodnym z prawem zwolnieniem.

Organ Policji, tj. Komendant Wojewódzki Policji rozkazem personalnym z dnia 10 lutego 2010 r., na podstawie art. 42 ust. 5 ustawy o Policji przyznał Wnioskodawcy świadczenie odszkodowawcze za błędnie wydane decyzje organów Policji o zwolnieniu ze służby w Policji.

Ww. odszkodowanie-świadczenie organ wypłacił pomniejszając je o kwotę podatku dochodowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy kwota wypłaconego odszkodowania-świadczenia w myśl art. 42 ust. 5 ustawy o Policji za niezgodne z prawem zwolnienie ze służby w Policji podlega opodatkowaniu podatkiem od osób fizycznych...
2. Czy organ Policji zgodnie z prawem pobrał podatek od przyznanego odszkodowania...
   
   

Wnioskodawca wskazał, iż mając na względzie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu.

Zaznaczył również, iż w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego: I OSK 811 /07 z dnia 11 maja 2008 r. oraz I OSK 915/07 z dnia 04 czerwca 2008 r. świadczenie pieniężne w myśl art. 42 ust. 5 ustawy o Policji ma charakter odszkodowawczy (jest więc formą rekompensaty) za okres pozostawania poza służbą w związku z niezgodnym z prawem zwolnieniem policjanta ze służby.

Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, kwota wypłaconego odszkodowania-świadczenia za niezgodne z prawem zwolnienie ze służby w Policji nie podlega opodatkowaniu w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle zaistniałego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na mocy art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Dokonując analizy art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy zauważyć, że użyty w treści artykułu zwrot ?w szczególności? oznacza, iż wskazane kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym ? aktualnie lub w przeszłości - pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Innymi słowy o tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik aktualnie lub w przeszłości związany z pracodawcą czy też inna osoba nie związana z pracodawcą.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy jednak podkreślić, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy objęte są tylko te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Z opisu przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wyrokiem Sądu Administracyjnego z 2009 r. Wnioskodawca został przywrócony do służby w Policji w związku z niezgodnym z prawem zwolnieniem. Organ Policji, tj. Komendant Wojewódzki Policji rozkazem personalnym z dnia 10 lutego 2010 r. na podstawie art. 42 ust. 5 ustawy o Policji przyznał Wnioskodawcy świadczenie odszkodowawcze za błędnie wydane decyzje organów Policji o zwolnieniu ze służby w Policji.

W myśl art. 42 ust. 5 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tj. Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277 ze zm.) policjantowi przywróconemu do służby przysługuje za okres pozostawania poza służbą świadczenie pieniężne równe uposażeniu na stanowisku zajmowanym przed zwolnieniem, nie więcej jednak niż za okres 6 miesięcy i nie mniej niż za 1 miesiąc. Takie samo świadczenie przysługuje osobie, o której mowa w ust. 3.

Wskazane w ww. przepisie ?świadczenie pieniężne? nie jest ani odszkodowaniem ani też zadośćuczynieniem. Gdyby ustawodawca, z założenia będący racjonalnym, chciał aby niniejsza kwota była odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem, to tak by ją właśnie określił konstruując omawiany artykuł (tym bardziej, iż w innych artykułach ustawy o Policji użyte zostało słowo ?odszkodowanie?- patrz art. 68 ustawy). Skoro jednak ustawodawca tego nie uczynił, określając tę kwotę jako ?świadczenie pieniężne?, to właśnie z tego względu aby nie utożsamiano tej kwoty z instytucjami zadośćuczynienia i odszkodowania. Podkreślić bowiem należy, że do uznania określonego świadczenia za ?odszkodowanie? lub ?zadośćuczynienie? nie wystarczy takie nazwanie tego świadczenia przez świadczeniobiorcę lub świadczeniodawcę, lecz konieczne jest, aby świadczenie było w taki właśnie sposób nazwane przez ustawę i następowało w wykonywaniu ustawowego uprawnienia do tego rodzaju świadczenia (tutaj ? ?odszkodowania/zadośćuczynienia?).

Wobec powyższego należy wskazać, iż jako że art. 42 ust. 5 ustawy o Policji nie traktuje opisanego w nim świadczenia pieniężnego jako odszkodowania lub zadośćuczynienia nie może ono korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, gdyż przepis ten zwalnia z opodatkowania jedynie odszkodowania lub zadośćuczynienia a nie jakiekolwiek świadczenia pieniężne.

Wypłacone świadczenie podlega zatem opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wypłacając przedmiotowe świadczenie organ Policji postąpił zatem prawidłowo pobierając z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków wskazać należy, iż zawarte w nich rozstrzygnięcia nie dotyczą zagadnień prawa podatkowego, tj. zagadnień będących przedmiotem interpretacji. Niezależnie od tego, Organ interpretacyjny nie podziela zawartego w nich twierdzenia, z którego wynika, że świadczenie pieniężne przyznane na podstawie art. 42 ust. 5 ustawy o Policji ma charakter odszkodowawczy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.