Czy świadczenie w postaci ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za każdy dzień przeniesienia (...)

Czy świadczenie w postaci ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za każdy dzień przeniesienia funkcjonariusza celnego na stałe do pełnienia służby w innej miejscowości korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2010r. (data wpływu do tut. Biura ? 02 grudnia 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania przychodu uzyskanego przez funkcjonariusza celnego w postaci ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania w związku z przeniesieniem na stałe do pełnienia służby w innej miejscowości ? jest prawidłowe.

Porady prawne

UZASADNIENIE

W dniu 02 grudnia 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania przychodu uzyskanego przez funkcjonariusza celnego w postaci ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania w związku z przeniesieniem na stałe do pełnienia służby w innej miejscowości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, będący płatnikiem wskazał, iż rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 27 października 2010r. w sprawie świadczeń związanych z przeniesieniem funkcjonariusza celnego do pełnienia służby w innej miejscowości zmieniające dotychczasowe rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 18 maja 2004r. w sprawie świadczeń związanych z przeniesieniem (?) wprowadza w miejsce dodatku za rozłąkę nowe świadczenie: ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za każdy dzień przeniesienia w wysokości 95% stawki diety, określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 156 ust. 2 ustawy o Służbie Celnej.

Następnie wnioskodawca wskazał, iż w obecnym stanie prawnym ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania w związku z przeniesieniem przysługuje funkcjonariuszom celnym przeniesionym na stałe do pełnienia służby w innej miejscowości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy świadczenie w postaci ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za każdy dzień przeniesienia funkcjonariusza na stałe do pełnienia służby w innej miejscowości korzysta ze zwolnienia podatkowego...

Zdaniem wnioskodawcy, w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego oraz zakresu zwolnień zawartych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, brak jest podstawy do zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za każdy dzień przeniesienia przysługującego funkcjonariuszom przeniesionym na stałe do pełnienia służby w innej miejscowości.

Wnioskodawca podkreślił, iż należność w postaci dodatku za rozłąkę wypłacana funkcjonariuszom czasowo przeniesionym korzystała ze zwolnienia podatkowego (art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) w przeciwieństwie do należności przysługujących funkcjonariuszom przeniesionym na stałe.

Wnioskodawca stwierdził również, iż wśród zwolnień podatkowych wymienionych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie wskazał ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za każdy dzień przeniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl zasady powszechnego opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powołanego przepisu wynika zatem, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W praktyce, w pojęciu przychodu mieści się każda realna korzyść, jaką uzyskał podatnik.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Treść powyższego przepisu wskazuje zatem, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać jako pracownik. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Zgodnie z art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 168, poz. 1323 ze zm.) przeniesienie funkcjonariusza do innej miejscowości, z której dojazd do miejsca zamieszkania jest znacznie utrudniony, wymaga zapewnienia funkcjonariuszowi odpowiednich warunków mieszkaniowych, z uwzględnieniem jego sytuacji rodzinnej. W myśl art. 93 ust. 1 ww. ustawy w przypadku, o którym mowa w art. 92 ust. 1, jeżeli zapewnienie funkcjonariuszowi odpowiednich warunków mieszkaniowych jest niemożliwe lub utrudnione oraz jeżeli on sam lub jego małżonek nie posiadają lokalu mieszkalnego w miejscu pełnienia służby lub w miejscowości pobliskiej, funkcjonariuszowi przysługuje zwrot udokumentowanych kosztów przeniesienia lub równoważnik pieniężny.

W myśl postanowień § 14 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 października 2010r. w sprawie świadczeń związanych z przeniesieniem funkcjonariusza celnego do pełnienia służby w innej miejscowości (Dz. U. Nr 202, poz. 1338) funkcjonariuszowi posiadającemu w dniu przeniesienia członków rodziny, przeniesionemu na stałe do pełnienia służby w innej miejscowości, któremu nie zapewniono lokalu mieszkalnego, a jedynie tymczasową kwaterę do zamieszkania bez członków rodziny albo równoważnik pieniężny w wysokości określonej w § 12 ust. 1 pkt 2, dodatkowo przysługują świadczenia, o których mowa w § 18 ust. 2 i 3.

Stosownie do § 18 ust. 2 pkt 1 ww. rozporządzenia funkcjonariuszowi przeniesionemu czasowo do pełnienia służby w innej miejscowości, który w dniu przeniesienia posiada członków rodziny, przysługuje ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania, za każdy dzień przeniesienia, w wysokości 95% stawki diety, określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 156 ust. 2 ustawy;

Z powyższego wynika zatem, iż świadczenie w postaci ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za każdy dzień przeniesienia funkcjonariusza celnego do pełnienia służby w innej miejscowości, określone w ww. rozporządzeniu, dotyczy również przypadków przeniesienia na stałe. Wskazany przepis § 18 ust. 2 pkt 1 ww. rozporządzenia ma tym samym zastosowanie w przypadku przeniesienia funkcjonariusza celnego do pełnienia służby w innej miejscowości, na stałe.

Zgodnie z brzmieniem art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolny od podatku dochodowego jest dodatek za rozłąkę wypłacany pracownikom czasowo przeniesionym ? do wysokości diet za czas podróży służbowej na obszarze kraju, określonych w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Ustawodawca prawo do zwolnienia z opodatkowania dodatku za rozłąkę, określone w art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym w stanie faktycznym przedstawionym przez wnioskodawcę) uzależnił od charakteru przeniesienia, wskazując, iż ma ono zastosowanie do pracowników przeniesionych czasowo. Tym samym przepisy prawa podatkowego nie przewidują zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym dodatku za rozłąkę wypłacanego pracownikom przeniesionym do pracy w innej miejscowości na stałe.

Ponadto treść ww. przepisu wyraźnie wskazuje, iż zwolnieniu z opodatkowania objęty został dodatek za rozłąkę wypłacany pracownikom czasowo przeniesionym, natomiast w przedstawionym stanie faktycznym funkcjonariusz celny otrzymuje ekwiwalent z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania a nie dodatek za rozłąkę.

W związku z powyższym, stwierdza się, że ani ww. przepis, ani żaden inny przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zwalnia ekwiwalentu z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za każdy dzień przeniesienia funkcjonariusza celnego do pełnienia służby w innej miejscowości, od opodatkowania, a zatem świadczenie to nie spełnia warunków niezbędnych do skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uzyskane przez danego funkcjonariusza celnego ww. świadczenie należy zatem zakwalifikować do przychodów określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku służbowego i opodatkować razem z innymi przychodami.

W świetle powyższego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika