Czy wnioskodawca prawidłowo ustalił wartość początkową środka trwałego?

Czy wnioskodawca prawidłowo ustalił wartość początkową środka trwałego?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2011r. (data wpływu do tut. Biura 27 stycznia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej budynku mieszkalnego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 stycznia 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej budynku mieszkalnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zakupił nieruchomość zabudowaną budynkiem mieszkalnym. Stan techniczny nieruchomości w dniu nabycia uniemożliwiał wykorzystanie jej w celach zarówno mieszkalnych jak i gospodarczych. Wnioskodawca podjął decyzję o doprowadzeniu nieruchomości do stanu użyteczności. Ze względu na poziom uszkodzenia budynku, jego odbudowa wymagała znacznych środków finansowych.

W czasie prac przeprowadzono gruntowny remont całego obiektu dokonując m.in. wymiany dachu, instalacji elektrycznej, gazowej, grzewczej, wykonania elewacji zewnętrznej, wykończenia wnętrz oraz ogólne prace zmierzające do przystosowania budynku do zdatności, aby mógł pełnić swoją funkcję.

Równocześnie przy powyższych pracach remontowych wykonano prace adaptacyjne zmierzające do przystosowania do zamieszkania a przede wszystkim podzielono budynek na lokale.

Obecnie wyremontowany budynek, tj. lokale w nim się znajdujące wnioskodawca przeznacza na wynajem. Wynajem stał się możliwy dopiero po przeprowadzeniu gruntownych prac remontowych wskazanych powyżej, w innym przypadku budynek byłby całkowicie niezdatny do użytkowania. Z uwagi na prowadzony wynajem wnioskodawca chce przyjąć nieruchomość do ewidencji środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Za wartość początkową środka trwałego przyjął cenę jaką uzyskałby za budynek w przypadku jego zbycia w drodze sprzedaży w dacie przyjęcia go do ewidencji środków trwałych. Za cenę wnioskodawca przyjął wartość nieruchomości wskazaną w operacie szacunkowym sporządzonym przez rzeczoznawcę majątkowego. Ustalenia wartości nieruchomości wnioskodawca dokonał na podstawie operatu szacunkowego z uwagi na brak możliwości ustalenia jej wartości w inny sposób. Wnioskodawca nie posiada wszystkich dokumentów poświadczających poniesione koszty związane z przeprowadzonym remontem budynku, gdyż dopiero w końcowej fazie tego przedsięwzięcia powstał pomysł, aby budynek przeznaczyć na wynajem i dlatego też wnioskodawca nie przywiązywał wagi do dokumentacji związanej z kosztami. Na podstawie posiadanych dokumentów wnioskodawca nie jest w stanie ustalić kosztu całego przedsięwzięcia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wnioskodawca prawidłowo ustalił wartość początkową środka trwałego...

Zdaniem wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym zastosowanie będą miały przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 178 ze zm.), a w szczególności przepisy określające zasady amortyzacji. Na samym początku niezbędne jest ustalenie co ustawodawca uważa za środek trwały, a zatem co może stanowić przedmiot amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakreśla, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzania i środki transportu,
  3. inne przedmioty,

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy - zwane środkami trwałymi.

Przywołany powyżej przepis wskazuje na elementy, które muszą występować łącznie, charakteryzujące środek trwały.

Wartość początkowa to sformułowanie, którego znaczenie jest zdefiniowane ustawowo. Nie występuje tutaj typowa definicja legalna, jednakże zawarte w ustawie szczegółowe przepisy dotyczące ustalania wartości początkowej, pozwalają na stwierdzenie, że jest to sformułowanie o ściśle i jednoznacznie określonym zakresie. Należy zauważyć, że przepisy ustawy są tak skonstruowane, że w wielu przypadkach wartość początkowa środka trwałego będzie różna od faktycznej (ekonomicznej) wartości tego składnika majątku w momencie przyjmowania go do używania. Związane jest to z tym, że wartość początkowa w sensie prawnym zawsze powiększona jest o koszty związane z rozpoczęciem użytkowania (wdrożeniem) środka trwałego.

Wartość początkowa ustalana jest na dzień przyjęcia środka trwałego do używania. Od momentu przyjęcia powinny być naliczane odpisy amortyzacyjne. Oczywistą kwestią jest, że aby móc dokonywać odpisów amortyzacyjnych niezbędnym elementem jest znajomość wartości początkowej środka trwałego. Kluczowym przepisem dotyczącym tej kwestii z całą pewnością jest art. 22g ust. 1 ustawy w brzmieniu: Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

  1. w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia,

1a. w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększaną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b,

  1. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia,
  2. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości,
  3. w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - ustaloną przez wspólników na dzień wniesienia wkładu lub udziału, wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej, z dnia wniesienia wkładu,
  4. w razie otrzymania w związku z likwidacją osoby prawnej, z zastrzeżeniem ust 14b, ustaloną przez podatnika wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.

Zwrot jest sformułowaniem zdefiniowanym w ustawie, a niejako wbrew swej nazwie obejmuje nie tylko wydatki na zakup, ale również inne koszty związane z zakupem oraz wdrożeniem środka trwałego do używania.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Mając na uwadze powyższy przepis trzeba dojść do wniosku, że zgodnie z nim ceną nabycia środka trwałego jest nie tylko sama kwota należna zbywcy, ale również wszelkie koszty związane z samą transakcją kupna/sprzedaży. Koszty związane ze środkiem trwałym poniesione do momentu przekazania do używania będą również zawierały nakłady poniesione w związku z przystosowaniem budynku do użyteczności. Jednak w przypadku gdy nie można ustalić wartości tych nakładów z uwagi na fakt braku dokumentów poświadczających ich poniesienie wnioskodawca stoi na stanowisku, że stosownym jest zastosowanie przepisu art. 22g ust. 8 ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeśli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części, nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzania wykazu, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Nieruchomość, którą kupił wnioskodawca była niezdatna do użytkowania. Stan techniczny uniemożliwiaj jej użytkowanie. Z uwagi na to, że wnioskodawca nie posiada dowodów poniesionych kosztów na nakłady powiększające wartość nieruchomości nie jest w stanie ustalić kwoty powiększającej cenę zakupu o wartość tych nakładów. Zdaniem wnioskodawcy przepisy prawa nie zobowiązują go do gromadzenia tego rodzaju dokumentów, a podejmując decyzję o przeprowadzeniu gruntownego remontu wnioskodawca nie przypuszczał, że kiedykolwiek takie dokumenty będą mu potrzebne. Pod koniec prac okazało się realne przeznaczenie budynku na wynajem, czego efektem było to, że dokumentacja poniesionych nakładów nie była prowadzona.

W opinii wnioskodawcy interpretując przepisy określające jakimi cechami powinien się charakteryzować środek trwały należy stwierdzić, że w momencie nabycia nieruchomości przez podatnika nie spełniała ona przesłanek z art. 22a ust. 1 ustawy. Z uwagi na stan techniczny nieruchomości nie można twierdzić, że spełniała ona przesłanki środka trwałego i z całą pewnością nie posiadała cech środka trwałego. Dlatego też budynek w ogóle nie był środkiem trwałym w rozumieniu przepisów ustawy. W okresie od nabycia do przyjęcia do ewidencji środków trwałych budynek nie był ujęty w żadnej ewidencji środków trwałych. Ze względu na fakt, że budynku w momencie nabycia nie można było zakwalifikować jako środka trwałego, nie można przyjąć, że wartość początkowa środka trwałego to cena jego nabycia zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy.

Dopiero po przeprowadzeniu gruntownego remontu budynek spełniał wymogi ustawowe środka trwałego i dopiero w tym momencie wnioskodawca mógł nieruchomość oddać do używania na podstawie umowy najmu.

Zdaniem wnioskodawcy, mając na uwadze powyższe wydaje się poprawne zastosowanie w danej sprawie przepisów art. 22g ust. 8 ustawy, ponieważ z całą pewnością nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego. Cena nabycia nieruchomości w żadnym przypadku nie odzwierciedla jej wartości w momencie przyjęcia do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca wskazuje, że nie jest w stanie określić wartości poniesionych nakładów na nieruchomość w czasie od zakupu do oddania do użytkowania. W związku z tym jedynym sposobem ustalenia wartości początkowej nieruchomości było sporządzenie wyceny z uwzględnieniem cen rynkowych środka trwałego tego samego rodzaju. Wynika to również z tego, że tylko taka forma określenia wartości początkowej środka trwałego będzie zgodna z przepisami prawa i stanem faktycznym. Nie można zastosować art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy, ponieważ cena nabycia nieruchomości nie była ceną nabycia środka trwałego, gdyż nieruchomość nie spełniała przestanek do uznania jej jako środka trwałego. Nie można również zastosować art. 22g ust. 3 ustawy, gdyż nie można ustalić całkowitej wartości poniesionych nakładów w celu przystosowania budynku do wymogów określonych dla środków trwałych. Określenia wartości początkowej bez uwzględnienia wartości tych nakładów będzie całkowicie niezgodne ze stanem faktycznym, a także nie będzie w żaden sposób zgodne z aspektami gospodarczymi i ekonomicznymi.

Na poparcie swojego stanowiska wnioskodawca powołuje:

  • wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 08 grudnia 1999r. sygn. akt SA/Sz 1803/98.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r.o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Pojęcie ?budynek? zdefiniowano w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. ? Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.). Na podstawie tej definicji przez pojęcie budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Pojęcie ?trwałe związanie z gruntem? oznacza zarówno posiadanie przez obiekt budowlany fundamentów, które są usytuowane poniżej poziomu terenu (wkopane w grunt), jak i trwałego związania fundamentów z obiektem budowlanym.

Wartość początkowa to ustalona według określonych zasad podstawa naliczania odpisów amortyzacyjnych od danego składnika majątku podatnika. Jednakże nie ma dowolności przy jej określaniu. Szczegółowe zasady ustalania wartości początkowej zawarte są w art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie przepisem art. 22g ust. 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

  1. w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;

1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;

  1. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia;
  2. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości;
  3. w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną:
    1. wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne - jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany,
    2. wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie - jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany,
    3. wartość określoną zgodnie z art. 19 - jeżeli ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie;
  4. w razie otrzymania w związku z likwidacją osoby prawnej, z zastrzeżeniem ust. 14b, ustaloną przez podatnika wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.

W przedmiotowej sprawie kwestią bezsporną jest fakt, iż przedmiotową nieruchomość wnioskodawca nabył w drodze kupna. Zatem należy rozważyć czy dla ustalenia jej wartości początkowej zastosowanie znajdzie przepis art. 22g ust. 3 ww. ustawy. Przepis ten stanowi, iż za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Przepisy ww. artykułu definiujące cenę nabycia, łączą ?koszty zakupu? i koszty poniesione w związku z przystosowaniem środka trwałego do stanu zdatnego do używania w jedną całość.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca nabył nieruchomość zabudowaną budynkiem mieszkalnym jako osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej. Następnie podjął działania zmierzające do poprawy stanu nieruchomości i przeprowadził prace remontowo-adaptacyjne polegające na wymianie dachu, instalacji elektrycznej, gazowej, grzewczej, wykonaniu elewacji zewnętrznej, wykończeniu. Obecnie wyremontowany budynek z lokalami mieszkalnymi jest przeznaczony na wynajem.

Należy zgodzić się ze stanowiskiem, iż w przedmiotowej sprawie nie doszło do wytworzenia środka trwałego oraz nie miało miejsce ulepszenie środka trwałego, gdyż budynek został przystosowany do używania. Jednakże w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego (budynku) nie jest możliwe, gdyż cena zakupu tego budynku jest znana. Wnioskodawca poniósł również nakłady związane z przystosowaniem budynku do użytkowania. Zatem zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, mając na uwadze art. 22g ust. 3 ww. ustawy, w przedstawionej sytuacji wartość początkową budynku będzie stawiła cena nabycia wynikająca z aktu notarialnego powiększona o wartość wszystkich nakładów (remontowo-modernizacyjno-adaptacyjnych), które miały miejsce przed przekazaniem do używania nabytego budynku, bowiem poniesione koszty są bezpośrednio związane z przystosowaniem środka trwałego do stanu zdatnego do używania.

Zgodnie natomiast z treścią art. 22g ust. 8 cyt. ustawy - jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Zauważyć jednak należy, iż możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości według ceny nabycia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna przy tym mieć charakter obiektywny, a więc dotyczyć tych sytuacji, w których podatnik, z uwagi na upływ czasu nie posiada - bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego na nabycie i przystosowanie do używania wydatków.

Przesłanką uzasadniającą zastosowanie art. 22g ust. 8 ww. ustawy nie może być wyłącznie okoliczność, iż wnioskodawca poniósł nakłady przystosowujące budynek do celów wynajmu. Poniesienie tychże wydatków nie powoduje, iż nie można ustalić ceny nabycia. Ceną nabycia budynku będzie wartość wynikająca z aktu notarialnego powiększona o wartość wszystkich nakładów związanych z przystosowaniem budynku mieszkalnego do wynajmu.

Dokonując wykładni ww. zapisów art. 22g ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 i ust. 8 ustawy, nie może być wątpliwości, iż zarówno ich treść, jak i usytuowanie wskazują, iż prawodawca przyjął pewną gradację metod ustalania wartości początkowej środków trwałych nabytych przez podatnika. Podstawowym jest przyjęcie, przy nabyciu w drodze kupna, ceny nabycia określonej w art. 22 ust. 3. Jedynie w sytuacji gdy nie jest możliwe ustalenie ceny nabytych środków trwałych, ich wartość ustala się w sposób określony w art. 22g ust. 8 ustawy. Ten szczególny sposób dopuszcza wycenę dokonaną przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych. Jest to jednak sposób szczególny, który może mieć zastosowania w sytuacji gdy faktycznie ustalenie ceny nabycia jest niemożliwe, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca.

Należy również zauważyć, iż każdorazowo w przypadku gdy od dnia zakupu lub od dnia przystosowania środka trwałego do używania do dnia przekazania go na potrzeby najmu bądź potrzeby działalności gospodarczej upłynie określony przedział czasowy, to wartość tego środka trwałego wyrażona w cenie nabycia powiększonej o koszty związane z przystosowaniem go do używania, nie odpowiada wartości rynkowej środka trwałego. Nie oznacza to jednak, iż zachodzi przesłanka wymieniona w art. 22g ust. 8 ww. ustawy, tzn. ?nie można ustalić ceny nabycia?. Cenę ustalić można, tylko jest ona nieadekwatna do wartości rynkowej. Fakt, iż wartość wynikająca z aktu notarialnego nie odzwierciedla rzeczywistej wartości budynku, nie stanowi przesłanki uzasadniającej zastosowanie art. 22g ust. 8 ww. ustawy. Wartość tę powiększa się bowiem o wartość nakładów remontowo-modernizacyjno-adaptacyjnych. Nie może być przesłanką stosowania wyceny niefrasobliwość wynajmującego polegająca na nie gromadzeniu dokumentów potwierdzających wartość wydatków. Wnioskodawca sam przyznaje, że nie przywiązywał wagi do dokumentacji kosztowej. Zauważyć należy, że ?brak możliwości? to nie jest pojęcie tożsame z ?nieprzywiązywaniem wagi?. Tym bardziej, że już w momencie prowadzenia prac remontowych ? co wynika z wniosku ? wnioskodawca dzielił budynek na lokale. Niekoniecznie więc dopiero w końcowej, jak twierdzi, fazie zrodził się pomysł co do przeznaczenia budynku. Stąd jeszcze raz podkreślić trzeba, że przepis art. 22g ust. 8 ustawy służyć ma sytuacjom szczególnym, kiedy nie ma obiektywnie możliwości ustalenia wartości początkowej w inny sposób jak wycena a nie sytuacjom, kiedy znana jest cena nabycia budynku, lecz nie są znane całkowite nakłady na ten budynek, gdyż podatnik do gromadzenia dokumentów ?nie przywiązywał wagi?. Przepis art. 22g ust. 8 ustawy nie ma służyć podnoszeniu rynkowej wartości budynku mieszkalnego dzięki odwołaniu się do aktualnych cen na rynku nieruchomości i pomijaniu faktu, że w dacie nabycia koniunktura była inna a więc i wartość początkowa byłaby niższa niż ta ustalona w dacie wyceny.

Wskazać również należy, iż w przypadku budynku mieszkalnego przeznaczonego pod wynajem możliwe jest również ustalenie jego wartości początkowej w sposób wskazany przez ustawodawcę w art. 22g ust. 10 ww. ustawy. Zgodnie z treścią tego przepisu podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie wartość początkową nabytego budynku należy ustalić zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z art. 22g ust. 3 ww. ustawy tj. wg ceny nabycia powiększonej o wydatki na jego remont do dnia przyjęcia go do używania, a nie według wyceny dokonanej przez podatnika. Okoliczność, iż wnioskodawca nie gromadził dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych na budynek nakładów nie może być przesłanką ustalenia wartości początkowej budynku na podstawie wyceny.

Mając powyższe na uwadze stanowisko wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanego przez wnioskodawcę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego podkreślić należy, iż jakkolwiek orzeczenia kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym. Powyższe orzeczenie zapadło w indywidualnej sprawie i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie może być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcy i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika