Skutki podatkowe sprzedaży udziału w nieruchomości i sprzedaży użytkowania wieczystego nieruchomości (...)

Skutki podatkowe sprzedaży udziału w nieruchomości i sprzedaży użytkowania wieczystego nieruchomości ? grunty ...

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) ? Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 10 grudnia 2013 r. (data otrzymania 12 grudnia 2013 r.), uzupełnionym 10 lutego 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości gruntowej oraz nieruchomościach lokalowych ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2013 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości gruntowej oraz nieruchomościach lokalowych.

W związku z brakami formalnymi, pismem z 30 stycznia 2014 r. Znak: IBPBII/2/415-1238/13/NG, wezwano do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 10 lutego 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Nieruchomość położona w W. objęta została działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. ... W..

Z dniem 21 listopada 1945 r., tj. z dniem wejścia w życie dekretu, nieruchomości ..., w tym grunt przedmiotowej nieruchomości, na podstawie art. l cyt. dekretu przeszły na własność gminy m. ... W., a od 1950 r. z chwilą likwidacji gmin ? na własność Skarbu Państwa.

W momencie utraty własności nieruchomości na rzecz gminy W. nieruchomość była zabudowana budynkiem, a jej właścicielami byli ojciec Wnioskodawcy i jego pierwsza żona w udziałach po ½.

Wnioskodawca część nieruchomości odzyskał na mocy decyzji Prezydenta Miasta ... W.. W wyniku tej decyzji 29 października 2012 r. sporządzony został akt notarialny zawierający umowę, mocą której oddano w użytkowanie wieczyste część nieruchomości.

Wnioskodawca wskazał, że dekret z dnia 26 października 1945 r. jako jedyny akt prawny w Polsce odrywał własność budynków od własności gruntu pod budynkiem. Dotychczasowi właściciele mieli prawo złożyć wniosek o przyznanie prawa własności czasowej do gruntu. Do czasu rozpoznania takiego wniosku budynki pozostawały własnością dotychczasowych właścicieli. Ojciec Wnioskodawcy złożył taki wniosek, ale został on rozpoznany odmownie 1 marca 1954 r. Z tą datą budynek w W. przeszedł formalnie na własność Skarbu Państwa. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. 25 sierpnia 2003 r. stwierdziło nieważność orzeczenia z dnia 1 marca 1954 r. z mocą wsteczną, co oznacza, że budynek w W. jest nieprzerwanie własnością byłych właścicieli a następnie ich następców prawnych.

Ojciec Wnioskodawcy zmarł 1 września 1968 r., a spadek po ojcu postanowieniem Sądu Powiatowego z 21 października 1968 r. nabyła druga żona spadkodawcy (matka Wnioskodawcy) oraz dwoje dzieci spadkodawcy (w tym Wnioskodawca) po 1/3 części każdy.

Matka Wnioskodawcy zmarła 26 maja 2009 r. Sąd Rejonowy 28 września 2009 r. stwierdził, że spadek nabyło wprost dwoje dzieci spadkodawcy (w tym Wnioskodawca), każde po połowie.

Zatem Wnioskodawca spadek odziedziczył po ojcu w 1/3 a następnie po matce w ½.

Przedmiotem zbycia, na mocy aktu notarialnego 2 grudnia 2013 r., przez czworo następców prawnych (każdy posiadał udział po ¼), w tym przez Wnioskodawcę były:

1.nieruchomość gruntowa, którą współwłaściciele sprzedali za cenę 740 000 zł.

2.nieruchomości lokalowe wraz z udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu, na którym posadowiony jest budynek, w którym to budynku znajdują się sprzedane nieruchomości lokalowe, tj.:

  • lokal mieszkalny nr 4 wraz z udziałem wynoszącym 1400/10000 części wspólnych budynku i innych urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali oraz w tym samym stosunku udział w prawie użytkowania wieczystego terenu na którym budynek jest wzniesiony ? za cenę 350.000,00 zł,
  • lokal użytkowy nr U-l wraz z udziałem wynoszącym 600/10000 części wspólnych budynku i innych urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali oraz w tym samym stosunku udział w prawie użytkowania wieczystego terenu, na którym budynek jest wzniesiony ? za cenę 60.000,00 zł,
  • lokal użytkowy (garaż G1) wraz z udziałem wynoszącym 800/10000 części wspólnych budynku i innych urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali oraz w tym samym stosunku udział w prawie użytkowania wieczystego terenu, na którym budynek jest wzniesiony ? za cenę 25.000,00 zł,
  • lokal użytkowy (garaż G2) wraz z udziałem wynoszącym 894/10000 części wspólnych budynku i innych urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali oraz w tym samym stosunku udział w prawie użytkowania wieczystego terenu, na którym budynek jest wzniesiony ? za cenę 25.000,00 zł.

Kupujący oświadczył, że lokale wraz z udziałami w częściach wspólnych budynku i innych urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali oraz udziałami w prawie użytkowania wieczystego terenu, na którym budynek jest wzniesiony za powyższe ceny kupuje.

Odzyskana przez współwłaścicieli nieruchomość została sprzedana łącznie za kwotę 1 200 000 zł z czego przychód Wnioskodawcy wyniósł 300 000 zł.

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytania:

Czy w świetle obowiązujących przepisów oraz wyroku Sądu Najwyższego z 7 maja 2002 r. należny jest podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu sprzedaży części nieruchomości znajdującej się w W.?

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek dochodowy od sprzedaży należy się tylko od kwoty 100 000 zł, która stanowi spadek po matce, a jego zbycie nastąpiło przed upływem 5 lat od jej śmierci.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) ? źródłem przychodu jest, z zastrzeżeniem ust. 2, odpłatne zbycie m. in.:

  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości lub praw przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub praw nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie ? nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany ze sprzedaży w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w 2013 r. współwłaściciele (w tym Wnioskodawca) sprzedali nieruchomość gruntową oraz nieruchomości lokalowe wraz z udziałami w prawie wieczystego użytkowania gruntu zabudowanego budynkiem, w którym wyodrębniono sprzedane nieruchomości lokalowe. Wnioskodawca wskazał, że ww. nieruchomość (nieruchomość gruntowa wraz z posadowionym na niej budynkiem, w którym znajdują się sprzedane lokale) w momencie wywłaszczenia, jakie miało miejsce na podstawie Dekretu z dnia 26 października 1946 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. ... W., stanowiła własność ojca Wnioskodawcy i jego pierwszej żony w udziałach po ½. Następnie Wnioskodawca odzyskał prawo do udziału w wywłaszczonym mieniu. W dniu 29 października 2012 r. sporządzony został akt notarialny zwierający umowę, mocą której oddano w użytkowanie wieczyste ww. nieruchomość. Następnie prawo użytkowania wieczystego gruntu zostało przekształcone w prawo własności nieruchomości do tej części, która nie była zabudowana budynkiem. Zatem przedmiotem sprzedaży przez współwłaścicieli (w tym Wnioskodawcę) była nieruchomość gruntowa oraz nieruchomości lokalowe wraz z udziałami w prawie użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego budynkiem, z którego wyodrębniono sprzedane nieruchomości lokalowe.

W tym miejscu zauważyć należy, że pojęcie użytkowania wieczystego zawarte zostało w art. 232 z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121). Zgodnie z § 1 ww. przepisu ? grunty stanowiące własność Skarbu Państwa położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym i osobom prawnym.

W przypadku przekształcenia prawa wieczystego użytkowania w prawo własności za datę nabycia nieruchomości, od której upływa 5-letni termin określony w przywołanym na wstępie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie można uznać momentu przekształcenia prawa wieczystego użytkowania w prawo własności na podstawie aktu administracyjnego. Jest to bowiem tylko zmiana formy prawnej faktycznego prawa do nieruchomości. Nabycie prawa do nieruchomości następuje w chwili nabycia prawa wieczystego użytkowania.

Dla rozpatrywanej sprawy istotna jest zatem kwestia, od kiedy należy liczyć bieg pięcioletniego terminu, o którym mowa w cytowanym wyżej przepisie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Niezbędne jest więc ustalenie momentu nabycia przez Wnioskodawcę udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntu oraz prawa własności budynku posadowionego na tym gruncie, a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy stwierdzenie braku podstaw do przejęcia powyższej nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa i potwierdzenie własności spadkobierców byłego właściciela stanowi nabycie w myśl przywołanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy rozstrzygnięciu tego problemu należy mieć na uwadze nie tylko przepisy prawa podatkowego, ale przede wszystkim przepisy prawa cywilnego dotyczące nabycia, czy też utraty prawa własności.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami ? jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem ? trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Nabycie i utrata własności (w tym także własności nieruchomości) uregulowane zostało w art. 155-231 Kodeksu cywilnego. U podstaw nabycia i zbycia nieruchomości, w rozumieniu kodeksowym, leży wola nabywcy. Swoboda zawierania umów jest naczelną zasadą Kodeksu cywilnego.

Natomiast prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

Oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. ... W. (Dz. U. Nr 50, poz. 279 z późn. zm.), w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 dekretu przewidywał, że:

  1. dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną ? gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania;
  2. w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;
  3. w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;
  4. w razie nie zgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nie przyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.

Jak wynika ze wskazanej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność miasta stołecznego W. gruntów stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania), było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że ustanowienia na rzecz Wnioskodawcy prawa użytkowania wieczystego nie należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego, należy traktować jako swoistą restytucję stosunków własnościowych sprzed komunalizacji bo na taki jedynie zakres przywrócenia uprawnień dotychczasowym właścicielom zezwalały przepisy ww. dekretu.

Jeśli przejęta w drodze przymusu nieruchomość jest zwracana spadkobiercy osoby, którą pozbawiono tej nieruchomości, to prawo do zwrotu ma swe źródło w nabyciu spadku.

Zgodnie z art. 922 Kodeksu cywilnego, spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy (spadkodawców) ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej.

Jeżeli chodzi o budynki, znajdujące się na gruntach, przechodzących na własność gminy miasta stołecznego W., to zgodnie z art. 5 ww. dekretu, pozostają one własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Przepis ten obejmował zatem tylko takie budynki, które istniały, a więc były wybudowane na gruncie w chwili, kiedy zgodnie z postanowieniami dekretu grunt stał się własnością miasta. Z wniosku wynika, że w chwili wejścia w życie dekretu grunt należący w udziale ½ do ojca Wnioskodawcy zabudowany był budynkiem, z którego później wyodrębniono: lokal mieszkalny nr 4, lokal użytkowy oraz dwa garaże. Zatem do tego budynku ojciec wnioskodawcy po wywłaszczeniu mógł na podstawie zapisów dekretu zachować prawo własności, które weszło do masy spadkowej po nim i przeszło na spadkobierców.

Należy zauważyć, że powyższe stanowisko potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych, np. Wyrok WSA w W. z 29 września 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1541/06, wyrok WSA w W. z 5 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2606/12, wyrok WSA w W. z 28 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2498/12, wyrok WSA w W. z 7 maja 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3072/12.

Sądy administracyjne podzieliły pogląd zawarty w wyroku Sądu Najwyższego z 7 maja 2002 r. sygn. akt III RN 18/02, że ?(?) celem ustawodawcy nie było objęcie opodatkowaniem sprzedaży użytkowania wieczystego nieruchomości, jeżeli sprzedaż ta została dokonana przez byłego właściciela tej nieruchomości lub jego następców prawnych, którzy użytkowanie wieczyste uzyskali w wyniku realizacji uprawnień wynikając z art. 7 ust. 1-4 dekretu. Sąd uznał, że w przypadku tych osób nie doszło do nabycia użytkowania wieczystego, gdyż osoby te były właścicielami, którym państwo mocą dekretu odebrało własność nieruchomości i nigdy nie wywiązało się z określonych w dekrecie obowiązków w zakresie zrekompensowania właścicielom wywłaszczonych nieruchomości poniesionego przez nich uszczerbku majątkowego. W ocenie sądu tak należało potraktować spadkobierców byłych właścicieli nieruchomości, jeżeli to oni uzyskali użytkowanie wieczyste w wyniku realizacji uprawnień wynikających z art. 7 ust. 1-4 dekretu, które przeszły na nich ze spadkodawców?.

Mając na uwadze opisane we wniosku zdarzenie oraz przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że nabycie przez Wnioskodawcę udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntu oraz udziału w budynku posadowionym na takim gruncie, w którym następnie wyodrębniono będące przedmiotem sprzedaży lokale (lokal mieszkalny, lokal użytkowy i dwa garaże) nastąpiło w dniu nabycia spadku po każdym z rodziców czyli 1 września 1968 r. w spadku po ojcu oraz ? 26 maja 2009 r. w spadku po matce.

Podsumowując, Wnioskodawca nabył udział ¼ w prawie wieczystego użytkowania gruntu (później przekształconego w prawo własności) oraz udział ¼ w prawie własności lokalu mieszkalnego nr 4, lokalu użytkowego nr U-1 oraz dwóch garaży (wraz ze związanym z lokalami udziałem w prawie wieczystego użytkowania gruntu, na którym był położony budynek) w spadku w różnym czasie:

  • 2/3 udziału Wnioskodawca nabył w 1968 r. w spadku po ojcu (1/3 z udziału ½),
  • 1/3 udziału Wnioskodawca nabył w 2009 r. w spadku po matce (1/2 z udziału 1/6).

W związku z tym sprzedaż w 2013 r. udziału w nieruchomości (do której uprzednio nabyto prawo użytkowania wieczystego gruntu) oraz udziału we współwłasności lokalu mieszkalnego nr 4, lokalu użytkowego nr U-1 oraz dwóch garaży (G1 i G2) wyodrębnionych z budynku posadowionego na gruncie pozostającym w użytkowaniu wieczystym, jeżeli nie nastąpiła w wykonywaniu działalności gospodarczej ? to w części dotyczącej udziału nabytego w spadku po zmarłym w 1968 r. ojcu ? nie stanowi źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ zostanie dokonana po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

Jednakże ta część przychodu (jak wskazał Wnioskodawca 100 000 zł) uzyskana ze sprzedaży w 2013 r. udziału w nieruchomości (do której uprzednio nabyto prawo użytkowania wieczystego gruntu) oraz udziału we współwłasności lokalu mieszkalnego nr 4, lokalu użytkowego nr U-1 oraz dwóch garaży (G1 i G2) wyodrębnionych z budynku posadowionego na gruncie pozostającym w użytkowaniu wieczystym ? jaka przypadać będzie na udział nabyty w spadku po zmarłej w 2009 r. matce ? stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do przychodu uzyskanego ze sprzedaży w części dotyczącej udziału nabytego w 2009 r. w spadku po matce, zastosowanie będą miały przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r. Ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 209, poz. 1316 ze zm.) zmieniono m.in. zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe zasady opodatkowania ? zgodnie z art. 14 ustawy zmieniającej ? mają zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionej straty) od 1 stycznia 2009 r.

I tak zgodnie z art. 30e ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ? od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust.1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy ? podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

W myśl przepisu art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ? przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej, którą ? zgodnie z ust.3 tegoż artykułu ? określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez zbywającego, które są konieczne, aby odpłatne zbycie mogło dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo ? skutkowy.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 6d ww. ustawy ? za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn. Zatem jeżeli na nieruchomość ponoszone były nakłady, to ich wartość może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, w takiej części, jaka odpowiada udziałowi, którego zbycie jest dla podatnika źródłem przychodu. Podstawą obliczenia podatku jest zatem dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19 ww. ustawy, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6d ustawy.

Po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

  • dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
  • dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

Odnosząc powyższe wyjaśnienia do rozpatrywanej sprawy, a w szczególności do stwierdzenia Wnioskodawcy, że podatek należy się od kwoty 100 000 zł (tj. kwoty odpowiadającej cenie za część udziału w nieruchomości gruntowej i nieruchomościach lokalowych nabytych przez Wnioskodawcę w spadku po matce w 2009 r.) zauważyć należy, że opodatkowaniu podlega dochód a nie przychód z odpłatnego zbycia. W przypadku Wnioskodawcy oznacza to, że jego przychodem jest kwota odpowiadająca części udziału nabytego w spadku w 2009 r. ? jak wskazał Wnioskodawca ? 100 000 zł pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli Wnioskodawca nie poniósł takowych kosztów to przychodem w istocie będzie kwota 100 000 zł. Tak obliczony przychód Wnioskodawca może pomniejszyć o koszty uzyskania przychodu ? w oparciu o art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ?? czyli o ewentualne nakłady poniesione na nieruchomości gruntowej i nieruchomościach lokalowych, które zwiększyły ich wartość, oczywiście w odpowiedniej części przypadającej na udział Wnioskodawcy nabyty w drodze dziedziczenia w 2009 r. Dopiero tak obliczony dochód podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym. Zatem stwierdzenie Wnioskodawcy, zgodnie z którymi podatek należy się od kwoty 100 000 zł jest poprawne, jeżeli w rzeczywistości Wnioskodawca nie poniósł żadnych wydatków, które mogłyby podlegać odliczeniu na podstawie art. 19 ust. 1 lub art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) ? w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie ? w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika