Czy wnioskodawca może w zeznaniu rocznym rozliczyć w całości kwotę 2280 zł bez rachunków za przejazdy (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2009r. (data wpływu do tut. Biura 25 lutego 2009r.), uzupełnionym w dniu 24 kwietnia 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości i zasad odliczania od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2009r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości i zasad odliczania od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne.

W związku z brakami formalnymi, pismem z dnia 14 kwietnia 2009r. Znak, wezwano do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 24 kwietnia 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe).

Wnioskodawca jest inwalidą zaliczonym do I grupy inwalidzkiej o całkowitej niezdolności do pracy i samoegzystencji, zaliczonym na stałe do grupy znacznej niepełnosprawności, o potrójnym kalectwie narządów ruchu i głuchotą, posiadającym znaczną ilość schorzeń.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy wnioskodawca może w zeznaniu rocznym rozliczyć w całości kwotę 2.280 zł bez rachunków za przejazdy na leczenie sanatoryjne, na dojazdy do lekarzy specjalistów i zabiegi rehabilitacyjne...

Czy wnioskodawca ma możliwość odliczenia wydatków na zakup anteny telewizyjnej i telewizora, opłaty za zakup aparatu telefonicznego głośnomówiącego, słuchawek o wysokiej głośności do odbioru głosu z telewizora, zakup peruki na głowę, wymianę protez zębowych, w razie potrzeby wózka inwalidzkiego o napędzie mechanicznym...

Wnioskodawca uważa, że jako inwalida I grupy o znacznej niepełnosprawności i 3 kalectwach stałych i zwiększającej się niepełnosprawności z każdym rokiem winien mieć od państwa pomoc w odliczeniu od swej renty wydatków koniecznych, wynikających z inwalidztwa i niepełnosprawności, które powstały w związku z wykonywaną pracą.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

W myśl art. 26 ust. 7a ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł,
8. utrzymanie przez osoby niewidome, o których mowa w pkt 7, psa przewodnika ? w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty określonej w pkt 7,
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
10. opłacenie tłumacza języka migowego,
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    a) osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    b) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a),
    
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne ? w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł,
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    a) na turnusie rehabilitacyjnym,
    b) w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    c) na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    

Zgodnie z art. 26 ust.

7b ww. ustawy, wydatki o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl zaś postanowień art. 26 ust 13a ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast stosownie do art. 26 ust. 7c ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   a) całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   b) znaczny stopień niepełnosprawności,
   
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   a) całkowitą niezdolność do pracy albo
   b) umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ustawy odliczenie o którym mowa w ust. 1 pkt 6 cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997r.

Na podstawie przytoczonych przepisów prawa podatkowego odliczenie w roku podatkowym kwoty nie przekraczającej 2.280 zł, przysługuje wyłącznie:

• z tytułu wydatków poniesionych na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa (art. 26 ust. 7a pkt 7),
• z tytułu wydatków poniesionych na utrzymanie przez osoby niewidome I lub II grupy inwalidztwa, psa przewodnika (art. 26 ust. 7a pkt 8),
• z tytułu używania samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (art. 26 ust. 7a pkt 14).
  
  

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że wnioskodawca jest osobą zaliczoną do I grupy inwalidztwa o całkowitej niezdolności do pracy i samoegzystencji, zaliczonym na stałe do grupy znacznej niepełnosprawności, o potrójnym kalectwie narządów ruchu i głuchotą. Z wniosku nie wynika natomiast, czy wnioskodawca posiada samochód osobowy stanowiący jego własność (współwłasność).

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że kwota 2.280 zł, dotyczy wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Dlatego też, aby skorzystać z odliczenia kwoty 2.280 zł, należy posiadać I lub II grupę inwalidztwa, być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego oraz dojeżdżać nim na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia zabieg, rehabilitacja oraz rehabilitacja lecznicza, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w ?Słowniku wyrazów obcych? (PWN, Warszawa 1991r.) oraz ?Encyklopedii? PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Mając na uwadze wskazane we wniosku zdarzenie, należy zauważyć, że nie każda wizyta u lekarza specjalisty jest jednocześnie zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym.

Podkreślić należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Wydatki te muszą być jednakże faktycznie poniesione. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia ?w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł? wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Odnosząc się do stwierdzenia wnioskodawcy, że powyższa kwotę może odliczyć bez rachunków na przejazdy, należy zauważyć, iż rzeczywiście ustawodawca dla tych odliczeń, które są limitowane przyjął, że nie jest konieczne ustalanie wysokości wydatków na podstawie dowodów potwierdzających ich poniesienie. Wydatki te mogą więc być odliczane nawet jeśli podatnik nie dysponuje dokumentami potwierdzającymi ich poniesienie. Jednakże fakt oraz konieczność poniesienia tych wydatków powinny być co najmniej uprawdopodobnione. Powyższe oznacza więc, że ustawodawca dla podatników odliczających wydatki na cele rehabilitacyjne na podstawie m.in. art. 26 ust. 7a pkt 14 przyjął mniej sformalizowany system środków dowodowych. Nie można jednak zgodzić się ze stanowiskiem, że wnioskodawca nie musi w żaden sposób udokumentować, iż faktycznie poniósł przedmiotowe wydatki. Należy bowiem mieć na uwadze, że organ podatkowy ma prawo kwestionować wydatki na używanie samochodu jeśli okaże się, że zabiegi nie były konieczne lub dana osoba wcale z nich nie korzystała. Organ podatkowy może poszukiwać innych niż dokumenty dowodów ? np. przesłuchanie świadków lub strony.

Zatem powyższe oznacza, że organowi podatkowemu można przedstawić każdy dowód świadczący o tym, że osoba niepełnosprawna lub podatnik mający na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia poniósł wydatki związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Jeżeli natomiast wnioskodawca ponosi wydatki na dojazdy do lekarza, zabiegi rehabilitacyjne, czy też na wyjazdy na leczenie sanatoryjne innymi środkami transportu niż własny samochód, to należy zauważyć, że na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 15 ww. ustawy, za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się również wydatki poniesione na odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:

1. na turnusie rehabilitacyjnym,
2. w zakładach lecznictwa uzdrowiskowego, w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych,
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osóbniepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia.
   
   

Należy także zauważyć, że wydatków na przejazdy środkami transportu publicznego nie dotyczy limit w wysokości 2.280 zł. Wysokość tych wydatków zgodnie z art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. A zatem, jeżeli wnioskodawca, będący osobą zaliczoną do I grupy inwalidztwa w istocie dojeżdżałby na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne samochodem osobowym będącym jego własnością lub współwłasnością, to mógłby odliczyć poniesione z tytułu używania tego samochodu wydatki w ramach ulgi rehabilitacyjnej maksymalnie w kwocie 2.280 zł. Natomiast wydatki na dojazdy na leczenie sanatoryjne oraz na rehabilitację, jeśli będą odbywać się środkami transportu publicznego, to mogą zostać odliczone od dochodu, jeśli zostaną w odpowiedni sposób udokumentowane. Tym samym stanowisko wnioskodawcy w zakresie możliwości i zasad odliczenia kwoty limitowanej 2.280 zł na dojazdy na cele rehabilitacyjno-lecznicze oraz dojazdy na leczenie sanatoryjne i lekarzy specjalistów należy uznać za nieprawidłowe.

Odnośnie wydatków na zakup anteny telewizyjnej i telewizora, opłaty za zakup aparatu telefonicznego głośnomówiącego, słuchawek o wysokiej głośności do odbioru głosu z telewizora, zakup peruki na głowę, wymianę protez zębowych oraz wózka inwalidzkiego o napędzie mechanicznym, należy podkreślić, iż zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że określenie ?indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji? oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać określone właściwości.

Z uregulowań zawartych w w/w przepisie wynika zatem, że:

• pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,
• zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu i ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,
• cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.
  
  

Jak z wyżej powołanych przepisów wynika ustawodawca w art. 26 ust. 7a ww. ustawy wyraźnie określił, które wydatki uznaje za wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że faktem bezspornym jest w przedmiotowej sprawie, iż zakup telewizora i anteny telewizyjnej, aparatu telefonicznego głośnomówiącego, słuchawek o wysokiej głośności ułatwia osobie niepełnosprawnej wykonywanie czynności życiowych, jednakże wydatek ten nie mieści się w dyspozycji przepisu art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy, ponieważ urządzenia te nie są sprzętami, urządzeniami czy narzędziami technicznymi niezbędnymi w rehabilitacji i nie posiadają cech indywidualnych. Nie kwestionując walorów posiadania i użytkowania powyższych urządzeń należy stwierdzić, iż urządzenia te mieszczą się w kategorii dóbr powszechnego użytku, z których w zwykły sposób korzystać może ogół osób niezależnie od faktu ewentualnej niepełnosprawności. Trudno zatem mówić o indywidualnym charakterze zakupionych urządzeń. Wobec tego zakup anteny telewizyjnej i telewizora, opłaty za zakup aparatu telefonicznego głośnomówiącego, słuchawek o wysokiej głośności do odbioru głosu z telewizora nie podlega odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Tym samym stanowisko wnioskodawcy w zakresie zaliczenia wydatków na zakup telewizora i anteny telewizyjnej, aparatu telefonicznego głośnomówiącego, słuchawek o wysokiej głośności do wydatków na cele rehabilitacji podlegające odliczeniu od dochodu należy uznać za nieprawidłowe.

Odnośnie zakupu protezy zębowej oraz peruki na głowę należy zauważyć, że chociaż peruka oraz proteza zębowa, niewątpliwie są sprzętami czy też urządzeniami, które posiadają cechy indywidualne oraz w szczególności odnośnie protezy zębowej ułatwiają wykonywanie wnioskodawcy czynności życiowych, to w ocenie organu w sytuacji wnioskodawcy zakup peruki i protezy zębowej nie jest związany z jego rehabilitacją, stosownie do potrzeb wynikających z jego niepełnosprawności tj. niepełnosprawności narządów ruchu i głuchotą. Tym samym stanowisko wnioskodawcy w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków na zakup peruki i protezy zębowej należy również uznać za nieprawidłowe.

Odnośnie wydatków na zakup wózka inwalidzkiego z napędem mechanicznym, mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że określenie ?indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji? oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać właściwości leczniczo ? rehabilitacyjne. Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek. Zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu, cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter. W związku z powyższym należy oprzeć się na zaświadczeniu lekarskim wystawionym przez lekarza specjalistę stosownie do stanu zdrowia konkretnej osoby i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, iż wnioskodawca posiada orzeczenie o zaliczeniu do grupy znacznej niepełnosprawności, o potrójnym kalectwie narządów ruchu i głuchotą. Oznacza to że zakup wózka inwalidzkiego z mechanicznym napędem w sytuacji wnioskodawcy będzie spełniał warunki konieczne do skorzystania z przedmiotowego odliczenia. Inaczej mówiąc, zakup wózka inwalidzkiego jest zakupem sprzętu o charakterze szczególnym (niestandardowym), który jest konieczny w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwi wnioskodawcy wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z jego niepełnosprawności .

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż wnioskodawcy będzie przysługiwać uprawnienie do odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku na zakup wózka inwalidzkiego, które należy stosować w związku z orzeczonym stopniem niepełnosprawności i które spełnia wymogi sprzętu rehabilitacyjnego, o ile spełnione zostaną warunki określone w treści art. 26 ust. 7b, 7c, 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odliczenie to przysługuje osobie fizycznej, która jest uznana za osobę niepełnosprawną, w wysokości faktycznie poniesionej, przy czym nie może ono przekroczyć wysokości dochodu do opodatkowania. Tym samym stanowisko wnioskodawcy w zakresie możliwości odliczenia od dochodu (renty) wydatków na zakup wózka inwalidzkiego z napędem mechanicznym należy uznać za prawidłowe.

Mając jednak na uwadze, iż wnioskodawca uważa że w związku z jego niepełnosprawnością należy mu się pomoc od państwa, co oznacza, że wszystkie wydatki ? zdaniem wnioskodawcy ? może odliczyć od dochodu na podstawie ulgi rehabilitacyjnej, stanowisko wnioskodawcy w całości należy uznać za nieprawidłowe.

Z wniosku nie wynika, czy dotyczy on zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego, dlatego powyższa interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto podkreśla się, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest ani obowiązany, ani uprawniony do oceny dołączonych do wniosku dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.