Czy wnioskodawca może policzyć zwiększoną stawkę amortyzacyjną w wysokości np. 3-5% od budynków (...)

UZASADNIENIE

W dniu 02 marca 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W związku ze stwierdzonymi brakami formalnymi, pismem z dnia 09 kwietnia 2009r. Znak: IBPB II/2/415-203/09/MW, wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 23 kwietnia 2009r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca posiada dwa budynki mieszkalne. Obydwa budynki są używane powyżej 60 miesięcy. Do końca 2008r. były wynajmowane na zasadzie ryczałtu. Od stycznia 2009r. wnioskodawca wynajmuje budynki na zasadach ogólnych, przyjmując średnie ceny rynkowe w 2008r. za jeden metr kwadratowy powierzchni mieszkalnej. Do tej pory nie amortyzował tych budynków.

W uzupełnieniu wniosku, odpowiadając na zadane w wezwaniu pytanie o wskazanie daty nabycia wynajmowanych nieruchomości, wnioskodawca wskazał, iż obydwa budynki zostały wybudowane w systemie gospodarczym. Jeden budynek oddano do użytku w 1998r., natomiast drugi w 2002r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wnioskodawca może policzyć zwiększoną stawkę amortyzacyjną w wysokości np. 3-5% od budynków mieszkalnych, w których ma lokale pod wynajem...

Zdaniem wnioskodawcy, obydwa budynki były używane powyżej 60 miesięcy bez odliczania amortyzacji. Przez ten okres uległy częściowemu zniszczeniu. Jego zdaniem, na podstawie art. 22j może podwyższyć procent amortyzacji tak aby móc szybciej zamortyzować środki trwałe.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością ? o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych wytworzonych we własnym zakresie określa art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, który stanowi, iż za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Za koszt wytworzenia, zgodnie z art. 22g ust. 4 ww. ustawy, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W myśl art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8 (cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia), przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Zatem stosownie do cyt. wyżej przepisów, wartość początkowa budynku mieszkalnego wytworzonego we własnym zakresie, winna być, co do zasady, ustalona zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc stanowić powinna koszt wytworzenia. Jeżeli jednak z przyczyn obiektywnych wartość ww. budynku nie może być ustalona w ww. sposób to wartość tę należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 9 ww. ustawy, a więc w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do treści pkt 3 tego przepisu, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie ?przed nabyciem?, które oznacza, iż chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. sprzedaż, darowizna) oraz udowodnienie ?wykorzystania?, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany.

Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296).

Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy.

W uzupełnieniu wniosku, odpowiadając na zadane w wezwaniu pytanie o wskazanie daty nabycia wynajmowanych nieruchomości, wnioskodawca wskazał, iż obydwa budynki zostały wybudowane w systemie gospodarczym. Jeden budynek oddano do użytku w 1998r., natomiast drugi w 2002r. Budynki te, jak wskazał wnioskodawca, były wynajmowane na zasadach ryczałtu do końca 2008r., a od stycznia 2009r. wynajmowane są na zasadach ogólnych. Jednakże dla możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej istotny jest okres wykorzystywania danego środka trwałego przed nabyciem a nie przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż nie został spełniony, określony w art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek użytkowania środków trwałych przed ich nabyciem. A zatem do przedmiotowych budynków mieszkalnych nie można zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W świetle powyższego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.