Skutki podatkowe sprzedaży lokalu mieszkalnego położonego na terytorium Francji

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2014 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży lokalu mieszkalnego położonego na terytorium Francji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca był właścicielem mieszkania położonego na terytorium Francji. Mieszkanie zostało nabyte przez Wnioskodawcę 6 sierpnia 2009 r. w drodze darowizny. Fakt otrzymania darowizny został zgłoszony do urzędu skarbowego w Polsce. Ponieważ darowizna pochodziła od siostry Wnioskodawcy podatek od spadków i darowizn nie wystąpił.

Mieszkanie zostało sprzedane 20 grudnia 2012 r. przed upływem 5 lat od nabycia. W związku ze sprzedażą mieszkania Wnioskodawca złożył w urzędzie skarbowym 29 kwietnia 2013 r. zeznanie podatkowe PIT-39 wykazując dochód uzyskany z tytułu sprzedaży mieszkania. Środki uzyskane ze sprzedaży Wnioskodawca zobowiązał się przeznaczyć na cele mieszkaniowe.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

W którym kraju powstał obowiązek podatkowy w podatku dochodowym z tytułu sprzedaży mieszkania przed upływem 5 lat: czy w miejscu zamieszkania podatnika, tj. w Polsce, czy w miejscu położenia nieruchomości, tj. we Francji?

Czy obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży mieszkania istnieje we Francji przy sprzedaży nieruchomości przed upływem 5 lat?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ? osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W oparciu o przytoczony przepis Wnioskodawca uważa, że obowiązek podatkowy powstał w miejscu zamieszkania podatnika, tj. na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) ? osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ? przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W opisanym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym zastosowanie znajdą uregulowania Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ww. Umowy ? zyski pochodzące ze sprzedaży majątku nieruchomego określonego w artykule 6 ustęp 2 albo ze sprzedaży udziałów lub podobnych praw w spółce, której aktywa składają się głównie z majątku nieruchomego, podlegają opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie, w którym majątek ten jest położony.

Jak wynika z art. 6 ust. 2 Umowy ? określenie ?majątek nieruchomy? rozumie się według prawa podatkowego Umawiającego się Państwa, w którym majątek ten jest położony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku przynależność do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których zastosowanie mają przepisy prawa rzeczowego, prawa użytkowania majątku nieruchomego, jak również prawa do zmiennych lub stałych świadczeń z tytułu eksploatacji albo prawa do eksploatacji zasobów mineralnych, źródeł i innych bogactw naturalnych. Statki żeglugi morskiej i śródlądowej oraz samoloty nie stanowią majątku nieruchomego.

Zgodnie z przywołanymi powyżej regulacjami, w przypadku sprzedaży nieruchomości położonej na terytorium Francji albo Polski, zyski z przeniesienia własności majątku nieruchomego podlegają opodatkowaniu w państwie, w którym położona jest nieruchomość, niezależnie od tego czy miejsce zamieszkania sprzedającego jest w Polsce, czy we Francji. Innymi słowy w przypadku sprzedaży nieruchomości położonej na terenie Francji przez osobę mającą miejsce stałego zamieszkania w Polsce, sprzedaż ta jest opodatkowana we Francji ? zgodnie z art. 13 ust. 1 umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku zawartej pomiędzy Polską a Francją.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w 2009 r. mający miejsce zamieszkania w Polsce Wnioskodawca nabył w drodze darowizny lokal mieszkalny położony we Francji. W grudniu 2012 r. Wnioskodawca sprzedał ww. mieszkanie.

Biorąc pod uwagę przepis art. 13 ust. 1 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku stwierdzić należy, że sprzedaż w 2012 r. lokalu mieszkalnego położonego we Francji przez Wnioskodawcę mającego miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu we Francji, na zasadach jakie przy sprzedaży nieruchomości obowiązują w prawie francuskim.

To zaś oznacza, że stanowisko Wnioskodawcy, że obowiązek podatkowy powstał w miejscu zamieszkania podatnika, tj. na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, należało uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie ? w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.