Opodatkowanie opłat parkingowych za parkowanie na drogach publicznych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21 sierpnia 2007r. (data wpływu 22 sierpnia 2007r.) uzupełnionym pismem z dnia 21 listopada 2007r. (data wpływu 26 listopada 2007r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania tym podatkiem opłat parkingowych za parkowanie na drogach publicznych pobieranych przez Wnioskodawcę - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2007r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania tym podatkiem opłat parkingowych za parkowanie na drogach publicznych pobieranych przez Wnioskodawcę. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 listopada 2007r. (data wpływu 26 listopada 2007r.) będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 12 listopada 2007r. nr IBPP1/443-111/07/AS.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Uchwałą Rady Miasta z dnia 17 maja 2007r., na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 1, art. 13b i art. 13f ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (j.t. Dz. U. z 2007r. Nr 19, poz. 119 ze zm.) oraz art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (j.t. Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), wyznaczono strefy płatnego parkowania.

Ww. uchwałą z dnia 17 maja 2007r. w sprawie ustalenia stref płatnego parkowania, stawek opłat i opat dodatkowych za parkowanie oraz sposobu ich pobierania, w § 5 wyznaczono Wnioskodawcę do dystrybucji kart parkingowych i zobowiązano go do przekazywania na konto Urzędu Miasta 100% wpływów pobranych.

Opłaty te pobierane są więc w trybie administracyjnym, a Wnioskodawca realizuje zadania nałożone odrębnymi przepisami prawa, dla których został powołany.

Wnioskodawca jest zakładem budżetowym powołanym na podstawie Uchwały Rady Miejskiej J. Nr ... z dnia 26 września 1996r. w sprawie utworzenia zakładu budżetowego o nazwie ?Miejski Zakład Gospodarki Odpadami?.

Wykonywane przez Miejski Zakład Gospodarki Odpadami czynności, polegające na pobieraniu opłat za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania w związku z wprowadzeniem płatnych stref parkowania na drogach publicznych, na zlecenie Urzędu Miasta, mieszczą się w grupowaniu PKWiU 74.87.12-00.00.

Oprócz wskazanej uchwały Rady Miasta J. nr z dnia 17 maja 2007r. nie istnieje żaden inny dokument, na podstawie którego powierzono Wnioskodawcy pobieranie opłat. Wnioskodawcy nie przysługuje żadne wynagrodzenie za dokonywanie tych czynności. Całość wpływów ma być przekazywana na konto Urzędu Miasta.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opłata parkingowa na drogach publicznych pobierana przez Wnioskodawcę podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych, (Dz. U. z 2004r. Nr 204, poz. 2086 ze zm.) organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi. Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Opłatę tę pobiera się zgodnie z art. 13b ust. 1, za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo. Uprawnionym do pobierania jej jest, zgodnie z art. 13 ust. 7, zarząd drogi, a przypadku jego braku ? zarządca drogi. Na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują m.in. sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego.

Według art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 4 (5) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych ? Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EWG), nie uznaje się za podatników krajowe, regionalne i lokalne organy administracji oraz inne organy podlegające prawu publicznemu w zakresie czynności lub transakcji, w których uczestniczą jako organy publiczne, nawet jeśli w związku z tymi czynnościami lub transakcjami organy te pobierają opłaty i inne należności.

W związku z tym, iż Wnioskodawca będzie pobierał opłaty parkingowe w trybie administracyjnym, a nie na podstawie umowy cywilno-prawnej, opłaty za parkowanie na drodze publicznej, pobierane w oparciu o przepis art. 13 ust. 1 i następne ustawy o drogach publicznych mają charakter daniny publicznej, a nie zapłaty za usługę parkingową świadczoną przez zarządcę drogi, wobec czego nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Uznanie opłat parkingowych za daniny publiczne rozciągają się na VAT, zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 10 grudnia 2002r. OTK-A 2002/7/91, który uznał, że opłaty za parkowanie są daninami publicznymi, a WSA podzielił decyzję Trybunału Konstytucyjnego sygn. akt III SA/Wa 3645/06.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany odpowiednio w art. 7 i art. 8 ustawy. Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to pozostaje w zgodzie z art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347/1 z dnia 11 grudnia 2006 r.), który stanowi, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organ władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Zgodnie z § 8 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.) zwalnia się od podatku od towarów i usług czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

• wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy oraz jednostek samorządu terytorialnego z kategorii podatników podatku od towarów usług ma charakter wyłącznie podmiotowo ? przedmiotowy,
• w celu skorzystania przez ww. podmioty ze statusu ?niepodatnika? konieczne jest spełnienie dwóch kumulatywnych warunków:
  a) czynności ? co do zasady podlegające opodatkowaniu VAT ? muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,
  b) ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.
  
  

W związku z powyższym należy podkreślić, iż tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług.

Jest to istotne o tyle, iż poprzez wskazane wyżej przepisy ustawodawca wprowadził wyjątek od zasady powszechności opodatkowania podatkiem od wartości dodanej.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż Wnioskodawca z tytułu poboru opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania wykonuje jedynie czynności inkasenta tych opłat na podstawie uchwały Rady Miasta z dnia 17 maja 2007r., z tytułu których nie otrzymuje wynagrodzenia bowiem 100% wpływów z tytułu opłat przekazywane jest na konto Urzędu Miasta.

Tym samym należy stwierdzić, iż wykonywana przez Wnioskodawcę czynność nie mieści się w zakresie definicji art. 8 ust. 2 ww. ustawy regulującej kiedy nieodpłatne świadczenie usług traktuje się jak odpłatne świadczenie usług podlegające regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem wykonywana czynność poboru opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego postoju nie stanowi u Wnioskodawcy obrotu podlegającego opodatkowaniu podatkiem VAT.

Opłata ta natomiast stanowi obrót gminy i mieści się w dochodach własnych, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2006r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 ze zm.). Dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty oraz inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw niż ustawa budżetowa, zwanych dalej 'odrębnymi ustawami'.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

Art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.) stanowi, iż organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi. Zarządcami dla poszczególnych kategorii dróg są:

1. krajowych ? Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad,
2. wojewódzkich ? zarząd województwa,
3. powiatowych ? zarząd powiatu,
4. gminnych ? wójt (burmistrz, prezydent miasta).
   
   

Zarządca drogi może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy (art. 21 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy).

W myśl art. 13 ust. 7 ustawy o drogach publicznych zarząd drogi lub w przypadku jego braku zarządca drogi pobiera opłaty za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania ponoszonych przez użytkowników dróg na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy. Natomiast zgodnie z przepisem art. 13b cytowanej ustawy o drogach publicznych wyznaczenie strefy płatnego parkowania i ustalenie wysokości opłat należy do kompetencji rady gminy. Działania zarządców dróg mieszczą się, zatem w zakresie czynności o charakterze publicznoprawnym i wynikają z wykonywania przez jednostki państwowe władztwa publicznoprawnego.

Zatem pobierane przez Gminę opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania ustalone na podstawie uchwały Rady Miasta z dnia 17 maja 2007r. mieszczą się w zakresie wykonywania zadań własnych gminy. Natomiast Gmina jako jednostka samorządu terytorialnego korzysta ze zwolnienia przedmiotowego w zakresie czynności związanych z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami w myśl cytowanego powyżej uregulowania § 8 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług .

Mając na względzie przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że nieodpłatnie wykonywana przez Wnioskodawcę na rzecz Gminy czynność poboru opłat za parkowanie samochodów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania nie podlega u Wnioskodawcy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem należności z tytułu tych opłat nie stanową obrotu dla Wnioskodawcy. Tym samym stanowisko podatnika przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.