Dostawa przedmiotowej niezabudowanej działki oznaczonej w ewidencji gruntów jako rolna (RIVb), dokonana (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 grudnia 2013 r. (data wpływu 9 grudnia 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 lutego 2014 r. (data wpływu 4 marca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży niezabudowanej działki ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 grudnia 2013 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży niezabudowanej działki.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 lutego 2014 r. (data wpływu 4 marca 2014 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Gmina w dniu 24 listopada 2011 r. dokonał sprzedaży nieruchomości na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, objętej księgą wieczystą 0., położonej w C. składającej się między innymi z działki nr 219/5, wpisanej na rzecz Gminy, działy III i IV wolną od wpisów. Przedmiotowa nieruchomość była niezabudowana i leżała na terenie nieobjętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Istnieje tylko studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, zgodnie, z którym działka ta jest zlokalizowana na terenach przeznaczonych pod zabudowę. Niezabudowana działka o nr 219/5 została zakwalifikowana w ewidencji gruntów i budynków do kategorii: grunty orne RIVb.

Podstawą dokonania sprzedaży nieruchomości była Uchwała Rady Gminy Nr 0. z dnia 25 marca 2011 r. w sprawie wyrażenia zgody na sprzedaż nieruchomości będącej własnością gminy, stanowiącej działkę nr 219/5 o powierzchni 0,1000 ha położonej w C.

Przetarg na sprzedaż działki został ogłoszony (po raz drugi) na podstawie Zarządzenia Nr 0. Wójta Gminy z dnia 26 września 2011 r.

W załączniku do ww. Zarządzenia - Ogłoszenie o przetargu - działka ta została opisana w następujący sposób:

• Nr działki: 219/5.
• Pow. działki : 0,1000 ha.
• Nr KW: 0.
• Przeznaczenie w planie: działka nr 219/5 położona była w terenach oznaczonych symbolem 3 MN-tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego wsi C., obowiązującym do dnia 5 listopada 2008 r. Plan stracił ważność na podstawie wyroku Sądu Administracyjnego.
• Opis nieruchomości: Działka Nr 219/5 znajduje się w północno-zachodniej części terenu osiedla, w odległości ok. 150 m na północny wschód od drogi ... . Ma kształt zbliżony do prostokąta o długości ok. 39 m i szerokości ok. 25 m z dojazdem od północnego wschodu. Sąsiedztwo jest spokojne, nie uciążliwe. W pobliżu znajduje się kompleks leśny. Przystanek położony jest w odległości ok. 250 m, szkoły i placówki usługowe w centrum wsi. Najbliższe sieci uzbrojenia technicznego znajdują się w od 50 ? 100 m.
• Cena wywoławcza: 100 000 zł + VAT.
• Wadium: 10 000,00 zł.
• Do ceny uzyskanej w drodze przetargu zostanie naliczony podatek VAT w wysokości 23%.
  
  

Przetarg na przedmiotową nieruchomość odbył się w dniu 8 listopada 2011 r. w siedzibie Urzędu Gminy. W wyniku przetargu nieruchomość została kupiona przez Państwa M. i G. M. za cenę 101 000 zł + VAT, czyli 124 230 zł brutto. Gmina C. w dniu 17 listopada 2011 r. wystawiła Fa VAT dokumentującą dokonaną transakcję sprzedaży nieruchomości. Ww. faktura została ujęta w deklaracji VAT-7 za miesiąc listopad 2011 r. Umowa sprzedaży na podstawie aktu notarialnego zawarta została w dniu 24 listopada 2011 r. Repertorium nr 0.

W dniu 30 września 2011 r. został złożony wniosek o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla działki nr 219/5 położonej w C. Decyzja ustalająca warunki zabudowy przedmiotowej działki została wydana w dniu 18 kwietnia 2012 r. W chwili obecnej na przedmiotowej działce został wybudowany budynek mieszkalny jednorodzinny. W dniu 18 listopada 2013 r. na dziennik podawczy Urzędu Gminy C. wpłynęło pismo od Państwa M. w sprawie zwrotu kwoty VAT od transakcji kupna działki rolnej nr 219/5. Nabywcy działki podnoszą, iż w związku z brakiem planu zagospodarowania przestrzennego gminy dla miejscowości C., jak również brakiem decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowej działki Gmina C. niesłusznie naliczyła podatek VAT w wysokości 23%. Według kupujących transakcja ta powinna korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca podaje, że dla przedmiotowej działki o nr 219/5 położonej w C., która została sprzedana na rzecz Państwa M. w dniu 24 listopada 2011 r. w momencie sprzedaży nie była wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, został tylko w przedmiotowej sprawie złożony wniosek w dniu 30 września 2011 r. o wydanie takich warunków.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z dokonaną transakcja sprzedaży w roku 2011 nieruchomości niezabudowanej, nieobjętej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego dla której istnieje studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, zgodnie, z którym działka ta jest zlokalizowana na terenach przeznaczonych pod zabudowę winien być naliczony podatek VAT w wysokości 23%. Działka ta w ewidencji gruntów i budynków należy do kategorii: grunty orne RIVb?

Zdaniem Wnioskodawcy, wg stanu prawnego na rok 2011 i braku definicji terenu budowlanego, która to została wprowadzona do ustawy o podatku VAT dopiero w roku 2013 przedmiotowa nieruchomość powinna być opodatkowana stawką 23%. Wprawdzie dla działki tej nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy w momencie sprzedaży, ale w dniu 30 września 2011 r. został złożony wniosek o jej wydanie i biorąc pod uwagę położenie terenu jak również wstępne studium zagospodarowania przestrzennego gminy działka ta była przeznaczona pod zabudowę jednorodzinną. Gmina nie mogła nie uwzględnić przy sprzedaży nieruchomości, iż jest ona położona na osiedlu mieszkaniowym, zgodnie z elaboratem szacunkowym sporządzonym dla przedmiotowej działki w jej sąsiedztwie znajdował się dom jednorodzinny w stanie surowym, bliskość podłączenia sieci uzbrojenia, droga dojazdowa do posesji i atrakcyjne położenie. Bardzo istotnym jest tutaj fakt, że pierwsza decyzja o warunkach zabudowy dla przedmiotowej działki została wydana w dniu 18 kwietnia 2012 r. obecnie na terenie tym jest wybudowany budynek mieszkalny. Przedmiotowa nieruchomość była sprzedawana jako budowlana i do takich celów została wykorzystana. W związku z powyższym jest to zgodne ze stanem faktycznym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że tut. organ oparł niniejszą interpretację na przepisach obowiązujących w dniu zaistnienia zdarzenia, tj. 24 listopada 2011 r., bowiem w tym dniu Wnioskodawca dokonał sprzedaży niezabudowanej działki nr 219/5 opisanej we wniosku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ww. ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r.).

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r.

w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej ? (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1, ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 ze zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy o VAT.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT ? obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. ? w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r.) zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z ww. przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy o VAT wynika, że opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych ? tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Ustawodawca zwalniając od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. Ustawa o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., nie zawierała bowiem definicji pojęć zawartych we wskazanym przepisie.

Zatem celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy odwołać się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Na mocy art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ? kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Z treści cytowanego przepisu wynika, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dochodzi do wiążącego podmioty władzy, w tym administracji, oraz podmioty spoza systemu władzy (osoby fizyczne i ich organizacje) ustalenia bądź zmiany przeznaczenia terenu na określony w tym planie cel.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające o różnych przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania terenu. Tak więc charakter terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej ? przeznaczony pod zabudowę. Jeżeli natomiast planu nie ma, charakter terenu wyznacza decyzja zakwalifikowania danego obszaru w ewidencji budynków i gruntów, chyba że została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że w dniu 24 listopada 2011 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży nieruchomości na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, składającej się między innymi z działki nr 219/5.

Przedmiotowa nieruchomość była niezabudowana i leżała na terenie nieobjętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Dla przedmiotowej działki w momencie sprzedaży nie została również wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Istnieje tylko studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, zgodnie, z którym działka ta jest zlokalizowana na terenach przeznaczonych pod zabudowę. Niezabudowana działka o nr 219/5 została zakwalifikowana w ewidencji gruntów i budynków do kategorii: grunty orne RIVb.

Podstawą dokonania sprzedaży nieruchomości była Uchwała Rady Gminy z dnia 25 marca 2011 r. w sprawie wyrażenia zgody na sprzedaż nieruchomości będącej własnością gminy, stanowiącej działkę nr 219/5 o powierzchni 0,1000 ha.

Przetarg na sprzedaż działki został ogłoszony (po raz drugi) na podstawie Zarządzenia Wójta Gminy C. z dnia 26 września 2011 r.

Z wniosku wynika, że działka nr 219/5 zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego położona była w terenach oznaczonych symbolem 3 MN-tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Plan stracił ważność na podstawie wyroku Sądu Administracyjnego i obowiązywał do dnia 5 listopada 2008 r.

Przetarg na przedmiotową nieruchomość odbył się w dniu 8 listopada 2011 r. Gmina w dniu 17 listopada 2011 r. wystawiła fakturę dokumentującą dokonaną transakcję sprzedaży nieruchomości. Ww. faktura została ujęta w deklaracji VAT-7 za miesiąc listopad 2011 r. Umowa sprzedaży na podstawie aktu notarialnego zawarta została w dniu 24 listopada 2011 r.

W dniu 30 września 2011 r. został złożony wniosek o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla działki nr 219/5. Decyzja ustalająca warunki zabudowy przedmiotowej działki została wydana w dniu 18 kwietnia 2012 r. W chwili obecnej na przedmiotowej działce został wybudowany budynek mieszkalny jednorodzinny.

Nabywcy działki podnoszą, iż w związku z brakiem planu zagospodarowania przestrzennego gminy, jak również brakiem decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowej działki Gmina niesłusznie naliczyła podatek VAT w wysokości 23%. Według kupujących transakcja ta powinna korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z uwagi, że dla przedmiotowej działki nr 219/5 w dniu sprzedaży tj. 24 listopada 2011 r. brak było planu zagospodarowania przestrzennego jak również nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, należy w związku z tym sięgnąć do ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz.U. z 2010 r., Nr 193, poz. 1287 ze zm.).

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne, ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) ? rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów ? ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 tej ustawy, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Zatem ewidencja gruntów, jako baza informacyjna obrazuje faktyczny sposób użytkowania gruntów, bez względu na ich przeznaczenie. Ewidencja ta sporządzana jest dla całego Państwa, stanowi podstawę krajowego systemu informacji o terenie i winna być bieżąco aktualizowana. Podstawowym jej zadaniem jest rejestracja stanów prawnych i faktycznych nieruchomości i ich aktualizowanie.

Z powyższych przepisów wynika, że o przeznaczeniu danego terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przeznaczenie terenu może wynikać z ewidencji gruntów i budynków.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2011 r., sygn. akt I FPS 8/10, w którym rozstrzygnięto, iż w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. ? Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku stwierdził, że przy rozstrzyganiu sporów w tej kwestii należy sięgnąć do rozwiązań zawartych w Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1, ze zm.). Przepis art. 12 ust. 3 powołanej Dyrektywy stanowi, że do celów dostawy terenu budowlanego ? ?teren budowlany? oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. NSA powołał się na orzeczenie w sprawie C?468/93 Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondememingen (Holandia), w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjął, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego.

Uwzględniając zatem wykładnię zaprezentowaną w wyroku z dnia 17 stycznia 2011 r. w celu prawidłowej klasyfikacji terenu niezabudowanego dla potrzeb zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., w przypadku, gdy brak było planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

W związku z powyższym, dostawa przedmiotowej niezabudowanej działki oznaczonej w ewidencji gruntów jako rolna (RIVb), dokonana 24 listopada 2011 r., korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r.) przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ww. ustawy z dnia 17 maja 1989 r. ? Prawo geodezyjne i kartograficzne, z uwagi, że w przedmiotowej sprawie brak było planu zagospodarowania przestrzennego a także decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu a tym samym dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w X., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.