W zakresie ustalenia czy należna Wnioskodawcy od Spółki dominującej część Opłaty Podstawowej (...)

22.3.2013

W zakresie ustalenia czy należna Wnioskodawcy od Spółki dominującej część Opłaty Podstawowej oraz należna Wnioskodawcy od Spółki dominującej część Opłaty Dodatkowej nie stanowią wynagrodzenia za jakąkolwiek czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz w zakresie dokumentowania ww. opłaty

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2012r. (data wpływu 11 grudnia 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 marca 2013r. (data wpływu 11 marca 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy należna Wnioskodawcy od Spółki dominującej część Opłaty Podstawowej oraz należna Wnioskodawcy od Spółki dominującej część Opłaty Dodatkowej nie stanowią wynagrodzenia za jakąkolwiek czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz w zakresie dokumentowania ww. opłaty ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 8 marca 2013r. (data wpływu 11 marca 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy należna Wnioskodawcy od Spółki dominującej część Opłaty Podstawowej oraz należna Wnioskodawcy od Spółki dominującej część Opłaty Dodatkowej nie stanowią wynagrodzenia za jakąkolwiek czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz w zakresie dokumentowania ww. opłaty.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest sprzedaż artykułów spożywczych podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca jest spółką zależną określonej Spółki (zwanej dalej: Spółką dominującą), której głównym przedmiotem działalności gospodarczej jest również sprzedaż artykułów spożywczych podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Spółka dominująca posiada również spółkę zależną (zwaną dalej: Spółką zależną Y), która organizuje na zasadzie franczyzy sieć sklepów sprzedaży detalicznej artykułów spożywczych oraz przemysłowych. Spółka dominująca nabyła udziały w Spółce zależnej Y w celu realizacji strategii gospodarczej, polegającej na maksymalizacji korzyści handlowych m.in. przez Spółkę dominującą oraz Wnioskodawcę osiąganych w ramach sprzedaży towarów do sklepów będących uczestnikami sieci franczyzowej organizowanej przez Spółkę zależną Y.

Wnioskodawca oraz Spółka dominująca zawarli pomiędzy sobą Umowę (zwaną dalej: Umową pomiędzy Spółkami), na podstawie której Wnioskodawca powierzył Spółce dominującej, a Spółka dominująca przyjęła do wykonania na rzecz Wnioskodawcy usługę (zwaną dalej: Usługą), polegającą na pozyskaniu dla Wnioskodawcy - w określonym w Umowie pomiędzy Spółkami okresie jej obowiązywania - jak największej liczby kontrahentów oraz zawarciu z tymi kontrahentami na rzecz Wnioskodawcy jak największej liczby wieloletnich umów handlowych, na podstawie których Wnioskodawca będzie mógł dokonywać sprzedaży towarów dla tych kontrahentów na podstawie zamówień składanych przez tych kontrahentów zarówno u Spółki dominującej, jak i Wnioskodawcy, a każdy kontrahent od dnia wejścia w życie stosownych postanowień zawartej z nim umowy handlowej zobowiązany będzie m.in. do realizowania przez cały okres obowiązywania danej umowy handlowej zakupu towarów od Spółki dominującej oraz Wnioskodawcy na poziomach co najmniej minimalnych określonych w danej umowie handlowej, tj. w każdym miesiącu obowiązywania danej umowy handlowej wartość zakupów ogółem wg cen zakupu netto przez danego kontrahenta od Spółki dominującej oraz Wnioskodawcy nie będzie mogła być niższa niż określona w danej umowie handlowej kwota, a nadto kontrahent zobowiązany będzie do dokonywania zakupów towarów od Spółki dominującej oraz Wnioskodawcy w taki sposób, aby towary z asortymentu pozostającego w aktualnej ofercie Spółki dominującej oraz Wnioskodawcy stanowiły co najmniej określony w danej umowie handlowej procent zakupów do sklepu, którego dotyczy dana umowa handlowa dla tego rodzaju towarów w skali każdego miesiąca kalendarzowego obowiązywania danej umowy handlowej, przy czym Spółka dominująca oraz Wnioskodawca dopuścili, aby w umowach handlowych było określone, że powyższy minimalny poziom zakupowy będzie skorygowany o wartość w cenach zakupu netto towarów zamówionych przez danego kontrahenta, a niedostarczonych z winy Spółki dominującej lub Wnioskodawcy.

W Umowie pomiędzy Spółkami, Spółka dominująca oraz Wnioskodawca ustalili również, że Spółka dominująca zawrze każdą umowę handlową nie tylko na rzecz Wnioskodawcy, ale również na własną rzecz, a także, że każda umowa handlowa będzie dotyczyła sprzedaży towarów dla potrzeb jednego sklepu prowadzonego przez danego kontrahenta w określonej w umowie handlowej lokalizacji, nie uczestniczącego dotychczas w ramach sieci franczyzowej organizowanej przez Spółkę zależną Y, a także, że w przypadku każdej umowy handlowej zmiana umowy handlowej, zmiana jej załączników lub rozwiązanie umowy handlowej będą wymagać dla swej skuteczności wyrażenia zgody wyłącznie przez Spółkę dominującą. Ponadto, Spółka dominująca oraz Wnioskodawca ustalili w Umowie pomiędzy Spółkami, że na potrzeby każdej umowy handlowej zostaną sporządzone dwa dokumenty stanowiące integralną część Umowy pomiędzy Spółkami, tj.:

analiza ekonomiczna sporządzona przez Spółkę dominującą i zaaprobowana przez Wnioskodawcę, która będzie określać prawdopodobny udział przychodów Wnioskodawcy w łącznych przychodach Spółki dominującej oraz Wnioskodawcy ze sprzedaży towarów na podstawie danej umowy handlowej, oraz
porozumienie, w którym Wnioskodawca - kierując się ostateczną wersją danej umowy handlowej wynegocjowanej przez Spółkę dominującą - wyrazi zgodę na zawarcie przez Spółkę dominującą również na rzecz Wnioskodawcy danej umowy handlowej, a nadto w którym Spółka dominująca oraz Wnioskodawca - kierując się analizą ekonomiczną, o której mowa w pkt a) - zawrą uzgodnienia dotyczące podziału pomiędzy Wnioskodawcę i Spółkę dominującą kosztów związanych z zawarciem danej umowy handlowej, przy czym Spółka dominująca oraz Wnioskodawca uzgodnili, że w ww. porozumieniu mogą zostać zawarte również inne uzgodnienia i oświadczenia.

Ponadto, w Umowie pomiędzy Spółkami zostały również zawarte postanowienia dotyczące wynagrodzenia należnego Spółce dominującej od Wnioskodawcy za wykonanie Usługi.

Stosownie do postanowień Umowy pomiędzy Spółkami, Spółka dominująca zawarła na własną rzecz oraz na rzecz Wnioskodawcy umowy handlowe (zwane dalej łącznie: Umowami Handlowymi oraz osobno: Umową Handlową) z kontrahentami (zwanymi dalej łącznie: Odbiorcami oraz osobno: Odbiorcą), na podstawie których Spółka dominująca oraz Wnioskodawca mogą dokonywać sprzedaży towarów dla Odbiorców na podstawie zamówień składanych przez Odbiorców zarówno u Spółki dominującej, jak i Wnioskodawcy. Przedmiotem każdej Umowy Handlowej jest sprecyzowanie warunków wzajemnej współpracy handlowej, na podstawie których dany Odbiorca będzie nabywał towary od Spółki dominującej oraz Wnioskodawcy w celu ich dalszej odsprzedaży i w celu zwiększenia obrotów uzyskiwanych ze sprzedaży towarów przez Spółkę dominującą oraz Wnioskodawcę. W każdej Umowie Handlowej zostało wskazane, że Spółka dominująca oraz Wnioskodawca odpowiadają wobec Odbiorcy samodzielnie za swoje zobowiązania i żaden z nich nie ponosi wobec Odbiorcy odpowiedzialności za zobowiązania drugiego podmiotu, w szczególności odpowiedzialność Spółki dominującej oraz Wnioskodawcy wobec Odbiorcy nie jest solidarna. W każdej Umowie Handlowej zostało również wskazane, że zmiana danej Umowy Handlowej, zmiana jej załączników lub rozwiązanie danej Umowy Handlowej wymagają dla swej skuteczności wyrażenia zgody wyłącznie przez Spółkę dominującą. Każda Umowa Handlowa dotyczy sprzedaży towarów dla potrzeb jednego sklepu prowadzonego przez danego Odbiorcę w określonej w Umowie Handlowej lokalizacji, nie uczestniczącego dotychczas w ramach sieci franczyzowej organizowanej przez Spółkę zależną Y (zwanego dalej: Sklepem). Występują takie sytuacje, że z jednym Odbiorcą została zawarta więcej niż jedna Umowa Handlowa, przy czym każda Umowa Handlowa dotyczy sprzedaży towarów dla potrzeb innego Sklepu prowadzonego przez danego Odbiorcę. Każda Umowa Handlowa została zawarta na okres kilkudziesięciu miesięcy licząc od dnia wejścia w życie wszystkich postanowień danej Umowy Handlowej (wszystkie Umowy Handlowe są umowami wieloletnimi), przy czym, jeżeli na co najmniej określoną w danej Umowie Handlowej liczbę miesięcy przed upływem ww. okresu obowiązywania danej Umowy Handlowej żadna ze stron nie zawiadomi drugiej strony o braku zamiaru kontynuowania danej Umowy Handlowej, przyjmuje się, że po upływie ww. okresu obowiązywania danej Umowy Handlowej, dana Umowa Handlowa obowiązuje przez czas nieokreślony z prawem jej wypowiedzenia przez każdą ze stron z zachowaniem określonego w danej Umowie Handlowej okresu wypowiedzenia. Każda Umowa Handlowa określa, kiedy wchodzi ona w życie (np. że dana Umowa Handlowa wchodzi w życie z dniem jej podpisania, z tym zastrzeżeniem, że niektóre jej postanowienia wchodzą w życie w terminie późniejszym określonym w danej Umowie Handlowej. W każdej Umowie Handlowej zostało również określone, w jakich sytuacjach dana Umowa Handlowa ulega rozwiązaniu, a także, w jakich sytuacjach Spółka dominująca ma prawo rozwiązać daną Umowę Handlową ze skutkiem natychmiastowym.

Każda Umowa Handlowa przewiduje, że Odbiorca zobowiązany jest m.in.:

od dnia wejścia w życie stosownych postanowień zawartej z nim Umowy Handlowej do m.
in. realizowania przez cały okres obowiązywania danej Umowy Handlowej zakupu towarów od Spółki dominującej oraz Wnioskodawcy na poziomach co najmniej minimalnych określonych w danej Umowie Handlowej, tj. w każdym miesiącu obowiązywania danej Umowy Handlowej wartość zakupów ogółem wg cen zakupu netto przez Odbiorcę od Spółki dominującej oraz Wnioskodawcy nie może być niższa niż określona w danej Umowie Handlowej kwota, a nadto Odbiorca zobowiązany jest do dokonywania zakupów towarów od Spółki dominującej oraz Wnioskodawcy w taki sposób, aby towary z asortymentu pozostającego w aktualnej ofercie Spółki dominującej oraz Wnioskodawcy stanowiły co najmniej określony w danej Umowie Handlowej procent zakupów do Sklepu dla tego rodzaju towarów w skali każdego miesiąca kalendarzowego obowiązywania danej Umowy Handlowej, z tym zastrzeżeniem, że powyższy minimalny poziom zakupowy zostanie skorygowany o wartość w cenach zakupu netto towarów zamówionych przez Odbiorcę, a niedostarczonych z winy Spółki dominującej lub Wnioskodawcy.
zawarcia ze Spółką zależną Y umowy franczyzy i doprowadzenia do otwarcia Sklepu w ramach sieci franczyzowej z uwzględnieniem wszystkich postanowień Przedwstępnej Umowy Franczyzy zawartej przez Odbiorcę ze Spółką zależną Y w dniu zawarcia danej Umowy Handlowej - w terminach szczegółowo określonych w w/w Przedwstępnej Umowie Franczyzy, a także utrzymywania i wykonywania w/w umowy franczyzy przez określoną w danej Umowie Handlowej liczbę kilkudziesięciu miesięcy od oficjalnego otwarcia Sklepu w sieci organizowanej przez Spółkę zależną Y, przy czym niewypełnienie przez Odbiorcę ww. obowiązków nie zwalnia Odbiorcy z obowiązku stosowania się do pozostałych postanowień danej Umowy Handlowej, w tym również nie zwalnia Odbiorcy z opisanego wyżej zobowiązania zakupu towarów od Spółki dominującej oraz Wnioskodawcy na poziomach co najmniej minimalnych określonych w danej Umowie Handlowej, natomiast sytuacja taka może doprowadzić - po pisemnym upomnieniu - do rozwiązania przez Spółkę dominującą danej Umowy Handlowej z winy Odbiorcy, jednakże skorzystanie z tej możliwości zależy od uznania Spółki dominującej.
przestrzegania określonych w danej Umowie Handlowej zasad związanych z wykorzystaniem palet i innych opakowań zwrotnych.

Każda Umowa Handlowa przewiduje różnego rodzaju opłaty:

Każda Umowa Handlowa przewiduje opłatę podstawową (zwaną dalej: Opłatą Podstawową) oraz opłatę dodatkową (zwaną dalej: Opłatą Dodatkową), należne Spółce dominującej od Odbiorcy, jeżeli przed upływem określonego w danej Umowie Handlowej pierwotnego terminu jej obowiązywania, dana Umowa Handlowa uległa rozwiązaniu (bez względu na przyczynę rozwiązania danej Umowy Handlowej), lub Odbiorca utracił tytuł prawny do lokalu, w którym prowadzony jest Sklep, przy czym Opłata Podstawowa należna jest Spółce dominującej w wysokości stanowiącej iloczyn określonej w danej Umowie Handlowej stawki oraz sumy miesięcy kalendarzowych (wraz z miesiącem złożenia oświadczenia o rozwiązaniu danej Umowy Handlowej z winy Odbiorcy, rozwiązania danej Umowy Handlowej lub utraty prawa do lokalu Sklepu) pozostałych do wygaśnięcia danej Umowy Handlowej zgodnie z pierwotnym terminem jej obowiązywania, określonym w danej Umowie Handlowej, natomiast Opłata Dodatkowa należna jest Spółce dominującej w stałej wysokości, przy czym w zależności od tego, czy oświadczenie o rozwiązaniu danej Umowy Handlowej z winy Odbiorcy, rozwiązanie danej Umowy Handlowej, lub utrata prawa do lokalu Sklepu następuje do określonej w danej Umowie Handlowej liczby miesięcy od zawarcia danej Umowy Handlowej, czy też po upływie liczby tych miesięcy, wówczas Odbiorca zobowiązany jest do zapłaty na rzecz Spółki dominującej Opłaty Dodatkowej odpowiednio w wyższej lub niższej kwocie określonej w danej Umowie Handlowej. Z każdej Umowy Handlowej wynika, że w przypadku określonych w danej Umowie Handlowej sytuacji skutkujących tym, że dana Umowa Handlowa ulega rozwiązaniu, obowiązek spełnienia ww. świadczeń na rzecz Spółki dominującej obciąża Odbiorcę, oraz odpowiednio solidarnie wskazane w danej Umowie Handlowej osoby trzecie, np. wspólników, członków zarządu Odbiorcy. Ponadto, w każdej Umowie Handlowej zostało wskazane, że omawiane świadczenia obciążają Odbiorcę (a także w ww. przypadku, wskazane w danej Umowie Handlowej osoby trzecie) również po rozwiązaniu danej Umowy Handlowej. W każdej Umowie Handlowej zostało wskazane, że opisane wyżej świadczenia powinny być spełnione na rzecz Spółki dominującej natychmiast bez konieczności odrębnego wezwania - nie później jednak niż w dniu rozwiązania danej Umowy Handlowej, a także, że świadczenia te są niezależne od innych świadczeń określonych daną Umową Handlową. Ponadto, w każdej Umowie Handlowej zostało wskazane, że opisane wyżej świadczenia nie wyłączają prawa Spółki dominującej do żądania od Odbiorcy odszkodowania uzupełniającego na zasadach ogólnych kodeksu cywilnego, jeżeli Spółka dominująca poniosła szkodę z winy Odbiorcy. Każda Umowa Handlowa określa również warunki, po spełnieniu których Odbiorca - w razie utraty tytułu prawnego do lokalu, w którym prowadzony jest Sklep - może zwolnić się z obowiązku spełnienia na rzecz Spółki dominującej ww. świadczeń.

Zgodnie z postanowieniami Umowy pomiędzy Spółkami, dla potrzeb każdej Umowy Handlowej zostały sporządzone dwa dokumenty stanowiące integralną część Umowy pomiędzy Spółkami, tj.:

analiza ekonomiczna sporządzona przez Spółkę dominującą i zaaprobowana przez Wnioskodawcę, określająca prawdopodobny udział przychodów Wnioskodawcy w łącznych przychodach Spółki dominującej i Wnioskodawcy ze sprzedaży towarów na podstawie danej Umowy Handlowej, oraz
porozumienie, na podstawie którego, uwzględniając ww. analizę ekonomiczną oraz ostateczną wersję danej Umowy Handlowej wynegocjowanej przez Spółkę dominującą z danym Odbiorcą, na podstawie której Spółka dominująca i Wnioskodawca będą realizować sprzedaż towarów dla potrzeb prowadzonego przez Odbiorcę Sklepu, Spółka dominująca oraz Wnioskodawca dokonali następujących uzgodnień:

Wnioskodawca wyraził zgodę na zawarcie przez Spółkę dominującą również na rzecz Wnioskodawcy danej Umowy Handlowej z Odbiorcą, na podstawie której Spółka dominująca oraz Wnioskodawca będą realizować sprzedaż towarów dla potrzeb Sklepu.
Spółka dominująca i Wnioskodawca zgodnie ustalili, że w danej Umowie Handlowej pozostaną postanowienia, z których wynika, że Opłata Podstawowa oraz Opłata Dodatkowa zostaną zapłacone wyłącznie na rzecz Spółki dominującej, natomiast po otrzymaniu przez Spółkę dominującą zapłaty tych świadczeń, Spółka dominująca przekaże Wnioskodawcy w określonym w porozumieniu terminie:

część Opłaty Podstawowej w wysokości stanowiącej iloczyn określonej w porozumieniu stawki oraz sumy miesięcy kalendarzowych (wraz z miesiącem złożenia oświadczenia o rozwiązaniu danej Umowy Handlowej z winy Odbiorcy, rozwiązania danej Umowy Handlowej lub utraty prawa do lokalu Sklepu) pozostałych do wygaśnięcia danej Umowy Handlowej zgodnie z pierwotnym terminem jej obowiązywania określonym w danej Umowie Handlowej, oraz
część Opłaty Dodatkowej w określonej w porozumieniu stałej wysokości, przy czym w zależności od tego, czy oświadczenie o rozwiązaniu danej Umowy Handlowej z winy Odbiorcy, rozwiązanie danej Umowy Handlowej, lub utrata prawa do lokalu Sklepu następuje do określonej w porozumieniu liczby miesięcy włącznie od zawarcia danej Umowy Handlowej, czy też po upływie liczby tych miesięcy, wówczas Spółka dominująca zobowiązana jest do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy część Opłaty Dodatkowej odpowiednio w wyższej lub niższej kwocie określonej w danym porozumieniu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy należna Wnioskodawcy od Spółki dominującej część Opłaty Podstawowej oraz należna Wnioskodawcy od Spółki dominującej część Opłaty Dodatkowej nie stanowią wynagrodzenia za jakąkolwiek czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz czy prawidłowym sposobem ich udokumentowania jest nota księgowa uznaniowa wystawiona przez Spółkę dominującą lub nota księgowa obciążeniowa wystawiona przez Wnioskodawcę, a nie faktura wystawiona przez Wnioskodawcę?

Zdaniem Wnioskodawcy, ani należna Wnioskodawcy od Spółki dominującej część Opłaty Podstawowej ani należna Wnioskodawcy od Spółki dominującej część Opłaty Dodatkowej nie stanowią wynagrodzenia za jakąkolwiek czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz prawidłowym sposobem ich udokumentowania jest nota księgowa uznaniowa wystawiona przez Spółkę dominującą lub nota księgowa obciążeniowa wystawiona przez Wnioskodawcę, a nie faktura wystawiona przez Wnioskodawcę.

Szczegółowe uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: VAT), podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Uwzględniając opis zawarty w niniejszym wniosku, nie ulega wątpliwości, że ani Opłata Podstawowa ani Opłata Dodatkowa nie stanowią wynagrodzenia z tytułu dostawy towarów, eksportu towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, czy też wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Zdaniem Wnioskodawcy, ani Opłata Podstawowa ani Opłata Dodatkowa nie mogą być również traktowane jako wynagrodzenie za podlegające opodatkowaniu VAT świadczenie usług.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT jest rozumiane jako określone zachowanie podatnika VAT, na które składać się może zarówno jego aktywne działanie, jak i zaniechanie (powstrzymywanie się od podejmowania określonych działań) czy tolerowanie (znoszenie) określonych sytuacji. Tym samym, należy zauważyć, że samo otrzymanie przez Spółkę dominującą Opłaty Podstawowej, czy też Opłaty Dodatkowej nie przesądza jeszcze, że mamy do czynienia z usługą podlegającą opodatkowaniu VAT. Przede wszystkim, aby zachowanie podatnika można było uznać za usługę, muszą być spełnione m.in. następujące warunki:

musi istnieć stosunek zobowiązaniowy między podatnikiem i innym podmiotem,
podatnik powinien być zobowiązany do określonego świadczenia lub powstrzymania się od dokonania określonej czynności bądź tolerowania czynności lub sytuacji, podczas gdy inny podmiot zobowiązany jest do zapłaty wynagrodzenia podatnikowi z tego tytułu,
taki stosunek zobowiązaniowy musi mieć charakter wzajemny, co oznacza, że każda ze stron ma prawo oczekiwać określonego zachowania swojego kontrahenta, jak również ma obowiązek wypełnienia swojego zobowiązania.

Tak jak to zostało zauważone w opisie zawartym w niniejszym wniosku, Opłata Podstawowa oraz Opłata Dodatkowa należne są Spółce dominującej od Odbiorcy, jeżeli przed upływem określonego w danej Umowie Handlowej pierwotnego terminu jej obowiązywania, dana Umowa Handlowa uległa rozwiązaniu (bez względu na przyczynę rozwiązania danej Umowy Handlowej), lub Odbiorca utracił tytuł prawny do lokalu, w którym prowadzony jest Sklep, przy czym Opłata Podstawowa należna jest Spółce dominującej w wysokości stanowiącej iloczyn określonej w danej Umowie Handlowej stawki oraz sumy miesięcy kalendarzowych (wraz z miesiącem złożenia oświadczenia o rozwiązaniu danej Umowy Handlowej z winy Odbiorcy, rozwiązania danej Umowy Handlowej lub utraty prawa do lokalu Sklepu) pozostałych do wygaśnięcia danej Umowy Handlowej zgodnie z pierwotnym terminem jej obowiązywania, określonym w danej Umowie Handlowej, natomiast Opłata Dodatkowa należna jest Spółce dominującej w stałej wysokości, przy czym w zależności od tego, czy oświadczenie o rozwiązaniu danej Umowy Handlowej z winy Odbiorcy, rozwiązanie danej Umowy Handlowej, lub utrata prawa do lokalu Sklepu następuje do określonej w danej Umowie Handlowej liczby miesięcy od zawarcia danej Umowy Handlowej, czy też po upływie liczby tych miesięcy, wówczas Odbiorca zobowiązany jest do zapłaty na rzecz Spółki dominującej Opłaty Dodatkowej odpowiednio w wyższej lub niższej kwocie określonej w danej Umowie Handlowej. Z każdej Umowy Handlowej wynika, że w przypadku określonych w danej Umowie Handlowej sytuacji skutkujących tym, że dana Umowa Handlowa ulega rozwiązaniu, obowiązek spełnienia ww. świadczeń na rzecz Spółki dominującej obciąża Odbiorcę, oraz odpowiednio solidarnie wskazane w danej Umowie Handlowej osoby trzecie, np. wspólników, członków zarządu Odbiorcy. Ponadto, w każdej Umowie Handlowej zostało wskazane, że omawiane świadczenia obciążają Odbiorcę (a także w ww. przypadku, wskazane w danej Umowie Handlowej osoby trzecie) również po rozwiązaniu danej Umowy Handlowej. W każdej Umowie Handlowej zostało wskazane, że opisane wyżej świadczenia powinny być spełnione na rzecz Spółki dominującej natychmiast bez konieczności odrębnego wezwania - nie później jednak niż w dniu rozwiązania danej Umowy Handlowej, a także, że świadczenia te są niezależne od innych świadczeń określonych daną Umową Handlową. Ponadto, w każdej Umowie Handlowej zostało wskazane, że opisane wyżej świadczenia nie wyłączają prawa Spółki dominującej do żądania od Odbiorcy odszkodowania uzupełniającego na zasadach ogólnych kodeksu cywilnego, jeżeli Spółka dominująca poniosła szkodę z winy Odbiorcy. Każda Umowa Handlowa określa również warunki, po spełnieniu których Odbiorca - w razie utraty tytułu prawnego do lokalu, w którym prowadzony jest Sklep - może zwolnić się z obowiązku spełnienia na rzecz Spółki dominującej ww. świadczeń.

Powyższe jednoznacznie potwierdza, że ani zapłata na rzecz Spółki dominującej Opłaty Podstawowej ani zapłata na rzecz Spółki dominującej Opłaty Dodatkowej nie stanowi odpłatności za jakiekolwiek świadczenie Spółki dominującej lub Wnioskodawcy, bowiem z ich zapłatą na rzecz Spółki dominującej nie wiąże się jakimkolwiek świadczeniem Spółki dominującej lub Wnioskodawcy. Zapłata żadnej z ww. Opłat na rzecz Spółki dominującej nie wiąże się z żadnym roszczeniem Odbiorcy (lub osoby trzeciej ponoszącej solidarną odpowiedzialność z Odbiorcą za zapłatę ww. świadczeń) ani wobec Spółki dominującej ani wobec Wnioskodawcy o określone zachowanie. Skoro zaś ani Opłata Podstawowa ani Opłata Dodatkowa nie stanowią odpłatności za jakiekolwiek świadczenie Spółki dominującej lub Wnioskodawcy, to tym bardziej nie może być mowy o wzajemności, która jest elementem niezbędnym określenia danego stosunku zobowiązaniowego, jako usługi, podlegającej opodatkowaniu VAT. Tym samym, brak jest podstaw do traktowania ww. Opłat jako wynagrodzenia za podlegające opodatkowaniu VAT świadczenie usług. Reasumując, ani Opłata Podstawowa ani Opłata Dodatkowa nie stanowią wynagrodzenia za jakąkolwiek czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.

Tak jak to zostało wyżej wykazane, ani Opłata Podstawowa ani Opłata Dodatkowa nie stanowią wynagrodzenia za jakąkolwiek czynność podlegającą opodatkowaniu VAT. W konsekwencji również ani należna Wnioskodawcy od Spółki dominującej część Opłaty Podstawowej ani należna Wnioskodawcy od Spółki dominującej część Opłaty Dodatkowej nie stanowią wynagrodzenia za jakąkolwiek czynność podlegającą opodatkowaniu VAT oraz prawidłowym sposobem ich udokumentowania jest nota księgowa uznaniowa wystawiona przez Spółkę dominującą lub nota księgowa obciążeniowa wystawiona przez Wnioskodawcę, a nie faktura wystawiona przez Wnioskodawcę. Gdy bowiem dana czynność nie podlega przepisom ustawy o VAT, wówczas nie dokumentuje się jej fakturą, lecz prawidłowym sposobem jej udokumentowania jest nota księgowa będącą uniwersalnym dokumentem księgowym dla udokumentowania takich operacji, dla których nie jest wymagane stosowanie określonych formularzy w postaci faktur.

Prawidłowość zaprezentowanego wyżej stanowiska Wnioskodawcy została potwierdzona przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach działającego w imieniu Ministra Finansów w wydanych wobec Spółki dominującej interpretacjach indywidualnych z dnia 24 października 2012r. Nr IBPP1/443-775/12/BM oraz Nr IBPP1/443-776/12/BM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Definicja dostawy towarów zawarta została w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którą, przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przepis art. 29 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, iż oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Kwestie odszkodowań, jak i kar umownych z tytułu niewywiązania się z warunków umowy regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Odszkodowanie jest zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty. Zgodnie z art. 361 K.c. co do zasady naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną ? świadczenie w zamian za wynagrodzenie ? co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika.

Podobnie kary umowne, stosowane na podstawie art. 483 § 1 K.c., nie stanowią zapłaty za usługę, lecz pełnią funkcję odszkodowawczą (sankcyjną). Zgodnie z tym przepisem można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Kara ta ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia. Zapłata tej kary nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Innymi słowy kara umowna ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem przez klienta świadczenia wzajemnego. Zapłata kary umownej nie jest związana również z zobowiązaniem otrzymującego zapłatę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Kara umowna ma w tym wypadku charakter odszkodowawczy.

Co do zasady kara umowna jest rodzajem sankcji cywilnoprawnej zastrzeżonej na wypadek szkód powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy.

W przypadku kar umownych, które Kodeks cywilny definiuje jako zastrzeżenie naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego, zadośćuczynienie następuje poprzez zapłatę określonej sumy i w związku z powyższym takie wynagrodzenie nie będzie zawierało ekwiwalentności w postaci świadczenia.

Mając na uwadze powyższe, jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Z wniosku wynika, że każda Umowa Handlowa przewiduje opłatę podstawową (zwaną dalej: Opłatą Podstawową) oraz opłatę dodatkową (zwaną dalej: Opłatą Dodatkową), należne Spółce dominującej od Odbiorcy, jeżeli przed upływem określonego w danej Umowie Handlowej pierwotnego terminu jej obowiązywania, dana Umowa Handlowa uległa rozwiązaniu (bez względu na przyczynę rozwiązania danej Umowy Handlowej), lub Odbiorca utracił tytuł prawny do lokalu, w którym prowadzony jest Sklep, przy czym Opłata Podstawowa należna jest Spółce dominującej w wysokości stanowiącej iloczyn określonej w danej Umowie Handlowej stawki oraz sumy miesięcy kalendarzowych (wraz z miesiącem złożenia oświadczenia o rozwiązaniu danej Umowy Handlowej z winy Odbiorcy, rozwiązania danej Umowy Handlowej lub utraty prawa do lokalu Sklepu) pozostałych do wygaśnięcia danej Umowy Handlowej zgodnie z pierwotnym terminem jej obowiązywania, określonym w danej Umowie Handlowej, natomiast Opłata Dodatkowa należna jest Spółce dominującej w stałej wysokości, przy czym w zależności od tego, czy oświadczenie o rozwiązaniu danej Umowy Handlowej z winy Odbiorcy, rozwiązanie danej Umowy Handlowej, lub utrata prawa do lokalu Sklepu następuje do określonej w danej Umowie Handlowej liczby miesięcy od zawarcia danej Umowy Handlowej, czy też po upływie liczby tych miesięcy, wówczas Odbiorca zobowiązany jest do zapłaty na rzecz Spółki dominującej Opłaty Dodatkowej odpowiednio w wyższej lub niższej kwocie określonej w danej Umowie Handlowej.

Z każdej Umowy Handlowej wynika, że w przypadku określonych w danej Umowie Handlowej sytuacji skutkujących tym, że dana Umowa Handlowa ulega rozwiązaniu, obowiązek spełnienia ww. świadczeń na rzecz Spółki dominującej obciąża Odbiorcę, oraz odpowiednio solidarnie wskazane w danej Umowie Handlowej osoby trzecie, np. wspólników, członków zarządu Odbiorcy. Ponadto, w każdej Umowie Handlowej zostało wskazane, że omawiane świadczenia obciążają Odbiorcę (a także w ww. przypadku, wskazane w danej Umowie Handlowej osoby trzecie) również po rozwiązaniu danej Umowy Handlowej. W każdej Umowie Handlowej zostało wskazane, że opisane wyżej świadczenia powinny być spełnione na rzecz Spółki dominującej natychmiast bez konieczności odrębnego wezwania - nie później jednak niż w dniu rozwiązania danej Umowy Handlowej, a także, że świadczenia te są niezależne od innych świadczeń określonych daną Umową Handlową.

Ponadto, w każdej Umowie Handlowej zostało wskazane, że opisane wyżej świadczenia nie wyłączają prawa Spółki dominującej do żądania od Odbiorcy odszkodowania uzupełniającego na zasadach ogólnych kodeksu cywilnego, jeżeli Spółka dominująca poniosła szkodę z winy Odbiorcy. Każda Umowa Handlowa określa również warunki, po spełnieniu których Odbiorca - w razie utraty tytułu prawnego do lokalu, w którym prowadzony jest Sklep - może zwolnić się z obowiązku spełnienia na rzecz Spółki dominującej ww. świadczeń.

Mając na uwadze powyższe na tle powołanych przepisów prawa stwierdzić należy, iż w tym konkretnym przypadku zapłata przez odbiorców (kontrahentów Wnioskodawcy Spółki dominującej) na rzecz Spółki dominującej płatności w postaci opłaty podstawowej oraz opłaty dodatkowej będzie miała charakter odszkodowawczy, nie będą związane ze zobowiązaniem się Spółki dominującej lub Wnioskodawcy do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Jak wskazano bowiem we wniosku ? w każdej umowie handlowej zawarto zapis, że odbiorca jest zobowiązany zapłacić Spółce dominującej opłatę podstawową oraz opłatę dodatkową, jeżeli przed upływem określonego w danej Umowie Handlowej pierwotnego terminu jej obowiązywania, dana Umowa Handlowa uległa rozwiązaniu (bez względu na przyczynę rozwiązania danej Umowy Handlowej), lub Odbiorca utracił tytuł prawny do lokalu, w którym prowadzony jest Sklep.

Opłata podstawowa oraz opłata dodatkowa będzie pełniła zatem funkcję odszkodowania (kary umownej) za utracone korzyści z tytułu niezrealizowania umowy. Opłaty te będą należne w związku z poniesionymi przez Spółkę dominującą i Wnioskodawcę szkodami i stratami powstałymi wskutek rozwiązania wieloletniej umowy handlowej. W tej sytuacji intencją stron będzie wynagrodzenie szkód powstałych w Spółce dominującej i u Wnioskodawcy, rekompensata za poniesione straty związane z niezrealizowaniem umowy.

Skoro otrzymane przez Spółkę dominującą od odbiorców (kontrahentów Spółki dominującej i Wnioskodawcy) opłaty podstawowe oraz opłaty dodatkowe (pełniące funkcję odszkodowania/kary umownej) nie będą wiązały się z żadnym świadczeniem ze strony Spółki dominującej, to w konsekwencji nie będą stanowiły one wynagrodzenia za świadczenie usługi. Kwota odszkodowania w postaci opłaty podstawowej oraz opłaty dodatkowej nie będzie obrotem w rozumieniu art. 29 ustawy o VAT, a tym samym nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ponadto z wniosku wynika, że Spółka dominująca i Wnioskodawca ustalili w Umowie Handlowej, że Opłata Podstawowa oraz Opłata Dodatkowa zostaną zapłacone wyłącznie na rzecz Spółki dominującej, natomiast po otrzymaniu przez Spółkę dominującą zapłaty tych świadczeń, Spółka dominująca przekaże Wnioskodawcy w określonym w porozumieniu terminie:

część Opłaty Podstawowej w wysokości stanowiącej iloczyn określonej w porozumieniu stawki oraz sumy miesięcy kalendarzowych (wraz z miesiącem złożenia oświadczenia o rozwiązaniu danej Umowy Handlowej z winy Odbiorcy, rozwiązania danej Umowy Handlowej lub utraty prawa do lokalu Sklepu) pozostałych do wygaśnięcia danej Umowy Handlowej zgodnie z pierwotnym terminem jej obowiązywania określonym w danej Umowie Handlowej, oraz
część Opłaty Dodatkowej w określonej w porozumieniu stałej wysokości, przy czym w zależności od tego, czy oświadczenie o rozwiązaniu danej Umowy Handlowej z winy Odbiorcy, rozwiązanie danej Umowy Handlowej, lub utrata prawa do lokalu Sklepu następuje do określonej w porozumieniu liczby miesięcy włącznie od zawarcia danej Umowy Handlowej, czy też po upływie liczby tych miesięcy, wówczas Spółka dominująca zobowiązana jest do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy część Opłaty Dodatkowej odpowiednio w wyższej lub niższej kwocie określonej w danym porozumieniu.

Skoro zatem otrzymane przez Spółkę dominującą od odbiorców (kontrahentów Spółki dominującej) również w imieniu Wnioskodawcy opłaty podstawowe oraz opłaty dodatkowe (pełniące funkcję odszkodowania/kary umownej) nie będą obrotem w rozumieniu art. 29 ustawy o VAT i nie będą podlegały opodatkowania podatkiem od towarów i usług to również przekazywana przez Spółkę dominującą na rzecz Wnioskodawcy część opłaty podstawowej oraz opłaty dodatkowej w określonej w umowie handlowej wysokości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, nie będzie bowiem stanowiła zapłaty za dostawę towarów czy świadczenie przez Wnioskodawcę jakichkolwiek usług.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Przez sprzedaż ? zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 22 ustawy - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak wynika z powyższego fakturę wystawia się w celu udokumentowania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji należy przyjąć, iż czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług mogą być udokumentowane w inny sposób. Brak zatem podstaw do wystawienia przez Wnioskodawcę faktury.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie nota księgowa może być formą udokumentowania należnej Wnioskodawcy ww. części opłaty podstawowej oraz opłaty dodatkowej. Niemniej jednak należy zauważyć, iż nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów.

Tak więc stanowisko Wnioskodawcy, że ani należna Wnioskodawcy od Spółki dominującej część Opłaty Podstawowej ani należna Wnioskodawcy od Spółki dominującej część Opłaty Dodatkowej nie stanowią wynagrodzenia za jakąkolwiek czynność podlegającą opodatkowaniu VAT oraz prawidłowym sposobem ich udokumentowania jest nota księgowa uznaniowa wystawiona przez Spółkę dominującą lub nota księgowa obciążeniowa wystawiona przez Wnioskodawcę, a nie faktura wystawiona przez Wnioskodawcę, należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczyć należy, iż przedstawiona interpretacja wydana została dla Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnopodatkowych, o których mowa w art. 14k-14n ustawy Ordynacja podatkowa, dla kontrahentów Wnioskodawcy ani dla Spółki dominującej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy jednak zaznaczyć, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

W pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.