Naliczania podatku od towarów i usług od opłat za korzystanie ze środowiska.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2007r. (data wpływu 8 października 2007r.) uzupełnionym pismem z dnia 10 stycznia 2008r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie naliczania podatku od towarów i usług od opłat za korzystanie ze środowiska ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 października 2007r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie naliczania podatku od towarów i usług od opłat za korzystanie ze środowiska. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 10 stycznia 2008r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu znak: IBPP1/443-304/07/KG z dnia 3 stycznia 2008r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka nalicza podatek VAT od sumy opłaty podstawowej i opłaty za korzystanie ze środowiska.
Przedmiotem działania spółki jest:

• uprawa grzybów, kwiatów i ozdobnych roślin ogrodniczych; szkółkarstwo roślin sadowniczych i ozdobnych PKD 01.12.B,
• działalność usługowa związana z uprawami rolnymi PKD 01.41.A,
• działalność usługowa związana z zagospodarowaniem terenów zieleni PKD 01.41.B,
• gospodarka leśna PKD 01.01.A,
• szkółkarstwo leśne PKD 02.01.B,
• produkcja wyrobów tartacznych PKD 20.10.A,
• zagospodarowanie niemetalowych odpadów i wyrobów wybrakowanych PKD 37.20.Z,
• wytwarzanie energii elektrycznej PKD 40.10.A,
• produkcja ciepła PKD 40.30.A,
• rozbiórka i burzenie obiektów budowlanych; roboty ziemne PKD 45.11.Z,
• wynajem sprzętu budowlanego i burzącego z obsługą operatorską PKD 45.50.Z,
• sprzedaż hurtowa kwiatów i roślin PKD 51.22.Z,
• sprzedaż hurtowa odpadów i złomu PKD 51.57.Z,
• sprzedaż detaliczna kwiatów, roślin, nasion, nawozów PKD 52.48.F,
• wynajem maszyn i urządzeń rolniczych PKD 71.31.Z,
• wynajem maszyn u rządzeń budowlanych PKD 71.32.Z,
• wywóz śmieci i odpadów PKD 90.00.A,
• unieszkodliwianie odpadów PKD 90.00.B,
• usługi sanitarne i pokrewne PKD 90.00.C.
  
  

Główną działalnością spółki jest unieszkodliwianie odpadów, wytwarzanie energii. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT.

Zgodnie z treścią art. 275 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r. prawo ochrony środowiska (t. j. Dz. U. z 2006r. Nr 129, poz. 902 ze zm.) do ponoszenia opłat za korzystanie ze środowiska obowiązany jest podmiot korzystający ze środowiska, przy czym podmiotem tym, w myśl art. 279 ust. 2 ustawy w przypadku składowania jest posiadacz odpadów w rozumieniu przepisów ustawy o odpadach art. 3 ust. 3 pkt 13 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r. o odpadach (t. j. Dz. U. z 2007r. Nr 39, poz. 251 ze zm.) ? każdy kto faktycznie włada odpadami. Na podstawie art. 272 pkt 1 ustawy ? prawo ochrony środowiska, opłata za korzystanie ze środowiska stanowi jeden ze środków finansowo-prawnych ochrony środowiska. W myśl art. 273 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy opłata za korzystanie ze środowiska jest ponoszona za składowanie odpadów. Stosownie do treści art. 277 ust. 1 ustawy, podmiot korzystający ze środowiska wnosi opłaty za korzystanie środowiska na rachunek urzędu marszałkowskiego właściwego ze wzglądu na miejsce korzystania ze środowiska.

Wnioskodawca nie działa jako inkasent opłat. Wraz z przekazaniem odpadu przez składającego na rzecz składowiska odpadów przychodzi obowiązek uiszczania opłaty za korzystanie ze środowiska, ponieważ składowisko staje się posiadaczem odpadów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy naliczać podatek VAT od opłat za korzystanie ze środowiska pobieranych przez Spółkę (opłata za korzystanie ze środowiska a opłata marszałkowska na ochronę środowiska niczym się nie różnią, to ta sama opłata różnie nazywana) na rzecz urzędu marszałkowskiego na podstawie ustawy z dnia 27 kwietnia 2004r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627 z późn. zm.) i rozporządzenia rady ministrów z dnia 9 października 2001r. (Dz. U. Nr 130, poz. 1453).

Czy opłata za korzystanie ze środowiska jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług, jeśli tak to w jakiej stawce powinna być opodatkowana...

Zdaniem Wnioskodawcy pobieranie opłat za korzystanie ze środowiska jest świadczeniem jednej z usług, która mieści się w katalogu ?Usługi administracji publicznej oraz polityki ekonomicznej i społecznej?, które są oznaczone symbolem PKWiU 75.1 (spółka nie posiada opinii urzędu statystycznego). Usługi te z mocy prawa są zwolnione z podatku od towarów i usług. Pobierana opłata za korzystanie ze środowiska na rzecz urzędu marszałkowskiego ma charakter podobny. Usługi są świadczone w zakresie polityki ekonomicznej i społecznej realizowanej przez państwo. Podatkowy lub co najmniej quasi charakter opłaty za korzystanie ze środowiska, zdaje się w pełni uzasadniać treść art. 281 ust. 1 ustawy Prawo ochrony środowiska. Przytoczony przepis stanowi, że do ponoszenia opłat za korzystanie ze środowiska stosuje się przepisy działu III ustawy Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują marszałkowi województwa albo Wojewódzkiemu Inspektorowi Ochrony Środowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy.

W myśl art. 2 ust. 6 ustawy o VAT towarami są rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl art. 29 ust. 1 ww. ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Należy zauważyć, iż przedmiotem określonej czynności jest konkretna usługa, a nie zbiór dowolnie wyodrębnionych w jej ramach usług czy też części. Zatem w świetle powołanego powyżej przepisu art. 29 ust. 1 ustawy kwota należna obejmuje wszystkie elementy kosztów związanych z dostawą towarów czy świadczeniem usługi kształtujące cenę, której sprzedawca żąda od nabywcy. Tak skalkulowana kwota należności powinna zostać opodatkowana podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla danego towaru czy świadczonej usługi.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie unieszkodliwiania odpadów (PKD 90.00). Zebrane odpady składuje na składowisku odpadów. Wnioskodawca podaje, iż wraz z przekazaniem odpadu przez składającego na rzecz składowiska odpadów pojawia się obowiązek uiszczenia opłaty za korzystanie ze środowiska, ponieważ składowisko staje się posiadaczem odpadów.

Wnioskodawca pobiera zatem opłatę za korzystanie ze środowiska od składających odpady, ponadto sam jako posiadacz odpadów wnosi opłatę za korzystanie ze środowiska na rzecz urzędu marszałkowskiego.

Zgodnie ze wskazanym przez Wnioskodawcę zapisem art. 279 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r. ? Prawo ochrony środowiska (tj. Dz. U. z 2006r. Nr 129, poz. 902 ze zm.) opłata za korzystanie ze środowiska, poza wyjątkami wskazanymi w ust. 3 i 4 tego przepisu, ciąży na podmiocie któremu przekazuje się odpady (oczywiście posiadającym zezwolenie w zakresie gospodarki odpadami), a nie podmiocie który przekazuje te odpady.

Z powyższego wynika zatem, że podmiot przekazujący odpady podmiotowi posiadającemu zezwolenie na zagospodarowanie tych odpadów skutecznie uwalnia się od odpowiedzialności za nie, a więc zwalnia się od obowiązku ponoszenia opłat za ich zagospodarowanie, który to obowiązek przechodzi na podmiot przejmujący odpady do dalszego ich zagospodarowania.

Wnioskodawca odprowadzając opłatę za korzystanie ze środowiska na rzecz urzędu marszałkowskiego, pobierając ją jednocześnie od podmiotów składujących odpady, przenosi w opinii tut. organu koszty tej opłaty na składujących odpady.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca nie jest inkasentem tej opłaty, a zatem nie może dokonywać czynności polegających na pobraniu opłaty od podmiotu zobowiązanego do jej uiszczenia i wpłacaniu jej we właściwym terminie do urzędu marszałkowskiego. Ponadto, jak już wskazano wyżej składujący odpady nie jest podmiotem zobowiązanym do uiszczenia takiej opłaty, gdyż przekazując odpady na składowisko, skutecznie się od niej uwolnił.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że opłata za korzystanie ze środowiska ponoszona przez posiadacza odpadów (w przedmiotowej sprawie Wnioskodawcę) znajduje się poza zakresem obowiązywania ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż jej istota wskazuje na inny niż cywilnoprawny charakter czynności.

Opłaty za korzystanie ze środowiska określa bowiem rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 października 2001r. w sprawie opłat za korzystanie ze środowiska (Dz. U. Nr 130, poz. 1453 ze zm.), które weszło w życie z dniem 1 stycznia 2002r. i zostało wydane na podstawie art. 290 ww. ustawy Prawo ochrony środowiska. Opłaty te są przychodami funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej, zaś środki tych funduszy są przeznaczone na finansowanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej.

Od 1 stycznia 2002r. do ponoszenia tych opłat obowiązany jest podmiot korzystający ze środowiska. W przypadku składowania odpadów, jak już wskazano wyżej, zgodnie z art. 279 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska podmiotem tym jest posiadacz odpadów ? zarządzający składowiskiem odpadów

Zarządzający składowiskiem odpadów jest obowiązany we własnym zakresie ustalić wysokość należnej opłaty za korzystanie ze środowiska i wnieść ją na rachunek właściwego urzędu marszałkowskiego. Obowiązek ponoszenia opłaty za umieszczenie odpadów na składowisku jako opłaty za korzystanie ze środowiska ciąży na zarządzającym składowiskiem.

Obowiązek uiszczania opłat przez podmioty korzystające ze środowiska nie jest związany ze zwrotnym świadczeniem przez fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej usług bądź innych czynności wymienionych w art. 5 ustawy o VAT i w związku z tym opłaty te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jeżeli jednak korzystający ze środowiska obciąża kosztami tych opłat swoich klientów, poprzez wliczenie ich w ceny świadczonych usług, to stanowią one element kalkulacyjny ceny, co w konsekwencji powoduje wzrost ceny świadczonej usługi będącej przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W kwestii wskazanego przez Wnioskodawcę symbolu PKWiU 75.1 stwierdzić należy, iż zgodnie z poz. 6 załącznika nr 4 do ustawy o VAT zwolnieniem objęte są ?usługi w zakresie administracji publicznej, obrony narodowej, obowiązkowych ubezpieczeń ? wyłącznie usługi w zakresie obowiązkowych ubezpieczeń społecznych?. Zatem nie można uznać za trafny poglądu Wnioskodawcy, że opłata za korzystanie ze środowiska mieści się w ww. zwolnieniu od podatku VAT.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że nie posiada opinii urzędu statystycznego w tym zakresie, zatem nie można bezwzględnie uznać, że dokonana przez Wnioskodawcę klasyfikacja jest prawidłowa. Tut. organ podatkowy nie jest obowiązany ani uprawniony do klasyfikowania świadczonych przez podatnika usług, ani też do weryfikacji klasyfikacji wskazanych przez podatnika. Jednakże w przedmiotowej sprawie można jednoznacznie stwierdzić, że opłata za korzystanie ze środowiska nie ma nic wspólnego z obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi, o których mowa wyżej.

Nadmienia się ponadto, że w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania rodzaju prowadzonej działalności, wyrobu lub usługi, towaru, środka trwałego lub obiektu budowlanego zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem wydanie opinii do Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi ul. Suwalska 29, 93 ? 17 Łódź.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.