Moment powstania obowiązku podatkowego w sytuacji wysyłki towaru kurierem oraz w przypadku odbioru (...)

UZASADNIENIE

W dniu 15 lipca 2014 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek z 10 lipca 2014 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT w sytuacji wysyłki towaru kurierem oraz w przypadku odbioru osobistego w magazynie Wnioskodawcy.

Wniosek uzupełniono pismem z 9 października 2014 r. (data wpływu 14 października 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 30 września 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

1. Większość swoich towarów Wnioskodawca sprzedaje kontrahentom dostarczając je, do wskazanego przez odbiorcę miejsca, przy pomocy firm kurierskich. Umowy z firmami kurierskimi podpisane są przez firmę Wnioskodawcy. Wnioskodawca pokrywa koszty transportu. We wszelkich postępowaniach reklamacyjnych, w przypadku zagubienia czy zniszczenia towaru przed doręczeniem kontrahentom, stroną jest firma Wnioskodawcy.
2. Niekiedy kontrahent deklaruje odbiór osobisty w magazynie Wnioskodawcy. Zdarza się, że spakowany towar czeka na odbiór kilka dni.
   
   

W uzupełnieniu wniosku z 9 października 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że:

Sytuacja z punktu 1.

1. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym od 27 grudnia 1993 r. a podatnikiem VAT UE od 1 maja 2004 r. w zakresie sprzedaży towarów i usług.
   
2. Spółka prowadzi działalność handlową i produkcyjną. Wnioskodawca sprzedaje głównie sprzęt i maszyny biurowe różnego rodzaju oraz materiały eksploatacyjne do nich.
   
3. Poza umowami z firmami spedycyjnymi Wnioskodawca nie posiada umów z kupującymi, które w sytuacji dostawy towarów za pośrednictwem firmy spedycyjnej regulowałyby kwestię przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Wnioskodawca nie posiada również żadnych regulaminów sprzedaży, które w sytuacji dostawy towarów za pośrednictwem firm spedycyjnych regulowałyby kwestie przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Według Wnioskodawcy przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel następuje w momencie odbioru towaru przez kontrahenta od kuriera, przed tym faktem towar należy do Wnioskodawcy. Firma kurierska wiezie towar należący do Wnioskodawcy.
   
4. Wyboru sposobu odbioru towaru kontrahent ustala z handlowcem w momencie zamówienia.
   
5. W odpowiedzi na pytanie tut. organu zawarte w wezwaniu, cyt.: ?Kiedy w przypadku dostarczenia przez Wnioskodawcę towarów kontrahentowi (odbiorcy) do wskazanego przez niego miejsca przy pomocy firmy kurierskiej następuje odbiór towarów przez kontrahenta?? Wnioskodawca wskazał, że w przypadku dostarczenia przez Wnioskodawcę towarów kontrahentowi (odbiorcy) do wskazanego przez niego miejsca przy pomocy firmy kurierskiej następuje w momencie podpisania odbioru przez osobę reprezentującą kontrahenta.
   
6. Wnioskodawca zawiera umowę z firmą kurierską we własnym imieniu, oferta Wnioskodawcy gwarantuje bezpłatną dostawę do kontrahenta powyżej kwoty zakupu 250 zł netto, przy niższej wartości zamówienia kontrahent uiszcza symboliczną ryczałtową opłatę za transport.
   
7. Wszelkie ryzyko zniszczenia czy utraty towaru ponosi firma Wnioskodawcy, to Wnioskodawca dochodzi ewentualnych roszczeń od firmy kurierskiej na podstawie umowy zawartej z tą firmą na podstawie zapisów umowy i ogólnych warunków przewozu.
   
8. W przypadku zniszczenia lub zagubienia towaru Wnioskodawca dostarcza nowy towar w ramach tej samej transakcji bez dodatkowych opłat.
   
9. Przed przeniesieniem prawa do rozporządzania towarem nie następuje zapłata za towar ani w całości ani w części.
   
   

Sytuacja z punktu 2.

1. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym od 27 grudnia 1993 r. a podatnikiem VAT UE od 1 maja 2004 r. w zakresie sprzedaży towarów i usług.
2. Spółka prowadzi działalność handlową i produkcyjną. Wnioskodawca sprzedaje głównie sprzęt i maszyny biurowe różnego rodzaju oraz materiały eksploatacyjne do nich.
3. Według Wnioskodawcy przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel następuje w momencie podpisania odbioru towaru z magazynu przez reprezentanta kontrahenta.
4. Odpowiedzialność za spakowany towar pozostający w magazynie Wnioskodawcy do momentu odbioru go przez kontrahenta ponosi w całości firma Wnioskodawcy.
5. Wyboru sposobu odbioru towaru kontrahent ustala z handlowcem w momencie zamówienia.
6. W odpowiedzi na pytanie tut. organu zawarte w wezwaniu, cyt.: ?Czy w sytuacji, gdy kontrahent deklaruje odbiór osobisty towarów w magazynie Wnioskodawcy, zaś spakowany towar czeka na odbiór kilka dni (sytuacja opisana w pkt 2), kontrahent Wnioskodawcy prosi o pozostawienie ? odpłatnie lub nieodpłatnie ? towaru na określony czas w magazynie Wnioskodawcy, czy też tego typu uzgodnienia nie mają miejsca?? Wnioskodawca wskazał, że nie magazynuje towarów należących do kontrahentów, fakt pozostawania spakowanych towarów w magazynie wynika z logistycznych możliwości kontrahenta, który np. nie może przyjechać po odbiór towaru w dniu złożenia zamówienia ale dopiero dzień czy dwa później.
7. Przed przeniesieniem prawa do rozporządzania towarem nie następuje zapłata za towar ani w całości ani w części.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 9 października 2014 r.):

Pytanie do sytuacji z punktu 1.

Kiedy powstaje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu dostawy towaru transportowanego do kontrahenta przed dokonaniem zapłaty, firmą kurierską, z którą to Wnioskodawca podpisuje umowy i na koszt Wnioskodawcy?

Pytanie do sytuacji z punktu 2.

Kiedy powstaje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu odbioru przez kontrahenta towaru w magazynie Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku z 9 października 2014 r.):

Stanowisko Wnioskodawcy do sytuacji z pkt l:

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku zlecania przez Wnioskodawcę firmie kurierskiej dostarczania towaru kontrahent do momentu odbioru towaru od kuriera nie może nim dysponować jak właściciel. Do tego momentu może wycofać się z transakcji lub z winy firmy kurierskiej w ogóle nie otrzymać towaru. Dlatego Wnioskodawca uważa, że obowiązek podatkowy powstaje w momencie odbioru towaru przez kontrahenta od firmy kurierskiej.

Stanowisko Wnioskodawcy do sytuacji z pkt 2:

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku odbioru towaru przez kontrahenta z magazynu Wnioskodawcy kontrahent do momentu odbioru towaru nie może nim dysponować jak właściciel. Do tego momentu może wycofać się z transakcji bez żadnych konsekwencji. Nie ponosi też odpowiedzialności za straty w towarze. Dlatego Wnioskodawca uważa, że obowiązek podatkowy powstaje w momencie odbioru towaru przez kontrahenta z magazynu Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na ścisłe powiązanie tematyki poruszanej we wniosku, tut. organ postanowił ująć kwestie dotyczące dwóch stanów faktycznych w jednej interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pojęcie ?dostawa towarów? w ujęciu art. 7 ust. 1 ww. ustawy obejmuje więc wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np.: sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Przez sprzedaż z kolei rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów ? art. 2 pkt 22 ustawy.

W stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Ponadto należy wskazać, że regulacja art. 19a ust. 1 jest zgodna z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej ? (Dz.Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.), który mówi, że zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa podatkowego w kontekście wskazanego opisu sprawy stwierdzić należy, że w przypadku dostawy sprzętu i maszyn biurowych oraz materiałów eksploatacyjnych do nich, w sytuacji, gdy przed przeniesieniem prawa do rozporządzania towarem nie nastąpiła zapłata za towar ani w całości ani w części, obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z zasadą ogólną wynikającą z art. 19a ust. 1 ustawy. W ustawie brak jest szczególnego przepisu odnoszącego się do momentu powstania obowiązku podatkowego w tym zakresie.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego (sytuacja opisana w punkcie 1) wynika, że większość swoich towarów Wnioskodawca sprzedaje kontrahentom dostarczając je, do wskazanego przez odbiorcę miejsca, przy pomocy firm kurierskich. Umowy z firmami kurierskimi podpisane są przez firmę Wnioskodawcy. Wnioskodawca pokrywa koszty transportu. We wszelkich postępowaniach reklamacyjnych, w przypadku zagubienia czy zniszczenia towaru przed doręczeniem kontrahentom, stroną jest firma Wnioskodawcy.

Poza umowami z firmami spedycyjnymi Wnioskodawca nie posiada umów z kupującymi, które w sytuacji dostawy towarów za pośrednictwem firmy spedycyjnej regulowałyby kwestię przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Wnioskodawca nie posiada również żadnych regulaminów sprzedaży, które w sytuacji dostawy towarów za pośrednictwem firm spedycyjnych regulowałyby kwestie przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Według Wnioskodawcy przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel następuje w momencie odbioru towaru przez kontrahenta od kuriera, przed tym faktem towar należy do Wnioskodawcy. Firma kurierska wiezie towar należący do Wnioskodawcy.

Wyboru sposobu odbioru towaru kontrahent ustala z handlowcem w momencie zamówienia.

Wnioskodawca wskazał, że w przypadku dostarczenia przez Wnioskodawcę towarów kontrahentowi (odbiorcy) do wskazanego przez niego miejsca przy pomocy firmy kurierskiej, odbiór towarów następuje w momencie podpisania odbioru przez osobę reprezentującą kontrahenta.

Wnioskodawca zawiera umowę z firmą kurierską we własnym imieniu, oferta Wnioskodawcy gwarantuje bezpłatną dostawę do kontrahenta powyżej kwoty zakupu 250 zł netto, przy niższej wartości zamówienia kontrahent uiszcza symboliczną ryczałtową opłatę za transport.

Wszelkie ryzyko zniszczenia czy utraty towaru ponosi firma Wnioskodawcy, to Wnioskodawca dochodzi ewentualnych roszczeń od firmy kurierskiej na podstawie umowy zawartej z tą firmą na podstawie zapisów umowy i ogólnych warunków przewozu.

W przypadku zniszczenia lub zagubienia towaru Wnioskodawca dostarcza nowy towar w ramach tej samej transakcji bez dodatkowych opłat.

Przed przeniesieniem prawa do rozporządzania towarem nie następuje zapłata za towar ani w całości ani w części.

Z kolei w sytuacji opisanej w punkcie 2, kontrahent deklaruje odbiór osobisty w magazynie Wnioskodawcy. Zdarza się, że spakowany towar czeka na odbiór kilka dni.

Według Wnioskodawcy przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel następuje w momencie podpisania odbioru towaru z magazynu przez reprezentanta kontrahenta.

Wnioskodawca wskazał, że odpowiedzialność za spakowany towar pozostający w magazynie Wnioskodawcy do momentu odbioru go przez kontrahenta ponosi w całości firma Wnioskodawcy.

Wyboru sposobu odbioru towaru kontrahent ustala z handlowcem w momencie zamówienia.

Wnioskodawca nie magazynuje towarów należących do kontrahentów, fakt pozostawania spakowanych towarów w magazynie wynika z logistycznych możliwości kontrahenta, który np. nie może przyjechać po odbiór towaru w dniu złożenia zamówienia ale dopiero dzień czy dwa później.

Przed przeniesieniem prawa do rozporządzania towarem nie następuje zapłata za towar ani w całości ani w części.

Odnosząc się do powyższego opisu sprawy wskazać należy, że z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powołany przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest ? co do zasady ? wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Stosownie do art. 353 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W określeniu ?jak właściciel? zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy ?dostawa? oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez ?przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel? określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia ?własności w sensie ekonomicznym?, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie ?przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel? dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu ?prawo do rozporządzania jak właściciel? nie można interpretować jako ?prawa własności?. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem ?dostawa towarów? nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Z powyższego wynika, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług uzależniają dokonanie dostawy od przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (władztwo ekonomiczne).

Odnosząc przedstawiony stan faktyczny do przywołanych regulacji prawnych stwierdzić należy, że w pierwszej sytuacji (tj. gdy Wnioskodawca sprzedaje towary kontrahentom dostarczając je, do wskazanego przez odbiorcę miejsca, przy pomocy firm kurierskich), jak wskazał Wnioskodawca, wszelkie ryzyko zniszczenia czy utraty towaru ponosi firma Wnioskodawcy i to Wnioskodawca dochodzi ewentualnych roszczeń od firmy kurierskiej na podstawie umowy zawartej z tą firmą na podstawie zapisów umowy i ogólnych warunków przewozu. W przypadku zniszczenia lub zagubienia towaru Wnioskodawca dostarcza nowy towar w ramach tej samej transakcji bez dodatkowych opłat.

Jeśli zatem w przedmiotowej sytuacji, jak Wnioskodawca wskazał we wniosku, przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel następuje w momencie odbioru towaru przez kontrahenta od kuriera, a przed tym faktem towar należy do Wnioskodawcy i firma kurierska wiezie towar należący do Wnioskodawcy, to wówczas uznać należy, że z chwilą wydania tego towaru przez kuriera kontrahentowi (nabywcy), dokonana zostaje dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. W tym więc momencie u Wnioskodawcy powstaje obowiązek podatkowy z tytułu przedmiotowej transakcji, w myśl obowiązującego od dnia 1 stycznia 2014 r. art. 19a ust. 1 tej ustawy.

Z kolei w sytuacji, gdy kontrahent deklaruje odbiór osobisty w magazynie Wnioskodawcy, zaś spakowany towar czeka na odbiór kilka dni, Wnioskodawca wskazał, że odpowiedzialność za spakowany towar pozostający w magazynie Wnioskodawcy do momentu odbioru go przez kontrahenta ponosi w całości firma Wnioskodawcy, oraz że Wnioskodawca nie magazynuje towarów należących do kontrahentów zatem z wniosku nie wynika, aby pomiędzy Wnioskodawcą a jego kontrahentem poczynione zostały uzgodnienia w kwestii pozostawienia odpłatnie lub nieodpłatnie towaru należącego już do kontrahenta na określony czas w magazynie Wnioskodawcy.

Jeśli zatem w przedmiotowej sytuacji, jak Wnioskodawca wskazał we wniosku, przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel następuje w momencie podpisania odbioru towaru z magazynu przez reprezentanta kontrahenta, wówczas należy stwierdzić, że z tym właśnie momentem tj. z chwilą odbioru towaru przez kontrahenta (jego reprezentanta), dokonana zostaje dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. W tym więc momencie u Wnioskodawcy powstaje obowiązek podatkowy z tytułu przedmiotowej transakcji, zgodnie z art. 19a ust. 1 tej ustawy obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.