W zakresie prawa do odliczenia całości podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia ww. apartamentu wakacyjnego. Czy (...)

W zakresie prawa do odliczenia całości podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia ww. apartamentu wakacyjnego. Czy aby odliczyć podatek VAT naliczony w całości Wnioskodawca musi wprowadzić ww. nieruchomość do działalności gospodarczej czy też Wnioskodawca może rozliczać podatek VAT (zakup, najem, koszty najmu) na zasadzie najmu prywatnego.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 sierpnia 2013 r. (data wpływu 9 sierpnia 2013 r.), uzupełnionym pismem z 4 listopada 2013 r. (data wpływu 6 listopada 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia apartamentu wakacyjnego przeznaczonego na wynajem ? jest prawidłowe.

Porady prawne

UZASADNIENIE

W dniu 9 sierpnia 2013r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia apartamentu wakacyjnego przeznaczonego na wynajem.

Wniosek został uzupełniony pismem z 4 listopada 2013 r. (data wpływu 6 listopada 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-725/13/LSz z 30 października 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenia przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca zamierza zakupić wraz z żoną apartament wakacyjny w celu świadczenia usług najmu krótkotrwałego. Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca jest z żoną we wspólnocie majątkowej, będą oboje właścicielami tego lokalu. Faktura VAT za zakup lokalu zostanie wystawiona tylko na Wnioskodawcę jako osobę fizyczną (nie na firmę). Wnioskodawca zamierza samodzielnie rozliczać przychody z najmu ww. lokalu (Wnioskodawca złoży wraz z żoną stosowne oświadczenie w urzędzie skarbowym o rozliczaniu dochodów z najmu przez Wnioskodawcę). Żona nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem podatku VAT.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że prowadzi działalność jednoosobową jako osoba fizyczna, w zakresie usług, główny przedmiot wykonywanej działalności gospodarczej wg klasyfikacji PKD to: 33.20Z - Instalowanie maszyn przemysłowych, sprzętu i wyposażenia.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej od 1 czerwca 2010 roku, składa deklaracje VAT-7K.

Zakup apartamentu będzie związany wyłącznie z działalnością opodatkowaną - najem firmie, która będzie pośredniczyć w wynajmie apartamentu osobom trzecim w celach rekreacyjnych. Podatnik nie będzie się sam zajmował najmem (przynajmniej na początku), a firma pośrednicząca będzie organizować cały proces najmu.

Zostanie zawarta umowa najmu lokalu z firmą, która pośredniczy w wynajmowaniu apartamentów wakacyjnych. Czas trwania takiej umowy to trzy lata. Później będzie możliwość przedłużenia umowy lub Wnioskodawca będzie zajmował się wynajmem osobiście lub przez inną firmę. Apartament zostanie udostępniony tej firmie w celu dalszego podnajmu turystom w ramach krótkotrwałego zakwaterowania dla celów turystycznych, rekreacyjnych lub wypoczynkowych. Lokal nie będzie wynajmowany w celach mieszkaniowych.

Wnioskodawca będzie wynajmował apartament firmie, która będzie wynajmowała lokal osobom trzecim w celach turystycznych. Firma - tak zwany operator zajmujący się najmem, nie będzie wynajmowała lokalu dla siebie lecz w celu podnajmu go osobom trzecim (klientom indywidualnym).

Symbol planowanych usług, którym ma służyć apartament to 55.20.1 - Usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia całości podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia ww. apartamentu wakacyjnego?

Czy aby odliczyć podatek VAT naliczony w całości Wnioskodawca musi wprowadzić ww. nieruchomość do działalności gospodarczej czy też Wnioskodawca może rozliczać podatek VAT (zakup, najem, koszty najmu) na zasadzie najmu prywatnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie mu przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości, ponieważ zakupiona nieruchomość (towar) będzie wykorzystywana wyłącznie przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych (najem krótkotrwały). Zakup będzie potwierdzony fakturą wystawioną na Wnioskodawcę jako podatnika VAT czynnego. Istnieje zatem związek między zakupem a sprzedażą opodatkowaną, która będzie wykonywana.

Wnioskodawca nie musi wprowadzać nieruchomości do działalności gospodarczej aby móc odliczyć cały podatek VAT naliczony, ponieważ istnieje możliwość rozliczania najmu również przez osoby nieprowadzące działalności gospodarczej.

Natomiast w świetle ustawy o podatku od towarów usług Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT nawet jeśli w świetle przepisów o podatku dochodowym Wnioskodawca nie byłby nim. Oznacza to, że prawo odliczenia podatku VAT naliczonego przysługuje podatnikowi, niezależnie od tego czy ma zarejestrowaną działalność czy nie. W świetle ustawy o VAT czynności są traktowane jako działalność gospodarcza.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, ilekroć w dalszych przepisach mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

  1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
  2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
  3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Jak wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest ?odpłatność? za daną czynność.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013r., działalność gospodarcza, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Z powyższego wynika, że najem wypełnia definicję działalności gospodarczej określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe). Zatem istotnym jest wykorzystanie towaru w sposób ciągły dla celów zarobkowych bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W rozumieniu wyżej cytowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług świadczenie usług najmu nieruchomości jest działalnością gospodarczą, a podmiot wykonujący te czynności podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach określonych w przepisach regulujących ten podatek.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca, zarejestrowany podatnik VAT czynny zamierza zakupić wraz z żoną apartament wakacyjny w celu świadczenia usług najmu krótkotrwałego. Faktura za zakup lokalu zostanie wystawiona tylko na Wnioskodawcę. Wnioskodawca zamierza samodzielnie rozliczać przychody z najmu ww. lokalu.

Zakup apartamentu będzie związany wyłącznie z działalnością opodatkowaną - najem firmie, która będzie pośredniczyć w wynajmie apartamentu osobom trzecim w celach rekreacyjnych. Zostanie zawarta umowa najmu lokalu z firmą, która pośredniczy w wynajmowaniu apartamentów wakacyjnych. Czas trwania takiej umowy to trzy lata. Lokal nie będzie wynajmowany w celach mieszkaniowych. Symbol planowanych usług, którym ma służyć apartament to 55.20.1 - Usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania.

Na tym tle Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem ww. lokalu (apartamentu wakacyjnego).

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego ? na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy, stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia ? jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas, po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych, odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynikało, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. Ta warunkowość realizacji określonego w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony powoduje, że nieziszczenie się warunku pozytywnego jakim jest wykorzystanie towaru lub usługi do realizacji czynności opodatkowanej podatnika, np. gdy okaże się, że zmieniono przeznaczenie towaru (usługi) i został on ostatecznie wykorzystany do czynności zwolnionych od VAT lub niepodlegających VAT ? spowoduje konieczność weryfikacji uprzedniego odliczenia podatku naliczonego.

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi.

Podkreślić należy, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Mając na uwadze zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku oraz przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, w tym przede wszystkim treść 86 ust. 1 ustawy o VAT, potwierdzić należy, że skoro ? jak Wnioskodawca wskazał we wniosku - nabycie lokalu będzie związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych, tj. opodatkowany najem nieruchomości (lokalu), Wnioskodawca ? czynny podatnik VAT, będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego z tego tytułu, o ile nie wystąpią przesłanki wyłączające to prawo określone w art. 88 ustawy o VAT.

W związku z powyższym za prawidłowe należało uznać stanowisko Wnioskodawcy, że będzie mu przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości, ponieważ zakupiona nieruchomość (towar) będzie wykorzystywana wyłącznie przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych (najem krótkotrwały).

Odnośnie kwestii ustalenia czy Wnioskodawca musi wprowadzić ww. nieruchomość do działalności gospodarczej aby odliczyć podatek VAT naliczony w całości należy zauważyć, że Wnioskodawca jest już czynnym podatnikiem podatku VAT. Natomiast jak wskazano wyżej czynności świadczenia usług najmu są działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.

Skoro Wnioskodawca jest już podatnikiem podatku od towarów i usług, to wszystkie wykonywane czynności mieszczące się w zakresie przedmiotowym opodatkowania tym podatkiem, będą podlegały opodatkowaniu. Brak jest bowiem podstaw prawnych, na gruncie podatku od towarów i usług do różnicowania najmu nieruchomości (w przedmiotowym przypadku lokalu) na najem w ramach działalności gospodarczej oraz na tzw. najem prywatny. Oba te przejawy aktywności wypełniają autonomiczną (wobec regulacji z zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych) definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez względu na to, czy przedmiot najmu stanowi własność jednej osoby, czy też współwłasność. Zatem w obu przypadkach Wnioskodawca występował będzie w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zwanej również ustawą K.c., regulujące kwestie najmu oraz własności.

W myśl art. 659 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Stosownie do art. 195 ww. ustawy K.c. własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, stanowi odmianę własności i cechuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom, a jak stanowi art. 198 cyt. ustawy K.c. każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli.

Natomiast z przepisu art. 206 K.c. wynika, iż każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli.

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem każdy ze współwłaścicieli ma uprawnienie do bezpośredniego korzystania z rzeczy wspólnej. Może posiadać całą rzecz i korzystać z całej rzeczy. Identyczne uprawnienia przysługują pozostałym współwłaścicielom.

Korzystanie z rzeczy wspólnej obejmuje możliwość używania rzeczy. Prawo do współużytkowania rzeczy wspólnej obejmuje również uprawnienia do pobierania pożytków i partycypowania w innych przychodach rzeczy. Zakres tych uprawnień określony jest wielkością udziału każdego ze współwłaścicieli. W analogiczny sposób obciążają współwłaścicieli wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną. Oznacza to np. że współwłaściciel, który dokonał nakładów na nieruchomość będącą przedmiotem współwłasności, może się domagać zwrotu ich w części od pozostałych współwłaścicieli stosownie do ich wielkości.

Przytaczając natomiast przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. ? Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 788 ze zm.) stwierdzić należy, iż stosownie do art. 31 § 1 ww. ustawy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, dotyczących stosunków majątkowych między małżonkami nic nie uprawnia do wniosku, że wykonywanie czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług przez jednego z małżonków (sprzedaż towarów, odpłatne świadczenie usług, import itp.) czyni podatnikiem tego podatku również drugiego małżonka, gdy czynności te dotyczą składników ich majątku wspólnego, a przychód uzyskany z wykonywania tych czynności stanowi ich majątek dorobkowy.

Skoro każdy z małżonków jest uprawniony do samodzielnego zarządzania majątkiem wspólnym, to może on samodzielnie, we własnym imieniu i na własny rachunek dokonywać czynności prawnych będących wykonywaniem tego zarządu, jakkolwiek skuteczność czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu wymaga akceptacji drugiego małżonka. Prawnopodatkowa skuteczność czynności podjętej przez jednego z małżonków nie jest uzależniona od zgody drugiego z nich na jej dokonanie, skoro taka czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niezależnie od tego, czy została wykonana z zachowaniem warunków i form określonych przepisami prawa (zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o VAT - czynności określone w art. 5 ust. 1 tej ustawy podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników ani nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Istotnym jest, czy dany podmiot spełnia definicję podatnika w rozumieniu powołanego wyżej przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 tegoż przepisu.

Autonomiczność prawa podatkowego wyklucza bowiem możliwość interpretacji przepisów, która zakładałaby, że stosunki majątkowe między małżonkami, regulowane przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mogą kształtować zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, zamierza zakupić wraz z żoną apartament wakacyjny w celu świadczenia usług najmu krótkotrwałego. Wnioskodawca jest z żoną we wspólnocie majątkowej i będą oboje właścicielami tego lokalu. Faktura VAT za zakup lokalu zostanie wystawiona tylko na Wnioskodawcę jako osobę fizyczną (nie na firmę). Wnioskodawca zamierza samodzielnie rozliczać przychody z najmu ww. lokalu (Wnioskodawca złoży wraz z żoną stosowne oświadczenie w urzędzie skarbowym o rozliczaniu dochodów z najmu przez Wnioskodawcę). Żona nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem podatku VAT.

Jeżeli zatem przedmiotem najmu będzie nieruchomość stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy o VAT będzie ten małżonek, który dokonuje wynajmu we własnym imieniu (który jest stroną czynności prawnej).

Tak więc w zaistniałej sytuacji, jeżeli umowa najmu nieruchomości będzie zawarta przez jednego z małżonków (jako jednego ze współwłaścicieli nieruchomości), wówczas podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT z tytułu zawartej umowy najmu będzie ten właśnie współmałżonek (Wnioskodawca).

Podsumowując wskazać należy, że skoro na gruncie podatku od towarów i usług brak jest podstaw prawnych do uznania, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług następuje w sposób wybiórczy, tzn. niektóre czynności objęte zakresem przedmiotowym realizowane przez podatnika podatku od towarów i usług są opodatkowane, a niektóre nie, to Wnioskodawca będąc zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, również w wyniku prowadzenia działalności w zakresie wynajmu będzie nadal traktowany jako zarejestrowany, czynny podatnik VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że Wnioskodawca nie musi wprowadzać nieruchomości do działalności gospodarczej aby móc odliczyć cały podatek VAT naliczony, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznacza się, że niniejsza interpretacja indywidualna rozstrzyga wyłącznie w zakresie skutków podatkowych wynikających z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Przedmiotem interpretacji nie była kwestia stawki VAT dla usług najmu lokalu. Tym samym niniejszą interpretację wydano przy założeniu, że jak wskazał Wnioskodawca we wniosku przedmiotowa nieruchomość będzie służyć czynnościom opodatkowanym podatkiem VAT.


Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika