W zakresie określenia podstawy opodatkowania i momentu powstania obowiązku podatkowego w związku z (...)

W zakresie określenia podstawy opodatkowania i momentu powstania obowiązku podatkowego w związku z aktualizacją opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2013r. (data wpływu 12 lutego 2013r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 maja 2013r. (data wpływu 7 maja 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania i momentu powstania obowiązku podatkowego w związku z aktualizacją opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego ? jest nieprawidłowe.

Porady prawne

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2013r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania i momentu powstania obowiązku podatkowego w związku z aktualizacją opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 6 maja 2013r. (data wpływu 7 maja 2013r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 26 kwietnia 2013r. znak: IBPP2/443-111/12/KO.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Podatnik jako organ samorządu terytorialnego, dokonuje aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego. Nieruchomość gruntowa została oddana w użytkowanie wieczyste po dniu 1 maja 2004r., opłata roczna stanowi więc podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Na podstawie wyceny nieruchomości określona zostaje nowa-wyższa wysokość opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste. Użytkownikowi wieczystemu wysłane zostaje wypowiedzenie opłaty rocznej zgodnie z art. 77-78 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (tj. Dz. U. 2010.102.651). Jeżeli użytkownik wieczysty nie zgłasza zastrzeżeń opłata po aktualizacji zaczyna obowiązywać od 1 stycznia. W takim przypadku ma on możliwość odwołania się od przesłanego wypowiedzenia do Samorządowego Kolegium Odwoławczego, a w przypadku jeżeli jest niezadowolony z orzeczenia Kolegium do wniesienia sprzeciwu do sądu powszechnego. Sprzeciw ten zastępuje pozew. Zgodnie z art. 78 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy, użytkownik wieczysty jest zobowiązany do zapłaty opłaty rocznej w wysokości sprzed aktualizacji. Zaznaczyć należy, że takie sprawy niejednokrotnie trwają po kilka lat od chwili przesłania wypowiedzenia. Orzeczenie Sądu, kończące sprawę może zawierać rozstrzygnięcie podtrzymujące kwotę wynikającą z aktualizacji lub ją skorygować. Końcowy rezultat postępowania stanowi określenie nowej wysokości opłaty. Kwota różnić się będzie od opłaty przed aktualizacją.

Pismem z dnia 7 maja 2013r. Wnioskodawca uzupełnił zaistniały wniosek o pełnomocnictwo do reprezentowania Wnioskodawcy przez tut. organem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaki jest w tym przypadku moment powstania obowiązku opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz jaka jest podstawa opodatkowania?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W opisanym stanie faktycznym podatnik powinien jako podstawę opodatkowania potraktować kwotę opłaty wynikającą z przesłanego użytkownikowi wieczystemu wypowiedzenia opłaty rocznej. Jeżeli orzeczenie SKO czy Sądu zmieni tą wysokość to stanowić będzie podstawę do wystawienia faktury korygującej. Obowiązek podatkowy, zdaniem podatnika, powstanie z dniem 31 marca kolejnych lat od następnego roku po doręczeniu wypowiedzenia. Przykładowo: stara opłata to 1000 zł, nowa 2000 zł; wypowiedzenie doręczono 12 grudnia 2012r., nowa opłata obowiązuje od 1 stycznia 2013 (bez względu na to jaka ostatecznie będzie to wysokość) zaś obowiązek podatkowy powstaje z dniem 31 marca 2013r. Na tą datę podatnik winien wystawić fakturę VAT (tam gdzie jest to wymagane) i stosownie do tej daty odprowadzić podatek. W orzeczeniu kończącym sprawę określono opłatę na kwotę 1500 zł; orzeczenie to uprawomocniło się 1 czerwca 2013r. Po tej dacie podatnik powinien wystawić fakturę korygującą. Zwrot nadpłaconego podatku może być dochodzony po uzyskaniu potwierdzenia doręczenia faktury korygującej. Wpłaty przed terminem płatności rozliczane byłyby jako zaliczki. Wpłaty po terminie płatności należy traktować jako zapłatę częściową za wystawioną fakturę. Za przyjęciem takiego poglądu przemawia fakt, iż to organ samorządu żąda w toczącym się podstępowaniu uznania kwoty określonej w wypowiedzeniu za prawidłową. Przepis art. 78 ust 4 ma walor wyłącznie procesowy i ma zapobiec wszczynaniu przez organ powództwa o zapłatę w sytuacji toczącego się postępowania dotyczącego określenia wartości opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste. Przyjęcie przeciwnego założenia tj. przyjęcia jako podstawy opodatkowania kwoty sprzed aktualizacji, spowodowałoby po stronie podatnika konieczność korygowania opłaty po orzeczeniu na plus oraz odprowadzenia podatku VAT wraz z odsetkami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

  1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
  2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
  3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
  4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
  5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
  6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
  7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (art. 8 ust. 1 ustawy o VAT).

Wskazać należy, iż prawo wieczystego użytkowania jest prawem rzeczowym, którego treść i granice określone zostały zasadniczo w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. ? Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) oraz w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 102, poz. 651 ze zm.).

Z zawartych tam regulacji wynika, iż użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela. W świetle art. 233 Kodeksu cywilnego, użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu skarbu państwa lub gruntu jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w użytkowanie wieczyste korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać. W myśl natomiast art. 238 Kodeksu cywilnego wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną.

Kwestie związane z ustalaniem wysokości oraz trybem dokonywania zmian (aktualizacją) opłat z tytułu wieczystego użytkowania nieruchomości regulują przepisy Rozdziału 8 - Ceny, opłaty i rozliczenia za nieruchomości - ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Stosownie do art. 71 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne.

Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego (art. 71 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami).

Zgodnie z art. 78 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, właściwy organ zamierzający zaktualizować opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej powinien wypowiedzieć na piśmie wysokość dotychczasowej opłaty, do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego, przesyłając równocześnie ofertę przyjęcia jej nowej wysokości. W wypowiedzeniu należy wskazać sposób obliczenia nowej wysokości opłaty i pouczyć użytkownika wieczystego o sposobie zakwestionowania wypowiedzenia. Do wypowiedzenia dołącza się informację o wartości nieruchomości, o której mowa w art. 77 ust. 3, oraz o miejscu, w którym można zapoznać się z operatem szacunkowym. Do doręczenia wypowiedzenia stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

W myśl art. 78 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, użytkownik wieczysty może, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wypowiedzenia, złożyć do samorządowego kolegium odwoławczego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości, zwanego dalej "kolegium", wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości.

Na podstawie art. 78 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami, złożenie wniosku, o którym mowa w ust. 2, nie zwalnia z obowiązku uiszczania opłat w dotychczasowej wysokości. W przypadku niezłożenia wniosku właściwy organ oraz użytkownika wieczystego obowiązuje nowa wysokość opłaty zaoferowana w wypowiedzeniu. Przepis art. 79 ust. 5 stosuje się odpowiednio.

Z powyższych przepisów wywnioskować należy, iż w przypadku użytkowania wieczystego, właścicielem gruntu przez cały okres użytkowania pozostaje Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. Użytkownik wieczysty w tym czasie posiada we władaniu rzecz cudzą. Jednakże jego prawo w stosunku do tego gruntu pozwala na dysponowanie rzeczą w sposób zbliżony do właściciela. Użytkownik wieczysty wnosi opłaty roczne przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłata roczna może zostać zaktualizowana. W przypadku złożenia przez użytkownika wieczystego do samorządowego kolegium odwoławczego wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości obowiązany jest on do uiszczania opłaty w dotychczasowej wysokości.

Jako, że do uznania za dostawę dla potrzeb podatku od towarów i usług wystarczające jest władanie towarem jak właściciel, a nie bycie właścicielem w sensie prawnym, dlatego też oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów, co potwierdza art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W związku z tym podlega ono opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W oparciu o art. 29 ust. 1 ustawy o podatku VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z art. 29 ust. 4 ustawy, podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

W przypadku gdy podstawa opodatkowania ulega zmniejszeniu w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze, obniżenia podstawy opodatkowania podatnik dokonuje pod warunkiem posiadania, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, potwierdzenia otrzymania korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługi korekty faktury po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia korekty faktury za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano (art. 29 ust. 4a ustawy o VAT).

W myśl art. 29 ust. 4b ustawy, warunku posiadania przez podatnika potwierdzenia odbioru korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi nie stosuje się w:

  1. eksporcie towarów i wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów;
  2. dostawie towarów i świadczeniu usług, dla których miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju;
  3. sprzedaży: energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej, gazu przewodowego, usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych oraz usług wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy;
  4. pozostałych przypadkach, jeżeli w wystawionej fakturze, do której odnosi się korekta, nie wykazano kwoty podatku.

Stosownie do art. 29 ust. 4c ustawy, przepis ust. 4a stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia korekty faktury do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna.

Podstawowa zasada dotycząca powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług została sformułowana w art. 19 ust. 1 ustawy, w myśl którego obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy o VAT).

Od tej zasady, ustawodawca określił szereg wyjątków ustalających w sposób odmienny moment powstania obowiązku podatkowego (uzależniony np. od formy wydania towaru, rodzaju transakcji, otrzymania zapłaty itp.).

Stosownie do art. 19 ust. 16b ustawy, w przypadku oddania gruntu w użytkowanie wieczyste obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności poszczególnych opłat pobieranych z tego tytułu.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia wynika, iż podatnik jako organ samorządu terytorialnego, dokonuje aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego. Nieruchomość gruntowa została oddana w użytkowanie wieczyste po dniu 1 maja 2004r. Na podstawie wyceny nieruchomości określona zostaje nowa-wyższa wysokość opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste. Użytkownikowi wieczystemu wysłane zostaje wypowiedzenie opłaty rocznej zgodnie z art. 77-78 ustawy o gospodarce nieruchomościami. W takim przypadku ma on możliwość odwołania się od przesłanego wypowiedzenia do Samorządowego Kolegium Odwoławczego, a w przypadku jeżeli jest niezadowolony z orzeczenia Kolegium do wniesienia sprzeciwu do sądu powszechnego. Orzeczenie Sądu, kończące sprawę może zawierać rozstrzygnięcie podtrzymujące kwotę wynikającą z aktualizacji lub ją skorygować. Końcowy rezultat postępowania stanowi określenie nowej wysokości opłaty. Kwota różnić się będzie od opłaty przed aktualizacją.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis zdarzenia należy stwierdzić, iż skoro podstawą opodatkowania jest obrót rozumiany jako kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku, to opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegać, w przypadku gdy użytkownik wieczysty wniósł wniosek do organu odwoławczego o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona lub jest uzasadniona w innej wysokości i nie ma w tej sprawie prawomocnego rozstrzygnięcia ? kwota uiszczana w dotychczasowej wysokości, ponieważ z cyt. przepisu art. 78 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami wynika, iż użytkownik wieczysty jest w takim przypadku obowiązany do uiszczania opłat w dotychczasowej wysokości. Opłata roczna w dotychczasowej wysokości stanowić będzie podstawę opodatkowania rozumianą jako kwotę należną z tytułu sprzedaży. Opłata ta powinna zostać udokumentowana poprzez wystawienie faktury VAT. Obowiązek podatkowy w tej sytuacji powstanie zgodnie z art. 19 ust. 16b ustawy o VAT tj. z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty nie później jednak niż z upływem terminu płatności poszczególnych opłat pobieranych z tego tytułu. Zatem obowiązek podatkowy powstanie 31 marca 2013r., o ile Wnioskodawca nie otrzyma przed upływem ww. terminu zaliczki. Natomiast, w przypadku gdy prawomocne orzeczenie kończące sprawę będzie zawierało rozstrzygnięcie, w którym opłata po aktualizacji zostanie ustalona w innej wysokości niż kwota uiszczana przez użytkownika wieczystego w dotychczasowej wysokości, Wnioskodawca będzie zobowiązany do wystawienia faktury korygującej podstawę opodatkowania.

Wnioskodawca jako przykład wskazał: stara opłata to 1000 zł, nowa opłata 2000 zł. Nowa opłata obowiązuje od 1 stycznia 2013r. bez względu na to jaka ostatecznie będzie to wysokość. Termin uiszczenia opłaty to 31 marca 2013r. W orzeczeniu kończącym sprawę określono opłatę na 1500 zł. Orzeczenie uprawomocni się 1 czerwca 2013. W odniesieniu do powyższego należy stwierdzić, że podstawą opodatkowania będzie kwota należna Wnioskodawcy w wysokości dotychczasowej opłaty - 1000 zł, obowiązek podatkowy powstał z upływem terminu płatności ww. opłaty tj. 31 marca 2013r. (pod warunkiem, że przed upływem ww. terminu Wnioskodawca nie otrzymał części zapłaty). W związku z uprawomocnieniem wyroku z dniem 1 czerwca 2013r. opłata roczna wyniesie 1500 zł. W konsekwencji powyższego Wnioskodawca zobowiązany będzie do skorygowania podstawy opodatkowania tj. jej podwyższenia do wysokości 1500 zł, poprzez wystawienie faktury korygującej i rozliczenie tej faktury w rozliczeniu za miesiąc czerwiec 2013r. (okres, w którym uprawomocni się wyrok sądu).

Podkreślić również należy, iż nieprawidłowe jest przyjęcie przez Wnioskodawcę, że wpłaty przed terminem płatności (31 marca 2013r.) rozliczane byłyby jako zaliczki, zaś wpłaty po terminie płatności należy traktować jako zapłatę częściową za wystawioną fakturę, bowiem w odniesieniu do powyższej dostawy podstawą opodatkowania jest kwota dotychczasowej opłaty, w stosunku do której obowiązek podatkowy powstaje z upływem terminu płatności, zgodnie z art. 19 ust. 16b ustawy o VAT. Zatem nie można przyjąć za Wnioskodawcą, że wpłaty przed terminem płatności stanowią zaliczki, zaś po terminie płatności należy traktować jako zapłatę częściową za wystawioną fakturę, gdyż obowiązek podatkowy powstał już 31 marca 2013r.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika