W zakresie ustalenia czy zwrot kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę podlega opodatkowaniu podatkiem (...)

UZASADNIENIE

W dniu 9 stycznia 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy zwrot kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 8 kwietnia 2013 r. (data wpływu 11 kwietnia 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 29 marca 2013 r. znak: IBPP2/443-11/13/IK.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca zawarł umowę inwestycyjną, na mocy której jego kontrahenci byli zobowiązani dokonać na jego rzecz dostawy linii produkcyjnej (dalej: ?Dzieło?). Warunki dostawy przewidywały, że wykonanie Dzieła polegać będzie na zamontowaniu oraz próbnym uruchomieniu linii produkcyjnej. Dzieło miało spełniać określone parametry techniczne i wydajnościowe. W zamian za wykonanie Dzieła Wnioskodawca miał zapłacić wynagrodzenie określone w umowie inwestycyjnej. Z uwagi na niemożność uzyskania przez kontrahentów części składowych o odpowiednich parametrach jakościowych i technicznych, koniecznych do wykonania Dzieła, Wnioskodawca sam zakupił niektóre elementy składowe linii produkcyjnej. Strony nie modyfikowały w tym zakresie umowy inwestycyjnej, wobec czego obowiązek ich dostarczenia cały czas spoczywał na kontrahentach Wnioskodawcy. W związku z tym, że Wnioskodawca poniósł koszty inwestycyjne, do których poniesienia nie był zobowiązany, obecnie chce tymi kosztami obciążyć swojego kontrahenta, jednakże wyłącznie w wysokości kosztów faktycznie poniesionych tj. nie uzyskując z tego tytułu jakiejkolwiek prowizji. Wynagrodzenie należne kontrahentom zostało w całości wypłacone w wysokości wynikającej z umowy inwestycyjnej.

Wnioskodawca nie rozliczył wypłaconych z tytułu dokonanych zakupów kwot jako kosztów uzyskania przychodu ani nie rozliczy otrzymanego zwrotu wydatków jako przychodu. Wskazane operacje zostały zaewidencjonowane jedynie na koncie przejściowym (rozrachunkowym).

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

1. W związku z realizacją przedsięwzięcia inwestycyjnego Wnioskodawca zapłacił całość ceny wykazanej na fakturach VAT wystawionych przez kontrahenta. Zapłacona cena obejmowała nabycie wszystkich elementów składowych linii produkcyjnej. Zapłacona na rzecz kontrahenta cena obejmowała również elementy, o których mowa we wniosku.
2. Kontrahent wystawiał poszczególne faktury VAT w związku z realizacją kolejnych etapów inwestycji. Faktury VAT były wystawiane w okresie od 2010 roku, przy czym ostatnia faktura VAT została wystawiona w dniu 23 stycznia 2012 r. Wnioskodawca wskazuje, iż uzgodniony sposób fakturowania wynikał z wymogów procesu technologicznego oraz konieczności dostosowania terminów wystawiania faktur VAT do umowy o dofinansowanie ze środków UE (program realizowany poprzez Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości). Faktury wystawiane przez kontrahenta nie były korygowane. W związku z powyższym należy również zaznaczyć, iż nie nastąpiła w tym zakresie zmiana warunków umowy inwestycyjnej.
3. Otrzymane przez Wnioskodawcę faktury VAT obejmowały również wartość elementów składowych linii produkcyjnej, w związku z czym dokumentowały one nabycie tychże elementów.
4. Zmiana umowy pisemnej nie nastąpiła, ponieważ strony zawarły dodatkowe porozumienie w formie ustnej dotyczące zmian w harmonogramie realizowanych prac.
5. Wnioskodawca odliczył w całości podatek VAT z faktur wystawionych przez kontrahenta.
6. Na fakturach VAT dokumentujących zakup niektórych elementów składowych linii produkcyjnej jako nabywca widnieje Wnioskodawca. Faktury te zostały wystawione w okresie realizacji inwestycji przez kontrahenta.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zwrot Wnioskodawcy kosztów, które zostały poniesione przez Wnioskodawcę w imieniu i na rzecz swojego kontrahenta, pomimo że obowiązek poniesienia takiego kosztu zgodnie z umową inwestycyjną obciążał kontrahenta, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot kosztów nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 Ustawy o VAT pod pojęciem sprzedaży należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Z kolei art. 5 ust. 1 pkt 1-5 Ustawy o VAT zawiera wyliczenie czynności podlegających opodatkowaniu, którymi są: 1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; 2) eksport towarów; 3) import towarów; 4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju oraz 5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Podstawą opodatkowania w podatku od towarów i usług jest obrót (art. 29 ust. 1 Ustawy o VAT). Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. Jednocześnie podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze (art. 29 ust. 4 Ustawy o VAT).

Biorąc pod uwagę treść przytoczonych przepisów Wnioskodawca w pierwszej kolejności pragnie wskazać, że zarówno art. 5 jak i następne przepisy Ustawy o VAT nie uznają czynności ?zwrotu kosztów/wydatków? za czynność podlegającą opodatkowaniu. Oznacza to, że sytuacje w których dochodzi do zwrotu poniesionych w cudzym imieniu i na cudzy rachunek wydatków podlegają opodatkowaniu, o ile mogą być zakwalifikowane jako zdarzenie rodzące skutki podatkowe, w szczególności jako świadczenie usług.

Jednocześnie Wnioskodawca zauważa, że za zajętym przez niego stanowiskiem o neutralności podatkowej zwrotu poniesionych kosztów przemawia regulacja dotycząca podstawy opodatkowania w podatku od towarów i usług.

Zgodnie z treścią przytoczonych przepisów, podstawę opodatkowania stanowi kwota należna z tytułu sprzedaży (obejmująca całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej). Inne należności, niż wyraźnie wskazane w przepisach, nie stanowią elementu podstawy opodatkowania i wszelkie przepływy takich należności powinny pozostać neutralne z punktu widzenia podatku od towarów i usług.

Zajęte przez Wnioskodawcę stanowisko wspiera również brzmienie przepisów Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (opublik. Dz. U. seria L nr 347 z 11 grudnia 2006 roku, dalej jako ?Dyrektywa VAT?). Podatnik ma prawo powoływać się na te przepisy, ponieważ są one bezpośrednio skuteczne w polskim prawie podatkowym (por. wyrok ETS z dnia 11 lipca 2002 w sprawie C-62/00, Marks & Spencer plc przeciwko Commissioners of Customs & Excise). Zgodnie z art. 79 lit. c Dyrektywy VAT, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot otrzymanych przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy, a zaksięgowanych przez podatnika na koncie przejściowym. Przepis ten stanowi uzupełnienie regulacji art. 73 Dyrektywy VAT, który określa podstawę opodatkowania jako wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia. Na gruncie bardzo podobnie sformułowanego przepisu art. 11 część A ust. 3 lit. c Szóstej Dyrektywy Rady, ETS stanął na stanowisku, że refakturowanie przez sprzedawcę samochodu poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy kosztów opłaty rejestracyjnej samochodu osobowego, z uwagi na zobowiązanie się sprzedawcy do dostarczenia samochodu już zarejestrowanego, nie stanowi świadczenia wzajemnego z tytułu dokonanej dostawy towarów i tym samym nie jest elementem podstawy opodatkowania (por. wyrok ETS z dnia 1 czerwca 2006 w sprawie C-98/05, De Danske Bilimportorer przeciwko Skatteministeriet).

W wydawanych przez Ministerstwo Finansów indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego zwrot kosztów poniesionych w imieniu i na rzecz kontrahenta nie jest traktowany jako czynność podlegająca opodatkowaniu. Podkreśla się, że kwota zwrotu poniesionych przez podatnika VAT w imieniu i na rzecz klientów opłat i kosztów nie stanowi dla niego elementu kwoty należnej z tytułu sprzedaży, o ile można wyodrębnić kwotę wydatków z kwoty należnego wynagrodzenia (por.

interpretacje indywidualne Dyrektora IS w Katowicach z dnia 3 kwietnia 2009 roku, sygn. IBPP1/443-281/09/MS oraz z dnia 13 sierpnia 2010 roku, sygn. IBPP1/443-427/10/Azb oraz interpretacja indywidualna Dyrektora IS w Warszawie z dnia 28 czerwca 2012 roku, sygn. IPPP/443-328/12-2/JL). Również orzecznictwo sądów administracyjnych wskazuje, że zwrot wydatków poniesionych za kontrahenta, który obowiązany był do ich poniesienia w ramach łączącej strony umowy (wykonanie zastępcze) nie podlega VAT (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2011 roku, sygn. akt I FSK 1013/10).

Uwzględniając powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż poniesienie przez niego wydatków inwestycyjnych w ramach wykonania zastępczego oraz dokonanie zwrotu poniesionych wydatków przez kontrahenta nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Z uwagi na to, że Wnioskodawca nie otrzymuje na mocy zawartej umowy inwestycyjnej żadnego wynagrodzenia, problem z wyodrębnieniem kwoty zwrotu wydatków w przypadku Wnioskodawcy nie występuje. W konsekwencji dokonany przez kontrahenta zwrot wydatków nie jest uwzględniany w podstawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, pod pojęciem sprzedaży należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Natomiast na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (?).

Pojęcie prawa własności w rozumieniu cywilistycznym, nie jest tożsame z prawem do rozporządzania towarem jak właściciel w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, lecz przede wszystkim aspekt ekonomiczny transakcji.

Ponadto czynności, które podlegają opodatkowaniu (dostawa towarów oraz świadczenie usług) muszą mieć charakter odpłatny. Odpłatność oznacza w tym przypadku wykonanie ich za wynagrodzeniem. Istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą lub świadczeniem i otrzymaną zapłatą.

Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest określenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami i jednocześnie wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Z opisu zaistniałego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę inwestycyjną, na mocy której jego kontrahenci byli zobowiązani dokonać na jego rzecz dostawy linii produkcyjnej. Warunki dostawy przewidywały, że wykonanie Dzieła polegać będzie na zamontowaniu oraz próbnym uruchomieniu linii produkcyjnej. Z uwagi na niemożność uzyskania przez kontrahentów części składowych o odpowiednich parametrach jakościowych i technicznych, koniecznych do wykonania Dzieła, Wnioskodawca sam zakupił niektóre elementy składowe linii produkcyjnej. Strony nie modyfikowały w tym zakresie umowy inwestycyjnej, wobec czego obowiązek ich dostarczenia cały czas spoczywał na kontrahentach Wnioskodawcy. W związku z tym, że Wnioskodawca poniósł koszty inwestycyjne, do których poniesienia nie był zobowiązany, obecnie chce tymi kosztami obciążyć swojego kontrahenta, jednakże wyłącznie w wysokości kosztów faktycznie poniesionych tj. nie uzyskując z tego tytułu jakiejkolwiek prowizji. Wynagrodzenie należne kontrahentom zostało w całości wypłacone w wysokości wynikającej z umowy inwestycyjnej. W związku z realizacją przedsięwzięcia inwestycyjnego Wnioskodawca zapłacił całość ceny wykazanej na fakturach VAT wystawionych przez kontrahenta. Zapłacona cena obejmowała nabycie wszystkich elementów składowych linii produkcyjnej. Otrzymane przez Wnioskodawcę faktury VAT obejmowały również wartość elementów składowych linii produkcyjnej, w związku z czym dokumentowały one nabycie tychże elementów. Kontrahent wystawiał poszczególne faktury VAT w związku z realizacją kolejnych etapów inwestycji. Faktury VAT były wystawiane w okresie od 2010 roku, przy czym ostatnia faktura VAT została wystawiona w dniu 23 stycznia 2012 r. Faktury wystawiane przez kontrahenta nie były korygowane. W związku z powyższym nie nastąpiła w tym zakresie zmiana warunków umowy inwestycyjnej. Zmiana umowy pisemnej nie nastąpiła, ponieważ strony zawarły dodatkowe porozumienie w formie ustnej dotyczące zmian w harmonogramie realizowanych prac. Wnioskodawca odliczył w całości podatek VAT z faktur wystawionych przez kontrahenta. Na fakturach VAT dokumentujących zakup niektórych elementów składowych linii produkcyjnej jako nabywca widnieje Wnioskodawca. Faktury te zostały wystawione w okresie realizacji inwestycji przez kontrahenta.

Odnosząc się do przedstawionych okoliczności sprawy przede wszystkim należy zaznaczyć, iż określony w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy zakres opodatkowania tym podatkiem obejmuje odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług. Jak już uprzednio zauważono, przepis art. 7 ust. 1 ustawy definiujący pojęcie "dostawy towarów" nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży czy też przeniesienia prawa własności.

Podkreślenia wymaga, iż zgodnie z definicją zawartą w art. 7 ust. 1 ustawy, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia ?przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel? należy zaznaczyć, iż dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu ?prawo do rozporządzania jak właściciel? nie można interpretować jako ?prawa własności?. Idąc dalej należy wskazać, iż czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem ?dostawa towarów? nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż oderwanie pojęcia ?dostawa towarów" oraz ekonomicznych aspektów transakcji od skutków konwencjonalnych powstających na gruncie prawa podatkowego pozwala także na uznanie danej czynności za dostawę towarów nawet mimo pewnych nałożonych na nabywcę ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem jest, co do zasady, wydanie towaru.

Zatem w sytuacji przedstawionej we wniosku Wnioskodawca dokonał dostawy na rzecz swojego kontrahenta nabytych uprzednio, we własnym imieniu (na co wskazuje wystawiona na niego jako nabywcę faktura dokumentująca to nabycie) ale na rzecz swojego kontrahenta, towarów (elementów linii produkcyjnej). Zamierza obciążyć kontrahenta kosztami równymi cenie tego towaru, którą zapłacił Wnioskodawca. W tej sytuacji Wnioskodawca najpierw występuje jako nabywca, a następnie jako dostawca tego samego towaru, gdyż przeniesienie kosztów na kontrahenta nie może być potraktowane inaczej, niż jako dostawa towaru.

Z powyższego wynika, iż transakcję tą należy uznać za odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Istnieje bowiem beneficjent (odbiorca) dokonanego przez Wnioskodawcę ww. nabycia, którym to beneficjentem jest jego kontrahent. Świadczenie to ma charakter odpłatny, bowiem Wnioskodawca obciąża tego kontrahenta kosztami równymi cenie tego towaru, którą zapłacił Wnioskodawca. Z okoliczności, iż odsprzedaż tych towarów przez Spółkę odbywa się za odpłatnością mającą charakter zwrotu kosztów (tj. bez marży), nie można wnioskować, że świadczenie to nie ma charakteru odpłatnego.

W konsekwencji na Wnioskodawcy będzie ciążyć obowiązek rozliczenia podatku od towarów i usług z tego tytułu. Wnioskodawca dokumentując tą czynność winien wystawić fakturę VAT, stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy o VAT.

Okoliczności, które świadczą o tym, że kontrahent nabył towary od Wnioskodawcy to fakt, że nie doszło do zmiany warunków umowy i zmiany ceny dot. umowy inwestycyjnej. Otrzymane przez Wnioskodawcę faktury VAT obejmowały również wartość elementów składowych linii produkcyjnej, w związku z czym dokumentowały one nabycie tychże elementów. Wnioskodawca zapłacił całość ceny wykazanej na fakturach VAT wystawionych przez kontrahenta. Zapłacona cena obejmowała nabycie wszystkich elementów składowych linii produkcyjnej Faktury wystawione przez kontrahenta nie były korygowane.

Ponadto wskazać należy, że powołany we wniosku art. 79 lit. c Dyrektywy Rady 2006/112/WE w niniejszej sprawie nie będzie miał zastosowania. Jak bowiem wynika z tego przepisu, wyłączeniu z podstawy opodatkowania podlegają kwoty otrzymane przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rachunek nabywcy lub usługobiorcy. Należy jednak zaznaczyć, iż otrzymany przez podatnika zwrot wydatków poniesionych na rzecz zleceniodawcy nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem VAT wówczas, gdy podatnik dysponuje dowodami dokumentującymi rzeczywiste kwoty poniesionych kosztów oraz ww. dowody zostały wystawione na nabywcę (usługobiorcę), w którego imieniu i na rzecz którego poniesione zostały te wydatki.

Zatem przepis ten dotyczy sytuacji, w której to usługobiorca zwraca podatnikowi wydatki poniesione w imieniu i na rachunek usługobiorcy. W sprawie będącej przedmiotem wniosku to Wnioskodawca jest usługobiorcą i to nie Wnioskodawca zwraca kontrahentowi wydatki.

Natomiast odnosząc się do wyroku Najwyższego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 czerwca 2011 r., sygn. akt I FSK 1013/10 należy zauważyć, że nie stanowi on podstawy dla analogicznego rozstrzygnięcia przez organy podatkowe. Zdaniem tut. organu wyrok ten nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie bowiem dotyczy on odmiennego stanu faktycznego. Podobnie powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne zostały wydane w odmiennym stanie faktycznym..

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwice, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.